တိရိစ္ဆာန်တို့ ယာတောမြေ အခန်း(၁ - ၂)


“စိတ်သောက ဝေဒနာတွေနဲ့ ကျွန်တော်တို့ ဘဝဟာ ကောင်းကောင်းမွန်မွန်နဲ့ သက်တမ်းစေ့တောင် မနေရဘူး။ ကျွန်တော်ဟာ ကံကောင်းကြတဲ့ တိရိစ္ဆာန်တွေထဲက တစ်ကောင် အပါအဝင်ဖြစ်တယ်လို့ မပြောလိုဘူး။သို့ပေမယ့် ကျွန်တော်ဟာ အခု အသက် တစ်ဆယ်နှစ် နှစ် ရှိပြီ။ သားသမီးတွေ လေးရာကျော် စီးပွားခဲ့ပြီးပြီ။ ဒါဟာ ဝက်တစ်ကောင်ရဲ့ ဖြစ်ရိုးဖြစ်စဉ် ဘဝပဲ။ ဒါပေမယ့် အဆုံးမှာတော့ ဘယ်တိရိစ္ဆာန်တစ်ကောင်မှ ရက်စက်တဲ့ဓားသွားအောက်ကနေ မလွှတ်မြောက်နိုင်ဘူး။ အခု ကျွန်တော့် ရှေ့မှာ ထိုင်နေကြတဲ့ ဝက်ပျိုတွေ၊ တစ်နှစ် အတွင်းမှာ ခင်ဗျာတို့လည်း အခန်းတစ်ခုထဲမှာ ခင်ဗျားတို့ အသက်အတွက် အော်ဟစ် မြည်တမ်းကြရလိမ့်မယ်။ အဲဒီ ကြောက်မက်ဖွယ် အဖြစ်အပျက် ကို နွားတွေ၊ ဝက်တွေ၊ ကြက်တွေ၊ သိုးတွေ၊ အားလုံး ကိုယ်တိုင် ရင်ဆိုင် ကြုံတွေ့ ကြရမယ်။ မြင်းတွေ၊ ခွေးတွေမှာတောင် ပိုပြီး ကောင်းတဲ့ အခွင့်အလမ်း ကံတရားမရှိဘူး။ ဒီမှာ ဘိုးနီ မင်းလည်း မင်းရဲ့ ကြီးမားတဲ့ ကြွက်သားတွေရဲ့ ခွန်အားတွေ ကုန်းခန်းတဲ့ တစ်နေ့ ကိုသာဒွန်း မင်းကို သားသတ်သမားဆီ ရောင်းစားလိမ့်မယ်။ ဒင်းတို့က မင်း လည်ချောင်းကို ဖြတ်ပြီး အသားတွေကို ခွေးစာ လုပ်ပစ်လိမ့်မယ်။ မင်းတို့ ခွေးတွေလည်း အသက်ကြီးလာလို့ သွားတွေ မရှိတော့ဘူး ဆိုရင် ကိုသာဒွန်းက မင်းတို့ လည်ပင်ကို အုတ်ခဲတွေ ဆွဲပြီး ဒီ အနီးအနားက ရေအိုင် ထဲမှ နစ်ပြီး သတ်လိမ့်မယ်။”

“ရဲဘော်တို့ အခုပြောခဲ့တာတွေကို သုံးသပ်ကြည့်ရင် ပြက်ပြက်ထင်းထင်း ရှင်းလင်း မနေဘူးလား။ ကျွန်တော်တို့ ဘဝတွေရဲ့ မကောင်းမှု ဒဏ်တွေဟာ လူသားတွေရဲ့ ရက်စက်တဲ့ အာဏာစွမ်းကြောင့် ခံစားနေရတာဖြစ်တယ်။ လူတွေကို ဖယ်ရှားပစ်ရမယ်။ ကျွန်တော်တို့ လုပ်အားကနေ ထွက်လာတဲ့ အကျိုးရလဒ်တွေ အားလုံးကို ကျွန်တော်တို့ပဲ ပိုင်ဆိုင်ရမယ်။ နေ့ချင်း ညချင်းပဲ ကျွန်တော်တို့ ချမ်းသားကြွယ်ဝလာပြီ၊ လွတ်လပ်မှုတွေကို ရရှိနိုင်တယ်။ ဒါဆို ကျွန်တော်တို့ ဘာတွေ လုပ်ရမလဲ။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ လူမျိုးနွယ်စုကို ဖယ်ရှားပစ်ဖို့အတွက် ကျွန်တော်တို့ စိတ်ရော၊ ကိုယ်ပါ နေ့ရော၊ညပါ ကြိုးစားကြရမယ်။ ဒါဟာ ကျွန်တော်က ခင်ဗျာတို့ကို ပြောချင်တဲ့ စကားပဲ။ ရဲဘော်တို့ ပုန်ကန် ထကြွကြလော့။ သူပုန်ထကြဖို့ ဘယ်တော့လည်းဆိုတာ ကျွန်တော် မသိဘူး။ တစ်ပတ် အတောအတွင်းထဲမှာလည်း ဖြစ်ချင် ဖြစ်မယ်။ နှစ် တစ်ရာ လောက် ကြာချင်လည်း ကြာမယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် ခြေဖဝါးအောက်က ကောက်ရိုးတွေကို အခုအသေအချာ မြင်နေရသလို ကျွန်တော် သေချာပေါက် ပြောနိုင်တာ တစ်ခုရှိတယ်။ အနှေးနဲ့ အမြန် တရားမျှတမှုကို ရရှိကြရလိမ့်မယ်။ ရဲဘော်တို့ အဲဒါကို ခင်ဗျားတို့ရဲ့ ဘဝတစ်လျှောက်မှာ အမြဲတမ်း အမှတ်ရ လှုံ့ဆော်နေပြီး စောင့်ကြည့်နေကြပါ။ အမှတ်ရနေပြီးတဲ့ အပြင် ကျွန်တော် ပြောခဲ့တဲ့ စကားတွေကိုလည်း ခင်ဗျားတို့ရဲ့ နောက်လိုက်တွေဆီ လက်ဆင့်ကမ်းပေးကြပါ။ အဲဒါမှလည်း နောင်လာမယ့် မျိုးဆက်သစ်တွေက အဆင့်ဆင့် လက်ခံရရှိပြီး အောင်ပွဲရတဲ့ အထိ ရုန်းကန် လှုပ်ရှားကြလိမ့်မယ်။”

