အပိုင်းဆက် မသိတဲ့ မြကြည်

ညသည် တိတ်ဆိတ်လွန်းလှသည်။ အထူးသဖြင့် လျှပ်စစ်မီး အစဥ်ပြတ်တောက်လေ့ရှိတဲ့ လောင်းကြီးပုတီးကုန်ရွာမှာ ပိုပြီး တိတ်ဆိတ်လွန်းလှသည်ဟုထင်သည်။ လျှပ်စစ်မီးကို အမှီသဟဲပြုရတဲ့ ရုပ်ဝတ္ထုပစ္စည်းတွေ ညရဲ့ သဘာဝအောက်မှ အတုံးအရုန်း ရှုံးနိမ့်ကြဆုံးကုန်ကြရသည်။ လရောင်တွေ ဂုဏ်တက်တဲ့ည။ ကြယ်ရောင်တွေ မြူးတူးခုန်ပေါက်တဲ့ ညတွေလည်းဖြစ်သည်။ မြန်မာပြည် ကျေးလက်တောရွာတနေရာက တဲအိမ်တစ်အိမ်ရဲ့ ကွတ်ပြစ်ပေါ်မှာ လှဲလျောင်းနေရင်း အနောက်တိုင်းတေးဂီတ ပေါ့တစ်(ရှ်)ဟတ်တီဝိုင်းရဲ့ သံစဥ်နားထောင်နေသူ သူမအတွက် မတူညီတဲ့ ယဥ်ကျေးမှုနှစ်ခု အားပြိုင်အလဲထိုးကြသည့် ကြိုးဝိုင်းထဲက ဒိုင်လူကြီးတစ်ယောက်လိုခံစားရသည်။ အမြင်အာရုံက ဆူးပုတ်၊ ထနှောင်းပင်တို့ ဝန်းရံထားတဲ့ ကျေးလက်ကရွာ။ နေ့လည်ခင်းက နွားလှည်းတို့ ဖြတ်မောင်းထားသော ဖုန်းထူထူနှင့်မြေလမ်းသည် ညကြတော့ တိတ်တဆိပ် လှဲလျောင်းနေသည်ကို ကွတ်ပြစ်‌ပေါ်က လှမ်းကြည့်ရင်း မြင်ရသည်။ သစ်တိုသစ်စတို့နှင့် ကျိုးပဲ့နေတဲ့ ခြံစည်းရိုးက ခြံဝင်းထဲ လူဝင်ရင်တောင် သူရို့နှင့် မဆိုင်သလို မသိကျိုးကျွံပြုကြသည်။ အိမ်နောက်ဖေး နွားတင်းကုတ်က နွားခြေးနံ့က ညလေတိုက်တဲ့အခါ အိမ်ရှေ့အထိ လွင့်ပါလာလေ့ရှိသည်။ ထိုအမြင်နှင့် အနံ့အာရုံ နှစ်ခုကြားထဲမှာ ညင်ညင်သားတိုးဝင်လာတဲ့ အကြားအာရုံရဲ့ ခံစားချက်က လုံးလုံးကြီး အပ်စပ်လို့ မရ။ ဆွဲဆွဲမြေ့မြေ့ သီဆိုနေတဲ့ အနောက်တိုင်းသူ အဆိုတော်တစ်ယောက်ရဲ့ ခံစားချက်က ပိုပြီး ထူးဆန်းတဲ့ ရသကိုပေးနေတယ်လို့ မြကြည် ခံစားရသည်။ ထိုအရသာကို ကြိုက်သည်။ ထူးဆန်းပြီး ဆန်းသစ်တယ်လို့ ထင်သည်။ မောင့်ကိုတောင် ပြောပြဖူးသည်။ ခေတ်မှီတိုးတက်တဲ့ နိုင်ငံမှာခရီးသွားနေတုံး နိုင်ငံခြားကအမြန်ရထားပေါ်မှာ နေလင်း‌အောင်ရဲ့သိုင်းဝတ္ထုဖတ်တဲ့ လူတစ်ယောက်အကြောင်း။ အဲဒီလူအကြောင်းပြောပြီး ဟာသလုပ်ခဲ့အမျှ။ အခုတော့ ကာလဝိပါက် နောက်ပိုးတက်ပြီး ကံကြမ္မာရဟတ်တစ်ပတ်လည်တယ်ထင်ပါရဲ့။



တိုးတိုးညင်းညင်း ဖွင့်ထားတဲ့ သီချင်းသံကို နားထောင်နေရင်း မောင့်ကို သတိရမိသည်။ မောင်နဲ့ စသိတော့ မောင်နားထောင်တဲ့ သီချင်းတွေကြောင့် အံသြမိသည်။ မောင်က ရိုးရိုးသာမန် လူသိထင်ရှားမရှိတဲ့ အဆိုတော်တွေနဲ့ သူတို့ တီးခတ်တဲ့ သံစဥ်တွေကို မြတ်မြတ်နိုးနိုး နားထောင်လေ့ရှိသည်။ ရံဖန်ရံခါ အမျိုးသမီးတေးသံရှင်တွေကိုလည်း စွဲစွဲမြဲမြဲ နားထောင်သည်။ မောင့်က ယောင်္ကျားလေးဖြစ်ပြီး ဘာဖြစ်လို့ မိန်းမတွေဆိုတဲ့ သီချင်းတွေ နား‌ထောင်တာလဲလို့ မြကြည်က စကားနာထိုးတော့ မောင်က တဟားဟား အော်ရီသည်။ မောင်က ရီမောစရာရှိရင် လူတွေကြားထဲလည်း ခွက်ထိုးခွက်လှန်ရီမောလေ့ရှိသည်။ မိန်းမတွေ သီဆိုတဲ့ သီချင်းနဲ့ သူရို့ခံစားချက်ကို နားထောင်တတ်ရဖို့ ယောင်္ကျားမိန်မ မရွေး လူရဲ့ နှလုံးသားက လိုအပ်တယ်လို မောင်က ပြောတယ်။ မြကြည်နားထောင်တဲ့ သီချင်းတွေကြည့်ပြီး မောင်က ကလီရှေး(clichéd) လို့ ပြောရင် မြကြည် မကျေနပ်။ မောင့်ရဲ့ ဂီတရသ အကြိုက်တွေနဲ့ မြကြည် ထိတွေ့ နားလည်ထားတဲ့ တေးဂီတ၊ စာပေတို့က လားလားမျှ မတူညီကြချေ။ မြကြည် မထိတွေ့ မခံစားဖူးတာကြောင့်လည်း ဖြစ်သည်။

မောင်ရှိမှ မြကြည် လုံခြုံမှုကို ခံစားရသည်။ ညတွေ ညဥ့်နက်အထိ အလုပ်လုပ်လို့ အလုပ်ပြီးမှ အိပ်ခန်းထဲဝင်လာတဲ့ မောင့်ခြေသံကြောင့် "မောင်"လို့ယောင်ရမ်းအော်ခေါ်ပြီး မြကြည် လန့်နိုးတဲ့အခါ "ကလေး" လို့ မောင့်ရဲ့ ညင်သာပြီး ကြင်နာမှုအပြည့်ပါတဲ့တုံ့ပြန်သံကြားမှ စိတ်ချလက်ချ ပြန်ပြီးအိပ်ပျော်လေ့ရှိသည်။

သူများတွေ အသည်းကွဲရင်ပျောက်တယ်ဆိုတဲ့ ဆေး ဒီကမ္ဘာမှာ မရှိသေးဘူးဆိုတဲ့အကြောင်း ငိုကြွေးငြီးတွားပြီး သီချင်းလုပ်ပြီးဆိုနေတဲ့အချိန် မောင်မှာ အဲဒီဆေးတွေကို ဘူးကြီး ဘူးငယ်တွေနှင့် အပြည့် ရှိနေသည်။

Moral value and Rule of law

I've been following all the news sources about recent series of violence clash between Buddhists and Muslims in Myanmar, I observed the fact that how individuals and the country, itself, as a whole, could be so fragile and degrading value, beneath the underlying moral landscape, during dictatorship government. When I express my opinion, I solely based on my observation over the course of my whole life and, of course, myself as a Burmese man who grew up in Myanmar under the influence of traditional Buddhism which is Theravada and also others superstitions. I don’t represent any group or organization, and I also don’t represent any religious group and practices, but I, myself, alone judging with my own experiences and voicing out my love and concern over my own country affairs.

I love learning and knowing different cultures. I’m also not shy away from speaking others languages and engaging myself into different cultural and religion practices. I’ve always assumed myself as a liberal man who can adopt and transform oneself into anything. I think it is tremendously liberating, but this might probably make me a quite different man than others, or perhaps a rebellion one under the eyes of my parents and some conservatives. I personally don’t think being a liberal is a good way for everyone, but declining fundamental morale and morality value behind the closed curtain of dictatorship for more than 40 years is definitely need to be liberated. I know some conservatives will have their defensive mechanism kick in and say people are doing fine in Myanmar. In fact, they’re not fine. I’d cried and choked with tears over many occasions every time I see tragic pictures of the life of my own people.

We, civilized human beings, are always being governed by our faith and belief guided by the basic principle of moral education, and the rule of law imposed by governing body within the community or the country we’re living in. The dichotomy between moral value and rule of law has to be balanced, and we make our own judgment and live our daily life in accordance with those two principles.

Generally, religion provides us moral education since childhood to understand right and wrong, and to distinguish between good and evil. It also provides codes of conduct and becomes a part of cultural practice of the whole community. For example, every Burmese people knows they’re supposed to behave and humble in front of senior people regardless of different culture and religion. That’s how we learned our moral value and codes of conduct from school, or from bed time stories.

Faith and belief are always part of human life even before religion becomes a form of doctrine into our civilization, and it will always be. Human beings are generally not strong enough when it comes to face with challenges in this sophisticated civilization. The more sophisticated civilized we are, the more challenges we have. Thus, people find themselves refuge into the presence of religion when they can no longer cope with those challenges. Well, not all the religion practices can solve all the problems that we have- famine, inequality, human rights, job security, freedom of speech, freedom of worship, freedom from want, freedom from fear. None of those issues will never able be solved by religion principles. Our civilization has grown into so much of sophisticated community.

On top of religion principles, there’re so much of superstitions blended together into Burmese culture. Giving opportunities to our citizens with access to all the information of outside world and exposure to different cultures will enable them understanding and respect to different religions and cultures. The majority of educated younger generation are already in the transformation of changes, but the stronger will to eradicate the whole superstition point of view is still a long way to go. The education system, media, cultural exchanges are definitely needed to be in place and reevaluated.

The rule of law, on the other hand in this democratized society, has to be applied and enforced people, and institutions are subject to and accountable to law. The law is not to be abused by the government nor to confine its citizens. The purpose of the rule of law is to promote confidence in people and protect them from basic human rights. It must ensure the commitment of well-being and to improving people lives. In an environment where rule of law is weakening and unstable, it creates worries and insecurities. Citizens are naturally projecting their lives with religion point of view or being distracted with religion disputes when the law is not protecting them. (This might not be the same scenario for other cultures, different religion practices, and in different governing system. The uprising of Arab spring in Tunisia, Egypt, Libya, Yemen, and the civil uprisings in Bahrain and Syria will have to be assessed differently than in Myanmar).

When I tried to make my living in Myanmar a few years back, I always have this morbid fear every time I have to deal with government personnel. I have no problem with them personally. I empathized them. I love them. It is just the structure of the whole system is so difficult to engage with them. I felt like we’re living in a small room and at point suffocated with so much of egocentric view of life and everyone is trying to find every opportunity of small window to breathe in to sustain their life. In the end, I’m the one dying without vital sources of life such as foods, art, creativity, health, new philosophy, new idea, and most importantly the ambition to do the things that I’ve always wanted to. If any misfortune fall onto me such as loosing job, terminal cancer strike, or become a victim of crime, I knew that the law will not protect me and government system is not ready to rescue me.

I struck a thoughtful conversation with one of my dear friends while she is briefly visiting in New York, she said that everything in Myanmar cannot be viewed formally in which she meant of the system and process. You have to think and react in a way that you usually don’t think. We ridiculed the leadership and their mindset incapable of managing the country affairs.

The very fabric of Burmese society has to be reconstructed with concrete foundation of rule of law and cohere those principles into every government organizations and individuals. When government system doesn’t have adequate transparency and the rule to protect its citizens, the aspect of people on recent conflict between Buddhists and Muslims is subliminal propaganda.

So FIX it.

Metta,
Maung Ba Kaung

Concluded from Yahoo news and comments

Just the day after election in Burma, Republican senator, Mitch McConnell, sent out a message to renew the support for Aung San Suu Kyi and democratic forces within Burma, in a statement to US President Obama. Yahoo has the news, http://news.yahoo.com/s/afp/myanmarvoteussenate, and Americans are pouring their comments with anger and concern as if republicans are pushing President Obama to go to war with Burmese junta just like President Bush invaded to Afghanistan.

I personally think the word "to get tough" is confusing and signal to misunderstanding on how United State government should support to democratic forces in Burma. I am a Burmese who work in US and contributing tax to the United State government, I do want to overthrow Burmese military regime with continuous support from United State government, but it doesn't necessarily mean to invade Burma with the tax I am paying for. I also don't think US is in the position to engage another military act during the public outcry over the spending tax payer money in Afghanistan war.

Mitch McConnell’s support to renewing a ban on imports from Burma earlier this year, I believe this is an urge to the President Obama to put more weight on pressure to military regime; to free Aung San Suu Kyi and all other political prisoners, to send strong signal to Burmese junta and international community that United State government shall only recognize fair election process in Burma. We don’t want to see Burmese dictatorship is being infused and injected by Chinese military influence. The claws of Chinese dragon are stretching out on the world’s map.

Remember, Burmese military regime has capability to conceal the truth elements inside the country and tricked United Nation and other ASEAN counties several times, so they can prolong their ruling power more than 20 years.

တိရိစ္ဆာန်တို့ ယာတောမြေ (၂ - ၂)

ပထမ ငါးမိနစ် ခန့်အထိ တိရိစ္ဆာန်တို့သည် သူတို့၏ အောင်မြင်မှုရလဒ်ကို သိပ်မယုံကြည်နိုင်ကြ။ ပထမဦးစွာ သူတို့သည် ယာမြေ ခြံစည်းရိုး ပတ်ပတ်လည် တစ်လျှောက်လုံး ကဆုန်ပေါက်ပြေးလွှားကာ လူတစ်ယောက်မျှ ခိုအောင်းပြီး မရှိစေရန် ကြည့်ရှု့စစ်ဆေးကြသည်။ ထို့နောက် ကိုသာဒွန်းနှင့် ပတ်သက်သည့် အရာမှန်သမျှ ဖယ်ရှာပစ်ဖို့ ခြံအဆောက်အအုံများဆီသို့ ပြန်လည်ပြေးလွှားလာကြသည်။ မြင်းဇောင်း တဖက်တွင်ရှိသော အလုပ်ရုံခန်း တံခါးသည်လည်း ကျိုးပဲ့ကာ ပွင့်နေသည်။ သံတို သံစများ၊ သံနားကွင်းများ၊ ခွေးချည်သံကြိုးများ၊ ဝက်များ သိုးများကို ကို သင်းကွပ်ရာတွင် ကိုသာဒွန်း သုံးလေ့ရှိသော ဓါးများ အစရှိသည်တို့ကို ပစ်ပေါက်ထုတ်ကြသည်။ နဖားကြိုးများ၊ နားပတ်ကြိုးများ၊ မြင်းပါးချုပ်များ၊ နားချပ်များ၊ ကြာပွတ်တံများ အားလုံးကို စုပုံကာ ယာကွင်းပြင်တွင် မီးရှို့ပစ်ကြသည်။ ကြာပွတ်တုတ်များ မီးလောင်ကျွမ်းနေသည်ကို ကြည့်ကာ တိရိစ္ဆာန်များ မြူးတူး ခုန်ပေါက် ပျော်ရွှင်ကြသည်။ ဝက်ကြီး ဖြူတုတ်က မြင်း လည်ဆံမွေးနှင့် အမြီှး တို့တွင် တန်ဆာ ဆင်လေ့ရှိသော ဖဲပြားကြိုးများကို မီးပုံထဲသို့ ပစ်ထည့်သည်။


“ဖဲကြိုး တွေဟာ ကဝတ်တန်ဆာတွေဖြစ်သလို လူတွေရဲ့ အမှတ်အသားတွေ ဖြစ်တယ်.. တိရိစ္ဆာန်တွေဟာ အဝတ်အစား ဝတ်ဖို့ မလိုအပ်ဘူး” လို့ ဖြူတုတ်က ဆိုတယ်။

အဲဒီ စကားကို မြင်ကြီး ဘိုးနီကြားသော အခါ နွေရာသီတုန်းက ယင်ခြောက်ဖို့ သူသုံးလေ့ရှိသော မြက်ခြောက်ဦးထုတ်ကလေးကို မီးပုံထဲသို့ပစ်ထည့်လိုက်သည်။

ခဏအတွင်းမှာပင် တိရိစ္ဆာန်တို့သည် ကိုသာဒွန်းနှင့် ပတ်သက်သမျှ အရာများ အားလုံးကို ဖျက်ဆီးပစ်လိုက်ကြသည်။ ဝက်ကြီး သန်းရွှေက တိရိစ္ဆာန်တို့ကို အစာသိုလှောင်ခန်းသို့ ဦးဆောင်ခေါ်သွားကာ အားလုံးကို ဝေပုံးကျ ပြောင်ဖူး နှစ်ဆတိုး၍ ကျွေးမွေးလေသည်။ ခွေးတို့ကို ဘီစကစ် နှစ်ချပ် စီ ကျွေးသည်။ ထို့နောက် ဗမာပြည်ရဲ့ မျိုးချစ် အာဇာနည်များ သီချင်းကို ခုနစ်ကြိမ် ဆက်တိုက် သီဆိုပြီး ညရောက်တော့မှ အနားယူကြလျက် တစ်ခါမျှ မရရှိဘူးသော ပျော်ရွှင် အိပ်စက်ခြင်းမျိုးဖြင့် အိပ်စက်ကြလေသည်။

