ပုဇွန်ထုပ်


"ဟော..ဒီမှာ တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးတဲ့ ပုဇွန်တွေနော်.."
စူးစူးရှရှ နားကွဲလုအော်သံက ဒီကျောက်မြောင်းဈေး စိတ္တသုခ အောက်လမ်း မှာရှိတဲ့ ရပ်ကွက်ဈေးထဲကနေ ဟိန်းထွက်လာတယ်။ မနက်ခင်းနဲ့ ညနေခင်းတွေမှာ ဈေးရောင်းသူ၊ ဈေးဝယ်သူတွေနဲ့ စည်ကားနေလေ့ရှိတဲ့ ရပ်ကွက်ဈေးက ဒီကျောက်မြောင်းရပ်ကွက် အနီးတဝိုက်လုံးမှာ ရှိတဲ့ အိမ်ရှင်မတွေ၊ မိသားစုတွေအတွက် မရှိမဖြစ် အားထားရာ ဈေးကလေးတစ်ခုပေါ့။

ဒီဈေးက မနက်ခင်းတစ်ချိန်၊ ညနေခင်းတစ်ချိန် ဈေးဝယ်သူများဖြင့် အလွန်စည်ကားလေ့ရှိသည်။

ဈေးအနီးနားက မလွှကုန်း ဘူတာကလည်း ဒီဈေးထဲက ဈေးသည်တို့ အားထားစရာ ရထားဘူတာ တစ်ခုလည်းဖြစ်သည်။ ရောင်းချစရာ ဟင်းသီးဟင်းရွက်များကို ခြင်းတောင်းကြီးများထဲတွင်ထည့်၊ ပုဆိုးကို ရေစွတ် အပေါ်မှ အုပ်ကာ မြို့စွန် မြို့ဖျား မင်္ဂလာဒုံတို့ ဟိုးအဝေးလောက်မှ နေ၍ မြို့ပတ်ရထားဖြင့် လာကြရသည်။

ကြီးမြင့်လာသော ဘတ်စ်ကားခကို မတတ်နိုင်။ သယ်ယူပို့ဆောင်ခက ရမည့် အမြတ်ထက် ကြီးမြင့်ကာ အရင်းကိုပင် မကာမိချေ။ သည်တော့ လူစီး ရထားခ နှစ်ကျပ် သာပေးရသည့် ကြမ်းပိုး ဖလပွနှင့်မြို့ပတ်ရထားကိုသာ အသုံးပြုရသည်။ အထုပ်အပိုးများ အတွက်တော့ အပိုကြေးများ ပေးရသည်ပေါ့။ ထို့ပြင် မြို့ပတ်ရထား မလွှကုန်းဘူတာရုံနှင့် နီးသောကြောင့် ဒီဈေးကို ဈေးသည်တို့ မျက်စိကျစရာ နေရာ အချက်အချာ ဖြစ်လာသည်။

မိုးတွင်းဆိုရင် ရွှံဖွက် တစီစီ၊ ငါးအကြေးခွံတွေ၊ စွန့်ပစ်ထားတဲ့ ဟင်းသီးဟင်းရွက် အနွမ်းတွေ နဲ့ တန်ဆာဆင်ထားပြီး၊ အသားငါး အစိမ်းအနံ့၊ ငါးပိရည် ကျိုရောင်းတဲ့ ဆိုင်က ငါးပိရည်ကျိုအနံ့ လှိုင်လှိုင်၊ မုံလာချဉ် ရောင်းတဲ့ ဆိုင်က မုံလာချဉ် အနံ့ စူးစူး၊ ပန်းဆိုင်က ရာသီပေါ် ပန်းရနံ့ သင်းသင်း၊ ကောက်ညင်းပေါင်း အကြော်ဆိုင်က ဆီကြော် အနံ့ ဝေ့ကာဝေ့ကာ..အစရှိတဲ့ အနံ့အသက်ပေါင်းစုံ ထုံမွန်ရာ ဒီဈေးက အလွန်တရာ ဈေးဝယ်လို့ ကောင်း၏။

ဈေးနဘေးမှာက မီးသွေးဆိုင်။ မီးသွေးကလည်း လျှပ်စစ်မီး မရှိတဲ့ ရန်ကုန်မြို့လို မြို့ကြီး ပြကြီးမှာ ဟင်းချက် ထမင်းချက်ရာမှာ သုံးဖို့ အလွန်အရေးကြီးတဲ့ မရှိမဖြစ်ကုန်ပစ္စည်း။ ဈေးအဝင်ဝ လမ်းပေါ် ရွှံဖွက် သိပ်မရှိတဲ့ နေရာမှာတော့ မတ်တပ်ရပ်ပြီး စံပယ်ပန်းကုံးတွေ ရောင်းနေတဲ့ ယောင်္ကျားတွေ တစ်ယောက်စ နှစ်ယောက်စအမြဲတွေ့ရလေ့ ရှိတယ်။

ဈေးလမ်းမ မဝင်ခင်လေးမှာ တောင်းတွေ၊ ဗန်းတွေနဲ့ ရောင်းနေလေ့ရှိတဲ့ ခရမ်းချဉ်သီးသည်၊ ငရုတ်သီးသည်၊ မုန်လာဥအနီ (ခါကြက်ဥ)၊ နံနံပင်၊ ပဲပင်ပေါက်၊ ကန်စွန်းရွက်၊ ကိုက်လန် အစရှိတဲ့ အခြေခံ ဟင်းချက် စားစရာ အသီးအရွက်သည်တွေက နေရာယူထားလေ့ရှိသည်။ ရံဖန်ရံခါ ငါးသည်များလည်း ထိုဈေးဝနေရာသို့ ရောက်လာတတ်သည်။

ထိုနေရာမှ လမ်းမထဲသို့ နည်းနည်း လမ်းလျှောက် ဝင်သွားလျင် ဝက်သားသည်၊ ကြက်သားသည်၊ ငါးသည် တို့ က လမ်းဘေးဝဲယာ ဘေးတစ်ဖက် တစ်ချက်တွင် အသီးသီး နေရာ ယူထားကာ ကြက်သားဆေးသည့် ရေများ၊ ငါးဆေးသည့်ရေများ၊ ဝက်သားဆေးသည့် ရေများ၊ ထိုရေ သုံးမျိုး ပေါင်းစပ်ပြီး စိုစိ စိုစိ ရွှံဖွက်များ ထနေလေ့ရှိသည်။

နေ့လည် ဈေးခေါင်းကွဲ ၍ ဈေးသည်များ မရှိတော့သည့် အခါမှ ဈေးသန့်ရှင်းရေး အလုပ်သမားက ထိုလမ်းမတလျှောက် တပြက်စည်းလှဲ အညစ်အကြေးများကို ဆေးကြော ရှင်းလင်း ရပါသည်။

ထိုမှ တဖန် သားစိမ်း ငါးစိမ်းသည်များကို လွန်မြောက်သွားလျှင် ခနော်နှီ ခနော်နှဲ့ ဆိုင်ခန်း သေးသေးလေးများ ကို တွေ့ရသည်။ ဆိုင်ခန်းပိုင်ရှင်များ က ငှက်ပျောသီး အုန်းသီးသည်များ၊ အကြော်စုံသည်၊ ဆန် ဆီ ဆား ငရုတ်ခြောက် ၊ ကြက်သွန်၊ ကြက်ဥ၊ ငုံးဥများ ရောင်းသော ကုန်ခြောက်သည်များ ဖြစ်ကြသည်။

ထိုဆိုင်ခန်းများ အရှေ့ လမ်းအလယ်ခေါင်တွင် ရံဖန်ရံခါ ဒန်အိုး အကြီးကြီးဖြင့် ရောင်းနေလေ့ရှိသော ငါးသလောက်ပေါင်းသည်ကို မြင်ရတတ်သည်။ တို့စရာ မြုတ်စရာ အစုံဖြင့် ငါပိရည်ကျို ရောင်းသည်လည်း ရှိသည်။ မုန်လာချဉ်၊ ခတက်ချဉ်၊ စသည့် ထမင်းဖြင့်စားစရာ သရေယိုဖွယ် မြန့်မာ့ ရိုးရာ အချဉ်များလည်း ရောင်းကြသည်။ တွယ်ချိတ်၊ အပ်ချည်၊ လက်သည်းညပ်၊ ကလစ် တိုလီမှုတ်စ စုံစီနဖါများကို ဗန်းထဲတွင် ထဲ့ လည်ပင်းတွင် ချိတ်လွယ်ကာ ဟိုဟို ဒီဒီ လမ်းလျှောက် ရောင်းနေကြသော ဈေးသည် ယောင်္ကျားများလည်း ရှိသည်။

ရန်ကုန်မြို့တွင်းက စီးတီးမတ်တို့၊ ဂျန်းရှင်းတို့ ဘာတို့ ညာတို့ စတိုးဆိုင်ကြီးတွေမှာ ရောင်းနေတဲ့ ခရမ်းချဉ်သီးတွေ၊ အသီးအရွက်တွေ၊ အသားငါးတွေနဲ့ ဒီကျောက်မြောင်းဈေးထဲမှာ ရောင်းတဲ့ အရာတွေက အတူတူပါပဲလေ။ လိုတာမှန်သမျှ ဒီဈေးထဲမှာ လဲ ရနိုင်တာပဲ။ ပြီးတော့ ဈေးနှုန်း အလွန်ချိုသော ဝယ်လို့ ကောင်းသော ရပ်ကွက် ဈေးလေး တစ်ခုပေါ့။

အေးမ အတွက်ကတော့ မြို့ထဲ ဆိုင်ကြီးတွေက စားစရာတွေကို မဝယ်နိုင်။ ဒီဈေးထဲ ရွှံဖွက်တွေ ကြားထဲမှာ ဈေးဝယ်ရတာ အဲဒီလောက်ကြီး မဆိုးပါ။ အိမ်ပြန်ရောက်ရင် ခြေထောက် ရေပြန်ဆေးလို့ ရတာပဲ။ ကားကလေး တဝှီးဝှီးမောင်းပြီး မြို့ထဲတွင် ဈေးဝယ်ကြရသော လူတန်းစားထဲတွင် အေမ တစ်ယောက် မပါဝင်ချေ။

ခေါင်းနဲ့ကိုယ်နဲ့ တွဲလျက် အခွံစိမ်းစိမ်း မိန်းကလေးလက် တစ်ထွာခန့် အရွယ် ပုဇွန်ထုပ် ခပ်ကြီးကြီးတွေကို နူတ်ခမ်းမွှေးကနေ ကိုင်မြောက်ပြီး အော်ရောင်းနေတဲ့ ဈေးသည် မိန်းမကြီးရဲ့ အသံက ကြားရသူတွေ ရုတ်တရက် ထူးဆန်းသွားစေတယ်။ တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးတဲ့ ပုဇွန်တွေ တဲ့။