“ပြီးတော့ ရဲဘော်တို့ ခင်ဗျားတို့ရဲ့ ပုန်ကန် ထကြွမှုတွေဟာ ဘယ်တော့မှ အားနည်း၊ အကျိုး မသက်ရောက်တဲ့ အဖြစ်မျိုး မဖြစ်ပါစေနဲ့။ အခြေအတင် စကားများကြတာတွေကြောင့် ဦးတည်ရာ လမ်းကြောင်း မပျောက် ပါစေနဲ့။ သူတို့ က ခင်ဗျာတို့ကို ပြောလိမ်မယ့်။ လူနဲ့ တိရိစ္ဆာန်တွေဟာ ရည်ရွယ်ချက် ဦးတည်ရာ အတူတူပဲ၊ တစ်ဦး အကျိုးစီးပွားဟာ အခြားတစ်ဦး အတွက်ပဲလို့။ အဲဒါကို လည်း ဘယ်တော့မှ နားမယောင်မိပါစေနဲ့။ အဲဒါတွေ အားလုံး ဟာ လိမ်ညာတာတွေပဲ။ လူတွေဟာ ကိုယ့် အကျိုးစီးပွားကလွဲလို့ အခြားသူတွေရဲ့ အကျိုးစီးပွားကို စိတ်မဝင်စားဘူး။ ကျွန်တော်တို့ တိရိစ္ဆာန်တွေအားလုံး ခိုင်မာ ပေါင်းစည်းညီညွတ်ကြရအောင်။ လုပ်ရှားမှုတွေမှာ ခိုင်မာတဲ့ ရဲဘော်ရဲမက် စိတ်တွေနဲ့ တည်ဆောက်ကြရအောင်။ လူတွေဟာ ရန်သူ။ တိရိစ္ဆာန်တွေဟာ ရဲဘော် ရဲမက်။”

အဲဒီ အချိန်မှာ တစ်ခဲနက် ထောက်ခံအားပေးသံက ဟိန်းကနဲ ထွက်လာတယ်။ ဘိုးဝက်ဖြူကြီး စကားပြောနေတဲ့ အချိန်မှာ ခြေလေးချောင် သတ္တဝါ ကြွက်တွေက တိတ်တဆိတ် သူတို့ တွင်းထဲက ထွက်လာပြီး နောက်ခြေနှစ်ချောင်းနဲ့ ထိုင်ကာ နားထောင်ကြတယ်။ ခွေးတွေက ရုတ်တရက် ချက်ခြင်းဆိုသလို ကြွက်တွေကို မြင်သွားတယ်။ ကြွက်တွေလည်း ချင်ခြင်းဆိုသလို ဖြတ်ကနဲ့ တွင်းထဲ အလျင်အမြန် ပြေးဝင်မှ သူတို့ကိုယ် သူတို့ ကာကွယ်နိုင်တယ်။ ဖိုးဝက်ဖြူကြီးက အားလုံး ငြိမ်ဖို့ သူ့ လက်ချောင်း ကို ထောင်ပြလိုက်တယ်။

“ရဲဘော်တို့ ဒီမှာ ရှင်းလင်းစရာ ပြောစရာတွေကို ပြောမှဖြစ်မယ်။ ခြံမွေး တိရိစ္ဆာန်တွေ မဟုတ်တဲ့ ကြွက်နဲ့ ယုန်တွေ လိုမျိုး တိရိစ္ဆာန်တွေဟာ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ မိတ်ဆွေလား၊ သို့မဟုတ် ရန်သူလား။ မဲပေး ဆုံးဖြတ်ကြရအောင်။ ကျွန်တော် ဒီ မေးခွန်းကို အစည်းအဝေးမှာ တင်သွင်းပါတယ်။ ကြွက်တွေဟာ ရဲဘော် ရဲမက်တွေ ဖြစ်ပါသလား။”

မဲများကို ခဏအတွင်း ရယူလိုက်တယ်။ မဲဆန္ဒ အများစုက ကြွက်တွေဟာ ရဲဘော်ရဲမက်တွေ ဖြစ်တယ်လို့ ထောက်ခံကြတယ်။ သဘောမတူတဲ့ မဲဆန္ဒ လေးမဲရတယ်။ နောက်မှ သိရတာက ခွေးသုံးကောင်နဲ့ ကိုရွှေကြောင် တို့က ဟိုဖက်ရော ဒီဖက်ပါ မဲတွေ ပေးကြတာ။ အဲဒီနောက် ဖိုးဝက်ဖြူကြီး ကဆက်ပြီးတော့

“ကျွန်တော် စကား နည်းနည်း ပြောစရာ ရှိတယ်။ ကျွန်တော် ထပ်ပြောရမယ်။ အမြဲတမ်း သတိရပါ။ ခင်ဗျာတို့ ရဲ့ တာဝန်ဟာ လူနဲ့ လူတွေရဲ့ လုပ်ထုံးလုပ်နည်း လမ်းစဉ်တွေကို အမြဲတမ်း တိုက်ခိုက် ရမှာ ဖြစ်တယ်။ ခြေနှစ်ချောင်း ရှိရင် ရန်သူလို့ သတ်မှတ်ရမယ်။ ခြေလေးချောင်း သို့ မဟုတ် အတောင်ပံတွေ ရှိရင် မိတ်ဆွေပဲ။ ပြီးတော့ လူတွေကို အမြဲတမ်း ရင်ဆိုင် တိုက်ခိုက်ဖို့ အမြဲတမ်း သတိရနေပါ။ ကျွန်တော်တို့ဟာ လူတွေရဲ့ အမူအကျင့်တွေကိုလည်း ဘယ်တော့မှ အတုမခိုးရဘူး။ အကယ်၍ ကျွန်တော်တို့က လူတွေကို တစ်ချိန်မှာ လွှမ်းမိုးအုပ်စိုးနိုင်ခဲ့သည့်တိုင်အောင် သူတို့ရဲ့ မကောင်းတဲ့ အမူအကျင့်တွေကို အတုမယူရဘူး။ ဘယ်တိရိစ္ဆာန်မှ အိမ်နဲ့ မနေရဘူး။ အိပ်ရာနဲ့ မအိပ်ရဘူး။ အဝတ်အစားတွေ မဝတ်ရဘူး။ အရက် မသောက်ရဘူး။ ဆေးလိပ်မသောက်ရဘူး။ ပိုက်ဆံ မကိုင်ရဘူး။ ပြီးတော့ ကုန်ရောင်း ကုန်သွယ်လုပ်ငန်းတွေမှာပါဝင် မပတ်သက်ရဘူး။ လူတွေရဲ့ အမူအကျင့် စရိုက်တွေအားလုံးဟာ မကောင်းမှု ဒုစရိုက်တွေပဲ။ အဲဒါတွေ အားလုံးအပြင် ဘယ်တိရိစ္ဆာန်မှ တိရိစ္ဆာန်အချင်းချင်း နိုင်ထက်စီးနင်း မဆက်ဆံရဘူး။ အားနည်းတဲ့ တိရိစ္ဆာန် ဖြစ်စေ၊ အားကြီးတဲ့ တိရိစ္ဆာန်ဖြစ်စေ၊ လိမ္မာပါးနပ်တဲ့ တိရိစ္ဆာန်ဖြစ်စေ၊ သာမန်ရိုးရိုးသားသား တိရိစ္ဆာန်ပဲ ဖြစ်စေ၊ အားလုံးဟာ တသွေးတည်း တသားတည်း ညီရင်းအစ်ကို မောင်နှမတွေဖြစ်တယ်။ ဘယ်တိရိစ္ဆာန်မှ အခြားတိရိစ္ဆာန်ကို မသတ်ဖြတ်ရဘူး။ တိရိစ္ဆာန်အားလုံး ဟာ တန်းတူ အညီအမျှ ရှိရမယ်။”