သူတို့သည် ထုံစံအတိုင်း မနက် လင်းအာရုဏ်တွင် နိုးထကြသည်။ ထို့နောက် ယမန်နေ့က ကြီးမြတ်ခမ်းနားသည့် အဖြစ်အပျက်တို့ ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည်ကို သတိရကြကာ မြက်ခင်းပြင်ကွက်လပ်သို့ ပြေးထွက်လာကြသည်။ ကွင်းပြင်ကွက်လပ်မှ ခပ်လှမ်းလှမ်းသို့ ဆင်းသွား လိုက် လျှင် ယာတောမြေကို အထက်စီးမှ လှမ်းမြင်နိုင်သော တောင်ကုန်းမို့မို့ လေး ရှိသည်။ တိရိစ္ဆာန်တို့သည် ထိုတောင်ကုန်းထိပ်သို့ ပြေးတက်သွားကြကာ ကြည်လင် သန့်စင်သော နေရောင် အောက်တွင် ယာတောမြေ ပတ်ပတ်လည်ကို ငေးမောကြည့်ရှု့ကြလေသည်။ ဟုတ်ပေသည်… ထိုယာတောမြေသည် သူတို့ မြေ။ ရှု့မြင်သမျှ အရာအားလုံးတို့ကို သူတို့ ပိုင်ဆိုင်သည်။ ထို ကျေနပ်ပီတိဖြစ်မှုတို့ ဖြင့် သူတို့သည် လှည့်ပတ် ကခုန်ကြလေသည်။ ပျော်ရွှင် စိတ်လှုပ်ရှားမှုတို့ဖြင့်လည်း လေထဲသို့ မြောက်ကြွမြောက်ကြွနှင့် ခုန်ပေါက်ကြသည်။ စိုစိုစွတ်စွတ် နှင့်မြက်ခင်းပေါ်တွင် လူးလိမ့်ကြသည်။ မြက်ချိုချိုတို့ကို ပါးစပ်အပြည့် ဝါးကြသည်။ မြေစိုင်ခဲတို့ကို ကန်ကျောက်ကြကာ မြေရနံတို့ မွှေးထုံ နေသည်ကို နမ်းရှုပ်ကြသည်။ ထို့နောက် ယာတောခြံမြေတစ်ခုလုံးကို လှည့်ပတ်ကြည့်ရှုကြကာ ထွန်ယက်ခင်း၊ မြက်ခြောက်ခင်း၊ အသီးအနှံခင်း၊ရေကန်တို့ကို တမေ့တမေားဖြင့် တစ်ခါမှ မမြင်ဘူးသော အရာများကဲ့သို့ ငေးမေားကြည့်ကြသည်။ ထိုအရာတို့သည် ယခုအခါတွင် သူတို့ ပိုင်ဆိုင်သောအရာများ ဖြစ်နေသည်ကို မယုံကြည်နိုင်အောင်ဖြစ်ကြသည်။

ထို့နောက် သူတို့သည် ခြံထဲရှိ အဆောက်အဦးများဆီသို့ ပြန်လှည့်လာကြကာ ယာခြံအိမ် တံခါးဝ အပြင်ဖက်တွင် ငြိမ်သက်စွာ ရပ်လိုက်ကြသည်။ ထိုခြံအိမ်သည်လည်း သူတို့ ပိုင်သော အရာပင် ဖြစ်လေပြီ။ သို့သော် သူတို့သည် အထဲသို့ ဝင်ဖို့ ကြောက်လန့်နေကြသည်။ ခဏကြာသော် ဖြူတုတ်နှင့် သန်းရွှေတို့သည် တံခါးကို ပုခုံးနှင့် တွန်းတိုက် ဖွင့်လိုက်သည်။ အခြားတိရိစ္ဆာန်တို့သည် ဟောကနဲ စုပြုံတိုးဝင်ကြသည်။သူတို့သည် တစ်ခုခုကို မတော်တဆ တွန်းချချိုးဖဲ့ မိမှာဟူသော စိုးရိမ်စိတ်တို့ဖြင့် အလွန်တရာ ဂရုစိုက်သော ခြေလှမ်းတို့ဖြင့် အသာအယာ လျှောက်လှမ်း ဝင်လာကြသည်။ တစ်ခန်းဝင် တစ်ခန်းထွက် ကြည့်ကြသည်။ စကားကိုလည်း ခပ်ကျယ်ကျယ် မပြောရဲ။ ဇိမ်ခံပစ္စည်း ဥစ္စာ များကို မယုံကြည်နိုင်အောင် တအံတသြ ငေးမောကြည်ရှု့ကြသည်။ အိမ်ရာ တို့သည် သူတို့၏ သားမွေတောင်တို့ဖြင့် ပြုလုပ်ထားသည်။ မှန်ချပ်များ၊ မြင်မွှေးဖြင့်လုပ်သော ဆိုဖာ ထိုင်ခုံများ၊ နိုင်ငံခြားဖြစ် ကောဇောများ၊ ပုံတူ ပန်ချီကားချပ် တို့ကို မြင်တွေ့ကြရသည်။ သူတို့ လှေကားအတိုင်း ဆင်းလာကြသောအခါ မြင်းမ မိုမို ပျောက်နေသည်ကို သတိထားမိကြသည်။ ပြန်လှည့်သွားကြည့်ကြသော အခါမှ မိုမိုသည် အကောင်းဆုံးသော အိပ်ရာ ခန်းထဲမှာပင် ရှိနေသေးသည်ကို တွေ့ရသည်။ သူမသည် ကိုသာဒွန်းကတော်၏ အလှပြင် ခုံပေါ်မှ အပြာရောင် ဖဲပြားကြိုးကို ပုခုံးပေါ်တွင် ဟန်နှင့် တပ်ပြီး မှန်ရှေ့တွင် အရူးလို ဟန်ရေးပြကာ သူမကိုယ် သူမ နှစ်သိမ့်ကျေနပ်နေသည်။ အခြားအကောင်များသည် သူမကို ပြစ်တင် ရှုတ်ချကြကာ ထွက်သွားကြသည်။ သူတို့သည် မီးဖိုဆောင်ထဲတွင် ချိတ်ဆွဲထားသော ဝက်သာကြပ်ကင်တို့ကို ယူပြီး မြေမြုတ်ပစ်ကြသည်။ မီးခိုဆောင်ဘေးက အခန်းထဲတွင် ရှိသော ဘီယာစည်ကို ဘိုးနီက ခွာဖြင့် ကန်ပစ်လိုက်သည်။ ထို့အရာတို့မှအပါး အခြား ဘာမှ မထိ မတို့ခဲ့ကြချေ။ ထိုနေရာမှာပင် အားလုံး တစ်ညီတစ်ညွှတ်တည်း ဆန္ဒပြုကြသည်မှာ ယာခြံအိမ်ကို ပြတိုက်အဖြစ် ထားရှိရန်ဖြစ်သည်။ မည်သည့် တိရိစ္ဆာန်မျှ ဤယာခြံအိမ်တွင် မနေရဟု အားလုံး သဘောတူကြသည်။

တိရိစ္ဆာန်များလည်း သူတို့၏ မနက်စာကို စားသောက်ကြပြီးနောက် ဝက်ကြီးနှစ်ကောင်ဖြစ်သော ဖြူတုတ်နှင့် သန်းရွှေတို့က သူတို့ကို စုရုံး ခေါ်ယူလိုက်သည်။

“ရဲဘော်တို့” လို့ ဖြူတုတ်က အစချီ ပြောလိုက်သည်။ “အခု ခြောက်နာရီ ခွဲပဲ ရှိသေးတယ်။ ငါတို့ တစ်နေကုန် အချိန်တွေ ရှိသေးတယ်။ ဒီကနေ့ ငါတို့ မြက်ရိတ်သိမ်း တဲ့အလုပ်စမယ်။ အဲဒါ မတိုင်ခင် အခြား ကိစ္စတစ်ခုကို အရင် လုပ်ကြရမယ်”

ဝက်တို့သည် လွန်ခဲ့သော သုံးလအတွင်း၌ သူတို့ လုပ်ဆောင်နေသော အလုပ်တို့ကို ဖွင့်ထုတ် ပြောဆိုသည်။ သူတို့သည် ကိုသာဒွန်၏ ကလေးများ ပစ်ထားသော စာလုံးပေါင်းဖတ်စာ စာအုပ်ကို အမိုက်ပုံထဲမှကောက်ယူကာ စာ ရေးတတ် ဖတ်တတ်အောင် လေ့လာခဲ့ကြသည်။ဝက်ကြီး သန်းရွှေက အဖြူ နှင့် အမဲ ဆေးအိုးတို့ယူစေလျက် တိရိစ္ဆာန်တို့ကို တုတ်တန်းငါးတန်း ရှိသော ခြံတံခါးမကြီး ဆီသို့ ဦးဆောင် ခေါ်သွားသည်။ ထို့နောက် စာရေးရာတွင် အကောင်းဆုံးဖြစ်သော ဖြူတုတ်က စုတ်တံကို လက်ဆစ်တွင် ညပ်ကာ တံခါး ထုတ်တန်း ထိပ်ဆုံးတွင် ရေးထားသော “မြန်တိုင်း မွေးမြူရေးခြံ” ကို “တိရိစ္ဆာန်တ်ို့ ယာတောမြေ” ဟု ပြောင်းလဲရေးလိုက်သည်။ အခု အခါမှစပြီး တိရိစ္ဆာန်တို့ ယာတောမြေလို့ ခေါ်ကြမည် လို့ ဆိုသည်။ အဲဒီနောက် သူတို့အားလုံး ယာခြံ အဆောက်အဦးများ ဆီသို့ ပြန်သွားကြသည်။ ဖြူတုတ်နှင့် သန်းရွှေတို့က ထိုနေရာသို့ လှေကားတစ်စင်း ယူလာစေကာ စပါးကျီ၏ နံရံကို မှီပြီး လှေကားထောင်စေသည်။ ထို့နောက် လွန်ခဲ့သော သုံးလအတွင်း သူတို့ လေ့လာခဲ့သော အရာကို ရှင်းပြကြသည်။ ဝက်တို့သည် တိရိစ္ဆာန်ဝါဒ၏ အခြေခံ အချက်အလက်တို့ကို ပညတ်ချက် ခုနှစ်ချက် အဖြစ်သို့ ရေးဆွဲနိုင်ခဲ့ကြောင်း ပြောပြကြလေသည်။ ထို ပညတ်ချက် ခုနှစ်ချက်ကို နံရံတွင် အခု ရေးဆွဲကြမည် ဖြစ်ကြောင်း၊ ပညတ်ချက်တို့သည် ပြုပြင်ပြောင်းလဲလို့ မရသော အခြေခံဥပဒေသများ ဖြစ်ကာ ယာတောမြေတွင် ရှိသော တိရိစ္ဆာန်တို့ အားလုံး ထာဝရ လိုက်နာကျင့်သုံးရမည် ဖြစ်ကြောင်း ပြောကြသည်။ ဝက်တစ်ကောင်အတွက် လှေကားတက်ရာတွင် အခက်အခဲတို့ရှိပေသည့် ဖြူတုတ်သည် ရအောင် လှေကားတက်ကာ စာရေးရန် ပြင်ဆင်သည်။ ဝက်ပေါက် ကိုကွာစိက နောက်က လိုက်တက်ကာ ဆေးအိုးတို့ကို ကိုင်ပေးသည်။ အမဲညစ်ရောင် နံရံတွင် ပညတ်ချက်တို့ကို အဖြူရောင် စာလုံး အကြီးကြီးတို့ဖြင့် ရေးဆွဲကြကာ အဝေးနေရာကပင် လှမ်းမြင်နိုင်လေသည်။ စာလုံးများမှာ

ပညတ်ချက် ခုနှစ်ချက်

၁။ ခြေနှစ်ချောင်း ရှိသူ မှန်သမျှသည် ရန်သူဖြစ်သည်။
၂။ ခြေလေးချောင်း သို့မဟုတ် အတောင် ရှိသူတို့သည် မိတ်ဆွေဖြစ်သည်။
၃။ တိရိစ္ဆာန်များ အဝတ် မဝတ်ဆင်ရ။
၄။ တိရိစ္ဆာန်များ အိပ်ရာ ခုတင်ဖြင့် မအိပ်စက်ရ။
၅။ တိရိစ္ဆာန်များ အရက်သေဇာ မသောက်စားရ။
၆။ တိရိစ္ဆာန်များ အချင်းချင်း မသတ်ဖြတ်ရ။
၇။ တိရိစ္ဆာန်များ အားလုံး တန်တူညီမျှ ကြသည်။

စာလုံးတို့ကို လှပသေသပ်စွာ ရေးဆွဲနိုင်ခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် “မိတ်ဆွေ” အစား “မိတ်စွေ” လို့ ရေးထားသည်။ ထို့အပြင် “များ” ဆိုသော စာလုံးတစ်လုံးသည် ပြောင်းပြန်ဖြစ်နေသည်။ ဖြူတုတ်က အခြားအကောင်များ နားလည် စေနိုင်ရန်အတွက် အသံကျယ်ကျယ်ဖြင့် ဖတ်ပြလေသည်။ တိရိစ္ဆာန်အားလုံး ခေါင်းတစ်ငြိမ့်ငြိမ့်နှင့် သဘောတူ ထောက်ခံကြသည်။ ထူးချွန်သော အကောင်များသည် ပညတ်ချက် ခုနှစ်ချက်ကို တစ်ပြိုင်နက်တည်း နုတ်တိုက် မှတ်မိလေသည်။

“ရဲဘော်တို့” လို့ ဖြူတုတ်က စုတ်တံကို ပစ်ချလိုက်ရင်းနဲ့ အော်လိုက်သည်။ “ကောက်ရိုးခင်း ဆီကို သွားကြမယ်။ ကိုသာဒွန်းနဲ့ သူ့လူတွေ ကောက်ရိတ်သိမ်း လုပ်နိုင်တာထက် ငါတို့ ပိုပြီးမြန်မြန်ဆန်ဆန်လုပ်ကြပြီး ဂုဏ်ယူ ကြရအောင်”

ထိုအချိန်တွင် နွားမသုံးကောင်သည် အချိန်ကုန်လာသည်နှင့် အမျှ နေရထိုင်ရခက်လာကာ ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် ငြီးတွားလာကြသည်။ သူတို့အတွက် နှစ်ဆယ့်လေးနာရီ ပတ်လုံး နွားနို့ မညှစ်ရသေးချေ။ သူတို့၏ နို့အိမ်သည် ပေါက်ကွဲလုမတတ် တင်းမာနေသည်။ သူတို့အားလုံး ခဏမျှ စဉ်းစားလိုက်ကြပြီးနောက် ဝက်တို့သည် ပုံးခွက်တို့ကို ယူလာစေလျက် နွားမများ ထံမှ နွားနို့ကို အောင်မြင်စွာ ညှစ်ယူနိုင်ခဲ့ကြသည်။ ဝက်တို့၏ လက်များသည် နို့ညှစ်သည့် အလုပ်ကို လွယ်လင့်တစ်ကူ ဆောင်ရွက်နိုင်ခဲ့သည်။ မကြာခင်တွင် အမြုတ်များ ဝေ့တက်နေသော နွားနို့ပုံး ငါးပုံး ရလာသည်။ အခြား တိရိစ္ဆာန်များလည်း နွားနို့ပုံးများ ကို စိတ်ဝင်တစားနှင့် ဝိုင်းဝန် ကြည့်ကြသည်။

“ဒီ နွားနို့တွေကို ဘာလုပ်ပစ် ကြမလဲ” လို့ တိရိစ္ဆာန်တစ်ကောင်က မေးလိုက်သည်။

“ကိုသာဒွန်းကတော့ နွားနို့ အချို့ကို ကျွန်မတို့ အစားတွေထဲမှာ ရောတယ်” လို့ ကြက်မတွေက ပြောသည်။

“ရဲဘော်တို့ နွားနို့တွေ အတွက် စိတ်ပူပန်မနေကြနဲ့” လို့ ဝက်ကြီး သန်းရွှေက သူကိုယ်သူ နွားနို့ပုံးရှေ့တွင် ရပ်ကာ အော်လိုက်သည်။ “ဒါတွေကို ကြည့်ပြီး စီစဉ်လိုက်မယ်။ ယာမြေမှာ ရိတ်သိမ်းရမှာ ပိုပြီး အရေးကြီးတယ်။ ရဲဘော် ဖြူတုတ်က ဦးဆောင်ပြီး လမ်းပြလိမ့်မယ်။ ငါကတော့ ခဏနေရင် နောက်က လိုက်ခဲ့မယ်။ ချီတက်ကြ ရဲဘော်တို့။ မြက်ခြောက်တွေ က စောင့်နေကြပြီ”

တိရိစ္ဆာန်တို့လည်း ကောက်ရိုးခင်းဆီသို့ ရိတ်သိမ်းရန် ချီတက်သွားကြလေသည်။ ညနေခင်း သူတို့ ပြန်လာကြသောအခါ နွားနို့များ မရှိတော့သည်ကို သူတို့ သတိပြုမိကြလေသည်။

တိရိစ္ဆာန်တို့ ယာတောမြေ (၂ - ၁)

အင်္ဂလိပ်စာကနေ မြန်မာလို ဘာသာပြန်ကြတဲ့ အထဲမှာ သမ္မာကျမ်းစာအုပ် ရယ်၊ အနိုင်မခံ ဆိုတဲ့ ကဗျာကို အကြိုက်ဆုံးပါ။ သမ္မာကျမ်းစာအုပ်က လူတိုင်း ဖတ်လို့ရတဲ့ စာအုပ်ဖြစ်တယ်။ မြန်မာစာ ဖတ်ဖို့ အင်္ဂလိပ်စာတတ်စရာမလိုပဲ ဖတ်လို့ရတဲ့ စာမျိုးပေါ့။ သိပ်ကောင်းတယ်။ အခုခေတ်မြန်မာစာပေတွေကမှာ မြန်မာစာ ဖတ်ဖို့ တော်တန် အင်္ဂလိပ်စာတတ်ဖို့ လိုတယ်။ အနိုင်မခံ ကတော့ Invictus ဆိုတဲ့ ကဗျာကို ပြန်ယူတာ သိပ်ပြီး အဓိပ္ပာယ် ထိမိတာပဲ။ ဗိုလ်ချုပ် ပြန်တာ သိပ်ကောင်းတယ်။ ကိုယ်ကိုယ်တိုင် သူနေရာဝင်ပြီး ဘာသာပြန်ရင် အဲဒီလို ထွက်မှာ မဟုတ်ဘူး။ အခု ဒီ တိရိစ္ဆာန်တို့ ယာတောမြေ ဆိုတာလည်း Animal Farm ကို ဘာသာပြန်တာ။ စင်းလုံးချော ပြီးပြည့်စုံတဲ့ ဘာသာပြန်စာပေတော့ ဟုတ်ချင်မှ ဟုတ်လိမ့်မယ်။ သို့ပေမယ့် စာရေးသူရဲ့ အရေးအသားနဲ့ ကြိုးစားမှုတစ်ခုပါ။ ဖန်တီးမှုတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ဘာသာပြန် တာကိုး။
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