ဈေးခြင်းတောင်းလေး ကိုင်ပြီး အေးမခြေလှမ်းတွေ ပုဇွန်သည်ဆီ ခြေဦးလှည့်မိတယ်။ သူလို ကိုယ်လို အိမ်ရှင်မတွေလည်း အဲဒီရှေ့မှာ ရစ်သီရစ်သီ နဲ့ ပုဇွန်ထုပ်ကြီးတွေ ဗန်းထဲ ရေခဲတွေနဲ့ အတူခင်းထားတာကို စိတ်ဝင်တစား ကြည့်နေကြတယ်။

“ဟယ် ဟုတ်ပါရဲ့ ပုဇွန်ထုပ်ကြီးတွေ အကြီးကြီးတော့”
ဘေးနားက အိမ်ရှင်မတစ်ယောက်ရဲ့ ရေရွတ်သံက ထွက်လာတယ်။
“ဈေးတော့ ကြီးမှာပေါ့ ရှင့်” လို့ နောက် အိမ်ရှင်မတစ်ယောက်က ခပ်တိုးတိုးလေး ပြောသည်။

အေးမလည်း ပုဇွန်ထုပ်ကြီးတွေ ကြည့်ပြီး တစ်ခါမှ ချက်မစားဖူးလို့ ဆီပြန်လေးချက်စားလိုက်ရရင်တော့ …ဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့သာ ငေးကြည့် နေမိတယ်။ သွားပြီး ဈေးနှုန်းကိုလည်း မမေးရဲဘူး။ ဘယ်.. သာမန်ပုဇွန် ခပ်စိပ်စပ် သေးသေးမွားမွားလေးတွေတောင် ဝယ်မစားနိုင်တဲ့ ဘဝ။

ယောင်္ကျား လုပ်တဲ့ လူက တစ်နေ့ တစ်နေ့ လေးထောင်လောက် ရဖို့ရာ မိုးလင်းကနေ့ သန်းခေါင်တလွဲအထိ ပင်ပင်ပန်းပန်း ဆိုက်ကားနင်း။ အုံနာကြေးက တစ်နေ့ သုံးထောင်၊ ပိုတဲ့ ပိုက်ဆံကို အိမ်လခနုတ်၊ ဆီးဖိုး ဆန်ဖိုးနုတ်လိုက်တော့ ဘာမှ မကျန်တော့။ မုန့်ဟင်းခါးတစ်ပွဲ ရှစ်ရာ တစ်ထောင်လောက် ဖြစ်နေတဲ့ ဒီခေတ်ကြီးမှာ ပိုက်ဆံကလည်း အသုံးမခံ။ တန်ဖိုးလည်း မရှိ။

အေးမကတော့ အိမ်နီးနားချင်း တွေရဲ့ လက်တိုလက်တောင်း ခိုင်ဖက်။ ဟင်းလေးတစ်ခွက် ရဖို့၊ ဈေးဝယ်စရာအသီးအရွက်ဖိုးလေး ရဖို့ အတွက် တစ်အိမ် တက်ဆင်း အဝတ်လျှော်ရသည့် အခါရှိသလို့၊ ခိုင်းသည့် အိမ်က အိမ်သန့်ရှင်းရေးလုပ်ခိုင်းလျှင် လုပ်ပေးရ ၊ ခိုင်းရာသွား၊ လိုရာ ဝယ်ပေးရသည့် ဘဝဖြင့် နေစဉ် မီးဖိုချောင်ကို အလျင်မှီအောင် ဖြည့်တင်းရသည်။

ဒီရက်ပိုင်း သားကလေးက နေမကောင်း။ ချူချာလွန်းလှသည်။ သား က ငါးနှစ်ကျော်လို့ ခြောက်နှစ်တောင် ပြည့်လုနီး ရှိနေပြီ။ အခုထိ ကျောင်းမထားနိုင်သေးပေ။

နေမကောင်းဖြစ်နေတဲ့ သားလေး မျက်နှာ ဖျတ်ကနဲ ပြေးမြင်ယောင်မိသည်။ သားလေး တော့ စားချင်ရှာမှာပဲ။ ဟင်းရွက်ရေလုံပြုတ်၊ ငပိရေ တို့စရာတို့ဖြင့်သာ နေရာယူလေ့ရှိသည့် အိမ်က ထမင်းစားပွဲပေါ်တွင် ဒီပုဇွန်ထုပ်ကြီးတွေ ချက်ပြီး တင်ထားကာ ယောင်္ကျား နှင့် သား လုပ်သူတို့ကို ကြွေးချင်စမ်းပါဘိ။

အသက်ရှုသည့်အခါ ဖုတ်လိုက် ဖုတ်လိုက် ဖြစ်နေသည့် သားလေးကို ကြည့်ပြီး လင်မယား နှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ဖက်ပြီး ငိုကြရသည့် ညတွေများနေသည်။ ဒီရက်ပိုင်းတွေမှာ ပိုက်ဆံစုပြီး သားကို ဆရာဝန်သွားပြကြမည်ဟု လင်မယားနှစ်ယောက် တိုင်ပင်ထားကြသည်။

“နိုင်ငံခြားက လာတဲ့ ပုဇွန်တွေလား”
မိန်းမတစ်ယောက်က မေးသံကြားလိုက်ရလို့ အေးမလည်း စိတ်ဝင်တစားနဲ့ နားစွင့် နေလိုက်မိသည်။
“မဟုတ်ဘူး တော်ရေ့.. နိုင်ငံခြားကို မသွားဖြစ်တဲ့ ပြည်တွင်းဖြစ် ပုဇွန်တွေလေ”
ပုဇွန်သည် မိန်းမကြီး၏ အဖြေက ရုတ်တရက် အိမ်ရှင်မတွေ စိတ်ထဲ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သွားတယ်။
“နိုင်ငံခြားက ကျွန်မတို့ဆီက ပုဇွန်တွေ မဝယ်တော့ဘူး ဆိုပြီး စီးပွားရေး ပိတ်ဆို့ လိုက်တယ်လို့ ကျွန်မတို့ ဒိုင်ကပြောတာပဲ”

ဟုတ်ပါရဲ့ နိုင်ငံခြားက စီးပွားရေး ပိတ်ဆို့တယ် ဆိုတာ တော့ ဘာတို့တော့ အေးမ ကြားဖူးသည်။ သို့ပေမယ့် ယခုလို ကျောက်မြောင်းက ရပ်ကွက်ဈေးလေးမှာ လာပြီ ပြောဖြစ် ဆိုဖြစ်လောက် အထိ အကျိုးသက်ရောက်လိမ့်မည်ဟု မထင်မိ။ အခုတော့ စီးပွားရေး ပိတ်ဆို့ခြင်းကို အေးမ စတင်ကြားဖူးလေပြီ။

“တစ်ဆယ်သား ဘယ်လောက်လဲ အစ်မ”
အေးမလည်း အရဲစွန့်ပြီး မေးလိုက်သည်။ ပုဇွန်ထုပ်ဆိုရင် ခေါင်းသာ မြင်ဖူး၊ မစားဖူးသော အေးမတို မိသားစုအတွက် ခေါင်းရော၊ ကိုယ်ရော တွဲလျက် ပုဇွန်ထုပ်ကြီးတွေ အခု ကိုယ်တိုင် မြင်ဖူးလေပြီ။ ထိုအပြင် ဈေးနှုန်းလည်း မေးဖူးပြီ။

အေးမတို့ အဘိုးတွေ အဘွားတွေက ပြောဖူးသည်။ မြန်မာပြည်သည် သံယဇာတ သဘာဝ အရင်းအမြစ်များ ပေါးများကြွယ်ဝသော နိုင်ငံဖြစ်သည်တဲ့။ အေးမအမြင် လက်တွေ့မှာတော့ အေးမတို့လို နိုင်ငံသားတွေ မသုံးစွဲရပေ။ ထိုအရင်းအမြစ် သံယဇာတများက နိုင်ငံခြားမှ လူများသာ သုံးစွဲကြရသည်။ အေးမ နားမလည်။

အေးမဆိုလျှင် ကိုယ့် မီးဖိုချောင်ထဲမှာ ရှိသော အားလူး၊ ကြက်သွန်၊ ဆားတဇွန်းက အစ အလေအလွင့် မရှိအောင် စီမံခန့်ခွဲရသည်။ ကိုယ့် အိမ်က မီးဖိုချောင်ထဲမှာ ရှိသော အရာများသည် ကိုယ့် မိသားစု စားဖို့ပင် ဖြစ်သည်။

သို့ပေမယ့် အေးမတို့ နိုင်ငံက ထွက်သည့် ကောင်းပေ့ ထွဋ်ခေါင်များကို နိုင်ငံခြားပို့ကာ ကိုယ့်နိုင်ငံသားများ ငတ်ကြရသည်။ အေးမကိုယ်တိုင် ဝင်ရောက် စီမံခန့်ခွဲချင်စမ်းပါဘိ။ အေးမ အညတရပါ။ သို့ပေမယ့် ကိုယ့် အိမ်က မီးဖိုချောင်လောက်တော့ နိုင်အောင် ထိန်းနိုင်သည့် ဦးနှောက် အသိညာဏ် ရှိသေးသည်။

ဒီနေ့တော့ ကိုယ့်တိုင်းပြည်ကထွက်တဲ့ ပုဇွန်တွေ စားဖူးသည် ရှိအောင် စားကြည့်ချင်သည်။ အာဟာရ ချို့တဲ့ကာ နေမကောင်းဖြစ်နေသည့် သားကလေးကိုလည်း ကျွေးချင်သည်။ မိသားစုကို ပင်ပင်ပန်းပန်း လုပ်ကိုင် ကျွေးမွေးနေသော လင်ယောင်္ကျားလုပ်တဲ့သူကိုလည်း တခါတရံ ထမင်းမိန်မိန် စားစေချင်သည်။

“တစ်ဆယ်သား ၁၀၀၀ ညီမလေး”
စိတ်လှုပ်ရှားစွာနဲ့ တောက်ပနေတဲ့ အေးမမျက်လုံးတွေ ရုတ်တရက် မှေးမှိန်သွားသည်။
ယောင်္ကျားလုပ်တဲ့သူရဲ့ ချွေးသံရွဲရွဲ ခွန်အားကို စိုက်ထုတ်ကာ လေးလံသော ကုန်ပစ္စည်းများကို တင်လျက် ဆိုက်ကားနင်းနေသည့် ဟန်ကို ပြန်မြင်ယောင်မိသည်။