“ရဲဘော်တို့ အခု… မနေ့ညခဲ့ မက်ခဲ့တဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ အိပ်မက် အကြောင်းကို ပြောပြမယ်။ အဲဒီ အိပ်မက်အကြောင်းကို ကျွန်တော် ခင်ဗျားတို့ကို ဘယ်လို ဖေါ်ပြရမလဲ။ အဲဒီ အိပ်မက်က လူတွေ ဒီကမ္ဘာမြေကြီးပေါ်ကနေ လုံးဝပျောက်ကွယ်သွားတဲ့ အချိန်ကာလ အကြောင်းပဲ။ ဒါပေမယ့် အဲဒီ အိပ်မက်က ကျွန်တော် မေ့ပျောက်နေတဲ့ အကြောင်းအရာတစ်ခုကို ပြန်လည် အမှတ်ရစေတယ်။ လွန်ခဲ့သော နှစ်ပေါင်းများစွာတုန်းက ကျွန်တော် ဝက်ပေါက်ကလေးဖြစ်တုန်းကပေါ့၊ ကျွန်တော့် အမေနဲ့ အခြား ဝက်မကြီးတွေ ဆိုလေ့ဆိုထ ရှိခဲ့တဲ့ သီချင်းဟောင်း တစ်ပုဒ်ပါ။ သူတို့က အဲဒီ သီချင်းရဲ့ သံစဉ်နဲ့ ပထမ စာသား သုံးလုံးလောက်ပဲ သိကြတယ်။ အဲဒီ သီချင်းရဲ့ သံစဉ်ကို ကျွန်တော် ငယ်စဉ် ကလေးဘဝကတည်းက အကျွမ်းတဝင် ရှိနေခဲ့တာ။ ဒါပေမယ့်လည်း အဲဒီသံစဉ်နဲ့ သီချင်းကို စိတ်ထဲကနေ မေ့ပျောက်နေတာ အချိန်ကာလအားဖြင့် တော်တော်ကြာကြာရှိလှပြီ။ ဒါပေမယ့် မနေ့ညကပဲ အဲဒီသီချင်းအကြောင်း ကျွန်တော့် အိပ်မက်ထဲမှာ ပြန်လည် အမှတ်ရမိတယ်။ ပိုပြီး ထူးဆန်းတာက အဲဒီ သီချင်းရဲ့ စာသားတွေပါ ပြန်လည် အမှတ်ရလာတယ်။ ကျွန်တော် ပြောရဲတာ တစ်ခုရှိတယ်။ ဒီ သီချင်းဟာ ဟိုးအရင်တုန်းက မျိုးချစ်တိရိစ္ဆာန်တွေ သီဆိုခဲ့ကြပြီး မျိုးဆက်တွေ တစ်ဆင့်နဲ့ တစ်ဆင့် အကူးအပြောင်း ဆင်းသက် လာတဲ့ အခါမှာ ပျောက်ကွယ် သွားတာဖြစ်လိမ့်မယ်။ ရဲဘော်တို့ အခု ကျွန်တော် အဲဒီ သီချင်းကို ဆိုပြမယ်။ ကျွန်တော်ဟာ အသက်ကြီးပြီ။ ကျွန်တော့် အသံတွေလည်း ကွဲအက်နေလိမ့်မယ်။ သို့ပေမယ့်လည်း ကျွန်တော် ဒီ သီချင်း သံစဉ်ကို ခင်ဗျားတို့ကို သင်ပေးတဲ့ အခါ ခင်ဗျာတို့ ကိုယ်တိုင် ပိုမိုကောင်းမွန်အောင် သီဆိုတတ်လိမ့်မယ်။ ဒီသီချင်းကို “ဗမာပြည်ရဲ့ မျိုးချစ် အာဇာနည်များ” လို့ ခေါ်တယ်။”

ဖိုးဝက်ဖြူကြီးသည် သူ့လည်ချောင်းကို တစ်ချက်ရှင်းလိုက်ကာ သီချင်းကို စတင်ဆိုတော့သည်။ သူပြောသလိုပင် သူ၏ အသံတို့သည် ကွဲအက်နေသည်။ သို့ပေမယ့် သူသည် သင့်တင့်ကောင်းမွန်စွာ သီဆိုနိုင်သေးသည်။ သီချင်းသည် ရုန်းထ နိုးကြွစေသော သံစဉ်မျိုးဖြစ်သည်။ ဒဿဂီရိ အသည်းနှစ်လုံး သီချင်းလိုလို၊ ဆင်ကြီး ဂဠုန်ချီ သီချင်းလိုလို သံစဉ်မျိုးဖြစ်သည်။ စာသားများ မှာ

ဗမာပြည်ရဲ့ မျိုးချစ် အာဇာနည်တွေရယ်
မိုးအောက် တခွင်ရဲ့ သူရဲကောင်းတွေရယ်
ရွှေအိုရောင်တွေ ထွန်းတောက်နေတဲ့ ရှေ့ အနာဂတ်ဆီရဲ့
ကြည်နူးဖွယ် တေးသံစဉ်ကို နားဆင်ကြစေ။

မဝေးတော့တဲ့ နေ့ရက်တွေကလည်း လာနေကြပြီ
နိုင်လိုမင်းထက် လူတွေကို မောင်းထုတ်ကြလေ
ဗမာပြည်ကြီး လှိုင်လှိုင် ပေါများ ကြွယ်ဝနေတာ
တို့တွေ သာလျင် စီးပွားကြမယ်။

တို့တွေအားလုံး ချုပ်နှောင်ဘဝ လွှတ်မြောက်စေသား
တို့ကျော တို့ပုခုံးတို့ ရိုက်ပုတ်ခံခြင်း ဝေးရစေသား
ရိုင်းစိုင် လက်နက်တွေလည်း ပျက်သုံးကြစေ
ရက်စက် နှိတ်စက်ခံရခြင်းလည်း ကုန်ဆုံးစေ။

အတိုင်းထက် အလွန် ချမ်းသာကြွယ်ဝကြမယ်
စပါးဆန်ရေ လှိုင်လှိုင် ပေါလို့
သီးနှံကောက်ပဲ၊ ငရုတ် ပဲပြောင်း
တို့ဘဝရဲ့ နေ့ရက်များမှာ ပြည့်လျှံဖြိုးမောက် ရစေကွယ်။

တို့မြန်ပြည်သည်လည်း နေခြည်ဖြာထွန်း လင်းနေတဲ့
သန့်စင် ကြည်လင် ချောင်းအင်းအိုင်လည်း စီးနေတဲ့
နုနုညင်သာ လေညင်းပြေလည်း သော့နေလေတာ
တို့တွေအား လုံး လွတ်လပ်ကြတဲ့ နေ့ရက်ပေါ့။