အခန်း(၂)
နောက် သုံးရက်လောက်ကြာပြီးသော် ဖိုးဝက်ဖြူကြီး သည် အိမ်ပျော်နေရင်းပင် ငြိမ်သက် အေးချမ်းစွာ ဘဝမီးဇာကုန်ခန်း သေဆုံးသွားခဲ့သည်။ သူ၏ ခန္ဓာကိုယ်ကို ရိတ်သိမ်းပြီးစ ယာမြေ ၏ တဖက်စွန်း အခြေတွင် မြုတ်နှံလိုက်ကြသည်။

အဲဒီတုန်းက တပေါင်းလဆန်း အစောပိုင်းလောက် ဖြစ်သည်။ အဲဒီနောက်ပိုင်း သုံးလလောက်အတွင်း လျှို့ဝှက် လှုပ်ရှားမှုများ ရှိလာကြသည်။ ဖ်ိုးဝက်ဖြူကြီး ပြောကြားခဲ့သော စကားတို့က ယာတောမြေတွင် ရှိသော တိရိစ္ဆာန်တို့ကို အသိတရား ပိုမို ရရှိစေကာ ဘဝကို အတွေးသစ် အမြင်သစ်တို့ဖြင့် ရှု့မြင်တတ်စေသည်။ ဖိုးဝက်ဖြူကြီး ခန့်မှန်းခဲ့သော ပုန်ကန်ထကြွမည့် အရေးအခင်း ဘယ်တော့ ဖြစ်မလဲဆိုတာကိုတော့ ယာတောမြေမှ တိရိစ္ဆာန်တို့ မခန့်မှန်နိုင်ကြ။ သူတို့ အသက်ရှင်နေစဉ် ကာလအတွင်း ဖြစ်ပွားလိမ့်မည်လို့လည်း သူတို့ စဉ်းစားမိချင်မှ စဉ်းစားမိကြလိမ့်မည်။ သိုပေမယ့် ဖြစ်ပွားလာမည့် ပုန်ကန်ထကြွမှုအတွက် ပြင်ဆင်ထားရမည့် တာဝန် သူတို့တွင် ရှိသည်ကိုတော့ ကောင်းကောင်းကြီး နားလည်ထားကြသည်။ ပညာပေးရေး၊ စည်းရုံး လှုံ့ဆော်ရေး တာဝန်တို့သည် ဝက်တို့၏ တာဝန် အလိုလိုဖြစ်လာသည်။ ယေဘူယျအားဖြင့် ဝက်တို့သည် စည်းရုံးလှုံ့ဆော်သည့် တာဝန်တွင် အတော်ဆုံး တိရိစ္ဆာန်များဟု သတ်မှတ်ထားကြသည်။ ဝက်တို့ အကြားတွင် ပိုမို ထူးချွန်သော ဝက်ပျိုသိုး နှစ်ကောင်မှာ ဖြူတုတ် နှင့် သန်းရွှေတို့ ဖြစ်ကြသည်။ သူတို့သည် ကိုသာဒွန်းက ရောင်းရန်အတွက် သပ်သပ်မျိုးဖောက်ထားသော အကောင်များသည်။ သန်းရွှေသည် အကောင်ကြီးကြီး၊ ကြောက်မက်ဖွယ် အသွင် အပြင်ရှိသော ကျောက်ဆည် ဝက်သိုးမျိုးဖြစ်သည်။ ယာတောမြေတွင် တစ်ကောင်တည်းသော ကျောက်ဆည် ဝက်သိုးဖြစ်သည်။ စကား အများကြီး မပြော။ သို့ပေမယ့် သူလိုရာ ရအောင်ယူသော အစွမ်းအစရှိသူဟု သိထားကြသည်။ ဖြူတုတ် ကတော့ သန်းရွှေနှင့် စာလျင် စကားတွေအများကြီးပြော၊ စွဲဆောင်နိုင်စွမ်းရှိသော ဝက်တစ်ကောင် ဖြစ်သည်။ အပြောအဟော လည်း ကောင်းသလို၊ အရာရာကို တွေးတောစီမံ တတ်သော အကောင်လည်း ဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် သူ၏ အမှုအကျင့်သည် အပြောနှင့် မညီ လေးလေးနက်နက် မရှိသူဟု အားလုံးက သတ်မှတ်ထားကြသည်။ ယာတောမြေတွင် ရှိသော အခြားသော ဝက်များမှာ သာမန်ဝက်များသာ ဖြစ်ကြသည်။ သာမန်ဝက်များ အကြားတွင် ခပ်သေးသေး ခပ်ဝဝ နှင့် “ကွာစိ” အား သိသူများကြသည်။ ပါးစုံ မို့မို့၊ မျက်လုံး လက်လက်၊ စူးစူးရှရှအသံနှင့် သွက်လက် ချက်ချာသည်။ စကားပြောကောင်းသူလည်း ဖြစ်သည်။ အငြင်း အခုန်ဖြစ်လို့ ခက်ခက်ခဲခဲ ဖြေရှင်းရတော့မည့် အပိုင်းရောက်လျင် သူသည် ဟိုရှောင် ဒီရှောင်လုပ်ကာ အမြီှးတရမ်းရမ်းနှင့် လိုရာကို ဆွဲယူပြောဆိုစွမ်းရှိသူ ဖြစ်သည်။ ကွာစိသည် အမဲကို အဖြူ ဖြစ်အောင် ပြောနိုင်စွမ်းရှိသူဟု အများသူငြာက ပြောကြသည်။

ထိုဝက်သုံးကောင်တို့သည် ဖိုးဝက်ဖြူကြီး ပြောဟောခဲ့သော အကြောင်းအရာတို့ကို အသေးစိတ် ဆန်းစစ်ကာ စဉ်းစားစရာ အတွေးအခေါ်အဖြစ် တည်ဆောက်ယူကြသည်။ ထိုအတွေးအခေါ်ကို သူတို့က တိရိစ္ဆာန်ဝါဒဟု အမည် သမုတ်သည်။ ကိုသာဒွန်း အိမ်ရာဝင်သွားသည့် နောက် ညတိုင်းလိုလို သူတို့သည် စပါးကျီထဲတွင် လျို့ဝှက် တွေ့ဆုံကြကာ တိရိစ္ဆာန်ဝါဒ၏ သဘောတရားရေးရာများကို အခြား တိရိစ္ဆာန်များအား အသေးစိတ်ရှင်းလင်းပြကြသည်။ အစပိုင်းတွင် အားလုံးသည် စိတ်ပါဝင်စားမှု သိပ်မရှိကြ။ ပျင်းရိပျင်းတွဲနှင့် တွေ့ဆုံ ဆွေးနွေးကြသည်။ အချို့ တိရိစ္ဆာန်များက ကိုသာဒွန်းပေါ်တွင် သခင်ကဲ့သို့ သစ္စာတရား ထားရှိဖို့ ပြောဆိုကြသည်။ “ကိုသာဒွန်က ငါတို့ကို ကျွေးမွေးထားတာ။ သူမရှိရင် ငါတို့ အစာငတ်ပြီး သေကုန်လိမ့်မယ်” ဟု မရင့်ကျက်သေးသော အမြင်တို့ ရှိကြသည်။ အချို့သော တိရိစ္ဆာန်များကလည်း “ငါတို့ သေသွားပြီးမှ ဘာဖြစ်ဖြစ် ငါတို့က ဘာ ဂရုစိုက်စရာ လိုသေးလို့လဲ” ဟူသော မေးခွန်းမျိုး မေးကြသည်။ အချို့ကလည်း “ဒီ တော်လှန်ပုန်ကန် မှု ဖြစ်သွားလို့ ငါတို့တွေ အလုပ် လုပ်လုပ်၊ မလုပ်လုပ် ဘာများ ထူးခြားသွားမှာလဲ” ဟူသော အတွေးမျိုး ရှိကြသည်။ ဝက်တို့သည် ထိုကဲသို့သောတိရိစ္ဆာန်များကို နားလည် သဘောပေါက်အောင် ခက်ခက်ခဲခဲ ရှင်းလင်းပြောပြရသည်။ ထိုသို့သော အတွေးအခေါ်တို့သည် တိရိစ္ဆာန်ဝါဒ၏ အဓိက အယူအဆတို့နှင့် ဆန့်ကျင်ကြောင်း နားလည် သဘောပေါက်အောင် ပြောသည်။ မေးခွန်းများ ပြန်လည် မေးမြန်းကြသည်ထဲမှ တန်ဖိုးမရှိ အဓိပ္ပာယ် မရှိဆုံးသော မေးခွန်းမှာ အဖြူရောင်မြင်းမ မိုမိုမေးသော မေးခွန်းဖြစ်သည်။ သူမက ဖြူတုတ်ကို ပထမဦးဆုံး မေးသော မေးခွန်းမှာ “တော်လှန် ပုန်ကန်မှုတွေ ပြီးသွားလျင် သကြားခဲတွေ စားရအုံးမှာလား” လို့ မေးသည်။

“မစား ရဘူး” ဟု ဖြူတုတ်က အခိုင် အမာ ပြန်ပြောသည်။ “ငါတို့ ဒီ ယာတောမြေမှာ သကြားခဲ လုပ်ဖို့ အစီအစဉ် မရှိဘူး။ ပြီးတော့ နင့်အတွက် သကြားခဲတွေ မလိုအပ်ဘူး။ နင့် အတွက် ဂျုံနှင့် မြက်ခြောက်တွေဟာ လုံလောက်တယ်”

“ဒါဆို ငါ့ လည်ဆံမွှေးမှာ ဖဲစည်းလှလှလေးတွေရော တပ်ခွင့် ရမှလား” လို့ မိုမိုက မေးပြန်တယ်။

“ရဲဘော် မိုမို.. နင် မြတ်နိုးနေတဲ့ အဲဒီ ဖဲစည်းကြိုးတွေဟာ အခိုင်းခံ အစေခံ ကျွန်တွေရဲ့ အမှတ်တံဆိပ်တွေသာ ဖြစ်တယ်။ လွတ်လပ်မှု တရားဟာ အဲဒီ ဖဲစည်းကြိုးတွေထက် ပို ထိုက်တန်တယ်လို့ မယုံကြည်ဘူးလား”

မိုမိုလည်း ယုံကြည် သဘောတူသည်ဟု ဆိုလိုက်သည်။ သို့ပေမယ့် သူမသည် လုံးလုံးလျားလျား သဘောတူ လက်ခံသည့် အသွင်တော့ မရှိ။

ထို့အပြင် ဝက်တို့သည် ကျီးနက်ကြီး ဦးမိုး ပြောထားသော အလိမ်အညာတို့ကို ခက်ခက်ခဲခဲဖြင့် တန်ပြန် ဖြေရှင်း ကြရသည်။ ဦးမိုးသည် ကိုသာဒွန်း၏ လက်သပ်အိမ်မွေး တိရိစ္ဆာန်ဖြစ်သည်။ လျို့ဝှက် စုံထောက်လည်း ဖြစ်သလို လုပ်ကြံသတင်းများ ဖြန့်ဖြူးသူလည်း ဖြစ်သည်။ သူသည် စကားပြော တော်သူဖြစ်သည်။ သူသည် ချိုချဉ်သကြားခဲ တောင် ဟုခေါ်သော ထူးခြားဆန်းကြယ်လှသည့် တိုင်းပြည်ရှိသော နေရာကို သိသည်ဟု ဆိုသည်။ တိရိစ္ဆာန်များ သေဆုံးသွားသည့် အခါ ထိုတိုင်းပြည်သို့ သွားကြရသည်ဟု ဆိုသည်။ ထိုတိုင်းပြည်သည် မိုးကောင်းကင် အထက် တစ်နေရာတွင် ရှိသည်။ မိုးတိမ်တောင်တို့၏ အထက် ခပ်လှမ်းလှမ်း အဝေးတစ်နေရာ တွင် ရှိသည်ဟု ဦးမိုးက ဆိုသည်။ ချိုချဉ်သကြားခဲ တောင်တွင် ခုနှစ်ရက် ပတ်လုံး သည် တနင်္ဂနွေ နေ့ဖြစ်သည်။ သကြားခဲများ ၊ ပိုက်ဆံခြည် ပင်များ ခြံပတ်ပတ်လည်တွင် စီတန်းပေါက်နေကြသည်ဟု ဆိုသည်။သို့ပေမယ့် တိရိစ္ဆာန်များသည် ဦးမိုးကို မုန်းတီးကြသည်။ ဦးမိုးသည် စိတ်ကူးယဉ် စကားများသာ ပြောပြီး လက်တွေ့ အလုပ်ကြတော့ ဘာမှ မလုပ်ချေ။ ဒါတောင် အချို့ တိရိစ္ဆာန်များသည် ဦးမိုးပြောသော စိတ်ကူးယဉ်ပုံပြင်ဖြစ်သည့် ချိုချဉ်သကြားခဲ တောင် ကို ယုံကြည် မျှော်လင့် နေကြသည်။ ထို့ကြောင့်ပင် ဝက်တို့သည် အလွန်အမင်း တန်ပြန်ငြင်းခုန်ကြရကာ လောကတွင် ထိုကဲ့သို့သော နေရာမျိုး မရှိကြောင်း တိုက်တွန်းပြောဆိုကြသည်။

သူတို့၏ ယုံကြည်အားကိုးရဆုံးသော နောက်လိုက်မှာ လှည်းဆွဲမြင်းနှစ်ကောင် ဖြစ်သော ဘိုးနီ နှင့် ခင်တုတ်တို့ဖြစ်သည်။ သူတို့နှစ်ကောင်သည် ကိုယ်တိုင် စဉ်းစားတွေးခေါ်ဖို့ ရာ အလွန် ထုံထိုင်း ခက်ခဲသည့် အတွက် ဝက်တို့အား ဆရာတင်ထားရသည်။ ဝက်တို့ ပြောသမျှ လက်ခံယုံကြည်သည်။ အခြားတိရိစ္ဆာန်များ ကို တဆင့်ပြန်ပြောသည့်အခါတွင်လည်း ထွေထွေထူးထူး ငြင်းခုန်လေ့ မရှိကြ။ စပါးကျီထဲတွင်လုပ်သော လျို့ဝှက်တွေ့ဆုံဆွေးနွေးပွဲတိုင်း မပျက်မကွက် တက်ရောက်လေ့ရှိသည်။ ဗမာပြည်ရဲ့ မျိုးချစ် အာဇာနည်များ သီချင်းကို ဦးဆောင်သီဆိုကာ ထိုသီချင်းဖြင့် တွေ့ဆုံတွေးနွေးပွဲကို အမြဲတမ်း အဆုံးသပ်လေ့ရှိသည်။

အားလုံးမျှော်လင့်ထားသည်ထက် ပုန်ကန်ထကြွမှုမှာ ပိုမို စောစီးစွာဖြင့် အလွယ်တကူ ဖြစ်ပေါ်ခဲ့သည်။ ကိုသာဒွန်းသည် အုပ်ချုပ်မှုကြမ်းသော ယာရှင် တစ်ယောက်ဖြစ်သည့် အပြင် လွန်ခဲ့သော နှစ်များတုန်းက အလုပ်ကြိုးစားကာ အလွန် အလုပ်လုပ်နိုင်စွမ်းရှိခဲ့သည်။ သို့သော် အခုတလောတွင် သူ၏ နှိမ့်ပါး ကျရှုံးသော နေ့ရက်များသို့ ရောက်ရှိလာသည်။ တရားရုံး အမှုတစ်ခုတွင် ငွေများ ဆုံးရှုံးသွားပြီးနောက် စိတ်နှလုံး ခြုံးခြုံးကျကာ အရက်ကိုသာ အဖေါ်ပြု အချိန်ကုန်နေတော့သည်။ တစ်နေကုန်လုံး မီးဖိုဆောင်၌ ကြိမ်ကုလားထိုင် ပေါ်တွင် ထိုင်ကာ သတင်းစာတွေ ဖတ်လိုက်၊ အရက်ကလေး သောက်လိုက်၊ ရံဖန်ရံခါ သူမွေးထားသော ကျီးနက်ကြီး ဦမိုးအား ဘီယာ စိမ်ထားသော ပေါင်မုန့် ဘေးသားလေးများ ကြွေးနေလေ့ရှိသည်။ ကိုသာဒွန်း၏ တပည့် လက်ပန်းများလည်း အလုပ်မလုပ်ကြ။ အချောင်ခိုကြသည်။ ယာမြေခြံထဲတွင်လည်း မျက်ရိုင်းပင်များ အပြည့် ပေါက်နေတော့သည်။ အဆောက်အဦးတို့သည်လည်း အမိုးအကာ မရှိကြတော့။ ခြံစည်းရိုးနွယ်ပင်တို့ ပေါက်ချင်တိုင်း ပေါက်ကြသည်။ တိရိစ္ဆာန်တို့ကိုလည်း အစာ လောက်ငှအောင် မကျွေးကြ။