စိတ်မကောင်းခြင်းက ဝေ့ကနဲ့ ရင်ထဲမှာ တက်လာကာ ခြေလှမ်းများ လေးလံသွားရသည်။ ဈေးဆွဲခြင်းကလေးကို ကိုင်ကာ ဟင်းရွက်တန်းဖက်သို့ ခြေဦးလှည့်လိုက်သည်။ မျက်လုံးပြူးပြူး နှုတ်ခမ်းမွေးတထောင်ထောင်နှင့် မာန်ဆောင်နေသော ပုဇွန်ထုပ်များ၏ လှောင်ပြောင်သံများက အနောက်တွင် ဟားတိုက် ရယ်မောကျန်ခဲ့သည်။

နေနှင့်အုံးပေါ့ကွယ်။ ပိုက်ဆံရှိလာတဲ့ တစ်နေ့ ဒင်းတို့ကို ဆီပြန်ချက်စား ပစ်လိုက် အုံးမည်။
တစ်ဆယ်သားဆိုရင်တော့ ပုဇွန်သုံးကောင်လောက်တော့ ရတန်ကောင်းပါရဲ့။

အေးမခြေလှမ်းက လှမ်းသာ လှမ်းနေရသည်။ မျက်လုံးပြူးပြူး ပုဇွန်ထုပ်ကြီးများကို မျက်စိထဲမှ မထွက်ချေ။ ခြေလှမ်း တစ်လှမ်း လှမ်းတိုင်း သားမျက်နှာ နှင့် လင်ဖြစ်သူမျက်နှာ ကိုသာ တလှည့်စီ ပြေးမြင်ယောင်မိသည်။ သားကို သခင်၊ လင်ကို ဘုရား အဖြစ် ကိုးကွယ်သော အေးမလို သာမန် မိန်းမအတွက် သူတို့အား စားစေချင်သည့် စေတနာ မေတ္တာအဟုန်က ကြီးမားလို့ နေသည်။

အနန္တမေတ္တာဖြင့်
ဘကောင်း

ဒီမိုကရေစီ နှင့် လူ့အဖွဲ့အစည်း


အမှန်တကယ်တော့ လက်ရှိအမေရိကန်နိုင်ငံရဲ့ ရွေးကောက်ပွဲ အကြောင်းရေးမလို့ပဲ။ သို့ပေမယ့် စာက ပျိုးရင်း ပျိုးရင်းနဲ့ ရွေးကောက်ပွဲအကြောင်းကို နောက်ဆုံးမှာ စတိလေးလောက်ပဲ ထည့်လိုက်တော့တယ်။ နောက်ပြီး အခုအချိန်မှာလည်း နယ်နှစ်နယ်ပဲ ပြီးသေးတာဆိုတော့ အနာဂတ်အဖြေက ရင်ခုန်စရာပေါ့။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ခေတ်ဦးကာလမှ စတင်၍ လူ့ဘောင် အဖွဲ့အစည်း တစ်ခု စတင် ဖြစ်ပေါ်လာသည်နှင့် လူအမျိုးမျိုးအထွေထွေ၏ အခြေခံလိုအပ်ချက်၊ ခံစားချက်များ၊ ရှု့မြင်တွေးခေါ်ပုံ အယူအဆ အမျိုးမျိုး၊ ကွဲပြားခြားနားကြလေသည်။ ရှေးခေတ်က လူအဖွဲ့အစည်းတွင် ဆန်စားချင်သော လူရှိမည်။ ဂျုံစားချင်သော လူလည်းရှိမည်။ အမဲလိုက်သည့်အခါ ရသည့် ဝေစုထက် ပိုလိုချင်သူရှိမည်။ အများနည်းတူ အမဲ မလိုက်ပဲ အချောင် ဝေစုလိုချင်သူလည်းရှိမည်။

ဤသည်ကား လူရယ်လို့ ဖြစ်လာချိန်ကစ၍ တည်ရှိနေသော အတ္တပင်ဖြစ်ချေသည်။ ယနေ့ လူဘောင်းအဖွဲ့အစည်းတွင်လည်း အလားတူ ဆန္ဒ အတ္တများဖြင့် လူများရှိနေကြသည်မှာ မလွဲပင်။ ထိုအခါ ထိုကဲ့သို့သော လူအမျိုးမျိုးတို့၏ အမြင်အယူဝါဒကွဲပြားခြားနားချက်များ၊ လိုအင်များအား ဟန်ချက်ညီညီ ဖြည့်ဆည်းကာ တည်တံခိုင်မြဲ သမာသမတ်ကျသော လူ့အဖွဲ့အစည်းတစ်ခုဖြစ်တည်ဖို့အတွက် လူအများစုက သဘောတူတင်မြှောက်ထားသော ခေါင်းဆောင်၊ လူအများစုက ညီတူမျှတူချမှတ်ရေးဆွဲသော စည်းမျဉ်းဥပဒေ အခြေခံမူများဖြင့် တည်ဆောက်ကြရပါသည်။

သို့တည်းမဟုတ် တစ်ဦးတစ်ယောက်ခြင်းစီတို့၏ ဖြစ်ချင်သည့် ဆန္ဒအထွေထွေ လိုအင်များအား တစ်ယောက်တစ်မျိုးပြောနေ၊ လုပ်နေပါက ဤလူအဖွဲ့အစည်းသည် လည်း ပေါ်ပေါက်လာစရာအကြောင်းမရှိ။ လူတိုင်း မိမိတို့ ထင်သလို ထင်ရာစိုင်းကာ ယဉ်ကျေးမှု၊ ဘာသာစကား၊ ဘဝလုံခြုံမှုတို့သည်လည်း ဖြစ်ပေါ်မလာနိုင်တော့ပေ။

လူတိုင်းတွင် ဖြစ်ချင်သည့် လိုအင်ဆန္ဒပေါင်းမြောက်မြားစွာအနက်မှာ အခြေခံ အကျဆုံးသော လူတိုင်းအတွက် မရှိမဖြစ်လိုအပ်ချက်များကို ဆွဲထုပ်ရလိမ့်မည်။ ၎င်းကို အခြေခံလူ့အခွင့်အရေးဟု (Basic Human Right) လည်း ခေါ်ဆိုကြသည်။

လူတစ်ယောက်သည် လူ့အဖွဲ့အစည်းတစ်ခု၏ အောက်တွင် မွေးဖွားကြီးပြင်းလာပါက သူသည် နေရေး၊ ထိုင်ရေး၊ စားရေး၊ သောက်ရေး၊ ဝတ်စားဆင်ယင်ရေး၊ ကျန်းမာစွာ အသက်ရှင်နေထိုင်ရေး တို့ရှိကာ ထိုအခြေခံလိုအပ်ချက်များ ပြည့်စုံစွာ ဖြင့် နေထိုင် အသက်ရှင်မှ ထိုလူ့အဖွဲ့အစည်းသည် ကောင်းမွန်သော၊ အသက်ရှင်နေထိုင်သင့်သော အဖွဲ့အစည်း တစ်ခုဖြစ်ပေလိမ့်မည်။

လူရယ်လို့ ဖြစ်လာသည့် အခါတွင် လူသည် နေထိုင်စရာ အမိုးအကာတို့ဖြင့် လုံခြုံသော နားခိုစရာ အိမ်ရှိရမည်။ ကိုယ်ခန္ဓာအသက်ရှင် ရပ်တည်နေရေးအတွက် အဟာရပြည့်ဝသည့် အစားအစာများ ဖြည့်တင်းနိုင်စွမ်းသော အခွင့်အလမ်းများလည်း ရှိရမည်။ လူ့အဖွဲ့အစည်းတွင် နေထိုင်ရသည့်အားလျော်စွာ ကိုယ့်ကျင့်တရားကောင်းမွန်သော လူတစ်ယောက်ဖြစ်လာစေရန် ကောင်းသည် ဆိုးသည်ကို ဝေဖန်ပိုင်းခြားနိုင်ရန်သော ပညာသင်ကြားရေး၊ ဘာသာရေးက သင်ကြားပြသမှုတို့ကို လွတ်လပ်စွာ ယုံကြည် ကိုးကွယ်ခွင့် အစရှိသည်ဖြင့် ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့သော လူ့ဘောင်အဖွဲ့အစည်းကို တည်ဆောက်နိုင်ရန် အခွင့်အရေးများလည်း ရှိရမည်။

လူသည် ဦးနှောက် အသိညဏ်၊ ခံစားချက် နှလုံးသားနှင့် ပေါင်းစပ်ထားသော သတ္တဝါတစ်မျိုးဖြစ်သည်။ နေရာဒေသ ရာသီဥတု ကွဲပြားခြားနားသွားကြ၍သာ အသားအရောင် ရုပ်ဆင်းအင်္ဂါများ လူမျိုးများ အသွင်ဖြင့်ကွဲပြားခြားနားသွားကြရသည်သာ။ မည်သည့်လူမျိုးက ကောင်းသည် သာသည်၊ မည်သည့်လူများက နိမ့်ပါးသည်ဟူ၍ မရှိပါ။ လူသည် လူပဲဖြစ်သည်။ လူတိုင်းသည် အားလုံးအတူတူဖြစ်သည်။

ဤတွင် မေးစရာတစ်ခုရှိပါသည်။ ကောင်းပြီ လူဆိုသည်မှာ အားလုံး တူညီကြသည်ဟု ဆိုလျှင် ဘာအတွက်ကြောင့် အနောက်တိုင်းမှ လူများ၊ ဒီမိုကရေစီ တိုင်းပြည်များမှ လူများသည် အခြားလူများကို ကြီးစိုးနေကြရသနည်း။ တနည်းအားဖြင့် ထိုနိုင်ငံမှ လူများ အားလုံးနည်းပါးမျှသည် ကောင်းပေ့ဆိုသည် သဘာ၀ အရင်းအမြစ်များကို သုံးစွဲကြရပြီး ဒီမိုကရေမဲ့သော တိုင်းပြည်များတွင် ဆင်းရဲမွဲတေ ငတ်သူကငတ်၊ ချမ်းသာကြွယ်ဝကြသူများက ကျိကျိတက် ချမ်းသာကြရကာ ဘာကြောင့်လူတန်းစား အလွန်အမင်း ကွာခြားနေကြရသနည်း။

ရှင်းပါသည်။ လူတိုင်းတွင် ကိုယ်ပိုင် အစွမ်းအစများ၊ ခွန်အားများ၊ ယုံကြည်ချက် ရည်မှန်းချက်များ ရှိကြသည်။ ထိုကဲ့သို့ တစ်ဦးတစ်ယောက်ခြင်းစီ၏ ကိုယ်စွမ်းကိုယ်စများကို အတိုင်းအဆမရှိ လွတ်လပ်စွာ ဖေါ်ဆောင်ပေးနိုင်စွမ်းရှိသော လူအဖွဲ့အစည်းသည် တိုးတက်ပြောင်းလဲသွားမည်သာ။ ထိုကဲ့သို့ ကိုယ်ပိုင် လွတ်လပ်ခွင့်များ ရှိခြင်း၊ ကိုယ်ပိုင် လုပ်ပိုင်နိုင်ခွင့်ရှိခြင်းသည် ဒီမိုကနေစီစနစ်၏ အခြေခံ အကြောင်းတရားပင်ဖြစ်ချေသည်။