ကြိုးစာကြကွဲ့ ညီနောင်သားတို့
သေပစေ ကြေပစေ ၊ အရှုံးမပေး မလျှော့ ဇွဲနဲ့
ရဲညီနောင်သား၊ ပြည်ချစ်သားတို့
လွတ်လပ်ခြင်းရဲ့ ပန်းတိုင်ဆီသို့ ချီတက်ကြမယ်ကွယ်။

ဗမာပြည်ရဲ့ မျိုးချစ် အာဇာနည်တွေရယ်
မိုးအောက် တခွင်ရဲ့ သူရဲကောင်းတွေရယ်
ရွှေအိုရောင်တွေ ထွန်းတောက်နေတဲ့ ရှေ့ အနာဂတ်ဆီရဲ့
ကြည်နူးဖွယ် တေးသံစဉ်ကို နားဆင်ကြစေ။

သီချင်း သီဆိုသံသည် တိရိစ္ဆာန်များအားလုံးကို အလွန်အမင်း စိတ်တက်ကြွစေသည်။ ဖိုးဝက်ဖြူကြီး သီချင်း အဆုံးသို့ ရောက်လုရောက်ချိန်တွင် တိရိစ္ဆာန်များအားလုံး သီချင်းကို ကိုယ်တိုင် သီဆိုနေကြလေပြီ။ အားလုံးထဲက အညံ့ဖျင်းဆုံးအကောင်သည်ပင် သံစဉ်နှင့် စာသား အချို့ကို လိုက်လံ သီဆိုနိုင်လေသည်။ ထက်ထက်မြက်မြက် ရှိသော အကောင်တွေဖြစ်သည့် ဝက်နှင့် ခွေး တို့သည် သီချင်းတစ်ပုဒ်လုံးကို တစ်ခဏအတွင်း မှာ နုတ်တိုက် ရွတ်ဆိုနိုင်လေသည်။ ထို့နောက် နှစ်ခေါက် သုံးခေါက်လောက် လေ့ကျင့် သီဆိုပြီး ကြသည့် အခါတွင် ယာခင်းခြံတစ်ခုလုံး ညီတူ သံပြိုင် သီဆိုသံဖြင့် ဟိန်းထွက် သွားလေသည်။ နွားများက မြည်ဟီးကြသည်။ ခွေးများက အူဟစ်ကြသည်။ သိုးများက ပဲသံများ ပြုကြသည်။ မြင်းများက လည်း ဟီးကြသည်။ ဘဲများကလည်း တစ်ကွပ်ကွပ်နှင့် အော်သည်။ အားလုံးသည် သီချင်းဖြင့် ပျော်ရွှင်ကြည်နူးကြလျက် ငါးကြိိမ်တိတိ ဆက်တိုက် ဟစ်အော် သီဆိုကြသည်။ အကယ်၍သာ တားမည့် ဟန့်မည်သူများ မရှိလျှင် ညလုံးပေါက် အဆက်မပြတ် သီဆိုဖွယ် ရှိသည်။

ကံမကောင်းစွာပင် သီချင်း သံပြိုင် ဟစ်အော်သံက ကိုသာဒွန်ကို အိပ်ရာမှ နိူး လိုက် သလိုဖြစ်သွားသည်။ ယာခင်းထဲ မြေခွေးများ ဝင်နေသလားလို့ ကိုသာဒွန်းတစ်ယောက် အိပ်ရာမှ ရုတ်တရက် ထသည်။ အိပ်ခန်း နံရံထောင့် တွင် အမြဲတမ်း ထောင်ထားသော သေနတ်ကို ကောက်ယူလိုက်သည်။ ထို့နောက် ညမှောင်မှောင် ယာခင်းထဲသို့ သေနတ်ကျည်ကို ရမ်းသမ်းပစ်လိုက်သည်။ ကျည်ဆံတို့သည် စပါးကျည်၏ နံရံထဲသို့ ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်သွားသည်။ တိရိစ္ဆာန်တို့၏ အစည်းအဝေးလည်း အလျင်အမြန် ရုတ်သိမ်း ရသည်။ အားလုံး ကိုယ်အိပ်စက် သည့် နေရာကိုယ်စီသို့ အလျင်အမြန် ပြန်ပြေးကြသည်။ ငှက်တို့ သည် အိပ်စက်ရာ ထုတ်တန်းဆီကို ပျံတက် ကြသည်။ အခြား တိရိစ္ဆာန်တို့သည် အိပ်စက်ရာ ကောက်ရိုးခင်းသို့ ပြန်ကြသည်။ တစ်ခဏ အတွင်းတွင် ယာမြေခြံ တစ်ခုလုံး ပကတိ အိပ်စက် ခြင်းသို့ ရောက်ရှိသွားသည်။

အနန္တမေတ္တာဖြင့်
ဘကောင်း
[ဆက်ရေးရမည့် ဘာသာပြန်]

တိရိစ္ဆာန်တို့ ယာတောမြေ အခန်း(၁ - ၁)


အခန်း(၁)
ညပိုင်းရောက်သည် နှင့် မြန်တိုင်း မွေးမြူရေးခြံ ပိုင်ရှင် ကိုသာဒွန်း သည် ကြက်ခြံများ ကို် လိုက်လံ သော့ခတ် ပိတ်ဆို့ရသည်။ သို့သော် ဒီကနေ့ ညက အရက်မူးလွန်နေသည့် အတွက် ကြက်များကို အသွင်းအထုတ်လုပ်သည့် ခြံတံခါးပေါက် သေးသေးလေး ကို ပိတ်ဖို့ မေ့သွားခဲ့သည်။ အရက်မူးနေသည့် အတွက် လက်ထဲတွင်ကိုင်ထားသော မီးအိမ်သည်လည်း ဘယ်ညာ ရိန်းထိုး လှုပ်ခါနေသည်။ ထိုမီးအိမ်အလင်းကို အားကိုးပြုကာ ခန္ဓာကိုယ် ရိန်းထိုး ယိုင်ထိုးနှင့် ယာခင်းကို ဖြတ်လျှောက် ခဲ့သည်။ အိမ် နောက်ဖေး တံခါးပေါက် ရောက်သည့် အခါတွင် ဖိနပ်ကို ရောက်ရာ ပေါက်ရာ ကန်ချွတ် ပစ်ခဲ့သည်။ ထို့နောက် စားဖိုဆောင် အခန်းသို့ ဝင်ကာ ကိုယ်တိုင် ချက်ထားသော အရက်ပုံးကို ဖွင့်ပြီး နောက်ဆုံးပိတ် အနေဖြင့် တစ်ခွက်လောက် မော့လိုက်သေးသည်။ ထို့နောက်မှ အိမ်ယာဝင်သည်။ ကိုသာဒွန်း အိမ်ရာ ထဲရောက်တော့ ကိုသာဒွန်း ကတော်က အိမ်မောကျလို့ ဟောက်တောင် ဟောက်နေပြီ။