နယုန်လထဲ ရောက်လာသည်။ မြက်ပင်တို့ ရိတ်သိမ်းဖို့ အချိန်တန်ပြီ။ မိုးတွင်း ဝင်ခါစ စနေနေ့ တစ်နေ့တွင်၊ ကိုသာဒွန်း မေမြို့ တက်သွားသည်။ ညမ်တော စားသောက်ဆိုင်တွင် အမူးလွန်ကာ တနင်္ဂနွေနေ့ နေ့လည်ပိုင်းအထိ အိမ်ပြန်မလာနိုင်ခဲ့။ သူ့တပည့်များကလည်း မနက်စောစော နွားနို့ညှစ်ပြီးသည့်နောက် ယုန်လိုက် ထွက်သွားကြသည်။ ခြံထဲရှိ တိရိစ္ဆာန်များကို အစားကျွေးဖို့ သတိမရကြချေ။ ကိုသာဒွန်း အိမ်ပြန်ရောက်ရောက်ခြင်း၊ ဧည့်ခန်းထဲက ဆိုဖာပေါ်တွင် ရတနာပုံသတင်းစာ ဖတ်ရင်း အိပ်ပျော်သွားသည်။ ည နေပင် စောင်းလာသည်။ တိရိစ္ဆာန်များလည်း အစာ မစားရသေးချေ။ နောက်ဆုံးတွင် သူတို့ သည်းမခံနိုင်ကြတော့။ နွားမတစ်ကောင်သည် အစာသိုလှောင်ခန်း တံခါးကို ဦးချိုနှင့် ချိုးဖောက်ပစ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် တိရိစ္ဆာန်အားလုံး အစားအစာများကို ဝင်ရောက် ယူငင်ကြလေသည်။ ကိုသာဒွန်း နိုးလာသည်။ မကြာခင်တွင် သူနှင့် သူ့တပည့် လေးယောက် ကြာပွတ်ကိုယ်စီနှင့် အစာသိုလှောင်ခန်းထဲသို့ ရောက်လာကာ တွေ့ကရာကို ရိုက်နှက် ကြလေတော့သည်။ ဆာလောင် မွတ်သိပ်နေသော တိရိစ္ဆာန်အားလုံး သည်းခံနိုင်စွမ်း မရှိတော့။ ဘာမှ ကြိုတင် စီစဉ် တိုင်ပင် ထားခြင်း မရှိပဲ တိရိစ္ဆာန်များက သူတို့ကို နှိတ်စက်သူများအား ပြင်းပြင်းထန်ထန် တန်ပြန် ပစ်တိုက်ကြသည်။ ကိုသာဒွန်းနှင့် သူတပည့်များလည်း ဖင်အကန်ခံရသည်။ ဘက်ပေါင်းစုံမှလည်း ကန်ကျောက်ခံရသည်။ အခြေအနေသည် လုံးလုံးလျားလျား အထိမ်းအကွပ်မဲ့သွားသည်။ တိရိစ္ဆာန်များ အခုလို တန်ပြန်ခုံခံတာ သူတို့ တခါမျှ မတွေ့ဘူးချေ။ သူတို့ စိတ်တိုင်းကျ နှိတ်စက်ချင်တိုင်း နှိတ်စက်၊ ရိုက်နှက် ချင်တိုင်း ရိုက်နှက် ခဲ့သော သတ္တဝါများက အခုလို ထကြွတုံ့ပြန်ကြသောအခါ သူတို့ သွေးပျက်လုမခန်း ကြောက်ရွံ့သွားကြသည်။ တခဏမျှ ကြာပြီးနောက် သူတို့ကိုယ် သူတို့ ကာကွယ်ဖို့ လက်လျှော့လိုက်ကြကာ ဖနောင့်နှင့် တင်ပါး တသားတည်းကျအောင် ထွက်ပြေးကြသည်။ တစ်မိနစ်ခန့် အကြာတွင် ကိုသာဒွန်းနှင့် တပည့်လေးယောက်လည်း လှည်းလမ်းအတိုင်း တစ်ချိုးတည်း လမ်းမကြီးပေါ်ရောက်သည် အထိ ထွက်ပြေးသွားသည်။ တိရိစ္ဆာန်များက နောက်မှ လိုက်လျက် အောင်ပွဲခံကြလေသည်။

ကိုသာဒွန်း ကတော်သည် အိပ်ခန်း ပြူတင်းပေါက်မှ လှမ်းကြည့်ကာ အဖြစ်အပျက် အလုံးစုံကို မြင်တွေ့လိုက်သည်။ ပိုင်ဆိုင်သည့် ပစ္စည်းအနည်းငယ်ကို ကတ္တီပါအိပ်ထဲတွင် ထည့်ကာ ခြံ၏ အခြားထွက်ပေါက်မှနေ၍ တိတ်တဆိတ် အလျင်အမြန်ထွက်ပြေးလေသည်။ ကျီးနက်ကြီး ဦးမိုးလည်း ထုတ်တန်းမှ ပျံထွက်ကာ ကျီးအာသံပေးလျက် သူမနောက်မှ လိုက်ရသည်။ ထိုအချိန်တွင် တိရိစ္ဆာန်များက ကိုသာဒွန်းနှင့် သူလူ့များကို လမ်းမပေါ်ထိ မောင်းထုက်လိုက်ကာ ထုတ်တန်းငါးတန်းရှိသာ ခြံတံခါးကို ပိတ်ပစ်လိုက်သည်။ တိရိစ္ဆာန်များ ကိုယ်တိုင်ပြန်လည် မသုံးသပ်မိ်သေးခင် ပုန်ကန် ထကြွမှုသည် အောင်မြင်စွာ ပြီးဆုံးခဲ့သည်။ ကိုသာဒွန်းကို မောင်းထုတ်ခဲ့သည်။ မြန်တိုင်း မွေးမြူရေးခြံသည် တိရိစ္ဆာန်တို့ လက်အောက်သို့ ရောက်လာသည်။

တိရိစ္ဆာန်တို့ ယာတောမြေ အခန်း(၁ - ၂)

“စိတ်သောက ဝေဒနာတွေနဲ့ ကျွန်တော်တို့ ဘဝဟာ ကောင်းကောင်းမွန်မွန်နဲ့ သက်တမ်းစေ့တောင် မနေရဘူး။ ကျွန်တော်ဟာ ကံကောင်းကြတဲ့ တိရိစ္ဆာန်တွေထဲက တစ်ကောင် အပါအဝင်ဖြစ်တယ်လို့ မပြောလိုဘူး။သို့ပေမယ့် ကျွန်တော်ဟာ အခု အသက် တစ်ဆယ်နှစ် နှစ် ရှိပြီ။ သားသမီးတွေ လေးရာကျော် စီးပွားခဲ့ပြီးပြီ။ ဒါဟာ ဝက်တစ်ကောင်ရဲ့ ဖြစ်ရိုးဖြစ်စဉ် ဘဝပဲ။ ဒါပေမယ့် အဆုံးမှာတော့ ဘယ်တိရိစ္ဆာန်တစ်ကောင်မှ ရက်စက်တဲ့ဓားသွားအောက်ကနေ မလွှတ်မြောက်နိုင်ဘူး။ အခု ကျွန်တော့် ရှေ့မှာ ထိုင်နေကြတဲ့ ဝက်ပျိုတွေ၊ တစ်နှစ် အတွင်းမှာ ခင်ဗျာတို့လည်း အခန်းတစ်ခုထဲမှာ ခင်ဗျားတို့ အသက်အတွက် အော်ဟစ် မြည်တမ်းကြရလိမ့်မယ်။ အဲဒီ ကြောက်မက်ဖွယ် အဖြစ်အပျက် ကို နွားတွေ၊ ဝက်တွေ၊ ကြက်တွေ၊ သိုးတွေ၊ အားလုံး ကိုယ်တိုင် ရင်ဆိုင် ကြုံတွေ့ ကြရမယ်။ မြင်းတွေ၊ ခွေးတွေမှာတောင် ပိုပြီး ကောင်းတဲ့ အခွင့်အလမ်း ကံတရားမရှိဘူး။ ဒီမှာ ဘိုးနီ မင်းလည်း မင်းရဲ့ ကြီးမားတဲ့ ကြွက်သားတွေရဲ့ ခွန်အားတွေ ကုန်းခန်းတဲ့ တစ်နေ့ ကိုသာဒွန်း မင်းကို သားသတ်သမားဆီ ရောင်းစားလိမ့်မယ်။ ဒင်းတို့က မင်း လည်ချောင်းကို ဖြတ်ပြီး အသားတွေကို ခွေးစာ လုပ်ပစ်လိမ့်မယ်။ မင်းတို့ ခွေးတွေလည်း အသက်ကြီးလာလို့ သွားတွေ မရှိတော့ဘူး ဆိုရင် ကိုသာဒွန်းက မင်းတို့ လည်ပင်ကို အုတ်ခဲတွေ ဆွဲပြီး ဒီ အနီးအနားက ရေအိုင် ထဲမှ နစ်ပြီး သတ်လိမ့်မယ်။”

“ရဲဘော်တို့ အခုပြောခဲ့တာတွေကို သုံးသပ်ကြည့်ရင် ပြက်ပြက်ထင်းထင်း ရှင်းလင်း မနေဘူးလား။ ကျွန်တော်တို့ ဘဝတွေရဲ့ မကောင်းမှု ဒဏ်တွေဟာ လူသားတွေရဲ့ ရက်စက်တဲ့ အာဏာစွမ်းကြောင့် ခံစားနေရတာဖြစ်တယ်။ လူတွေကို ဖယ်ရှားပစ်ရမယ်။ ကျွန်တော်တို့ လုပ်အားကနေ ထွက်လာတဲ့ အကျိုးရလဒ်တွေ အားလုံးကို ကျွန်တော်တို့ပဲ ပိုင်ဆိုင်ရမယ်။ နေ့ချင်း ညချင်းပဲ ကျွန်တော်တို့ ချမ်းသားကြွယ်ဝလာပြီ၊ လွတ်လပ်မှုတွေကို ရရှိနိုင်တယ်။ ဒါဆို ကျွန်တော်တို့ ဘာတွေ လုပ်ရမလဲ။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ လူမျိုးနွယ်စုကို ဖယ်ရှားပစ်ဖို့အတွက် ကျွန်တော်တို့ စိတ်ရော၊ ကိုယ်ပါ နေ့ရော၊ညပါ ကြိုးစားကြရမယ်။ ဒါဟာ ကျွန်တော်က ခင်ဗျာတို့ကို ပြောချင်တဲ့ စကားပဲ။ ရဲဘော်တို့ ပုန်ကန် ထကြွကြလော့။ သူပုန်ထကြဖို့ ဘယ်တော့လည်းဆိုတာ ကျွန်တော် မသိဘူး။ တစ်ပတ် အတောအတွင်းထဲမှာလည်း ဖြစ်ချင် ဖြစ်မယ်။ နှစ် တစ်ရာ လောက် ကြာချင်လည်း ကြာမယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် ခြေဖဝါးအောက်က ကောက်ရိုးတွေကို အခုအသေအချာ မြင်နေရသလို ကျွန်တော် သေချာပေါက် ပြောနိုင်တာ တစ်ခုရှိတယ်။ အနှေးနဲ့ အမြန် တရားမျှတမှုကို ရရှိကြရလိမ့်မယ်။ ရဲဘော်တို့ အဲဒါကို ခင်ဗျားတို့ရဲ့ ဘဝတစ်လျှောက်မှာ အမြဲတမ်း အမှတ်ရ လှုံ့ဆော်နေပြီး စောင့်ကြည့်နေကြပါ။ အမှတ်ရနေပြီးတဲ့ အပြင် ကျွန်တော် ပြောခဲ့တဲ့ စကားတွေကိုလည်း ခင်ဗျားတို့ရဲ့ နောက်လိုက်တွေဆီ လက်ဆင့်ကမ်းပေးကြပါ။ အဲဒါမှလည်း နောင်လာမယ့် မျိုးဆက်သစ်တွေက အဆင့်ဆင့် လက်ခံရရှိပြီး အောင်ပွဲရတဲ့ အထိ ရုန်းကန် လှုပ်ရှားကြလိမ့်မယ်။”

“ပြီးတော့ ရဲဘော်တို့ ခင်ဗျားတို့ရဲ့ ပုန်ကန် ထကြွမှုတွေဟာ ဘယ်တော့မှ အားနည်း၊ အကျိုး မသက်ရောက်တဲ့ အဖြစ်မျိုး မဖြစ်ပါစေနဲ့။ အခြေအတင် စကားများကြတာတွေကြောင့် ဦးတည်ရာ လမ်းကြောင်း မပျောက် ပါစေနဲ့။ သူတို့ က ခင်ဗျာတို့ကို ပြောလိမ်မယ့်။ လူနဲ့ တိရိစ္ဆာန်တွေဟာ ရည်ရွယ်ချက် ဦးတည်ရာ အတူတူပဲ၊ တစ်ဦး အကျိုးစီးပွားဟာ အခြားတစ်ဦး အတွက်ပဲလို့။ အဲဒါကို လည်း ဘယ်တော့မှ နားမယောင်မိပါစေနဲ့။ အဲဒါတွေ အားလုံး ဟာ လိမ်ညာတာတွေပဲ။ လူတွေဟာ ကိုယ့် အကျိုးစီးပွားကလွဲလို့ အခြားသူတွေရဲ့ အကျိုးစီးပွားကို စိတ်မဝင်စားဘူး။ ကျွန်တော်တို့ တိရိစ္ဆာန်တွေအားလုံး ခိုင်မာ ပေါင်းစည်းညီညွတ်ကြရအောင်။ လုပ်ရှားမှုတွေမှာ ခိုင်မာတဲ့ ရဲဘော်ရဲမက် စိတ်တွေနဲ့ တည်ဆောက်ကြရအောင်။ လူတွေဟာ ရန်သူ။ တိရိစ္ဆာန်တွေဟာ ရဲဘော် ရဲမက်။”

အဲဒီ အချိန်မှာ တစ်ခဲနက် ထောက်ခံအားပေးသံက ဟိန်းကနဲ ထွက်လာတယ်။ ဘိုးဝက်ဖြူကြီး စကားပြောနေတဲ့ အချိန်မှာ ခြေလေးချောင် သတ္တဝါ ကြွက်တွေက တိတ်တဆိတ် သူတို့ တွင်းထဲက ထွက်လာပြီး နောက်ခြေနှစ်ချောင်းနဲ့ ထိုင်ကာ နားထောင်ကြတယ်။ ခွေးတွေက ရုတ်တရက် ချက်ခြင်းဆိုသလို ကြွက်တွေကို မြင်သွားတယ်။ ကြွက်တွေလည်း ချင်ခြင်းဆိုသလို ဖြတ်ကနဲ့ တွင်းထဲ အလျင်အမြန် ပြေးဝင်မှ သူတို့ကိုယ် သူတို့ ကာကွယ်နိုင်တယ်။ ဖိုးဝက်ဖြူကြီးက အားလုံး ငြိမ်ဖို့ သူ့ လက်ချောင်း ကို ထောင်ပြလိုက်တယ်။

“ရဲဘော်တို့ ဒီမှာ ရှင်းလင်းစရာ ပြောစရာတွေကို ပြောမှဖြစ်မယ်။ ခြံမွေး တိရိစ္ဆာန်တွေ မဟုတ်တဲ့ ကြွက်နဲ့ ယုန်တွေ လိုမျိုး တိရိစ္ဆာန်တွေဟာ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ မိတ်ဆွေလား၊ သို့မဟုတ် ရန်သူလား။ မဲပေး ဆုံးဖြတ်ကြရအောင်။ ကျွန်တော် ဒီ မေးခွန်းကို အစည်းအဝေးမှာ တင်သွင်းပါတယ်။ ကြွက်တွေဟာ ရဲဘော် ရဲမက်တွေ ဖြစ်ပါသလား။”

မဲများကို ခဏအတွင်း ရယူလိုက်တယ်။ မဲဆန္ဒ အများစုက ကြွက်တွေဟာ ရဲဘော်ရဲမက်တွေ ဖြစ်တယ်လို့ ထောက်ခံကြတယ်။ သဘောမတူတဲ့ မဲဆန္ဒ လေးမဲရတယ်။ နောက်မှ သိရတာက ခွေးသုံးကောင်နဲ့ ကိုရွှေကြောင် တို့က ဟိုဖက်ရော ဒီဖက်ပါ မဲတွေ ပေးကြတာ။ အဲဒီနောက် ဖိုးဝက်ဖြူကြီး ကဆက်ပြီးတော့

“ကျွန်တော် စကား နည်းနည်း ပြောစရာ ရှိတယ်။ ကျွန်တော် ထပ်ပြောရမယ်။ အမြဲတမ်း သတိရပါ။ ခင်ဗျာတို့ ရဲ့ တာဝန်ဟာ လူနဲ့ လူတွေရဲ့ လုပ်ထုံးလုပ်နည်း လမ်းစဉ်တွေကို အမြဲတမ်း တိုက်ခိုက် ရမှာ ဖြစ်တယ်။ ခြေနှစ်ချောင်း ရှိရင် ရန်သူလို့ သတ်မှတ်ရမယ်။ ခြေလေးချောင်း သို့ မဟုတ် အတောင်ပံတွေ ရှိရင် မိတ်ဆွေပဲ။ ပြီးတော့ လူတွေကို အမြဲတမ်း ရင်ဆိုင် တိုက်ခိုက်ဖို့ အမြဲတမ်း သတိရနေပါ။ ကျွန်တော်တို့ဟာ လူတွေရဲ့ အမူအကျင့်တွေကိုလည်း ဘယ်တော့မှ အတုမခိုးရဘူး။ အကယ်၍ ကျွန်တော်တို့က လူတွေကို တစ်ချိန်မှာ လွှမ်းမိုးအုပ်စိုးနိုင်ခဲ့သည့်တိုင်အောင် သူတို့ရဲ့ မကောင်းတဲ့ အမူအကျင့်တွေကို အတုမယူရဘူး။ ဘယ်တိရိစ္ဆာန်မှ အိမ်နဲ့ မနေရဘူး။ အိပ်ရာနဲ့ မအိပ်ရဘူး။ အဝတ်အစားတွေ မဝတ်ရဘူး။ အရက် မသောက်ရဘူး။ ဆေးလိပ်မသောက်ရဘူး။ ပိုက်ဆံ မကိုင်ရဘူး။ ပြီးတော့ ကုန်ရောင်း ကုန်သွယ်လုပ်ငန်းတွေမှာပါဝင် မပတ်သက်ရဘူး။ လူတွေရဲ့ အမူအကျင့် စရိုက်တွေအားလုံးဟာ မကောင်းမှု ဒုစရိုက်တွေပဲ။ အဲဒါတွေ အားလုံးအပြင် ဘယ်တိရိစ္ဆာန်မှ တိရိစ္ဆာန်အချင်းချင်း နိုင်ထက်စီးနင်း မဆက်ဆံရဘူး။ အားနည်းတဲ့ တိရိစ္ဆာန် ဖြစ်စေ၊ အားကြီးတဲ့ တိရိစ္ဆာန်ဖြစ်စေ၊ လိမ္မာပါးနပ်တဲ့ တိရိစ္ဆာန်ဖြစ်စေ၊ သာမန်ရိုးရိုးသားသား တိရိစ္ဆာန်ပဲ ဖြစ်စေ၊ အားလုံးဟာ တသွေးတည်း တသားတည်း ညီရင်းအစ်ကို မောင်နှမတွေဖြစ်တယ်။ ဘယ်တိရိစ္ဆာန်မှ အခြားတိရိစ္ဆာန်ကို မသတ်ဖြတ်ရဘူး။ တိရိစ္ဆာန်အားလုံး ဟာ တန်းတူ အညီအမျှ ရှိရမယ်။”