ထိုကဲ့သို့ ဒီမိုကရေစီ စနစ်ကို အခြေခံထားခြင်းဖြင့် လူတိုင်းသည် မိမိတို့၏ လူ့အဖွဲ့အစည်းကို ဦဆောင်မည့် ခေါင်းဆောင်ကောင်းကို ထက်မြက်သော အသိပညာ ညဏ်ဖြင့် ဝေဖန်သုံးသတ်ကာ မည်သူကဖြင့် မည်သည့်တာဝန်ယူကာ ဦးဆောင်ဦးရွက်ပြုလုပ်သင့်သည်ဟု အများသဘောတူညီချက်ဖြင့် ခေါင်းဆောင်ကောင်းကို ရွေးချယ်တင်မြှောက်ကြရသည်။

ခေါင်းဆောင်ကောင်းဆိုသည်မှာလည်း လူအများ၏ ယုံကြည်ကိုးစာမှုကို ခံယူလျက် မိမိဦးဆောင်မှုအောက်တွင် မှီတင်းနေထိုင်နေကြသော လူများ၊ မိမိ ဦးဆောင်နေရသော လူအဖွဲ့အစည်းကို တိုးတက်ကောင်းမွန်အောင် စွမ်းဆောင်ရပါသည်။ တနည်းအားဖြင့် ခေါင်းဆောင်တာဝန်ကို ကြေပွန်အောင် ဆောင်ရွက်ပေးရသည်ပေါ့။

တိုင်းပြည် ခေါင်းဆောင်တစ်ယောက် အနေဖြင့် အထက်တွင် ဖေါ်ပြထားသည့် အခြေခံ လူ့အခွင့်အရေးများကို ပထမဦးစွာ ပြည့်စုံကြွယ်ဝအောင် လုပ်ဆောင်ရပါမည်။ လူအဖွဲ့အစည်း သို့မဟုတ် တိုင်းပြည် တစ်ပြည်တွင် အခြေခံ လူ့အခွင့်အရေးများ မရှိပဲ ဆင်းရဲမွဲတေကာ ချွတ်ခြုံကျနေသော လူတစ်ယောက်၊ မိသားစု တစ်စု ကျန်ရှိနေသေးသမျှ ခေါင်းဆောင်တစ်ယောက်သည် ခေါင်းဆောင်နိုင်စွမ်းသော အရည်အချင်းမရှိကြောင်းကို ပြသနေသည်။

လူအများကို သမာသမတ်ကျစွာ ဦးဆောင်ဦးရွက်ပြုနိုင်သော အရည်အချင်း ရှိသူကို မှ ခေါင်းဆောင်ဟု ခေါ်ကြသည်။ ဆင်းရဲနေသော လူတစ်ယောက် သို့မဟုတ် စားစရာမရှိသော မိသားစု တစ်စုကို ကြည့်ကာ ငါနှင့် မဆိုင်ဘူး၊ ငါ့အုပ်ချုပ်တာ နိုင်ငံ ယန္တာရားကြီး တစ်ခု လည်ပတ်အောင် အုပ်ချုပ်နေတာ၊ ချမ်းသာတဲ့ လူတန်းစားတွေ ရှိတာပဲ။ ဆင်းရဲကြတယ်ဆိုတာ ထိုသူတွေ မကြိုးစားလို့၊ ဘဝပေး ကုသိုလ်ကံ မကောင်းလို့ဟု ဆင်ခြေပေးသူသည် ခေါင်းဆောင်မှု နည်းပညာမတတ်၊ ခေါင်းဆောင်နိုင်စွမ်း မရှိသူပေတည်း။

ခေါင်ဆောင်နိုင်စွမ်းရှိသူသည် သူ၏ ခေါင်းဆောင်မှုနည်းပရိယာယ်၊ စီမံခန့်ခွဲအုပ်ချုပ်မှု နည်းဗျုဟာများ သုံးလျက် အလုပ်မလုပ် ပျင်းရိသူများကို အလုပ်ကြိုးစား၍ ကြီးပွားချမ်းသာလာအောင်၊ အကျင့်စာရိတ္တပျက်ပြား၍ စရိုက်ဆိုးသွမ်းများကို လိမ္မာယဉ်ကျေး သိမ်မွေ့လာအောင်၊ ထောက်ပံ့ပေးခြင်း နည်းလမ်းကောင်းများ ချမှတ် ခန့်ခွဲ့ခြင်းဖြင့် တိုင်းပြည် လူ့အဖွဲ့အစည်းကို ပြုပြင်ပြောင်းလဲပေးရသည်။

အကယ်၍ ထိုကဲ့သို့ လုပ်နိုင်စွမ်းသော အရည် အချင်း မရှိလျှင် အရည် အချင်းရှိသူကို လူများက ရှာဖွေကာ ရွေးချယ်တင်မြောက်ရပေလိမ့်မည်။ တကယ်တော့လည်း အရည်အချင်းရှိသော ခေါင်းဆောင်ကောင်းတို့သည် ဦးဆောင်ဦးရွက်ပြုကာ အလိုလို ပေါ်ထွက်လာကြစမြဲပင်။ ထိုကဲသို့သောခေါင်းဆောင်တို့အား ရှာဖွေ စရာကိုပင် မလိုချေ။

မိမိ စိတ်တိုင်းကျ ဆုံးဖြတ်၊ ကိုယ်ပိုင် အတွေးအခေါ် ခေါင်းသေးသေးလေး တစ်ခုတည်းဖြင့် ခေါင်းဆောင်တက်လုပ်နေပါက အမှားများကို ကျူးလွန်နေပေလိမ့်မည်။ ထိုကဲ့သို့ ခေါင်းဆောင်နောက်ကို လိုက်ရသူများမှာလည်း လမ်းမှားသို့ ရောက်မှာ မလွဲပင်။

ယနေ့သည် မနေ့ကနှင့် မတူချေ။ ပြောင်းလဲနေသော လူ့အဖွဲ့အစည်း၊ ယဉ်ကျေးမှု၊ လူနေမှု စနစ်တို့နှင့် လျော်ကန်သင့်မြတ်သော စီမံခန့်ခွဲ အုပ်ချုပ်ပုံ အပြောင်းအလဲများ ကို လူတိုင်း အလိုရှိကြသည်မှာ မလွဲပင်။
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ယနေ့ အမေရိကန် နိုင်ငံသည် အမေရိကန်ယဉ်ကျေးမှုနှင့် လျော်ညီသော ဒီမိုကရေစီ စနစ်ကို ကျင့်သုံးလျက်ရှိသည်။ ဒီမိုကနေစီ စနစ်ဖြစ်သည့် အားလျော်စွာ လူတိုင်းလူတိုင်းသည် ခေါင်းဆောင်ကို မိမိစိတ်တိုင်းကျ ရွေးချယ်ဆုံးဖြတ်ပိုင်ခွင့်များ ရှိကြလေသည်။ ဤသည်မှာ သမာသမတ်ကျသည်။ ခေါင်ဆောင်ကို ရွေးချယ်သည်မှာ အများသဘောတူညီချက်ဖြင့် ရွေးချယ်မှ သမာသမတ်ကျသော ရွေးချယ်မှုဖြစ်ပေလိမ့်မည်။ အရည်အချင်းပြည့်ဝကာ စစ်မှန်သော ခေါင်းဆောင်ကိုလည်း ရွေးထုတ်နိုင်ပေသည်။

အမေရိကန်နိုင်ငံအတွက် သိသိသာသာ နိုင်ငံရေး အပြောင်းအလဲများ လုပ်ဆောင်ဖို့ လိုအပ်နေသည်။ လက်ရှိသမတ ဂျော့ဘွတ်ရှိ၏ မအောင်မြင်သော နိုင်ငံရေးလုပ်ဆောင်ချက်များက အမေရိကန်နိုင်ငံအား အကြီးအကျယ် နာမည်ပျက်စေခဲ့ကာ ဒီမိုကရက်များ၏ ဝေဖန် တိုက်ခိုက်မှုများ၊ နာမည်မကြီးသော အီရတ်စစ်ဆင်ရေးတွင်လည်း စစ်အသုံးစရိတ်များက လက်ညိုးထိုး ထောက်ပြစရာ ဖြစ်ခဲ့ပါသည်။ ယခုအခါတွင် အမေရိကန်ပြည်သူ ပြည်သားတို့အတွက် ပြုပြင်ပြောင်းလဲမှုကို ဆုံးဖြတ်နိုင်စွမ်းသော အခွင့်အလမ်းကို ရရှိနေပါသည်။ ဒီမိုကရေစီ၏ အနှစ်သာရသည် ဤတွင် အဆုံး အဖြတ်ပေးပါတော့သည်။

အမေရိကန်နိုင်ငံသားတို့အတွက် အလွန်တော်သော ခေါင်းဆောင်များ ပေါ်ထွက်လာလေပြီ။ ထူးခြားသည်မှာ လူတိုင်းလူတိုင်းသည် လွတ်လပ်စွာ စိတ်တိုင်းကျ မိမိတို့ ယုံကြည် အားထားရာ ခေါင်ဆောင်ကို ကိုယ်တိုင် ရွေးချယ်တင်မြောက်နေခြင်းဖြစ်သည်။

အနန္တမေတ္တာဖြင့်
ဘကောင်း

မပြည့်စုံသော ပန်ချီကား


စာနာ သနားခြင်း
သူကလေးကို တွေ့စက ထူးထူးခြားခြား ဂရုမထားမိဘူး။ဒါပေမယ့် သူများတွေဈေးရောင်းလို့ ကုန်ကာ ဘာမှ မကျန်တော့တဲ့ ဈေးခေါင်းကွဲချိန်အထိ သူဆီမှာက ဆူးပုပ်ရွက် ခပ်နွမ်းနွမ်း လေးစီး ငါးစီး၊ ရံဖန်ရံခါ ခရမ်းချဉ်သီး အိအိလေးတွေကို ထည့် ထားတဲ့ ပြည်တောင်းကို တွေ့ရတတ်တယ်။ သူမဆီမှာ အမြဲတမ်း ရှိနေတတ်တာက သံလင်ပန်းထဲမှာ ဖြန့်ခင်းထားတဲ့ ငရုပ်သီးစိမ်း အတောင့်တွေပဲ။ ဈေးခေါင်းကွဲလို့ ဘာမှမကျန်တော့တဲ့ အချိန် ကိုယ်လို နောက်ကျမှာ ဈေးလာဝယ်တတ်တဲ့ သူအတွက် သူကလေးဆီကပဲ လက်ကျန် ဆူးပုပ်ရွက်အစည်းတွေ၊ ငရုပ်သီးစိမ်းလေးတွေကိုဝယ်ရတယ်။