ကိုသာဒွန်း အိမ်ရာထဲရောက်ပြီး အိပ်ခန်းမီးငြိမ်းလိုက်သည်နှင့် တပြိုင်နက် တီးတိုး ပြောဆိုသံများ မွေးမြူရေးခြံထဲမှ ထွက်ပေါ်လာသည်။ လွန်ခဲ့သော ညက ဖိုးဝက်ဖြူကြီး တစ်ကောင် ထူးဆန်းသော အိပ်မက် မက်လို့ ခြံထဲမှာ ရှိတဲ့ အခြားသော တိရိစ္ဆာန်များနှင့် စကားပြောချင်သည် ဟု နေ့ခင်းပိုင်း တုန်းက ခြံထဲတွင် သတင်းတွေ ပြန့်နေခဲ့သည်။ ခြံပိုင်ရှင် ကိုသာဒွန်း ခြံထဲက ထွက်တဲ့အချိန် ခြံထဲကတိရိစ္ဆာန်အားလုံး စပါးကျီကြီး ထဲ၌ တွေ့ကြရန် စီစဉ်ထားကြသည်။ အားလုံးက သူ့ကို ဖိုးဝက်ဖြူကြီးဟု ခေါ်ကြသည်။ တကယ်တော့ သူသည် ပြီးခဲ့တဲ့ ဝက်အလှပြိုင်ပွဲတုန်းက “ပြည်ချစ်အလှ” အလှဆုံး ဝက်ဖြူကြီးဆုကို ရထားပြီးသူဖြစ်သည်။ သို့သော် ဘယ်သူမှ သူ့ကို ပြည်ချစ်အလှ လို့ မခေါ်။ ဖိုးဝက်ဖြူ လို့သာ ခေါ်ကြသည်။ တကယ်တော့ ဖိုးဝက်ဖြူကြီးသည် အားလုံး၏ ရိုသေလေးစားခြင်းကို ခံရသော သူဖြစ်သည်။ ဖိုးဝက်ဖြူကြီး စကားပြောမည် ဆိုပါက ခြံထဲတွင် ရှိသော တိရိစ္ဆာန်များအားလုံး အိပ်ရေး တစ်နာရီလောက် အပျက်ခံပြီး နားထောင်ဖို့ ဆိုလည်း ဝန်မလေးကြ။