“ရဲဘော်တို့ အခု… မနေ့ညခဲ့ မက်ခဲ့တဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ အိပ်မက် အကြောင်းကို ပြောပြမယ်။ အဲဒီ အိပ်မက်အကြောင်းကို ကျွန်တော် ခင်ဗျားတို့ကို ဘယ်လို ဖေါ်ပြရမလဲ။ အဲဒီ အိပ်မက်က လူတွေ ဒီကမ္ဘာမြေကြီးပေါ်ကနေ လုံးဝပျောက်ကွယ်သွားတဲ့ အချိန်ကာလ အကြောင်းပဲ။ ဒါပေမယ့် အဲဒီ အိပ်မက်က ကျွန်တော် မေ့ပျောက်နေတဲ့ အကြောင်းအရာတစ်ခုကို ပြန်လည် အမှတ်ရစေတယ်။ လွန်ခဲ့သော နှစ်ပေါင်းများစွာတုန်းက ကျွန်တော် ဝက်ပေါက်ကလေးဖြစ်တုန်းကပေါ့၊ ကျွန်တော့် အမေနဲ့ အခြား ဝက်မကြီးတွေ ဆိုလေ့ဆိုထ ရှိခဲ့တဲ့ သီချင်းဟောင်း တစ်ပုဒ်ပါ။ သူတို့က အဲဒီ သီချင်းရဲ့ သံစဉ်နဲ့ ပထမ စာသား သုံးလုံးလောက်ပဲ သိကြတယ်။ အဲဒီ သီချင်းရဲ့ သံစဉ်ကို ကျွန်တော် ငယ်စဉ် ကလေးဘဝကတည်းက အကျွမ်းတဝင် ရှိနေခဲ့တာ။ ဒါပေမယ့်လည်း အဲဒီသံစဉ်နဲ့ သီချင်းကို စိတ်ထဲကနေ မေ့ပျောက်နေတာ အချိန်ကာလအားဖြင့် တော်တော်ကြာကြာရှိလှပြီ။ ဒါပေမယ့် မနေ့ညကပဲ အဲဒီသီချင်းအကြောင်း ကျွန်တော့် အိပ်မက်ထဲမှာ ပြန်လည် အမှတ်ရမိတယ်။ ပိုပြီး ထူးဆန်းတာက အဲဒီ သီချင်းရဲ့ စာသားတွေပါ ပြန်လည် အမှတ်ရလာတယ်။ ကျွန်တော် ပြောရဲတာ တစ်ခုရှိတယ်။ ဒီ သီချင်းဟာ ဟိုးအရင်တုန်းက မျိုးချစ်တိရိစ္ဆာန်တွေ သီဆိုခဲ့ကြပြီး မျိုးဆက်တွေ တစ်ဆင့်နဲ့ တစ်ဆင့် အကူးအပြောင်း ဆင်းသက် လာတဲ့ အခါမှာ ပျောက်ကွယ် သွားတာဖြစ်လိမ့်မယ်။ ရဲဘော်တို့ အခု ကျွန်တော် အဲဒီ သီချင်းကို ဆိုပြမယ်။ ကျွန်တော်ဟာ အသက်ကြီးပြီ။ ကျွန်တော့် အသံတွေလည်း ကွဲအက်နေလိမ့်မယ်။ သို့ပေမယ့်လည်း ကျွန်တော် ဒီ သီချင်း သံစဉ်ကို ခင်ဗျားတို့ကို သင်ပေးတဲ့ အခါ ခင်ဗျာတို့ ကိုယ်တိုင် ပိုမိုကောင်းမွန်အောင် သီဆိုတတ်လိမ့်မယ်။ ဒီသီချင်းကို “ဗမာပြည်ရဲ့ မျိုးချစ် အာဇာနည်များ” လို့ ခေါ်တယ်။”

ဖိုးဝက်ဖြူကြီးသည် သူ့လည်ချောင်းကို တစ်ချက်ရှင်းလိုက်ကာ သီချင်းကို စတင်ဆိုတော့သည်။ သူပြောသလိုပင် သူ၏ အသံတို့သည် ကွဲအက်နေသည်။ သို့ပေမယ့် သူသည် သင့်တင့်ကောင်းမွန်စွာ သီဆိုနိုင်သေးသည်။ သီချင်းသည် ရုန်းထ နိုးကြွစေသော သံစဉ်မျိုးဖြစ်သည်။ ဒဿဂီရိ အသည်းနှစ်လုံး သီချင်းလိုလို၊ ဆင်ကြီး ဂဠုန်ချီ သီချင်းလိုလို သံစဉ်မျိုးဖြစ်သည်။ စာသားများ မှာ

ဗမာပြည်ရဲ့ မျိုးချစ် အာဇာနည်တွေရယ်
မိုးအောက် တခွင်ရဲ့ သူရဲကောင်းတွေရယ်
ရွှေအိုရောင်တွေ ထွန်းတောက်နေတဲ့ ရှေ့ အနာဂတ်ဆီရဲ့
ကြည်နူးဖွယ် တေးသံစဉ်ကို နားဆင်ကြစေ။

မဝေးတော့တဲ့ နေ့ရက်တွေကလည်း လာနေကြပြီ
နိုင်လိုမင်းထက် လူတွေကို မောင်းထုတ်ကြလေ
ဗမာပြည်ကြီး လှိုင်လှိုင် ပေါများ ကြွယ်ဝနေတာ
တို့တွေ သာလျင် စီးပွားကြမယ်။

တို့တွေအားလုံး ချုပ်နှောင်ဘဝ လွှတ်မြောက်စေသား
တို့ကျော တို့ပုခုံးတို့ ရိုက်ပုတ်ခံခြင်း ဝေးရစေသား
ရိုင်းစိုင် လက်နက်တွေလည်း ပျက်သုံးကြစေ
ရက်စက် နှိတ်စက်ခံရခြင်းလည်း ကုန်ဆုံးစေ။

အတိုင်းထက် အလွန် ချမ်းသာကြွယ်ဝကြမယ်
စပါးဆန်ရေ လှိုင်လှိုင် ပေါလို့
သီးနှံကောက်ပဲ၊ ငရုတ် ပဲပြောင်း
တို့ဘဝရဲ့ နေ့ရက်များမှာ ပြည့်လျှံဖြိုးမောက် ရစေကွယ်။

တို့မြန်ပြည်သည်လည်း နေခြည်ဖြာထွန်း လင်းနေတဲ့
သန့်စင် ကြည်လင် ချောင်းအင်းအိုင်လည်း စီးနေတဲ့
နုနုညင်သာ လေညင်းပြေလည်း သော့နေလေတာ
တို့တွေအား လုံး လွတ်လပ်ကြတဲ့ နေ့ရက်ပေါ့။

ကြိုးစာကြကွဲ့ ညီနောင်သားတို့
သေပစေ ကြေပစေ ၊ အရှုံးမပေး မလျှော့ ဇွဲနဲ့
ရဲညီနောင်သား၊ ပြည်ချစ်သားတို့
လွတ်လပ်ခြင်းရဲ့ ပန်းတိုင်ဆီသို့ ချီတက်ကြမယ်ကွယ်။

ဗမာပြည်ရဲ့ မျိုးချစ် အာဇာနည်တွေရယ်
မိုးအောက် တခွင်ရဲ့ သူရဲကောင်းတွေရယ်
ရွှေအိုရောင်တွေ ထွန်းတောက်နေတဲ့ ရှေ့ အနာဂတ်ဆီရဲ့
ကြည်နူးဖွယ် တေးသံစဉ်ကို နားဆင်ကြစေ။

သီချင်း သီဆိုသံသည် တိရိစ္ဆာန်များအားလုံးကို အလွန်အမင်း စိတ်တက်ကြွစေသည်။ ဖိုးဝက်ဖြူကြီး သီချင်း အဆုံးသို့ ရောက်လုရောက်ချိန်တွင် တိရိစ္ဆာန်များအားလုံး သီချင်းကို ကိုယ်တိုင် သီဆိုနေကြလေပြီ။ အားလုံးထဲက အညံ့ဖျင်းဆုံးအကောင်သည်ပင် သံစဉ်နှင့် စာသား အချို့ကို လိုက်လံ သီဆိုနိုင်လေသည်။ ထက်ထက်မြက်မြက် ရှိသော အကောင်တွေဖြစ်သည့် ဝက်နှင့် ခွေး တို့သည် သီချင်းတစ်ပုဒ်လုံးကို တစ်ခဏအတွင်း မှာ နုတ်တိုက် ရွတ်ဆိုနိုင်လေသည်။ ထို့နောက် နှစ်ခေါက် သုံးခေါက်လောက် လေ့ကျင့် သီဆိုပြီး ကြသည့် အခါတွင် ယာခင်းခြံတစ်ခုလုံး ညီတူ သံပြိုင် သီဆိုသံဖြင့် ဟိန်းထွက် သွားလေသည်။ နွားများက မြည်ဟီးကြသည်။ ခွေးများက အူဟစ်ကြသည်။ သိုးများက ပဲသံများ ပြုကြသည်။ မြင်းများက လည်း ဟီးကြသည်။ ဘဲများကလည်း တစ်ကွပ်ကွပ်နှင့် အော်သည်။ အားလုံးသည် သီချင်းဖြင့် ပျော်ရွှင်ကြည်နူးကြလျက် ငါးကြိိမ်တိတိ ဆက်တိုက် ဟစ်အော် သီဆိုကြသည်။ အကယ်၍သာ တားမည့် ဟန့်မည်သူများ မရှိလျှင် ညလုံးပေါက် အဆက်မပြတ် သီဆိုဖွယ် ရှိသည်။

ကံမကောင်းစွာပင် သီချင်း သံပြိုင် ဟစ်အော်သံက ကိုသာဒွန်ကို အိပ်ရာမှ နိူး လိုက် သလိုဖြစ်သွားသည်။ ယာခင်းထဲ မြေခွေးများ ဝင်နေသလားလို့ ကိုသာဒွန်းတစ်ယောက် အိပ်ရာမှ ရုတ်တရက် ထသည်။ အိပ်ခန်း နံရံထောင့် တွင် အမြဲတမ်း ထောင်ထားသော သေနတ်ကို ကောက်ယူလိုက်သည်။ ထို့နောက် ညမှောင်မှောင် ယာခင်းထဲသို့ သေနတ်ကျည်ကို ရမ်းသမ်းပစ်လိုက်သည်။ ကျည်ဆံတို့သည် စပါးကျည်၏ နံရံထဲသို့ ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်သွားသည်။ တိရိစ္ဆာန်တို့၏ အစည်းအဝေးလည်း အလျင်အမြန် ရုတ်သိမ်း ရသည်။ အားလုံး ကိုယ်အိပ်စက် သည့် နေရာကိုယ်စီသို့ အလျင်အမြန် ပြန်ပြေးကြသည်။ ငှက်တို့ သည် အိပ်စက်ရာ ထုတ်တန်းဆီကို ပျံတက် ကြသည်။ အခြား တိရိစ္ဆာန်တို့သည် အိပ်စက်ရာ ကောက်ရိုးခင်းသို့ ပြန်ကြသည်။ တစ်ခဏ အတွင်းတွင် ယာမြေခြံ တစ်ခုလုံး ပကတိ အိပ်စက် ခြင်းသို့ ရောက်ရှိသွားသည်။

အနန္တမေတ္တာဖြင့်
ဘကောင်း
[ဆက်ရေးရမည့် ဘာသာပြန်]

တိရိစ္ဆာန်တို့ ယာတောမြေ အခန်း(၁ - ၁)

အခန်း(၁)
ညပိုင်းရောက်သည် နှင့် မြန်တိုင်း မွေးမြူရေးခြံ ပိုင်ရှင် ကိုသာဒွန်း သည် ကြက်ခြံများ ကို် လိုက်လံ သော့ခတ် ပိတ်ဆို့ရသည်။ သို့သော် ဒီကနေ့ ညက အရက်မူးလွန်နေသည့် အတွက် ကြက်များကို အသွင်းအထုတ်လုပ်သည့် ခြံတံခါးပေါက် သေးသေးလေး ကို ပိတ်ဖို့ မေ့သွားခဲ့သည်။ အရက်မူးနေသည့် အတွက် လက်ထဲတွင်ကိုင်ထားသော မီးအိမ်သည်လည်း ဘယ်ညာ ရိန်းထိုး လှုပ်ခါနေသည်။ ထိုမီးအိမ်အလင်းကို အားကိုးပြုကာ ခန္ဓာကိုယ် ရိန်းထိုး ယိုင်ထိုးနှင့် ယာခင်းကို ဖြတ်လျှောက် ခဲ့သည်။ အိမ် နောက်ဖေး တံခါးပေါက် ရောက်သည့် အခါတွင် ဖိနပ်ကို ရောက်ရာ ပေါက်ရာ ကန်ချွတ် ပစ်ခဲ့သည်။ ထို့နောက် စားဖိုဆောင် အခန်းသို့ ဝင်ကာ ကိုယ်တိုင် ချက်ထားသော အရက်ပုံးကို ဖွင့်ပြီး နောက်ဆုံးပိတ် အနေဖြင့် တစ်ခွက်လောက် မော့လိုက်သေးသည်။ ထို့နောက်မှ အိမ်ယာဝင်သည်။ ကိုသာဒွန်း အိမ်ရာ ထဲရောက်တော့ ကိုသာဒွန်း ကတော်က အိမ်မောကျလို့ ဟောက်တောင် ဟောက်နေပြီ။

ကိုသာဒွန်း အိမ်ရာထဲရောက်ပြီး အိပ်ခန်းမီးငြိမ်းလိုက်သည်နှင့် တပြိုင်နက် တီးတိုး ပြောဆိုသံများ မွေးမြူရေးခြံထဲမှ ထွက်ပေါ်လာသည်။ လွန်ခဲ့သော ညက ဖိုးဝက်ဖြူကြီး တစ်ကောင် ထူးဆန်းသော အိပ်မက် မက်လို့ ခြံထဲမှာ ရှိတဲ့ အခြားသော တိရိစ္ဆာန်များနှင့် စကားပြောချင်သည် ဟု နေ့ခင်းပိုင်း တုန်းက ခြံထဲတွင် သတင်းတွေ ပြန့်နေခဲ့သည်။ ခြံပိုင်ရှင် ကိုသာဒွန်း ခြံထဲက ထွက်တဲ့အချိန် ခြံထဲကတိရိစ္ဆာန်အားလုံး စပါးကျီကြီး ထဲ၌ တွေ့ကြရန် စီစဉ်ထားကြသည်။ အားလုံးက သူ့ကို ဖိုးဝက်ဖြူကြီးဟု ခေါ်ကြသည်။ တကယ်တော့ သူသည် ပြီးခဲ့တဲ့ ဝက်အလှပြိုင်ပွဲတုန်းက “ပြည်ချစ်အလှ” အလှဆုံး ဝက်ဖြူကြီးဆုကို ရထားပြီးသူဖြစ်သည်။ သို့သော် ဘယ်သူမှ သူ့ကို ပြည်ချစ်အလှ လို့ မခေါ်။ ဖိုးဝက်ဖြူ လို့သာ ခေါ်ကြသည်။ တကယ်တော့ ဖိုးဝက်ဖြူကြီးသည် အားလုံး၏ ရိုသေလေးစားခြင်းကို ခံရသော သူဖြစ်သည်။ ဖိုးဝက်ဖြူကြီး စကားပြောမည် ဆိုပါက ခြံထဲတွင် ရှိသော တိရိစ္ဆာန်များအားလုံး အိပ်ရေး တစ်နာရီလောက် အပျက်ခံပြီး နားထောင်ဖို့ ဆိုလည်း ဝန်မလေးကြ။