ကိုယ်အလုပ်ပြန်လာတဲ့အချိန်က ညနေစောင်းလို့ ၆-နာရီကျော်ပြီ။ အခုလို အိမ်ပြန်ချိန်အမှီ ပြေးလွှာလှုပ်ရှားနေကြတဲ့ ဒီမြို့ပြ လူနေမှုဘဝမှာ ကိုယ်လည်းမြို့ပြစက်ယန္တားရားနဲ့ အတူ လည်ပတ်နေရတဲ့ ခွေးသွားစိတ်ကလေး တစ်ခုပါပဲလေ။ဒီလို လူနေမှုစနစ်မှာ နေ့တဓူဝ မိုးလင်းကနေ မိုးချုပ် အလုပ်တွေ လုပ်ပြီး ကျောတခင်းစာ အိပ်ယာလေးမှာ ကျောဆန့် အနားယူဖို့ရာ ကျန်ရှိနေသမျှ ခွန်းအားတွေနဲ့ ခန္တာကိုယ်ကို အစွမ်းကို မောင်းတင်ပြီး မိမိကွန်းခိုရာ ဋ္ဌာနေကို စောနိုင်သမျှစောရောက်အောင် ပြန်ကြရသည်။

မြောက်ဥက္ကလာ၊ မင်္ဂလာဒုံ အစရှိသည့် ခရီးဝေးတွေအထိ ပြေးဆွဲသော လိုင်းကားများမှ ကားစပယ်ယာများက ခရီးသည်ကို အလုအယက် အော်ဟစ်ခေါ်သံများ၊ ရံဖန်ရံခါ ပေါ်ထွက်လာသည့် နားကွဲလုမတတ် ကျယ်လောင်လွန်းလှသော ကားဟွန်းသံများ၊ မော်တော်ကား စက်အင်ဂျင်သံများ၊ ကားမီးခိုးနံများ ဖြင့် ခြုံလွှမ်းထားသော ဒီရန်ကုန်မြို့ လည်ခေါင် အလုပ်ပြန်ချိန် မြင်ကွင်းသည် အခြေခံလူတန်းစားအလွှာကို ရေးချယ်ပြသထားသော ပန်ချီးကားကြီး တစ်ချပ်နှင့် တူလှလွန်းပေသည်။

ညိုးနွမ်းသည့် သွင်ပြင်လက္ခဏာများ၊ နွမ်းပါးအားငယ်နေသည့် သဏ္ဍာန်များ၊ ပိန်လှီမွဲချောက် နေလေ့ရှိသည့် အသားအရေများဖြင့် ဒီလူတန်းစားအလွှာတို့သည် ခွန်အားရှိသရွေ့ ရုန်းကန်လှုပ်ရှားနေကြဆဲ။ ဆန်းဆန်းပြားပြား စီးပွားရေး လုပ်ငန်းများ၊ ငွေပင်းငွေရင်း အမြောက်အမြားဖြင့် လုပ်ကိုင်နိုင်စွမ်းရှိသူများကို ဒီလိုပြေးလွှာလှုပ်ရှားနေကြရသော အခြေခံလူတန်းစားတို့နှင့် နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါက အခြေခံလူတန်းစားတို့သည် နွားနို့အိုးထဲမှ နွားနို့များနှင့်တူ ၍ ငွေရှင်ကြေးရှင် အာ ဏာရှင်များသည် အပေါ်ယံတင်းနေသော မလိုင်အဆီများ နှင့် တူလွန်းလှပေသည်။

မလိုင်အဆီတို့သည်ကာ အခြေခံနို့ရည်တို့ကို စုပ်ယူ၍ ပမာဏနည်းနည်းနှင့် အပေါ်ယံတက်နေလေ့ရှိကာ မလိုင်အဆီနှင့် နို့ရည်တို့ ကွာခြားသွားသည့် သဘောသဘာဝအတိုင်း လူချမ်းသာ လူဆင်းရဲဟူသော မိုးနဲ့မြေဝေးကွာ ခြားနားမှုတို့သည် အခြေအနေတစ်ခု၏ ပြရုတ်တစ်ခုပင်။သာမန်မိသားစုတစ်စု၊ ဘုန်းကြီးကျောင်းပညာရေးသာ တတ်ခဲ့သည့်မိဘ နှစ်ပါး၊ နယ်တွင် ဆိုက်ကားနင်းသည့် ဖခင်၊ တစ်အိမ်တက်ဆင်း အဝတ်လိုက်လံလျှော်ဖွတ်ရသော မိခင်တို့နှင့်ကြီးပြင်လာခဲ့ရသော ကိုယ်လို သာမန် လူတစ်ယောက်အတွက် ရိုးသားစွာဘာတွေလုပ်နိုင်မည်နည်း။

တက္ကသိုလ် ကျောင်းပြီးလို့ ဘွဲ့ရအောင် မျှော်လင့်ချက်များ ထားခဲ့တဲ့ မိဘတွေရဲ့ ယုံကြည်ကိုးစားမှု ကို ကိုယ်ကတာဝန်ကျေစွာ ဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်ခဲ့ပေမယ့် တကယ်တန်း ကိုယ်ကြီးပြင်လာခဲ့တဲ့လူဘောင်အဖွဲ့အစည်းဆိုတာ ကျောင်းပြီးလို့ ဘွဲ့လေးတစ်ခုရရှိသွားရုံနဲ့ မပြီးဆုံးသွားသေးဘူးဆိုတာ ပတ်ဝန်းကျင်မှာရှိတဲ့ အခြေခံလူတန်းစားတွေ ရုန်းကန်းနေရသည့် ပုံရိပ်တွေက သင်ကြားပေးနေသည်။

ကျောင်းပညာရေးက သင်မပေးလိုက်သော လူတစ်ယောက်အတွက် လိုအပ်သည့် အခြေခံလိုအပ်ချက်တွေ ဘာလဲဆိုတာ နာလည်လာစေခဲ့သလို ထိုလိုအပ်ချက်တွေဖြင့် လူတန်းစေ့နေနိုင်အောင် ကြိုးစား အားထုတ်ရပေအုံးမည်။

မိဘတွေချပေးတဲ့ အတွေးအခေါ် အယူအဆလမ်းကြောင်းအတိုင်းလိုက်နေရရင် ကြာလာတော့လည်း ကိုယ်ကိုယ်ကို ရှက်လာတယ်လို့ ခံစားလာရသည်။ မပြောင်းလဲတဲ့လူနေမှု ပုံစံခွက်ထဲမှာ နေရတာလည်း ငြီးငွေ့လာသည်။ပျင်းရိခြင်း မရှိအောင် ကိုယ့်ရဲ့ စိတ်ကို ကိုယ် တော်လှန်ပုန်ကန်ရသည်။ ပြောင်းလဲမှုကို ရရှိဖို့ရာအတွက် အစဉ်အမြဲ ကြိုးစားနေရသလို ကောင်းခြင်းနဲ့ ဆိုးခြင်း၊ တရားခြင်းနဲ့ မတရားခြင်းတွေရဲ့ ခြားနားချက်ကို အမြဲတမ်းဆိုသလို လေ့လာသုံသပ်ပြီး မိဘတွေ မစွမ်းဆောင်နိုင်ခဲ့တဲ့ ဘဝလူနေမှုအခြေအနေတစ်ခုကို ကိုယ်ကရရှိအောင် ကြိုးစာရအုံးမည်။

မိဘတွေက ဘုန်းကြီးကျောင်းပညားရေး၊ တစ်နေ့လုပ်မှ တစ်နေစား၊ ကျန်းမားရေး အတွက် ထောက်ပံမည့်သူမရှိ၊ သူများစော်ကားလျှင် တုံပြန်နိုင်ရန် တရားဥပဒေအကြောင်းနားမလည်၊ သို့ပေမယ့် ကိုယ့်အလှည့်ကြတော့ တက္ကသိုလ်မှ ဘွဲ့လေးတစ်ခု ဟုတ်သော်ရှိ မဟုတ်သော်ရှိ ရအောင်ယူနိုင်ခဲ့သည်။ တစ်နေ့လုပ် တစ်နေ့စားဘဝထက် လခစားတစ်ယောက်တော့ ဖြစ်လာမည်။ တရားခြင်း မတရားခြင်းတို့ကို ခွဲခြားသိမြင်လာခဲ့ပြီ။ ကိုယ့်သားသမီးတွေကလည်း ကိုယ်ထက်သာလွန်အောင် ကြီးစားကြရင်း ကိုယ့်ရဲ့ မျိုးဆက်တွေ တဖြည်းဖြည်းဖြင့် တိုးတက်ပြောင်းလဲသွားကြရပေမည်သာ။

အဲဒီလိုနဲ့ ကျောင်းပြီးတော့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ဆီကို အလုပ်ကလေးဘာလေး ရလိုရငြား အကူအညီတောင်းရတယ်။ လှည်းတန်းက သူနေတဲ့ တိုက်ခန်းလေးထဲမှာပဲ အလုပ်ရတဲ့ အထိ ကပ်နေပေါ့။ ရွာက မိဘတွေဆီကိုလည်း မပြန်ချင်တော့ဘူး။

ကိုယ် ဘွဲ့ရထားတာက ရူပဗေဒကို အထူးပြုဘာသာရပ်အဖြစ်နဲ့ ဘွဲ့ရထားတာ။ ဒါပေမယ့် ကိုယ်တို့လိုလူမျိုး ဘွဲ့ရထားတဲ့ တက္ကသိုလ်ကျောင်းဆင်းတွေအတွက် နိုင်ငံခြားမှာလို အလုပ်ရှင်တွေကာ သူတို့ဆီမှာ လာအလုပ် လုပ်လှဲ့ပါ။ ဘာအခွင့်အရေးတွေပေးမယ်၊ ညာအခွင့်အရေးတွေပေးမယ် အစရှိသည်ဖြင့် ဆွဲဆောင်နိုင်ကြတာမဟုတ်ဘူး။

အလုပ်အကိုင် အခွင့်အလန်းတွေကလည်း ရှားပါးတော့ တက္ကသိုလ်က ဘွဲ့ရပေမယ့်လည်း ဘာမှ ဘဝအာမခံချက် မရှိပေဘူးပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ သူငယ်ချင်းရဲ့ ထောက်ခံပေးချက်နဲ့ပဲ သူအလုပ်လုပ်နေတဲ့ အလှကုန်ပစ္စည်းအရောင်းဆိုင်တစ်ခုမှာ အရောင်းကိုယ်စားလှယ် အလုပ်သင်အဖြစ်နဲ့ အလုပ်ရခဲ့တယ်။