စပါးကျီ၏ အဆုံးစွန်း တစ်ဖက် ကုန်း မို့မို့ အမြင့်တစ်နေရာတွင် ဖိုးဝက်ဖြူကြီးသည် ကောက်ရိုးခင်းပေါ် ၌ တည်ငြိမ်စွာ နေရာယူလျက် ရှိသည်။ ဖိုးဝက်ဖြူ ထိုင်နေသည့် နေရာ၏ အပေါ် အမြင့် ထုတ်တန်းတွင် မီးအိမ်လေး တစ်ခု ချိန်ဆွဲထားသည်။ အသက်အားဖြင့် တစ်ဆယ်နှစ် နှစ် ရှိပြီ ဖြစ်သော်လည်း သူသည် တောင့်တင်း ခိုင်မာ သန်စွမ်းလှသည်။ သူ၏ အသွင် အပြင်သည် ခန်ငြား ထည်ဝါပုံ ပိုပေါက်သည်။ သူ၏ ပါးစောင်တွင်လည်း အစွယ်များ မကျိုးမပဲ့ရှိသေးသည့်အပြင် ဉာဏ်စွမ်း ဉာဏ်စ ထက်မြက်မည့် ဟန်၊ သနား ကြင်နာ ကူညီတတ်မည့် အသွင်လည်း ထင်ဟပ်လျက် ရှိသည်။ မကြာခင် တွင် အခြားသော တိရိစ္ဆာန်များလည်း ပုံစံအမျိုးမျိုးနှင့် ဝင်ရောက်လာကာ သင့်တင့်သလို နေရာယူကြသည်။ ပထမဦးဆုံး အောင်နက်၊ မိညိုနှင့် ဂုတ်ကြား တို့ ခွေးသုံးကောင် ဝင်လာသည်။ ထို့နောက် ဝက်များလည်း ဝင်ရောက်လာကာ ဖိုးဝက်ဖြူ ထိုင်နေသည့် ကုန်းမြင့်ရှေ့က ကောက်ရိုးခင်း ပေါ်တွင် နေရာယူကြသည်။ ကြက်မများ က ပြူတင်းပေါက် ဘောင်တွင် နားနေကြသည်။ ခိုများကလည်း စပါးကျီခေါင်မိုး ထုတ်တန်းများဆီသို့ ပျံတက် နေရာယူကြသည်။ သိုးနှင့် နွားများသည် ဝက်များ၏ အနောက်တွင် ထိုင်ကာ အစာဟောင်းများ ကို စမြုံ့ပြန်ကြသည်။ လှည်းဆွဲသည့် မြင်းနှစ်ကောင် ဖြစ်သော ဘိုးနီ နှင့် ခင်တုတ် တို့က လေးလံ နှေးကွေး သော ခြေလှမ်းများ ဖြင့် အတူတကွ လမ်းလျှောက် ဝင်လာကြသည်။ ခြေဆံမွေးများပြည့်နှက်နေသော မြင်းခွာကို ကောက်ရိုးခင်း များ အပေါ်သို့ နင်းချသည့်အခါ ကောက်ရိုးအောက်တို့တွင် ပုန်းနေတတ်သော အကောင်ငယ်လေးများ ကို မထိခိုက်မိအောင် ဂရုတစိုက်နှင့် ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်း နေရာယူသည်။ ခင်တုတ်သည် သန်မာ ထွားကြိုင်းသော မိခင် မြင်းမ တစ်ကောင် ဖြစ်ကာ မြင်းသက်တမ်း၏ တစ်ဝက်မျှလည်း အသက်ရှိလုပြီ်။ လေးကောင်မြောက် မြင်းကလေး တစ်ကောင် မွေးပြီး နောက် အရင်လို သန်သန်မာမာ မရှိတော့ချေ။ ဘိုးနီကတော့ တစ်ကယ့် ကြီးမားထွားကြိုင်းသော မြင်းသန်ကြီး တစ်ကောင် ဖြစ်သည်။ သန်မာလိုက်သည်မှာလည်း သာမန် မြင်း နှစ်ယောက် ပေါင်းစပ် ထားသလောက် သန်မာလှသည်။ နှာခေါင်းပေါ်က အဖြူရောင် အစင်းကြောင်းကြီးကြောင့် သူ၏ အသွင်အပြင်သည် ကြည့်ရ အရုပ်ဆိုးလှသည်။ တကယ်တော့ ဘိုးနီသည် ပထမတန်းစားဝင် အသိ ဉာဏ် ထက်မြက်သူ မဟုတ်။ သို့သော် သူ၏ မဆုပ်မနစ် ဇွဲလုံးလ ရှိသည့် အမူအကျင့်၊ သန်မာသော အလုပ်လုပ် နိုင်စွမ်း ခွန်အားတို့ ကြောင့် အားလုံးက သူ့ကို လေးစားကြသည်။ မြင်းတွေ ဝင်လာ ကြပြီးနောက် အဖြူရောင် ဆိတ်တစ်ကောင် ဖြစ်သည့် ဖြူလုံး ဝင်လာသည်။ ထို့နောက် လားတစ်ကောင် ဖြစ်သည့် ဘိုးညို ဝင်လာသည်။ ဘိုးညိုသည် ခြံထဲတွင် ရှိသော တိရိစ္ဆာန်များ ထဲမှ အသက် အကြီးဆုံးသော အကောင်ဖြစ်သလို စိတ်ရှည် သည်းခံစိတ် အလွန်တရာ နည်းသူလည်း ဖြစ်သည်။ သူသည် စကား သိမ်မပြော၊ သူပြောလိုက်ပြန်ရင်လည်း အမြဲတမ်းလိုလို အများနှင့်ထော်လော်ကန့်လန့်၊ ဘုကျသော စကားများသာ ပြောလေ့ရှိသည်။ ဥပမာ ပြောရလျှင် ဘုရားသခင်က သူအား အမြီှးတစ်ခု ပေးထားသည်မှာ ယင်ကောင်များကို ခြောက်ထုတ် ဖို့ဟု သူက ပြောသည်။ သို့ပေမယ့် သူတွင် အမြီှးမရှိတော့လျှင် ယင်ကောင်များ လည်း မရှိတော့ဟု ဆိုပြန်သည်။ ခြံထဲတွင် ရှိသော တိရိစ္ဆာန်များ အကြား တွင် သူတစ်ကောင်းတည်းသာ ဘယ်သော အခါမျှ ရီမောခြင်း မရှိ။ ဘာကြောင့် လဲဟု မေးလျှင် သူအတွက် ရီစရာ ဘာမှ မတွေ့ဟု ပြောလိမ့်မည်။ အဘယ်သို့ပင် ဖြစ်စေ သူသည် မြင်းကြီးဘိုးနီ ကိုတော့ ချစ်ခင် ရင်နှီး မှုရှိသည်။ သူက ဖွင့်ဟ မပြောပြသည့် တိုင်အောင် အားလုံးက သိထားသည်။ တနင်္ဂနွေ နေ့များ ဆိုလျှင် သူတို့ နှစ်ကောင်သည် ရိတ်သိမ်းထားသော ခြံမြေ၏ တစ်ဖက် မြင်းခြံ ခပ်သေးသေးလေး တစ်ခုတွင် အချိန်ဖြုန်းနေကြလေ့ရှိသည်။ နှစ်ကောင် ဘေးချင်း ယှဉ်တွဲလျက် တစ်နေရာရာကို ငေးစိုက်ကြည့်နေကြ ကာ စကားလည်း တခွန်းမျှ မပြောကြချေ။
မြင်းနှစ်ကောင် နေရာယူပြီး ချိန်တွင် အမေပျောက် ရှာနေသော ဘဲကလေး တစ်အုပ်သည် ပီကျီ ပီကျီ အသံစာစာပြုလျက် စပါးကျီထဲ ပြေးဝင်လာကြသည်။ ထို့နောက် ဟိုပြေးလိုက် ဒီပြေးလိုက်နှင့် အခြား အကောင်များ၏ အနင်း ကို မခံရအောင် ပုန်းခိုစရာနေရာကို ရှာကြသည်။ မြင်းမကြီး ခင်တုတ်က သူမ၏ ရှေ့ခြေ နှစ်ချောင်းကို ကွေးကာ အကာအကွယ်လေး တစ်ခု လုပ်ပေးသဖြင့် ဘဲကလေးများသည် ခင်တုတ်၏ ခြေထောက် အကြားတွင် ပုန်းခိုကြသည်။ ခဏ အတွင်းမှာပင် ဘဲကလေးများလည်း အိပ်သွားသည်။ နောက်ဆုံး တွင် ကိုသာဒွန်း၏ လူစီးလှည်း ကို ဆွဲရသော ခပ်တုံးတုံး ခပ်အအ နှင့် လှလှပပ ရှိသည့် အဖြူရောင် မြင်းမ မိုမို ဝင်လာသည်။ မိုမို ဝင်လာသည့်ပုံက သကြားခဲ တစ်ခဲကို ဝါးလျက် မခို့တရို့ လှုပ်လီ လှုပ်လဲ့ ဟန်အပြည့်နှင့် ဖြစ်သည်။ အရှေ့ဆုံး အနီး အနားတွင် နေရာယူကာ သူမ၏ လည်ဆံမွှေးများကို တစ်ခါခါနှင့် ဝေ့ရမ်းလျက်ရှိသည်။ လည်ဆံမွှေးတွင် အလှဆင်ထားသော အနီရောင် ဖဲပြားလေးကို အများသူငှာ သတိပြုမိစေရန် ဖြစ်သည်။ အားလုံး၏ နောက်ဆုံးတွင် ကိုရွှေကြောင် ဝင်လာသည်။ ဟိုဟို ဒီဒီ ကြည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ထုံးစံအတိုင်း နွေးနွေးထွေးထွေး ရှိမည့် နေရာကို ရှာသည်။ နောက်ဆုံးတွင် ဖိုးနီနှင့် ခင်တုတ် မြင်းနှစ်ကောင် အကြားတွင် တိုးခွေ့ နေရာယူလိုက်သည်။ ထိုနေရာသည် သူ့အတွက် ဇိမ်ကျကျ မှိန်းမော လို့ရသည်။ ဖိုးဝက်ဖြူကြီး စကားပြောသည့် အခါ နားထောင်နေစရာမလို။

တိရိစ္ဆာန်များ အားလုံး စုံစုံညီညီ စုဝေးမိသည်။ သို့သော် အနောက်ပေါက် တံခါးမကြီး၏ ထုတ်တန်းတွင် အိပ်သော ကျီးနက်ကြီး ဦးမိုး တစ်ကောင် ပေါ်မလာ။ ဖိုးဝက်ဖြူကြီး က အားလုံးကို တစ်ချက် ဝေ့ကြည့်လိုက်သည်။ အားလုံး သူ့နေရာနှင့် သူ နေရာတစ်ကျ ရှိကြကို တွေ့ရသည်နှင့် လည်ချောင်းကို တချက် ရှင်းလိုက်သည်။ ထို့နောက်