စပါးကျီ၏ အဆုံးစွန်း တစ်ဖက် ကုန်း မို့မို့ အမြင့်တစ်နေရာတွင် ဖိုးဝက်ဖြူကြီးသည် ကောက်ရိုးခင်းပေါ် ၌ တည်ငြိမ်စွာ နေရာယူလျက် ရှိသည်။ ဖိုးဝက်ဖြူ ထိုင်နေသည့် နေရာ၏ အပေါ် အမြင့် ထုတ်တန်းတွင် မီးအိမ်လေး တစ်ခု ချိန်ဆွဲထားသည်။ အသက်အားဖြင့် တစ်ဆယ်နှစ် နှစ် ရှိပြီ ဖြစ်သော်လည်း သူသည် တောင့်တင်း ခိုင်မာ သန်စွမ်းလှသည်။ သူ၏ အသွင် အပြင်သည် ခန်ငြား ထည်ဝါပုံ ပိုပေါက်သည်။ သူ၏ ပါးစောင်တွင်လည်း အစွယ်များ မကျိုးမပဲ့ရှိသေးသည့်အပြင် ဉာဏ်စွမ်း ဉာဏ်စ ထက်မြက်မည့် ဟန်၊ သနား ကြင်နာ ကူညီတတ်မည့် အသွင်လည်း ထင်ဟပ်လျက် ရှိသည်။ မကြာခင် တွင် အခြားသော တိရိစ္ဆာန်များလည်း ပုံစံအမျိုးမျိုးနှင့် ဝင်ရောက်လာကာ သင့်တင့်သလို နေရာယူကြသည်။ ပထမဦးဆုံး အောင်နက်၊ မိညိုနှင့် ဂုတ်ကြား တို့ ခွေးသုံးကောင် ဝင်လာသည်။ ထို့နောက် ဝက်များလည်း ဝင်ရောက်လာကာ ဖိုးဝက်ဖြူ ထိုင်နေသည့် ကုန်းမြင့်ရှေ့က ကောက်ရိုးခင်း ပေါ်တွင် နေရာယူကြသည်။ ကြက်မများ က ပြူတင်းပေါက် ဘောင်တွင် နားနေကြသည်။ ခိုများကလည်း စပါးကျီခေါင်မိုး ထုတ်တန်းများဆီသို့ ပျံတက် နေရာယူကြသည်။ သိုးနှင့် နွားများသည် ဝက်များ၏ အနောက်တွင် ထိုင်ကာ အစာဟောင်းများ ကို စမြုံ့ပြန်ကြသည်။ လှည်းဆွဲသည့် မြင်းနှစ်ကောင် ဖြစ်သော ဘိုးနီ နှင့် ခင်တုတ် တို့က လေးလံ နှေးကွေး သော ခြေလှမ်းများ ဖြင့် အတူတကွ လမ်းလျှောက် ဝင်လာကြသည်။ ခြေဆံမွေးများပြည့်နှက်နေသော မြင်းခွာကို ကောက်ရိုးခင်း များ အပေါ်သို့ နင်းချသည့်အခါ ကောက်ရိုးအောက်တို့တွင် ပုန်းနေတတ်သော အကောင်ငယ်လေးများ ကို မထိခိုက်မိအောင် ဂရုတစိုက်နှင့် ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်း နေရာယူသည်။ ခင်တုတ်သည် သန်မာ ထွားကြိုင်းသော မိခင် မြင်းမ တစ်ကောင် ဖြစ်ကာ မြင်းသက်တမ်း၏ တစ်ဝက်မျှလည်း အသက်ရှိလုပြီ်။ လေးကောင်မြောက် မြင်းကလေး တစ်ကောင် မွေးပြီး နောက် အရင်လို သန်သန်မာမာ မရှိတော့ချေ။ ဘိုးနီကတော့ တစ်ကယ့် ကြီးမားထွားကြိုင်းသော မြင်းသန်ကြီး တစ်ကောင် ဖြစ်သည်။ သန်မာလိုက်သည်မှာလည်း သာမန် မြင်း နှစ်ယောက် ပေါင်းစပ် ထားသလောက် သန်မာလှသည်။ နှာခေါင်းပေါ်က အဖြူရောင် အစင်းကြောင်းကြီးကြောင့် သူ၏ အသွင်အပြင်သည် ကြည့်ရ အရုပ်ဆိုးလှသည်။ တကယ်တော့ ဘိုးနီသည် ပထမတန်းစားဝင် အသိ ဉာဏ် ထက်မြက်သူ မဟုတ်။ သို့သော် သူ၏ မဆုပ်မနစ် ဇွဲလုံးလ ရှိသည့် အမူအကျင့်၊ သန်မာသော အလုပ်လုပ် နိုင်စွမ်း ခွန်အားတို့ ကြောင့် အားလုံးက သူ့ကို လေးစားကြသည်။ မြင်းတွေ ဝင်လာ ကြပြီးနောက် အဖြူရောင် ဆိတ်တစ်ကောင် ဖြစ်သည့် ဖြူလုံး ဝင်လာသည်။ ထို့နောက် လားတစ်ကောင် ဖြစ်သည့် ဘိုးညို ဝင်လာသည်။ ဘိုးညိုသည် ခြံထဲတွင် ရှိသော တိရိစ္ဆာန်များ ထဲမှ အသက် အကြီးဆုံးသော အကောင်ဖြစ်သလို စိတ်ရှည် သည်းခံစိတ် အလွန်တရာ နည်းသူလည်း ဖြစ်သည်။ သူသည် စကား သိမ်မပြော၊ သူပြောလိုက်ပြန်ရင်လည်း အမြဲတမ်းလိုလို အများနှင့်ထော်လော်ကန့်လန့်၊ ဘုကျသော စကားများသာ ပြောလေ့ရှိသည်။ ဥပမာ ပြောရလျှင် ဘုရားသခင်က သူအား အမြီှးတစ်ခု ပေးထားသည်မှာ ယင်ကောင်များကို ခြောက်ထုတ် ဖို့ဟု သူက ပြောသည်။ သို့ပေမယ့် သူတွင် အမြီှးမရှိတော့လျှင် ယင်ကောင်များ လည်း မရှိတော့ဟု ဆိုပြန်သည်။ ခြံထဲတွင် ရှိသော တိရိစ္ဆာန်များ အကြား တွင် သူတစ်ကောင်းတည်းသာ ဘယ်သော အခါမျှ ရီမောခြင်း မရှိ။ ဘာကြောင့် လဲဟု မေးလျှင် သူအတွက် ရီစရာ ဘာမှ မတွေ့ဟု ပြောလိမ့်မည်။ အဘယ်သို့ပင် ဖြစ်စေ သူသည် မြင်းကြီးဘိုးနီ ကိုတော့ ချစ်ခင် ရင်နှီး မှုရှိသည်။ သူက ဖွင့်ဟ မပြောပြသည့် တိုင်အောင် အားလုံးက သိထားသည်။ တနင်္ဂနွေ နေ့များ ဆိုလျှင် သူတို့ နှစ်ကောင်သည် ရိတ်သိမ်းထားသော ခြံမြေ၏ တစ်ဖက် မြင်းခြံ ခပ်သေးသေးလေး တစ်ခုတွင် အချိန်ဖြုန်းနေကြလေ့ရှိသည်။ နှစ်ကောင် ဘေးချင်း ယှဉ်တွဲလျက် တစ်နေရာရာကို ငေးစိုက်ကြည့်နေကြ ကာ စကားလည်း တခွန်းမျှ မပြောကြချေ။
မြင်းနှစ်ကောင် နေရာယူပြီး ချိန်တွင် အမေပျောက် ရှာနေသော ဘဲကလေး တစ်အုပ်သည် ပီကျီ ပီကျီ အသံစာစာပြုလျက် စပါးကျီထဲ ပြေးဝင်လာကြသည်။ ထို့နောက် ဟိုပြေးလိုက် ဒီပြေးလိုက်နှင့် အခြား အကောင်များ၏ အနင်း ကို မခံရအောင် ပုန်းခိုစရာနေရာကို ရှာကြသည်။ မြင်းမကြီး ခင်တုတ်က သူမ၏ ရှေ့ခြေ နှစ်ချောင်းကို ကွေးကာ အကာအကွယ်လေး တစ်ခု လုပ်ပေးသဖြင့် ဘဲကလေးများသည် ခင်တုတ်၏ ခြေထောက် အကြားတွင် ပုန်းခိုကြသည်။ ခဏ အတွင်းမှာပင် ဘဲကလေးများလည်း အိပ်သွားသည်။ နောက်ဆုံး တွင် ကိုသာဒွန်း၏ လူစီးလှည်း ကို ဆွဲရသော ခပ်တုံးတုံး ခပ်အအ နှင့် လှလှပပ ရှိသည့် အဖြူရောင် မြင်းမ မိုမို ဝင်လာသည်။ မိုမို ဝင်လာသည့်ပုံက သကြားခဲ တစ်ခဲကို ဝါးလျက် မခို့တရို့ လှုပ်လီ လှုပ်လဲ့ ဟန်အပြည့်နှင့် ဖြစ်သည်။ အရှေ့ဆုံး အနီး အနားတွင် နေရာယူကာ သူမ၏ လည်ဆံမွှေးများကို တစ်ခါခါနှင့် ဝေ့ရမ်းလျက်ရှိသည်။ လည်ဆံမွှေးတွင် အလှဆင်ထားသော အနီရောင် ဖဲပြားလေးကို အများသူငှာ သတိပြုမိစေရန် ဖြစ်သည်။ အားလုံး၏ နောက်ဆုံးတွင် ကိုရွှေကြောင် ဝင်လာသည်။ ဟိုဟို ဒီဒီ ကြည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ထုံးစံအတိုင်း နွေးနွေးထွေးထွေး ရှိမည့် နေရာကို ရှာသည်။ နောက်ဆုံးတွင် ဖိုးနီနှင့် ခင်တုတ် မြင်းနှစ်ကောင် အကြားတွင် တိုးခွေ့ နေရာယူလိုက်သည်။ ထိုနေရာသည် သူ့အတွက် ဇိမ်ကျကျ မှိန်းမော လို့ရသည်။ ဖိုးဝက်ဖြူကြီး စကားပြောသည့် အခါ နားထောင်နေစရာမလို။

တိရိစ္ဆာန်များ အားလုံး စုံစုံညီညီ စုဝေးမိသည်။ သို့သော် အနောက်ပေါက် တံခါးမကြီး၏ ထုတ်တန်းတွင် အိပ်သော ကျီးနက်ကြီး ဦးမိုး တစ်ကောင် ပေါ်မလာ။ ဖိုးဝက်ဖြူကြီး က အားလုံးကို တစ်ချက် ဝေ့ကြည့်လိုက်သည်။ အားလုံး သူ့နေရာနှင့် သူ နေရာတစ်ကျ ရှိကြကို တွေ့ရသည်နှင့် လည်ချောင်းကို တချက် ရှင်းလိုက်သည်။ ထို့နောက်

“ရဲဘော်တို့ ခင်ဗျာတို့ အားလုံး ကြားသိထားတဲ့ အတိုင်းပဲ၊ မနေ့ညက ကျွန်တော် ထူးဆန်းတဲ့ အိပ်မက် မက်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် အဲဒီ အိပ်မက် အကြောင်းကို ကျွန်တော် နောက်တော့ ပြောပြမယ်။ အခု အရင်ဦးဆုံး အခြား အကြောင်း အရာတစ်ခု ပြောပြစရာရှိတယ်။ ရဲဘော်တို့ ကျွန်တော် ရဲဘော်တို့နဲ့ အတူ နောင် လပေါင်းများစွာ အထိ နေနိုင်တော့မယ် မထင်ဘူး။ သို့ပေမယ့် ကျွန်တော် မသေခင်မှာ ကျွန်တော် မှတ်သား လေ့လာ ထားမိတာလေးတွေကို ပုခုံးပြောင်း တာဝန် လွဲပေးဖို့ လိုအပ်တယ်လို့ ခံစားမိတယ်။ ကျွန်တော်ဟာ ဘဝမှာ အကြာကြီး နေထိုင်ခဲ့ပြီးပြီ။ ကျွန်တော် တစ်ယောက် တည်း ရှိတဲ့ အချိန်တုန်းကလည်း သေသေချာချာ စဉ်းစားမိတယ်။ ကျွန်တော်ဟာ ဒီ ကမ္ဘာမြေပေါ်မှာ အသက်ရှင်နေထိုင်ရခြင်း ရဲ့ ဘဝတန်ဖိုးတွေ၊ ဘဝရဲ့ ဖြစ်ရိုးဖြစ်စဉ် ှဓမ္မတာတွေကို အတော်အတန် နားလည် ခဲ့ပြီးပြီလို့ ဆိုလို့ရမယ်။ နောက်ပြီး ကျွန်တော်တို့ တိရိစ္ဆာန်တွေရဲ့ ဘဝတွေ ဘယ်လို နေထိုင်စားသောက်နေကြရသလဲဆိုတာလဲ နားလည်ထားတယ်။ အခုလည်း ခင်ဗျာတို့ကို ပြောပြချင်တဲ့ ဆိုတဲ့ အကြောင်းအရာဟာ အဲဒါပဲ”

“ကဲ ရဲဘော်တို့ ကျွန်တော်တို့ အခု အသက်ရှင်နေထိုင်နေကြရတဲ့ ဒီဘဝဟာ ဘာလဲ။ လက်ရှိမျက်မှောက် အခြေအနေကိုပဲ ကြည့်ကြရအောင်။ တကယ်တော့ ကျွန်တော်တို့ ဘဝတွေဟာ ဦတည်ရာမဲ့ပြီး ရည်ရွယ်ချက်တွေ ပျောက်ဆုံးနေရတယ်။ အလုပ်ဆိုလည်း ပင်ပန်းဆင်းရဲခြင်းကြီးစွာလုပ်ရပြီး၊ အသက်ရှင်နေထိုင်ရတဲ့ ဘဝသက်တမ်းတွေ တိုတောင်းလာတယ်။ ကျွန်တော်တို့ မွေးဖွားလာရတယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော်တို့ ခန္ဓာကိုယ် အသက်ရှင်သန် နေနိုင်ရုံမျှ အစာကိုပဲ စားသောက်ရတယ်။ အဲဒါအပြင် အလုပ်လုပ်နိုင်စွမ်းရှိတဲ့ အကောင်တွေဆိုရင် နောက်ဆုံးခွန်အား ယဲ့ယဲ့ပဲ ကျန်တဲ့ အထိ အလုပ်တွေကို လုပ်ရတယ်။ ကျွန်တော်တို့ကို အတင်း အဓ္ဓမခိုင်းပြီးလို့ နောက်ဆုံး လုံးဝ အလုပ်မလုပ်နိုင်တော့တဲ့ အရွယ် ရောက်တဲ့ အခါကြတော့ ကြောက်မက်ဖွယ် ရက်စက်မှုတွေနဲ့ သတ်ဖြတ်ခြင်းကို ခံရတယ်။ ဒီ မြန်မာပြည်မှာ ရှိတဲ့ တိရိစ္ဆာန်တွေအားလုံး ဟာ အသက်တစ်နှစ်ပြည့် ပြီးတဲ့နောက် ပျော်ရွင်မှုဆိုတာ မရှိတော့ဘူး။ ဘဝရဲ့ စည်းစိမ်ကို ခံစားရဖို့ဆိုတာလည်း မသိတော့ဘူး။ မြန်မာပြည်မှာ ရှိတဲ့ တိရိစ္ဆာန်တွေအားလုံး ဟာ မလွတ်လပ်ဘူး။ တိရိစ္ဆာန်တစ်ကောင်ရဲ့ ဘဝဟာ လမ်းပျောက် ဦးတည်ရာမဲ့ပြီး ကျွန်တစ်ကောင်လိုပဲ အလုပ်တွေ လုပ်နေရတယ်။ ဒါဟာ ဖြစ်ပျက်နေတဲ့ အမှန်တရားပဲ”

“ဒါဆိုရင် ဒါဟာ သဘာဝတရားကြီးရဲ့ သာမန် ဖြစ်ရိုးဖြစ်စဉ် ကံစီမံတဲ့ သဘောတရားပဲလား လို့ မေးမြန်းကြည့်မယ်။ ကျွန်တော်တို့ နေထိုင်နေတဲ့ ဒီမြန်မာပြည်ကြီးဟာ သဘာဝ သယံဇာတတွေ ချို့တဲ့လွန်းလို့ ဒီတိုင်းပြည်ကြီး မှာပဲ မှီတင်းနေထိုင်ကြတဲ့ တိရိစ္ဆာန်တွေ ကောင်းမွန်တဲ့ ဘဝမှာ မနေနိုင်ကြတာလားလို့ မေးမြန်ဖွယ်ရှိမယ်။ မဟုတ်ဘူး။ ရဲဘော်တို့။ ကျွန်တော် အကြိမ်ထောင်ပေါင်းများစွာ ထပ်ပြောလိုက်အုံးမယ်။ ဒါမှာ မဟုတ်ဘူးလို့။ ကျွန်တော်တို့ အမိမြန်မာပြည်ဟာ စိုက်ပျိုးမြေ အဆီအနှစ်ပေါးများ ကြွယ်ဝတဲ့ တိုင်းပြည် တစ်ပြည်ဖြစ်တယ်။ ရာသီဥတု ကလည်း ကောင်းမွန် သာယာတယ်။ ဒီ နိုင်ငံမှာ မှီတင်း ခိုနားနေတဲ့ သူတွေ အားလုံးကို အစားအစာ လုံလုံလောက်လောက် ထောက်ပံ့ပေးနိုင်တဲ့ အပြင် အမြောက်အမြား ပိုလျှံတဲ့ အထိ ထုတ်လုပ်နိုင်စွမ်းရှိတယ်။ အခု ကျွန်တော်တို့ နေတဲ့ ဒီယာတောမြေကို ပဲ ကြည့်။ မြင်း တစ်ဆယ့်နှစ်ကောင်၊ နွား အကောင်နှစ်ဆယ်၊ ဆိတ် အကောင်တစ်ရာလောက် မှီတင်း နေထိုင် နိုင်တယ်။ နောက်ပြီးတော့လည်း အားလုံးဟာ စိတ်ကူးယဉ်တာထက်တောင် သာလွန်ကောင်းမွန်တဲ့ ဘဝမှာ သက်တောင့် သက်တာ ဂုဏ်သရေ ရှိရှိ နေထိုင်ရတယ်။ ဒါနဲ့ တောင်များ ဘာဖြစ်လို့ အခုလို့ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ဘဝတွေဟာ ဦတည်ရာမဲ့ပြီး ရည်ရွယ်ချက်တွေ ပျောက်ဆုံးနေရတာလဲ။ အဲဒါဟာ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ကျွန်တော်တို့ လုပ်အားတွေနဲ့ အလုပ်လုပ်လို့ ထွက်လာတဲ့ ထွက်ကုန် ပစ္စည်းတွေ အားလုံးနီးပါးကို လူတွေက ကျွန်တော်တို့ ဆီကနေ ခိုးယူနေလို့ပဲ။ ကျွန်တော်တို့ အခုလို ကြုံတွေနေရတာတွေ အတွက် အဖြေရှိတယ် ရဲဘော်တို့။ အဲဒါကို တိုတို တုတ်တုတ် စကားတစ်လုံတည်းနဲ့ ပြောရရင် လူ ပဲ။ လူ ဟာ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ တကယ့် ရန်သူ စစ်စစ်ပဲ။ ကျွန်တော်တို့ ရဲ့ မျက်မှောက် မြင်ကွင်းထဲကနေ လူ တွေကို ဖယ်ရှားပစ်ရမယ်။ ဒါဆိုရင် ငတ်မွတ်ခေါင်းပါးခြင်း ပြဿနာ၊ အတင်းအဓ္ဓမ အလုပ်စေခိုင်းခံရတဲ့ပြဿနာ အဓိက တရားခံကို ဖယ်ရှားပြီး ဖြစ်လိမ့်မယ်။”