ကိုယ်ယူထားတဲ့ ရူပဗေဒဆိုတဲ့ ဘွဲ့နဲ့တော့ ဘာမှ မဆိုင်လှပေဘူး။ သို့ပေမဲ့လည်း အခြား သူငယ်ချင်းတွေလည်း သူတို့ရတဲ့ ဘွဲ့နဲ့ ဘာမှ မဆိုင်လှတဲ့ အလုပ်အကိုင်အသီးသီးမှာ ဝင်ရောက်လုပ်ကိုင်နေကြရတာပဲ။ တစ်ချို့ဆိုရင် သူတို့သိတဲ့ ပညာရပ်တွေ ကို အသုံးမချလိုက်ရတော့ပဲ လွယ်လင့်တကူ ငွေရနိုင်မည့် စီးပွားရေးလုပ်ငန်းတွေမှာ ရောက်ရှိသွားကြသည်။ ကိုယ်လည်း ဘာထူးခြားလို့လည်း။ ဘဝအခြေအနေက မောင်းနင်းသွားသော သားကောင် တစ်ကောင်ပါပဲလေ။

လိုင်းကားကို ရန်ကုန်မြို့လယ်ခေါင်းကနေ အလုအယက်တိုးစီးပြီး၊ လှည်းတန်းအထိ မောင်းသွားသည့် ကားလမ်းကြောင်းတစ်လျှောက်လုံးမှာ တွေ့သမျှ လူတွေရဲ့ ဝတ်စားထားသည့် အသွင်အပြင်၊ အလုပ်အကိုင်အခြေအနေတို့ကို အကဲခတ်ကြည့်ရင်း ထိုသူတို့၏ဘဝများကို ပုံဖော်ကြည့်ရသည်ကာ စုတ်ချက်များသည့် နေ့စဉ်လိုလို ကြမ်းတမ်းနေရသည်။

ကိုယ်နေတဲ့ တိုက်ခန်းကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲ သွားသည့် လမ်းကြောင်းတစ်လျှောက်လုံးအထိ စုတ်ချက်ကြမ်းကြမ်းဖြင့် ချယ်မှုန်းထားသော ဘဝ၏ ပုံရိပ်များကို ပြသထားသည် ဒီပြတိုက်ကြီးသည် အမြဲလိုလို မှုန်းမှိုင်း ခါးသီးနေလေ့ရှိသည်။

ဒီတိုက်ခန်းလေးထဲမှာတော့ ကျောတခင်းစာ အိပ်စရာနေရာတစ်နေရာရယ်၊ စာအုပ်နဲ့ အဝတ်ထည့်တဲ့ ကဒ်ထူဖုံး တစ်နေရာစာ ရှိသရွှေ့ ကိုယ့်အတွက် အဆင်ပြေနေတယ်။

အလုပ်လုပ်လို့ ရတဲ့ လခကလည်း တစ်လနဲ့ တစ်လ အလျင်မှီတယ်လို့ကို မရှိဘူး။ စာအုပ် အဟောင်းဆိုင်တွေနဲ့ကလည်း နီးနေတော့ တပတ်တစ်ခါ စာအုပ်တွေကို မဝယ်ရရင်လည်း မနေနိုင်။ စာအုပ်ဆိုရင်းလည်း အပိုင်ရမှ ဖတ်လေ့ရှိတဲ့ ကိုယ်က အပတ်တိုင်း စာအုပ် အဟောင်းဆိုင်က ဝယ်လာတဲ့ ဝါကျင့်ကျင့်အရောင် စာအုပ်အဟောင်းတွေ၊ ပိုးမှုန်အနံတွေ ထွက်နေတဲ့ စာရွက်အဟောင်းအဆွေးတွေကို နုနုရွရွလှန်ရင်း မြန်မာစာလုံး ဝိုင်းဝိုင်းစက်စက် လေးတွေကို တစ်ရှိုက်မက်မက် ပီတီနဲ့ဖတ်ရင်း အသက်ဆက်နေရတယ်။

မနက်စာကို နေ့လည်စာနဲ့ ပေါင်းစားထားတဲ့ ဒီဗိုက်က အစာချက်တာမြန်လွန်တော့ ညနေ အလုပ်ပြန်ချိန်ဆို တဂွီဂွီနဲ့ မြည်နေပြီ။ဝယ်စားရအောင်ကလည်း ကိုယ့်မှာရှိတဲ့ ငွေကြေးအင်းအားက ခွင့်မပြု။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ကိုယ်တို့ သူငယ်ချင်း တွေ မီးဖိုချောင်ဝင်ရပြီး ဟင်းချက်ခြင်း ထမင်းချက်ခြင်း အနုပညာကို မွေးဖွားဖန်တီးလာခဲ့ကြတာပဲ။

အခြားသူငယ်ချင်းတွေအရင် စောစောပြန်ရောက်လေ့ရှိတဲ့ကိုယ်က ညနေစာ ဟင်းချက်ဖို့အတွက် လှည်းတန်းဈေးကနေ ဟင်းချက်စရာ လိုအပ်တာတွေကို ဝယ်ပြီးပြန်လေ့ရှိသည်။ဈေးထဲရောက်တဲ့ အချိန် ဈေးသည်တော်တော်များများက ဈေးသိမ်းလို့ ဈေးခေါင်းကွဲလုပြီ။ အဲဒီတော့ ဒီနုတ်ခမ်းကွဲမလေးဆီမှာ အမြဲကျန်နေလေ့ရှိတဲ့အသီးအရွက်တွေကို ကိုယ်ကပဲ လက်စသိမ်း အကုန်ဝယ်ရလေ့ရှိတယ်။

သူကလေးက အလွန်ဆုံးရှိမှ တစ်ဆယ်လေးနှစ်၊ တစ်ဆယ်ငါးနှစ် ရွှေရင်သိမ် သစ်စ အပျိုဖျန်းမလေးအရွယ်ပဲ ရှိသေးရဲ့။ သူ့အရွယ်ဟာ ဖူးပွင့်တော့မည့် ပန်းစံပယ် အဖူးအငုံကလေးသဖွယ် အလှမာန်ကိုချီ၍ အလှသွေးကြွယ်နေရမည့်အရွယ်။ ပါးကလေးကို ရှက်သွေးချယ်ကာ မျက်လုံးကိုထောင့်ကပ်၍ မခို့တရို့လေး ရီနေရမည့် အရွယ်။

သို့ပေမယ့် သူကလေး၏ ဘဝပေး အခြေအနေက နုရွယ်ပျိုဖျန်းမှုကို ပျော်ရွှင်ကြည်နူးစွာ ကြုံတွေ့ ခံစားခွင့်မပြုချေဘူးထင်ပါရဲ့။ ခြောက်သွေ့နေသော သူ့အသားအရေ ခပ်မွဲမွဲကလည်း သူမ၏ ပျိုမြစ်မှုကို ဖုံးကွယ်ထားပေသည်။

ဆီနှင့် အချိန်ကြာမြင့်စွာ ဝေးနေကြောင်းကို နီကြန့်ကြန့်အရောင် ကြမ်းတမ်းနေသည့် ခပ်ပါးပါး ဆံပင်တစ်စုကို ကြည့်ရုံဖြင့် သိမြင်နိုင်ပေသည်။ ရှိစုမဲ့စု ဆံပင်စုကလေးကို ကလစ်ကလေးတစ်ခုဖြင့် နောက်တွင် အမြဲတမ်း ညှပ်ထားလေ့ရှိကာ ငယ်စဉ်က ဖောက်ခဲ့ဟန်တူသည့် နားပေါက်ကလေး နှစ်ဖက်က ပိတ်လု ပိတ်ခင် ရှိနေသည်။

လက်မောင်း ပိန်ပိန် သေးသေးကလေးနှစ်ဖက် နှင့် ခပ်ညှက်ညှက်ခန္ဓာကိုယ်ပိုင်ရှင် သည် ဈေးသည်မလေးကို တွေ့စက ခေါင်းလေးကို ငုံ့ထားသည်ကို တွေ့ရကာ အခြားဈေးသည်များကဲသို့ ဈေးဝယ်သူကို ခေါ်ယူခြင်းလည်း မရှိ။ သူရှေ့မှာ ရပ်ပြီး သူကလေးရောင်းနေသည့် ဆူးပုပ်ရွက် စည်းကို ကောက်ကိုင်လိုက်မှ ခေါင်းလေးမော့လာကာ အမြဲအားငယ်နေဟန်ရှိသည့် မျက်ဝန်းတစ်စုံနှင့် ကွဲနေသည့် နူတ်ခမ်းတစ်စုံကို တွေ့ရလေတော့သည်။

ဆူးပုပ်ရွက်ကို ကြက်ဥနဲ့ ကျော်ပြီး အရည်သောက်ကလေး ချက်မှဟု စိတ်ကူး ရုတ်တရက်ပေါ်လာတာနဲ့ သူ့ဆီကပဲ ဝယ်လိုက်တော့မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။
“တစ်စည်း ဘယ်လောက်လဲ ညီမလေး”
နူညံ ညင်သာစွာနဲ့ မေးလိုက်တဲ့ မေးခွန်းကြောင့် သူကလေး ထံမှ အဲ့အဲ့လေးဖြစ်နေသော တုန်ပြန်ဖြေသံ ခပ်တိုးတိုးလေးသာ ရရှိခဲ့သည်။
“တစ်စည်း ၅၀ ပါရှင့်”
“ဒါဆို လေးစည်း ထုပ်ပေးနော်”
ပြီးတော့မှ စဉ်းစားမိတာ ဆူးပုပ်ရွက် အနံကို မခံနိုင်လို့ မစားတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေ ရှိသေးတာပဲ။ သူတို့အတွက် ကြက်ဥ အကျေချက် ကို ငရုပ်သီးစိမ်းနဲ့ ခပ်စပ်စပ် အညာချက်ကလေး ချက်လိုက်မှ တွေးမိတာနဲ့ ငရုပ်သီးနည်းနည်း ထပ်ဝယ်ဖို့လိုလာတယ်။
“အစ်ကို့ ကို ငရုပ်သီးစိမ်း ၂၀ ဖိုးလောက် ထည့်ပေးအုံး”

ဒီလိုနဲ့ပဲ သူကလေးဆီမှာ အလုပ်က အပြန် အရွက်ကလေးဝယ်လိုက်၊ ခရမ်းချဉ်သီးဝယ်လိုက်၊ ငရုပ်သီးစိမ်းဝယ်လိုက်နဲ့ သူ့ရဲ့ ရင်းနှီးဖော်ရွှေတဲ့ အကြည့်တွေနဲ့ ခင်မင်မှု မျက်ဝန်းတွေကို ရရှိလာခဲ့တယ်။