“ရဲဘော်တို့ ခင်ဗျာတို့ အားလုံး ကြားသိထားတဲ့ အတိုင်းပဲ၊ မနေ့ညက ကျွန်တော် ထူးဆန်းတဲ့ အိပ်မက် မက်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် အဲဒီ အိပ်မက် အကြောင်းကို ကျွန်တော် နောက်တော့ ပြောပြမယ်။ အခု အရင်ဦးဆုံး အခြား အကြောင်း အရာတစ်ခု ပြောပြစရာရှိတယ်။ ရဲဘော်တို့ ကျွန်တော် ရဲဘော်တို့နဲ့ အတူ နောင် လပေါင်းများစွာ အထိ နေနိုင်တော့မယ် မထင်ဘူး။ သို့ပေမယ့် ကျွန်တော် မသေခင်မှာ ကျွန်တော် မှတ်သား လေ့လာ ထားမိတာလေးတွေကို ပုခုံးပြောင်း တာဝန် လွဲပေးဖို့ လိုအပ်တယ်လို့ ခံစားမိတယ်။ ကျွန်တော်ဟာ ဘဝမှာ အကြာကြီး နေထိုင်ခဲ့ပြီးပြီ။ ကျွန်တော် တစ်ယောက် တည်း ရှိတဲ့ အချိန်တုန်းကလည်း သေသေချာချာ စဉ်းစားမိတယ်။ ကျွန်တော်ဟာ ဒီ ကမ္ဘာမြေပေါ်မှာ အသက်ရှင်နေထိုင်ရခြင်း ရဲ့ ဘဝတန်ဖိုးတွေ၊ ဘဝရဲ့ ဖြစ်ရိုးဖြစ်စဉ် ှဓမ္မတာတွေကို အတော်အတန် နားလည် ခဲ့ပြီးပြီလို့ ဆိုလို့ရမယ်။ နောက်ပြီး ကျွန်တော်တို့ တိရိစ္ဆာန်တွေရဲ့ ဘဝတွေ ဘယ်လို နေထိုင်စားသောက်နေကြရသလဲဆိုတာလဲ နားလည်ထားတယ်။ အခုလည်း ခင်ဗျာတို့ကို ပြောပြချင်တဲ့ ဆိုတဲ့ အကြောင်းအရာဟာ အဲဒါပဲ”

“ကဲ ရဲဘော်တို့ ကျွန်တော်တို့ အခု အသက်ရှင်နေထိုင်နေကြရတဲ့ ဒီဘဝဟာ ဘာလဲ။ လက်ရှိမျက်မှောက် အခြေအနေကိုပဲ ကြည့်ကြရအောင်။ တကယ်တော့ ကျွန်တော်တို့ ဘဝတွေဟာ ဦတည်ရာမဲ့ပြီး ရည်ရွယ်ချက်တွေ ပျောက်ဆုံးနေရတယ်။ အလုပ်ဆိုလည်း ပင်ပန်းဆင်းရဲခြင်းကြီးစွာလုပ်ရပြီး၊ အသက်ရှင်နေထိုင်ရတဲ့ ဘဝသက်တမ်းတွေ တိုတောင်းလာတယ်။ ကျွန်တော်တို့ မွေးဖွားလာရတယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော်တို့ ခန္ဓာကိုယ် အသက်ရှင်သန် နေနိုင်ရုံမျှ အစာကိုပဲ စားသောက်ရတယ်။ အဲဒါအပြင် အလုပ်လုပ်နိုင်စွမ်းရှိတဲ့ အကောင်တွေဆိုရင် နောက်ဆုံးခွန်အား ယဲ့ယဲ့ပဲ ကျန်တဲ့ အထိ အလုပ်တွေကို လုပ်ရတယ်။ ကျွန်တော်တို့ကို အတင်း အဓ္ဓမခိုင်းပြီးလို့ နောက်ဆုံး လုံးဝ အလုပ်မလုပ်နိုင်တော့တဲ့ အရွယ် ရောက်တဲ့ အခါကြတော့ ကြောက်မက်ဖွယ် ရက်စက်မှုတွေနဲ့ သတ်ဖြတ်ခြင်းကို ခံရတယ်။ ဒီ မြန်မာပြည်မှာ ရှိတဲ့ တိရိစ္ဆာန်တွေအားလုံး ဟာ အသက်တစ်နှစ်ပြည့် ပြီးတဲ့နောက် ပျော်ရွင်မှုဆိုတာ မရှိတော့ဘူး။ ဘဝရဲ့ စည်းစိမ်ကို ခံစားရဖို့ဆိုတာလည်း မသိတော့ဘူး။ မြန်မာပြည်မှာ ရှိတဲ့ တိရိစ္ဆာန်တွေအားလုံး ဟာ မလွတ်လပ်ဘူး။ တိရိစ္ဆာန်တစ်ကောင်ရဲ့ ဘဝဟာ လမ်းပျောက် ဦးတည်ရာမဲ့ပြီး ကျွန်တစ်ကောင်လိုပဲ အလုပ်တွေ လုပ်နေရတယ်။ ဒါဟာ ဖြစ်ပျက်နေတဲ့ အမှန်တရားပဲ”

“ဒါဆိုရင် ဒါဟာ သဘာဝတရားကြီးရဲ့ သာမန် ဖြစ်ရိုးဖြစ်စဉ် ကံစီမံတဲ့ သဘောတရားပဲလား လို့ မေးမြန်းကြည့်မယ်။ ကျွန်တော်တို့ နေထိုင်နေတဲ့ ဒီမြန်မာပြည်ကြီးဟာ သဘာဝ သယံဇာတတွေ ချို့တဲ့လွန်းလို့ ဒီတိုင်းပြည်ကြီး မှာပဲ မှီတင်းနေထိုင်ကြတဲ့ တိရိစ္ဆာန်တွေ ကောင်းမွန်တဲ့ ဘဝမှာ မနေနိုင်ကြတာလားလို့ မေးမြန်ဖွယ်ရှိမယ်။ မဟုတ်ဘူး။ ရဲဘော်တို့။ ကျွန်တော် အကြိမ်ထောင်ပေါင်းများစွာ ထပ်ပြောလိုက်အုံးမယ်။ ဒါမှာ မဟုတ်ဘူးလို့။ ကျွန်တော်တို့ အမိမြန်မာပြည်ဟာ စိုက်ပျိုးမြေ အဆီအနှစ်ပေါးများ ကြွယ်ဝတဲ့ တိုင်းပြည် တစ်ပြည်ဖြစ်တယ်။ ရာသီဥတု ကလည်း ကောင်းမွန် သာယာတယ်။ ဒီ နိုင်ငံမှာ မှီတင်း ခိုနားနေတဲ့ သူတွေ အားလုံးကို အစားအစာ လုံလုံလောက်လောက် ထောက်ပံ့ပေးနိုင်တဲ့ အပြင် အမြောက်အမြား ပိုလျှံတဲ့ အထိ ထုတ်လုပ်နိုင်စွမ်းရှိတယ်။ အခု ကျွန်တော်တို့ နေတဲ့ ဒီယာတောမြေကို ပဲ ကြည့်။ မြင်း တစ်ဆယ့်နှစ်ကောင်၊ နွား အကောင်နှစ်ဆယ်၊ ဆိတ် အကောင်တစ်ရာလောက် မှီတင်း နေထိုင် နိုင်တယ်။ နောက်ပြီးတော့လည်း အားလုံးဟာ စိတ်ကူးယဉ်တာထက်တောင် သာလွန်ကောင်းမွန်တဲ့ ဘဝမှာ သက်တောင့် သက်တာ ဂုဏ်သရေ ရှိရှိ နေထိုင်ရတယ်။ ဒါနဲ့ တောင်များ ဘာဖြစ်လို့ အခုလို့ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ဘဝတွေဟာ ဦတည်ရာမဲ့ပြီး ရည်ရွယ်ချက်တွေ ပျောက်ဆုံးနေရတာလဲ။ အဲဒါဟာ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ကျွန်တော်တို့ လုပ်အားတွေနဲ့ အလုပ်လုပ်လို့ ထွက်လာတဲ့ ထွက်ကုန် ပစ္စည်းတွေ အားလုံးနီးပါးကို လူတွေက ကျွန်တော်တို့ ဆီကနေ ခိုးယူနေလို့ပဲ။ ကျွန်တော်တို့ အခုလို ကြုံတွေနေရတာတွေ အတွက် အဖြေရှိတယ် ရဲဘော်တို့။ အဲဒါကို တိုတို တုတ်တုတ် စကားတစ်လုံတည်းနဲ့ ပြောရရင် လူ ပဲ။ လူ ဟာ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ တကယ့် ရန်သူ စစ်စစ်ပဲ။ ကျွန်တော်တို့ ရဲ့ မျက်မှောက် မြင်ကွင်းထဲကနေ လူ တွေကို ဖယ်ရှားပစ်ရမယ်။ ဒါဆိုရင် ငတ်မွတ်ခေါင်းပါးခြင်း ပြဿနာ၊ အတင်းအဓ္ဓမ အလုပ်စေခိုင်းခံရတဲ့ပြဿနာ အဓိက တရားခံကို ဖယ်ရှားပြီး ဖြစ်လိမ့်မယ်။”