“လူ ဟာ ထုတ်ကုန် ဘာတစ်ခုမှ မထုတ်ပဲ၊ အလကား စားသုံးနေတဲ့ သတ္တဝါတွေ ဖြစ်တယ်။ လူဟာ နို့လည်း မထုတ်ဘူး။ လူဟာ ဥလည်း မဥဘူး။ လယ်မြေကို ထွန်ဖို့အောင်လည်း ခွန်အား မရှိဘူး။ ယုန်ဖမ်း အမဲလိုက် ဖို့ မြန်မြန်ပြေး နိုင်သလား ဆိုတော့လည်း မပြေးနိုင်ဘူး။ ဒါနဲ့များတောင် လူဟာ တိရိစ္ဆာန်တွေရဲ့ အရှင်သခင် ဖြစ်နေသေးတယ်။ တိရိစ္ဆာန်တွေကို အလုပ်လုပ် ခိုင်းတယ်။ အဲဒီအတွက် တိရိစ္ဆာန်တွေကို ဘာပြန်ပေးသလဲဆိုတော့ အစာမငတ်ရုံ တမယ်ပဲ ကျွေးမွေးထားတယ်။ ကျန်တဲ့ အရာတွေအားလုံးကို သူ့အတွက်ပဲ သိမ်းဆည်းသွားတယ်။ ကျွန်တော်တို့ ဟာ မြေတွေ ထွန်ယက်ရတယ်။ ကျွန်တော်တို့ စွန့်ပစ်တဲ့ မစင်တွေနဲ့ပဲ စိုက်ပျိုးမြေသြဇာ တိုးပွားစေတယ်။ ဒါနဲ့များတောင် ကျွန်တော်တို့ တိရိစ္ဆာန် တစ်ကောင် တစ်မြီးမှ လူကို စိုးစိကလေးတောင် မလွှမ်းမိုးနိုင်ဘူး။ နွားတွေ၊ ခင်ဗျားတို့ ကျွန်တော်မျက်မြင်ကိုယ်တွေ့ အရ မေးမယ်ဗျာ။ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်က နွားနို့ ဂါလံ ဘယ်နှစ်ထောင်လောက် ခင်ဗျားတို့ ထုတ်လုပ်ပေးခဲ့ရသလဲ။ ပြီးတော့ ခင်ဗျားတို့ရဲ့ နွားကလေးတွေ သန်မာကြီးထွားလာစေဖို့ ကြွေးမွေးရမဲ့ အဲဒီ နွားနို့တွေ ဘယ်ရောက်သွား သလဲ။ ခင်ဗျာတို့ ထုတ်လုပ်လိုက်တဲ့ နွားနို့ အစက်တိုင်း အစက်တိုင်းဟာ ကျွန်တော်တို့ ရဲ့ ရန်သူတွေရဲ့ လည်းချောင်းထဲ အကုန် လျောဝင် စီးဆင်းကုန်တယ်။ ကြက်မတွေ ရော ဘာထူးလဲ။ ပြီးခဲ့တဲ့ နှစ်တုန်းက ခင်ဗျားတို့ ကြက်ဥတွေ ဘယ်နှစ်လုံးတောင် ဥချခဲ့ရသလဲ။ အဲဒီအထဲက ဘယ်နှစ်လုံးလောက် ကြက်ကလေးတွေအဖြစ် အကောင်ပေါက်ခဲ့သလဲ။ အကောင်နည်းနည်းပဲ ပေါက်ရပြီး ကျန်တဲ့ ကြက်ဥတွေ အားလုံး စျေးမှာ ရောင်းစားလိုက်ကြတယ် မဟုတ်လား။ ကိုသာဒွန်းနဲ့ သူ့ရဲ့ တပည့် တပန်းတွေက ရောင်းလို့ ရတဲ့ ပိုက်ဆံတွေ အားလုံး သိမ်းကြုံးယူသွားကြတယ်။ နောက် ဒီမယ် ခင်တုတ်၊ နင်မွေးပေးခဲ့တဲ့ မြင်ပေါက်ကလေးတွေ လေးကောင် ဘယ်ရောက်သွားပြီလည်း။ အဲဒီ မြင်းကလေးတွေက နင် အခုလို အသက်အရွယ်ကြီးရင့်လာတဲ့ အရွယ်ရောက်ရင် နင့်ကို ပြုစု စောင့်ရှောက်ရမှာ။ အခုတော့ နင့် မြင်းကလေးတွေလည်း တစ်နှစ်ပြည့်တာနဲ့ ရောင်းစားခံရတယ်။ နင်လည်း သူတို့ကို ဘယ်တော့မှ ထပ်မတွေ့ရတော့ဘူး။ အဲဒီ မြင်းကလေး လေးကောင် မွေးပေးရတာတွေ၊ လယ်မြေမှာ အလုပ်တွေ လုပ်ပေးရတာတွေ အတွက် နင်ဘာပြန်ရသလဲ။ အချိုးကျပေးတဲ့ မစို့မပို့စားစရာ ဝေစုနဲ့ မြင်းအိမ် သေးသေးလေး တစ်ခုပဲ ရတယ်မလား။”

ကျွန်တော့် အမိ မြန်မာပြည် အတွက်

ကျွန်တော် စာရေးသည့် အခါတွင် ဟိုအကြောင်းလေးတို့လိုက်၊ ဒီအကြောင်းလေး ဆိတ်လိုက်နှင့် စိတ်ပါလျင် ပါသလို စာတွေရေးဖြစ်သည်။ စာမရေးချင်သည့် အခါများဆိုလျင် တစ်နှစ်ကျော်လောက် စာမရေးပဲ ပစ်ထားသည်။ ပန်ချီဆွဲသည့်အခါများလိုပင်။ အနီရောင်လေး တို့လိုက်၊ အပြာနုလေး တို့လိုက်နှင့် ဘဝ၏ ကင်းဗတ်စ ပေါ်တွင် လူတွေအကြောင်း၊ ခံစားချက်တွေ အကြောင်း၊ စီးပွားရေး၊ နိုင်ငံရေး အကြောင်းတို့ကို အလျင်းသင့်လျှင် သင့်သလို ရေးဆွဲကြည့်သည်။ လူတွေ အထဲက လူတစ်ယောက်ဖြစ်သည့် အားလျော်စွာ လူ၏ ဖြစ်တည်မှုနှင့် ထိုက်တန်အောင် ရေးဖွဲ့ သီကုံး ချယ်မှုန်းချင်သည်။

အခုရေးသည့် နိုင်ငံရေး ဝါဒများ အကြောင်းသည် ကျွန်တော် သိသည့် အသိပညာ၊ အတွေ့အကြုံ ရှု့ထောင့်များမှရေးသည်။ လက်ရှိ ကမ္ဘာနှင့် မြန်မာပြည် နိုင်ငံရေး ဇာတ်ခုံမှ အခြေအနေတို့ကို ချိန်ထိုးပြီး ရေးသည်။ စာရေးသူသည် နိုင်ငံရေးအကြောင်းကို အကိုးအကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့ပြီး စကားအများကြီးပြောတတ်သူမဟုတ်။ ကိုယ်ပြောခြင်းထက် တစ်ပါးသူပြောသည်ကို နားထောင်ကာ စိတ်ထဲမှ အကဲဖြတ်ရသည်ကို အားသန်သူဖြစ်သည်။ စာရေးသူသည် စကားအများကြီး ပြောခြင်းထက် စာအများကြီး ပြောလိုသူဖြစ်သည်။ ထို့်ကြောင့် ကျွန်တော် စာဖြင့် စကားပြောသည်။

ကျွန်တော်တို့ မြန်မာနိုင်ငံ ဒီမိုကရေစီ လမ်းကြောင်းသစ်ဆီကို ရောက်အောင် တက်လှမ်းကြတော့မယ် အခါ ဘယ်လိုမျိုး ဒီမိုကရေစီ စနစ်ဟာ မြန်မာပြည်နဲ့ ကိုက်ညီနိုင်သလဲဆိုတာ ချဉ်းကပ်ရမယ်။ တနည်းအားဖြင့် ဆိုလို့ရှိရင် မြန်မာပြည် ယဉ်ကျေးမှုနှင့် လက်ရှိမြန်မာပြည်ရဲ့ အခြေအနေတွေနဲ့ ကိုက်ညီမယ့် ဒီမိုကနေစီ စနစ်ပေါ့။ ဒီစကားဟာလည်း ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည် ပြောခဲ့ဖူးတဲ့ အာဘော်တွေပါဝင်တယ်။ ဒေါ်စု စကားအရဆိုလို့ ရှိရင် မြန်မာပြည် ယဉ်ကျေးမှုနဲ့ ကိုက်ညီတဲ့ ဒီမိုကနေစီ စနစ်ကို ရွေးချယ် ရမှာ ဖြစ်တယ်လို့ ဆိုခဲ့ဖူးတယ်။ ကျွန်တော် စင်ကာပူမှာ နှစ် နှစ်တိတိ အလုပ်လုပ်၊ နေထိုင် စဉ် ကာလ တုံးက စင်ကာပူ ဝန်ကြီးချုပ် ဟောင်း (ဂိုချောက်ထောင်-အမှားပြင်ခြင်း) လီကွမ်းယု ရဲ့ မြန်မာပြည် နိုင်ငံရေးပေါ် ဝေဖန် သုံးသပ်ချက်ကို ရုပ်မြင်သံကြားကနေ ကြည့်လိုက်ရတယ်။ မြန်မာပြည်သူ၊ မြန်မာပြည်သားတွေဟာ ဒီမိုကရေစီ စနစ်နဲ့ မထိုက်တန်သေးဖူးလို့ သူက ဆိုတယ်။ အဲဒီတုန်းက စာရေးသူ စိတ်ဆိုး ဒေါသ ထွက်လိုက်တဲ့ ဖြစ်ခြင်း။ အဲဒီ သုံးသပ်ချက် ဟာ မသန့်စင်တဲ့ နိုင်ငံရေး သုံးသပ်ချက် တစ်ခုသာ ဖြစ်တယ်။ စင်ကာပူနိုင်ငံရဲ့ မြန်မာပြည်ပေါ်မှာ ထားရှိတဲ့ နိုင်ငံခြားရေး ဝါဒဟာ လက်ရှိ မြန်မာပြည် စစ်အစိုးရနဲ့ စစ်အုပ်ချုပ်ရေးကို ဆန့်ကျင်ခြင်း မရှိဘူး။ စင်ကာပူ နိုင်ငံ ရဲ့ ပါလီမန် အုပ်ချုပ်ရေးမှာလည်း လွတ်လပ်စွာ ဆန္ဒပြခွင့် နဲ့ ဒီမိုကရေစီ ဆန်တဲ့ အတွေးအခေါ်၊ အဖွဲ့အစည်းတွေကို ဖိနှိပ် ပိတ်ပင် ထားတယ်။ စင်ကာပူ အစိုးရသည် မြန်မာပြည် အပေါ် သူ့နိုင်ငံရေးဝါဒ နဲ့ သူ သုံးသပ်တယ်။ ကျွန်တော် က ကျွန်တော့် တိုင်းပြည် ကောင်းကျိုး အတွက် သုံးသပ်ရရင် မြန်မာပြည်သူ ပြည်သားတွေဟာ ဒီမိုကနေစီ စနစ်ရဲ့ စစ်မှန်တဲ့လမ်းကြောင်းမှန်ပေါ်မှာ စတင် လျှောက်လှမ်းဖို့ အချိန်တန်နေပြီ။ မြန်မာပြည် လူထုကို ဒီမိုကရေစီ ဆိုတဲ့ မူနဲ့ အသေအချာ လမ်းကြောင်းမှန်ပေါ် တွန်းတင် ပေးရမယ်။ ဘာကြောင့်လည်း ဆိုတော့ ပြီးခဲ့တဲ့ ဆိုရှယ်လစ် စနစ်၊ လက်ရှိ စစ်အာဏာရှင် စနစ်တို့ဟာ လူထုအတွက် ဘာတစ်ခုမှ ဖြစ်ဖြစ်မြောက်မြောက် အကျိုးရလဒ် မရှိဘူးဆိုတာ သက်သေပြခဲ့တာပဲ။

ဗိုလ်နေဝင်း ရဲ့ နှစ်ပေါင်း နှစ်ဆယ့်ခြောက်နှစ်ကြာ အုပ်ချုပ်ခဲ့တဲ့ ဆိုရှယ်လစ် လမ်းစဉ်ပါတီ၊ လက်ရှိ စစ်အစိုးရရဲ့ အာဏာရှင် စနစ် နဲ့ အုပ်ချုပ်တဲ့ စစ်အုပ်ချုပ်ရေး တွေကြောင့် တိုင်းပြည်ဟာ တိုးတက် မလာခဲ့တဲ့ အပြင် ဆုတ်ယုတ်လာတယ်။ တိုင်းပြည် တစ်ပြည် မှာ နှစ်ကာလာ အပိုင်းအခြား တစ်ခု ရောက်ရင် အဲဒီ တိုင်းပြည်ရဲ့ ဘက်ပေါင်းစုံ ဖွံ့ဖြိုး တိုးတက်မှုဟာ ဘယ်လို ဖြစ်နေရမယ်ဆိုတာ အကြမ်းဖျင်းတွက်လို့ရယ်။ ကျွန်တော့် အလုပ်မှာ ပရောဂျက်တွေကို စီမံခန့်ခွဲရသလို အချိန်၊ လုပ်အားနှင့် အရင်းအနှီးတွေ နဲ့ တိုင်းဆကြည့်ရတယ်။ တိုင်းပြည် တစ်ခု လုံးဟာ အုပ်ချုပ်သူတွေ လက်ထဲမှာရှိပြီး သံယဇာတ အရင်းအမြစ်တွေ အသုံးချကာ အချိန်အတိုင်းအတာ နှစ် နှစ်ဆယ်ကျော် ကာလမှာ တိုးတက်အောင် မလုပ်နိုင်ဘူးဆိုရင်ကတော့ မှားယွင်းနေပြီ။ အလုပ်သဘောအရဆိုရင်တော့ ပရောဂျက် မအောင်မြင်ဘူးပေါ့။ အဲဒါဆိုရင် ပရောဂျက် မန်နေဂျာ အဲဒီ ပရောဂျက်ကနေ ထွက်ပေးရတယ်။ အခု လက်ရှိမြန်မာနိုင်ငံရဲ့ အခြေအနေကို တိုးတက်နေတယ် လို့ ပြောရင် အဲဒီ အယူအဆ အတွေးအခေါ်ဟာ လိပ်တစ်ကောင်နဲ့ အတွေးအခေါ်မျိုးပဲလို့ ကျွန်တော် မြင်တယ်။ အဲဒီလိုမျိုး အတွေးအခေါ်တွေနဲ့ ကမ္ဘာ့အလယ်မှာ မြန်မာ ဝင် မတိုးနိုင်ဘူး။ နှေးပြီး နောက်ကျ ကျန်နေတယ်။ တကယ်တော့ နှေးနေ တယ်ဆိုတာ မမှန်ဘူး။ နှေး နေတယ် ဆိုတာ တိုးတော့ တိုးတက်တယ်။ နှေးတယ်လို့ သဘော ရောက်နေတယ်။ တကယ်တော့ အချို့ အပိုင်း ကဏ္ဍတော်တော်များများမှာ မတိုးတက်သည့်အပြင် ဆုတ်ယုတ်သွားတယ်။

အဲဒီတော့ မြန်မာပြည် နဲ့ လျော်ညီမယ့် ဒီမိုကရေစီ အုပ်ချုပ်ရေးမျိုး ကို လေ့လာ သုံးသပ်ဖို့။ အသုံးချ ကျင့်သုံးဖို့ လိုအပ်နေပြီ။ အဲဒီတော့ ဘယ်လိုမျိုး ဒီမိုကရေစီ ပုံစံမျိုးလည်း လို့သုံးသပ်ကြည့်တဲ့အခါ မြန်မာပြည် ဖြတ်သန်းခဲ့တဲ့ ဆိုရှယ်လစ် စနစ်၊ ကွန်မြူနစ် ဝါဒတွေ၊ လက်ရှိ စစ်အုပ်ချုပ်ရေးကို ကြည့်တယ်။ ဒီမိုကရေစီ နဲ့ နာမည်ကြီးတဲ့ အမေရိကန် ဒီမိုကရေစီကို ကြည့်တယ်။ ဒီမိုကရေစီနဲ့ တွဲကပ်ပြီး လိုက်လာတဲ့ လက်ရှိ ကမ္ဘာရဲ့ အရှင်းရှင် ဝါဒကို ပြန်ကြည့်ရပြန်တယ်။ စနစ်တွေ ဝါဒတွေရဲ့ အဓိပ္ပာယ် ဖွင့်ဆိုချက်၊ ပြဠာန်းချက်တွေ ကိုတော့ လူတိုင်း သိထား နာလည် ထားတယ်။