ယုံကြည် ကိုးစားခြင်း
အဖွားက ဒီရက်ပိုင်းမှာ ချုချာလာတယ်။ ချောင်းတွေက တဟွတ်ဟွတ်ဆိုးပြီး တခါတရံ သွေးစလေးတွေက ပါလာတတ်တော့ ဈေးမထွက်နိုင်တော့ဘူး။ အဖေရော အမေရော ဆုံးသွားပြီးတဲ့နောက် ဒီမြေးအဘွား နှစ်ယောက်ထဲရှိတဲ့ ကမ္ဘာမှာ အဘွားနေမကောင်းတော့ဘူး ဆိုရင် အေးမ မှီခိုအားထားရာ ဒေါက်တိုင်ကြီးက ယိုင်နဲ့သွားပြီပေါ့။

အမေဆိုတာ မြင်တောင် မမြင်ဘူးလိုက်ဘူး။ ကိုယ့်ကို အသက်ပေးပြီး မွေးသွားခဲ့တဲ့ အမေရဲ့ အထိအတွေ့တွေ၊ ခွန်အားတွေကို အခုအချိန်မှာ ရယူချင်ပေမယ့် ဘဝပေးအခြေအနေအရ မရနိုင်တော့တဲ့ အရာတစ်ခုကို မျှော်မှန်းတမ်းတဖို့ အလေ့အကျင့်လည်း မရှိဘူး။ အမေပေးသွားခဲ့တဲ့ ဒီခန္ဓာကိုယ်နဲ့ ဒီလူ့သက်တမ်းကို လူပီသစွာ ဖြတ်သန်းဖို့ပဲ ကျန်တော့တယ်။

ငယ်စဉ်တုံးကတည်းက မရှိခဲ့တဲ့ အရာဟာ အေးမ အတွက် ဆုံးရှုံးသွားတယ်လို့ မထင်ဘူး။

အဖေကြတော့ အဲဒီလို မဟုတ်ဘူး။ အဖေဆုံးတော့ အေးမ က နည်းနည်းသိတတ်နေပြီ။ အမေ့ကို အမြဲတမ်းလွမ်းနေလေ့ရှိတဲ့ အဖေဟာ ငါးနှစ် သမီးအရွယ် သမီးကလေးကို ကျောင်းအပ်ဖို့အတွက် ပိုက်ဆံတွေကို ကြိုးစားပြီး စုနေတယ်။ အဲဒီတုန်းကတော့ အဘွားက အကြော် ကြော်၊ အဖေက အဘွားကြော်ထားတဲ့ အကြော်တွေကို ရပ်ကွက်တကာလှည့်ပြီး ရောင်းရတယ်။

သန်မာ တုန်ခိုင်တဲ့ အဖေရဲ့ လက်မောင်းတွေ၊ လက်ဖျန်တွေက အကျော်ဗန်းကို ရွက်ပြီး ရက်ကွက်ထဲမှာ ဖိနပ်မပါ လှည့်ပြီး ဟစ်အော်ရောင်းနေတာ အားမာန်ပါသလိုပဲ။ တခါတရံ အဖေနဲ့ လိုက်သွားပြီး အဖေပခုံးပြင်အကျယ်ကြီးကို လက်ချောင်းသေးသေးလေးတွေနဲ့ အားကိုးတကြီး မှီတွယ်လိုက်ရတာ စိတ်ထဲမှာ ဝိုးတဝါးနဲ့ မှတ်မိနေတယ်။ အဖေ့ လက်မတုတ်တုတ်ကြီးတွေကို အေးမ ရဲ့လက်ချောင်း ပိစိကွေးသေးသေးလေးတွေနဲ့ အဖေပျောက်မသွားအောင် အငမ်းမရ အားကိုးတကြီးဆုပ်ထားလေ့ရှိခဲ့သည်။

သို့ပေမဲ့လည်း တနေ့တော့ အဖေ ထာဝရပျောက်ဆုံးသွားခဲ့တယ်။ ကျောင်းတွေဖွင့်လို ကျောင်းအပ်ဖို့ အချိန်ရောက်တော့ ဒီသမီးကလေးကို ကျောင်းအပ်ဖို့ အဖေပြင်ဆင်ရပြီးပေါ့။ မနက်ဖြန်မှာ ကျောင်းသွားအပ်မယ်လို့ သမီးကို ကတိပေးခဲ့ပြီး အကြော်ရောင်းလို့ အိမ်အပြန် လမ်းမှာ ကားတိုက်ခံရပြီး ရုတ်ချည်းဆိုသလို့ သူ့အမေနဲ့ သူ့သမီးကို ထားခဲ့ပြီး လူ့လောကကြီးထဲက ထွက်ခွာသွားခဲ့ရတယ်။

နောက် အဖွားပြောပြမှ သိရတာက အဲဒီနေ့က အေးမ ဝတ်ဖို့ ကျောင်းဝတ်စုံ ဂါဝန်လေး အဖေက စက်ချုပ်ဆိုင်ကနေ ဝယ်လာခဲ့တာတဲ့။ အဖေကားတိုက်ခံရတော့ အဲဒီ ဂါဝန်အင်္ကျီ ကို ထည့်ထားတဲ လွယ်အိပ်ကလေးကို အဖေ့ရင်ခွင်ထဲမှာ ပိုက်ထားတယ်တဲ့။ လွယ်အိပ်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားတဲ့ အဖေ့လက်တွေက သေသွားတဲ့ အထိ အေးမ နဲ့ ပတ်သက်တဲ့ အရာတွေကို အကာအကွယ်ပေးထားခဲ့တယ်။ရောင်းလို့ မကုန်တဲ့ လက်ကျန်အကြော်တွေကတော့ လမ်းပေါ်မှာ ပြန့်ကျဲနေပြီး အကြော်ထဲ့တဲ့ သံပန်းလေးက တွန့်လိမ်ကွေ့ကောက်နေတယ်။

အဖေပျောက်ဆုံးသွားတဲ့ အေးမ ငယ်ဘဝဟာ အရာရာကို အားငယ်တဲ့ စိတ်၊ ကြောက်ရွံတဲ့ စိတ်နဲ့ပဲ ဖြတ်သန်းနေခဲ့ရတယ်။ ပြီးတော့ ငယ်ငယ်တုန်းက အမေ အမွေပေးခဲ့တဲ့ ဒီနုတ်ခမ်းကွဲလေးနဲ့ အေးမ ဟာ အဖေရှိတုန်းက မင်းသမီးလေး တစ်ပါးဖြစ်နေပြီး အဖေအတွက် အရာရာ လှပနေခဲ့ပေမဲ့ အဖေမရှိတော့တဲ့အချိန် အားလုံးဟာ အကျည်းတန်သွားသလိုပဲ။ အရာရာဟာ မဲမှောင်နေပြီး လောကကြီးဟာ တဖက်စောင်းနင်း မတရားဘူးလို့ ယုံကြည်လာတယ်။

အဖေကို တိုက်သွားခဲ့တဲ့ ကားသမားဟာလည်း တရားဥပဒေကို ငွေတွေ အထပ်လိုက်ပေးပြီး ဝယ်သွားခဲ့တယ်။ ဥပဒေအကြောင်းလည်း နားမလည်၊ ရှေ့နေကောင်းကောင်းလည်း မငှားနိုင်၊ ဘာသာရေးကို ကိုင်းရှိုင်းတဲ့ အဘွားက အတိတ်ရဲ့ ကုသိုလ်ကံအရ သေဆုံးသွားရှာရတဲ့ သူ့သားအတွက် အမျှအတမ်းဝေပေးရင်းနဲ့ပဲ အေးမ တို့ ဘဝထဲကနေ လူတစ်ယောက် ဆုံးရှုံးသွားခဲ့ရတယ်။

အဖေဆုံးသွားတော့ အကြော် ကြော်ရောင်းတဲ့ အလုပ်ကို အဘွားက စွန့်လွှတ်လိုက်ပြီး ဒီလှည်းတန်းဈေးထဲမှာပဲ တစ်နိုင်တစ်ပိုင် အသီးအရွက်ကလေးတွေ၊ ရံဖန်ရံခါ ကြက်ဥတွေ ရောင်းရတော့သည်။ ဘဝမှ အေးမ နဲ့ အဘွား လူနှစ်ယောက်ပဲ ရှိတော့သည်။

လေးတန်းအထိ အေးမ ကျောင်းတက်ရပေမယ့် အဘွားအတွက်က ပင်းပန်းလွန်းလှသည်။ အဘွားက ရှာလို့ ရသမျှ ပိုက်ဆံတွေကို ခြစ်ခြုတ်စုပြီး အေးမ ကို ကျောင်းထားရထားကိုး။ လေးတန်းပြီးတော့ အဘွားလည်း ငွေးကြေးမတတ်နိုင်တော့ ကျောင်းကထွက်ပြီး အဘွားကိုပဲ ဈေးလိုက်ကူပေးရသည်။ လေးတန်းကျောင်းပြီးလို့ ကျောင်းကထွက်တော့ အေးမ အသက်က တစ်ဆယ်သုံးနှစ်လောက်ရှိနေပြီ။ ငွေရေးကြေးရေး အခြေအနေကြောင့် အဖေကျောင်းထားဖို့ ရည်ရွယ်ထားခဲ့တဲ့ နှစ်မှာ ကျောင်းမနေလိုက်ရပဲ နောက်ကျမှ ကျောင်းနေရတာကိုး။

ဒီနေ့ ဈေးသွားဖို့ ပြင်နေတုံး အဘွားရဲ့ ချောင်းဆိုးသံက ပြင်းထန်လာတာနဲ့ အတူ သွေးတွေက ပါလာတော့ အဖွားကို အိမ်မှာပဲ နေစေပြီး လျက်ဆားနဲ့ ကွမ်းရွက်ပြုတ်ရည်လေး လုပ်ပေးခဲ့တယ်။ အေးမ တို့လို ဆင်းရဲသား လူတန်းစားအတွက် ဆေးခန်းတွေ ဘယ်ပြနိုင်မလဲ။

ပြီးတော့ ကျန်မာရေးချို့တဲ့တယ် ဆိုတာ အေးမ တို့လို လူတန်းစားတွေအတွက် အမြဲတမ်းလိုလို ဖြစ်နေတဲ့ အကြောင်းအရာတစ်ခုပဲလေ။ မကျန်းမာရင် ဘယ်သူက လာကြည့်ပေးမလဲ။ ကျန်မားရေး စရိတ်ထောက်ပေးတယ်ဆိုမျိုးလည်း မရှိဘူး။ အစာအဟာရ ပြည့်ဝအောင် မစားရ၊ ပင်ပင်ပန်းပန်းနဲ့ လုပ်စားကိုင်စားနေရတဲ့ ဘဝဆိုတော့ လူရယ်လို့ ဖြစ်လာတာ ဘာ အဓိပ္မာယ် ရှိလို့တုန်း။