“လူ ဟာ ထုတ်ကုန် ဘာတစ်ခုမှ မထုတ်ပဲ၊ အလကား စားသုံးနေတဲ့ သတ္တဝါတွေ ဖြစ်တယ်။ လူဟာ နို့လည်း မထုတ်ဘူး။ လူဟာ ဥလည်း မဥဘူး။ လယ်မြေကို ထွန်ဖို့အောင်လည်း ခွန်အား မရှိဘူး။ ယုန်ဖမ်း အမဲလိုက် ဖို့ မြန်မြန်ပြေး နိုင်သလား ဆိုတော့လည်း မပြေးနိုင်ဘူး။ ဒါနဲ့များတောင် လူဟာ တိရိစ္ဆာန်တွေရဲ့ အရှင်သခင် ဖြစ်နေသေးတယ်။ တိရိစ္ဆာန်တွေကို အလုပ်လုပ် ခိုင်းတယ်။ အဲဒီအတွက် တိရိစ္ဆာန်တွေကို ဘာပြန်ပေးသလဲဆိုတော့ အစာမငတ်ရုံ တမယ်ပဲ ကျွေးမွေးထားတယ်။ ကျန်တဲ့ အရာတွေအားလုံးကို သူ့အတွက်ပဲ သိမ်းဆည်းသွားတယ်။ ကျွန်တော်တို့ ဟာ မြေတွေ ထွန်ယက်ရတယ်။ ကျွန်တော်တို့ စွန့်ပစ်တဲ့ မစင်တွေနဲ့ပဲ စိုက်ပျိုးမြေသြဇာ တိုးပွားစေတယ်။ ဒါနဲ့များတောင် ကျွန်တော်တို့ တိရိစ္ဆာန် တစ်ကောင် တစ်မြီးမှ လူကို စိုးစိကလေးတောင် မလွှမ်းမိုးနိုင်ဘူး။ နွားတွေ၊ ခင်ဗျားတို့ ကျွန်တော်မျက်မြင်ကိုယ်တွေ့ အရ မေးမယ်ဗျာ။ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်က နွားနို့ ဂါလံ ဘယ်နှစ်ထောင်လောက် ခင်ဗျားတို့ ထုတ်လုပ်ပေးခဲ့ရသလဲ။ ပြီးတော့ ခင်ဗျားတို့ရဲ့ နွားကလေးတွေ သန်မာကြီးထွားလာစေဖို့ ကြွေးမွေးရမဲ့ အဲဒီ နွားနို့တွေ ဘယ်ရောက်သွား သလဲ။ ခင်ဗျာတို့ ထုတ်လုပ်လိုက်တဲ့ နွားနို့ အစက်တိုင်း အစက်တိုင်းဟာ ကျွန်တော်တို့ ရဲ့ ရန်သူတွေရဲ့ လည်းချောင်းထဲ အကုန် လျောဝင် စီးဆင်းကုန်တယ်။ ကြက်မတွေ ရော ဘာထူးလဲ။ ပြီးခဲ့တဲ့ နှစ်တုန်းက ခင်ဗျားတို့ ကြက်ဥတွေ ဘယ်နှစ်လုံးတောင် ဥချခဲ့ရသလဲ။ အဲဒီအထဲက ဘယ်နှစ်လုံးလောက် ကြက်ကလေးတွေအဖြစ် အကောင်ပေါက်ခဲ့သလဲ။ အကောင်နည်းနည်းပဲ ပေါက်ရပြီး ကျန်တဲ့ ကြက်ဥတွေ အားလုံး စျေးမှာ ရောင်းစားလိုက်ကြတယ် မဟုတ်လား။ ကိုသာဒွန်းနဲ့ သူ့ရဲ့ တပည့် တပန်းတွေက ရောင်းလို့ ရတဲ့ ပိုက်ဆံတွေ အားလုံး သိမ်းကြုံးယူသွားကြတယ်။ နောက် ဒီမယ် ခင်တုတ်၊ နင်မွေးပေးခဲ့တဲ့ မြင်ပေါက်ကလေးတွေ လေးကောင် ဘယ်ရောက်သွားပြီလည်း။ အဲဒီ မြင်းကလေးတွေက နင် အခုလို အသက်အရွယ်ကြီးရင့်လာတဲ့ အရွယ်ရောက်ရင် နင့်ကို ပြုစု စောင့်ရှောက်ရမှာ။ အခုတော့ နင့် မြင်းကလေးတွေလည်း တစ်နှစ်ပြည့်တာနဲ့ ရောင်းစားခံရတယ်။ နင်လည်း သူတို့ကို ဘယ်တော့မှ ထပ်မတွေ့ရတော့ဘူး။ အဲဒီ မြင်းကလေး လေးကောင် မွေးပေးရတာတွေ၊ လယ်မြေမှာ အလုပ်တွေ လုပ်ပေးရတာတွေ အတွက် နင်ဘာပြန်ရသလဲ။ အချိုးကျပေးတဲ့ မစို့မပို့စားစရာ ဝေစုနဲ့ မြင်းအိမ် သေးသေးလေး တစ်ခုပဲ ရတယ်မလား။”