လူရယ်လို့ဖြစ်လာတဲ့ ရှေးပဝေသဏီကတည်းက လူဆိုတာဟာ သဘာဝဘေး အန္တရာယ် ရာသီဥတုဒဏ်က ကာကွယ်ဖို့၊ ကိုယ့်မိသားစု လုံခြုံစွာ အမိုးအကာနဲ့ နေဖို့ လိုအပ်ချက်တွေရှိတယ်လေ။ ဒါ့အပြင် သဘာဝက သတ်မှတ်ပေးထားတဲ့ လူ့သက်တမ်းစေ့ နေနိုင်ဖို့အတွက် နေ့စဉ် အစာအဟာရ ပြည့်ဝစွာ စားနိုင်ဖို့ ကျန်းမားရေးနဲ့ညီညွတ်တဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်၊ အစာရေစာ ပေါများကြွယ်ဝတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ နေထိုင်နိုင်ရမယ် အစရှိသည်ဖြင့်ပေါ့။

အေးမ ဘဝမှာက အဘွားသောက်ဖို့ နွားနို့လေး တစ်ခွက်တောင် မဝယ်နိုင်ဘူး။ သူများတွေ ပြောနေကြတဲ့ ပုဇွန်ထုပ်ကြီးတွေ၊ ပန်းသီးတွေ၊ ဟောလစ်တွေဆိုတာက နိုင်ငံခြားသားတွေ နဲ့ ပိုက်ဆံရှိတဲ့ လူတွေသာ သုံးစွဲ မှီဝဲကြတာ။ လူတွေ ဘာကြောင့် ကွာခြားနေတာတုန်း။

ဒါပေမယ့် အေးမ လို ပညာရေးကို တောင်မှ မသင်နိုင်အောင် ဆင်းရဲနှုံချာလှတဲ့ ဘဝက ပတ်ဝန်းကျင်မှာ လူလာဖြစ်ရတာ လူဖြစ်ရကျိုး မနပ်ဘူး။ အရာရာမှာ ဆုံးရှုံးမှုတွေနဲ့ချည်ပဲ။ အေးမ တို့လို ဘဝတွေရဲ့ ကောင်းမွန်မှုကို ဘယ်သူတွေက အာမခံချက်ပေးမလဲ။ ကိုယ် ကျောင်းနေချင်တယ်။ တစ်နေ့ သုံးခါ အစာနပ်မှန်အောင် စားချင်တယ်။ အသက် ရှစ်ဆယ် ကိုးဆယ်အထိ အသက်ရှည်ချင်တယ်။ ဒါဟာလည်း သာမန်လူသားတစ်ယောက်ရဲ့ အခြေခံ လိုအပ်ချက်နဲ့ ဖြစ်ချင်တဲ့ ဆန္ဒပါ။

ဘာပဲပြောပြော ဒီနေ့တော့ ကျန်နေတဲ့ ဆူးပုပ်ရွက် အစည်းလေးတွေ ကုန်အောင်ရောင်းရမယ်။ ဒါမှလည်း အဘွားအတွက် ဆေးလေးဘာလေး ဝယ်နိုင်မှာ။ ညနေ က စောင်းနေပြီး။ ဘေးက ဈေးသည်တွေကတော့ ရောင်းလို့ ကုန်လို့ အရှိုရှိုနဲ့ ပြန်ကုန်ကြပြီ။ တစ်ချို့လည်း ကျန်တာလေးတွေ နောက်နေ့ပြန်ရောင်းဖို့ အတွက် ဂရုတစိုက် ထုပ်ပိုးလို့ ပြင်ဆင်နေကြသည်။

အိမ်မှာ ကျန်ခဲ့တဲ့ အဘွား ဘယ်လိုများ နေရှာလိမ့်မလဲ။ အဖေသာရှိရင် သိပ်ကောင်းမှာပဲ လို့ အဖေကို သတိရမိသည်။ ဝေ့ကနဲ တက်လာတဲ့ မျက်ရည်ကြောင့် ခေါင်းငုံ့ကာ အဖေ့ဆီက ခွန်းအား တွေကို ရရှိဖို့အတွက် တိတ်တဆိတ်ကလေး ဆုတောင်းနေမိတယ်။

“တစ်စည်း ဘယ်လောက်လဲ ညီမလေး”
ညင်သာ နုညံတဲ့ မေးသံကြောင့် ဖြတ်ကနဲ ခေါင်းမော့ ကြည့်မိတယ်။ ဦးလေး အရွယ် အစ်ကိုကြီး အရွယ် ပုဆိုးခပ်နွမ်းနွမ်းနဲ့ လူတစ်ယောက်က ဗန်းထဲမှာ ခင်းထားတဲ့ ဆူပုပ်ရွက် စည်းလေးကို ကိုင်ပြီးမေးနေတာ တွေ့လိုက်သည်။

ဈေးဝယ်တစ်ယောက် လာပြီဆိုတဲ့ အသိနဲ့ ရုတ်တရက် ပျော်ရွှင်သွားမိပြီး ယဉ်ကျေးစွာပဲ ပြန်ဖြေခဲ့တယ်။
“တစ်စည်း ၅၀ ပါရှင့်”
ဆူးပုပ်ရွက် တွေကုန်သွားရင်တော့ အဘွားအတွက် အိမ်အပြန် ဆေး ဝယ်သွားနိုင်ပြီပေါ့။
“ဒါဆို လေးစည်း ထုပ်ပေးနော်”

စိတ်ထဲမှာ ရုတ်တရက် ပျော်သွားသည်။ ကော်တာပဲ အိမ်မပြန်ခင် ဆူးပုပ်ရွက်လေးစည်းဆိုတော့ နှစ်ရားဖိုးပေါ့။ ကျန်တာလေးတော့ အဘွားအတွက် ချက်ကြွေးလိုက်ပါမယ်။ တခါတရံတော့လည်း ဆူးပုပ်ရွက်ကလေး ခရမ်းချဉ်သီးချက်ကလေး ချက်စားအုံးမှ။ နေ့တိုင်း အကြော်နဲ့ ငပိနဲ့ပဲ စားနေရတာ အဟာရလည်း မရှိဘူး။

ဒီနေ့ အိမ်အပြန် ခပ်သုပ်သုပ်ကလေး ပြန်လာခဲ့သည်။ ညနေပိုင်း ဈေးလာဝယ်သွားတဲ့ အစ်ကိုလေး ရဲ့ ကျေးဇူးကြောင့် အဘွားအတွက် ဆေး က လက်ထဲမှာ ပါလာခဲ့သည်။

နောက်နေ့တွေမှာလည်း အဲဒီ အစ်ကိုလေးဟာ အေးမ ဆီကပဲ လက်ကျန် ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေကို ဝယ်သွားခဲ့ပြန်တယ်။ ဒီလိုနဲ့ပဲ နေ့စဉ် ညနေတိုင်း ကိုယ့်ဆီကနေ ဈေးဝယ်ဝယ်သွားတဲ့ ဒီအစ်ကိုလေးကို သတိထားမိလာတယ်။ အေးမ ဆီမှာ နေ့စဉ် အားပေးနေတဲ့ ဈေးဝယ်တစ်ယောက်လို ခင်မင်လာမိသည်။ အေးမ လို မိန်းကလေး အပျိုဘော်ဝင်စ က လူဘဝကြောင်းကို ဘာမှ နားမလည်သေး။ ဒါပေမယ့် သဘာဝအရ အလိုလို ကိုယ့်ဆီမှာ ဈေးဝယ်တဲ့လူဆိုတဲ့ အသိနဲ့ ခင်မင်မိသည်။

တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အေးမ မှာ မျှော်လင့်ချက် ကလေးတစ်ခု မွေးဖွားလာခဲ့တယ်။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုတော့ ညနေစောင်းလို ဈေးသိမ်းချိန်မှာ ရောင်းမကုန်လို့ ကျန်နေသေးတဲ့ ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေကို ဝယ်ယူပေးနေတဲ့ လူတစ်ယောက်ရှိလာတဲ့ အတွက် ဒီလူကိုပဲမျှော်နေမိတော့တာပေါ့။

သံစဉ်ပျက်သွားခြင်း
ဒီနေ့ညနေ ဟင်းရွက်သည်တွေကို မတွေ့တော့။ အားလုံးသိမ်းလို့ ပြန်ကုန်ကြပြီ။ ကိုယ်အမြဲဝယ်နေသည့် ညနေစာ ဟင်းချက်စရာတွေကို ရောင်းပေးနေသည့် ကောင်မလေးကိုလည်း မတွေ့တာ တစ်ပါတ်ကျော်ပြီ။ သူကလေး ဘယ်များ ရောက်သွားပါလိမ့်။ ပြီးခဲ့တဲ့ ရက်တွေ အလုပ်ကလည်း စောစော ပြန်လို့ မရနဲ့၊ ဟင်းချက်စရာ ဝယ်ရတဲ့ တာဝန်ကို သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က တာဝန်ယူနေတယ်။ ဒီကောင် ဘယ်လိုများ ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေ ဝယ်နေသလဲ။ တိုက်ခန်းပြန်ရောက်တော့မှ မေးကြည့်တော့မယ် လို့ တွေးကာ ဒီနေ့ ဘာအသီးအရွက်မှာ ဝယ်မလာနိုင်တော့ပဲ ကြက်ဥ ဆယ်လုံးသာ ဝယ်လာခဲ့တော့တယ်။

နောက်ပိုင်းရက်တွေမှာလည်း ဒီနူတ်ခမ်းကွဲလေးနဲ့ ဖေါ်ရွှေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေရှိတဲ့ မိန်းကလေးကို ဒီလှည်းတန်းဈေးထဲမှာ လုံးဝ မတွေ့တော့ဘူး။ သူကလေးဆီမှပဲ ဝယ်နေကျ ကိုယ်ရဲ့ ဘဝ စည်းချက်မှန်မှန်ကနေ သံစဉ်တစ်ခု ပျက်သွားတယ်လို့ ခံစားလိုက်ရတယ်။

အင်း ငါတော့ သံစဉ်တွေ ပြန်ညှိရအုံးမှာပါလား လို့ တွေးမိကာ ခြေလှမ်းကို အခြားဆိုင်ဘက်လှည့်လိုက်သည်။ ကိုယ့်ရဲ့ နေ့စဉ် ဘ၀ သံစဉ်တွေကို အထာကျအောင် ပြန်လည် တီးခတ်ရအုံးမည်။

အနန္တမေတ္တာဖြင့်
ဘကောင်း