ဆိုရှယ်လစ် စနစ်ဆိုတာ ကွန်မြူနစ် စနစ် မထွန်းကား ခင် ကတည်း တည်ရှိလာခဲ့တဲ့ စနစ်ပဲ။ ကွန်မြူနစ် စနစ်ဆိုတာကလည်း ဆိုရှယ်လစ် စနစ်ကို အခြေခံပြီးတော့မှ တဆင့်တက် ပြောင်းလဲသွားပြီး ပိုမိုပြင်းထန်တဲ့ စနစ် ဝါဒ တစ်ခု အသွင် ကူးပြောင်းသွားတာ။ ဆိုရှယ်လစ် စနစ်နဲ့ ကွန်မြူနစ် စနစ် နှစ်ခုစလုံးက ဘုံဝါဒကို အခြေခံကြတာပဲ။ နိုင်ငံရဲ့ စီးပွားရေး၊ ထုတ်ကုန် လုပ်ငန်းတွေကို အစိုးရက ထိန်းချုပ်လိုတယ်။ နံမည် တပ်လိုက်တော့ အများပိုင်ပေါ့။ လူတန်းစာ ခြားနားခြင်း မရှိစေပဲ အားလုံး တန်းတူရှိစေတယ်။ ပုဂ္ဂလိကပိုင် မှန်သမှ ဗဟိုအစိုးရက သိမ်းပိုက် ချုပ်ကိုင်တယ်။ကွန်မြူနစ် အုပ်ချုပ်ရေးမှာ တော့ ဗဟိုအစိုးရက လူအနည်းစုလောက်ပဲ ပါဝင်တယ်။ ဒါတွေက အပေါ်ယံ သဘောပါ။

ဒုတိယ ကမ္ဘာစစ် နောက်ပိုင်း လွတ်လပ်စ မြန်မာနိုင်ငံမှာ နိုင်ငံခြားသားတွေ ပိုင်တဲ့ ကုမ္ပဏီ အများကြီးပဲ။ တရုတ်ပိုင်၊ ကုလားပိုင်တဲ့ ကုမ္ပဏီကြီးတွေ။ လူဆင်းရဲ နဲ့ လူချမ်းသာ အဆင့်ကွာခြားမှုကလည်း သိပ်များပြားတယ်။ အဲဒီ ခေတ် အခါတုန်းက ဆိုရှယ်လစ် နဲ့ ကွန်မြူနစ် သဘောတရားရေးရာတွေက သိပ်ခေတ်စားတယ်။ စာပေတွေကို ဖတ်ရ၊ လေ့လာခြင်း အရ သိရတာပါ။ ဆင်းရဲခြင်း နဲ့ ချမ်းသာခြင်း ကွာခြားမှုကို အခြေခံပြီး ရေးသားတဲ့ စာပေ၊ ဖွဲ့ဆိုတဲ့ တေးဂီတ တွေ အများကြီး လွှတ်ထွန်းကားတဲ့ အချိန်ပေါ့။ ဆင်းရဲတွင်း နက်သထက်နက်ပြီး ကျောပြာမွဲကျ ဖွတ်တက်လာတဲ့ မြန်မာပြည် လူထု အတွက် ဆိုရှယ်လစ် လူ့ဘောင်သစ်နဲ့ ကွန်မြူနစ် ကျင့်စဉ်တွေကသာ ထွက်ပေါက်တစ်ခုဖြစ်လာတယ်။

၁၉၆၂-ခုနစ် မှာ ဗိုလ်နေဝင်း ဦးဆောင်တဲ့ အိမ်စောင့် အစိုးရ အာဏာ သိမ်းယူပြီး ဆိုရှယ်လစ် မြန်မာနိုင်ငံတော်ကို ထူထောင် တယ်။ ပုဂ္ဂလိကပိုင် စီးပွားရေးလုပ်ငန်းတွေကို အစိုးရပိုင် သိမ်းယူတယ်။ ဆိုရှယ်လစ် စနစ်ရဲ့ အောက်မှာ မြန်မာပြည်သူ ပြည်သားတွေဟာ ပြင်ပ နိုင်ငံခြားနဲ့ အဆက်အသွယ် လုပ်လို့ခက်ခဲပြီး သတင်းအချက်အလက်တွေကလည်း အစိုးရချုပ်ကိုင်မှုအောက်မှာပဲ ရှိတော့ လူထုဟာ မျက်စိပိတ်၊ နားပိတ်နဲ့ “အ” သွားတယ်။ မှန်တာကို ပြောရဲ၊ ဆိုရဲ ယုံကြည်မှုတွေ ရိုက်ချိုး ခံရတယ်။

ငယ်စဉ်က ဆိုရှယ်လစ် စနစ် ပညာရေးရဲ့ အောက်မှာ သင်ကြားခဲ့ရတဲ့ စာရေးသူ ကိုယ်တိုင် ပထမဦးဆုံးအကြိမ် နိုင်ငံခြားမှာ အလုပ်လုပ်တဲ့အခါ ယုံကြည်မှုတွေ မရှိဘူး။ သူတစ်ပါး အခိုင်းခံရတဲ့ ဘဝမှာပဲ သိမ်ငယ်စွာ အလုပ် လုပ်ရတယ်။ ခေတ်မှီတိုးတက်နေတဲ့ နိုင်ငံခြား တိုင်းပြည်မှာ ကိုယ်က သိမ်ငယ်တဲ့ ခံစားချက်ကို ခံစားရတယ်။ နောင်မှ နိုင်ငံခြားတိုင်းပြည်တွေက ယဉ်ကျေးမှုကိုလေ့လာ၊ အောက်ကျ နောက်ကျဖြစ်နေတဲ့ စိတ်ကို မြှင့်တင်ရတယ်။ မြန်မာ ဆန်တဲ့ နိုင်ငံကြီးသား ပီသအောင် ပြုပြင် ပြောင်းလဲယူရတယ်။ ပြောချင်တာက ဆိုရှယ်လစ်ခေတ်မှာ ကျွန်တော်တို့ မြန်မာလူငယ် မျိုးဆက်သစ်ရဲ့ ယုံကြည်ချက်တွေ ရိုက်ချိုးခံရတယ်။ လူထုမှာ ကိုယ်ပိုင် အရည်အချင်းတွေနဲ့ လုပ်ကိုင်နိုင်စွမ်း မရှိတော့ဘူး။ သဘောကတော့ “တုံး” သွားတယ်ပေါ့။ ဓားဆိုတာ သွေးပါများ က ထက်နေတဲ့ သဘောရှိတယ်။ မသွေးပဲ မသုံးပဲ ပစ်ထားကြည့်။ ကြာရင် သံချေးကိုက် ပြီး ပျက်ဆီးသွားတယ်။ အဲဒီ သဘောပဲပေါ့။ လူတစ်ဦး တစ်ယောက်ခြင်းစီရဲ့ လုပ်နိုင်ခွင့် အရည်အချင်းတွေကို ဖွင့်ပေးမှ လူဟာ တိုးတက်လာမှာ။ လူတွေ တိုးတက်လာမှ လူ့အဖွဲ့အစည်းကလည်း တိုးတက်ပြောင်းလဲ လာမှာ။

၁၉၈၈ အရေးအခင်းဖြစ်ပြီး စစ်အစိုးရ အာဏာ ရယူပြီးနောက် မြန်မာနိုင်ငံဟာ အာဏာရှင်အုပ်ချုပ်ရေး အောက် တရားဝင် ရောက်သွားတယ်။ စစ်အာဏာရှင်တို့ ရဲ့ ထုံးစံအတိုင်း အောက်ပါ အချက် ၁၀-ချက်နဲ့ တိုင်းသူပြည်သားတွေကို လိမ်လည် လှည့်ဖျားရတယ်။

၁။ ပြည်တွင်း ပြည်ပ နှောက်ယှက် ဖျက်ဆီးသူများ ရှိတယ်လို့ အကြောင်းပြသည်။
၂။ လျှို့ဝှက် အကျဉ်းစခန်းများ တည်ဆောက်သည်။
၃။ စွမ်းအားရှင်အဖွဲ့အစည်း ကဲ့သို့သော အရပ်သားများနှင့် ဖွဲ့စည်းထားသည့် စစ်တပ် အခြေပြု အဖွဲ့အစည်များ ထူထောင်သည်။
၄။ သာမန် ပြည်သူ လူထု၊ အရပ်သူ အရပ်သားများ အား လျှို့ဝှက် ထောက်လှမ်း စောင့်ကြည့်သည်။
၅။ ပြည်သူ လူထု အတွင်း လျှို့ဝှက် ထောက်လှမ်းရေး သမားများ ထည့်သွင်းထားသည်။
၆။ အကြောင်း ပြချက် ခိုင်လုံစွာ မရှိပဲ အလျင်းသင့်လျင် သင့်သလို အရပ်သူ အရပ်သားများအား ထိန်းသိမ်း ချုပ်နှောင်ခြင်း၊ ပြန်လွတ်ပေးခြင်း များ ပြုလုပ်သည်။
၇။ အရေးကြီးသည့် လူပုဂ္ဂိုလ်၊ ပြည်သူလူထုအပေါ် သြဇာလွှမ်းမိုး နိုင်သူတို့ကို ဦးတည် တိုက်ခိုက်သည်။
၈။ လွတ်လပ်စွာ ပုံနှိတ် ထုတ်ဝေခွင့်။ ရေးသားခွင့် တို့ကို ဖိနှိတ် ချုပ်ချယ်သည်။
၉။ နိုင်ငံရေးသမားများအား နိုင်ငံတော် အား ဖျက်ဆီးနှောက်ယှက်သူဟု အမည်တပ်ကာ တိုင်းပြည် ဖျက်ဆီးသူဟု လက်ညိုးထိုး ယိုးစွတ်သည်။
၁၀။ ဥပဒေအား လိုအပ်သလို ပြုပြင် ပြောင်းလဲပြင်ဆင်ကာ ပြစ်ဒဏ်ချမှတ်လေ့ရှိသည်။
(စကားချပ်။ ဗမာပြည် အာဏာရှင် အကြောင်းကို အင်္ဂလိပ်လို ရေးကြည့်ဖူးသည်။ ငယ်ငယ် တုန်းက ချမ်းသာရဘုရား ဧကျောင်းမှာ သစ်စ အစ်စ အေဘုတ်ခ (this is a book) နဲ့ သင်လာခဲ့တဲ့ အင်္ဂလိပ်စာ ကို တိုးတက် အောင်လို့ အင်္ဂလိပ်လို ပို့စ်တွေ ကြိုးစားပြီးရေးတာ။ ပြန်ကြည့်တိုင်း အမှားတွေချည့်ပဲ။ Burmese Dictatorship မှာ ပိုပြီး အကျယ် ရေးထားတာပေါ့။

ကြားဖူးတဲ့ ဟာသကလေး တစ်ပုဒ်ရှိတယ်။ တစ်ခါက ရွာဘုန်းကြီး စာသင်ကျောင်းကလေး တစ်ခုမှာ မြို့က ကျောင်းဆရာလေး တစ်ယောက် တာဝန်ကျတယ်။ကျောင်း ဆရာလေး က စာအုပ်တစ်အုပ်ကို လက်က ကိုင်ထားပြီး သစ်(စ်) အစ်(စ်) အေ ဘွတ်(ခ်) (this is a book). ဒါဟာ စာအုပ် တစ်အုပ် ဖြစ်တယ်လို့ အင်္ဂလိပ်လို ပီပီသသ ရွတ်ပြီး သင်တယ်။ ကျောင်းသူ ကျောင်းသား ကလေးတွေက နားမလည်ဘူး။ အားလုံးက ဘာလဲ ဘာလဲနဲ့ ကျောင်းဆရာလေးကိုပဲ နဝေတိန်တောင်နဲ့ ဝိုင်းကြည့်ကြတယ်။ ကျောင်းဆရာလည်း ဘယ်လိုမှ သင်လို မရ၊ နောက်ဆုံး လက်လျှော့ပြီး အရင် စာသင်ပေးနေတဲ့ ရွာဘုန်းကြီးကို အကူအညီ တောင်းရသည်။ အဲဒီတော့မှာ ဘုန်းကြီးက ဝင်လာပြီး စာအုပ်ကို ကိုင်က သစ်စ အစ်စ အေဘုတ်ခ လို့ ပြောလိုက်မှ ကလေးတွေ အော် ဆိုပြီး နာလည်တော့တယ်။ စာရေးသူ ငယ်စဉ်တုန်းကလည်း အဲဒီ လိုမျိုး ကျောင်းသားလေး တစ်ယောက်ပါ။)

စစ် အစိုးရ လက်ထက်မှာလည်း ပြည်သူလူထုဟာ ဖွတ်သထက် ညစ်လို့ တိုင်းပြည်က ထွက်ပြေးရတဲ့ ဒုက္ခသည်တွေ သောင်းနဲ့ သိန်းနဲ့ ချီပြီး ရှိနေတယ်။ ဒုက္ခသည် ဘဝဆိုတာကို ကိုယ်တိုင် ဒုက္ခနဲ့ ကြုံတွေ့ဖူးမှ ကိုယ်ချင်း စာနာတတ်တာ။ ရန်ကုန် မြို့ကြီး ပြကြီးတွေမှာ နေပြီး စည်းစိမ်ယစ်နေတဲ့ လူတွေကို နယ်စပ်က ဒုက္ခတွေ ပြောပြလို့ကတော့ ကျွဲပါး စောင်းတီး၊ နွားရှေ့ ထွန်ကျုး သလိုဖြစ်နေမှာပဲ။ စည်းစိမ်ယစ် အာဏာယစ်နိုင်တဲ့ လူတွေက လောက နိဗ္ဗာန်ဆိုတာ ဒီကမ္ဘာမြေပေါ်မှာ ရှိတာပါလားလို့ ဆိုနေကြတဲ့ အချိန်မှာ ပြည်သူလူထု အတွက်က လောက ငရဲဆိုတာ ဒီနိုင်ငံမှာ ရှိတာလို့ ငိုးကြွေးမြည်တမ်းနေကြလိမ့်မယ်။

စာရေးသူ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသား ဘဝ သုံးတန်းနှစ်ရောက်တော့ တက္ကသိုလ်ပညာရေးကို အယုံအကြည် မရှိတော့ဘူး။ အရည်အချင်းထက် အရည်အတွက်ကို ဦးစားပေးပြီး သင်ကြားရတဲ့ ပညာရေးမှာ စာအလွတ်ကျက်ပြီး အဖြေစာရွက်ပေါ်မှာ ပြန်ပြီး ရေးချပြရတဲ့ စနစ်ကို စိတ်မဝင်စားတော့ဘူး။ ကျောင်းလည်း သိပ်မတက်တော့ပဲ စာပဲဖတ်တယ်။ ညပိုင်း အလုပ်လုပ်တယ်။ ဆူလေအဝိုင်း နေလ ကော်ပီကူးဆိုင်က စာအုပ်တွေက ကျွန်တော့် ကျောင်းပဲ။ ကျောင်းပြီးလို့ တတ်တဲ့ ပညာကို အသုံးချဖို့အတွက် နေရာ မရှိဘူး။ ကြီးမြင့်နေတဲ့ ကုန်စျေးနှုန်း၊ ရန်ကုန်မှာ အိမ်ငှားနေရမယ့် မန္တလေးသား တစ်ယောက်အတွက် လခစား သမားဘဝ မရပ်တည်နိုင်ခဲ့ဘူး။ အခုအခါမှာဆိုရင် စာရေးသူလို နိုင်ငံခြား ထွက်ကြတဲ့ ပညာတတ်လူငယ်တွေ ဒုနဲ့ ဒေးနဲ့။

ပညာတတ် လူငယ်တွေ နိုင်ငံခြားတွေ ရောက်တဲ့ အခါ မျက်စိပွင့် နားပွင့်နဲ့ ဒီမိုကရေစီရဲ့ လွတ်လပ်တဲ့ အရသာကို ခံစားကြရတယ်။ လွတ်လပ်စွာ ခရီးသွားလာကြရတယ်။ ကိုယ် ယုံကြည်ရာ အတွေးအခေါ် အယူအဆတွေကို လွတ်လပ်စွာ ထုတ်ဖေါ်ရေးသားကြတဲ့ ဘလော့၊ စာပေ အရေးအသားတွေ ထွန်းကားလာတယ်။ မြန်မာ လူငယ် လူတော်တွေ အများကြီး ရှိတဲ့ တိုင်းပြည်မှာ ဒီမိုကရေစီ ရလို့ကတော့ တိုင်းပြည် တိုးတက် ထွန်းကားလာမှ ဧကန်မုချ ပဲ။ စစ်မှန်တဲ့ ဦးဆောင်မှုနဲ့ စစ်မှန်တဲ့ စနစ် မူ လမ်းကြောင်းပေါ် လျှောက်လှမ်းဖို့ပဲ လိုတော့တယ်။

အမေရိကန်၊ ဂျပန်နဲ့ စင်ကာပူနိုင်ငံတွေမှာ နှစ်ပေါင်း ဆယ်နှစ်ကျော် အလုပ်လုပ်ခဲ့ပြီးနောက် စာရေးသူ ဘာလေ့လာမိသလဲဆိုတော့ အရင်ရှင် စီးပွားရေးနဲ့ ဒီမိုကနေစီ စနစ်အောက်က လူနေမှု ပုံစံကို သိရှိ နားလည်လာရတယ်။ ယနေ့ အမေရိကန် နိုင်ငံမှာ ဒီ အရင်းရှင်စီးပွားရေး စနစ်ကို အမေရိကန် နိုင်ငံသားများ ကိုယ်တိုင် မျက်လုံးပြူး မျက်ဆန်ပြူးနဲ့ ပြန်လည် ဝေဖန် ဆန်းစစ်နေရတဲ့ အနေအထားမှာ ရှိတယ်။ ဒီမိုကနေစီ စနစ်ကို လက်ခံကျင့်သုံးနေတဲ့ အမေရိကန်နိုင်ငံမှာ အစိုးရက ဝင်ရောက် ချုပ်ကိုင်တဲ့ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းတွေ မရှိသလောက်ပဲ။ လုံးဝမရှိတာ မဟုတ်ဘူး။ ဥပမာ စာပို့ လုပ်ငန်းဆို အစိုးရက ဝင်ရောက် လုပ်ကိုင်တယ်။ ပုဂ္ဂလိက ပိုင် (FedEx, UPS) အစရှိတဲ့ စာပို့ လုပ်ငန်းတွေ လည်း ရှိသည်။ ယနေ့ အမေရိကန် အစိုးရသည် ကျန်းမားရေးလုပ်ငန်းကို ဝင်ရောက် လုပ်ကိုင်သည်။ လူတိုင်း ကျန်မာရေးနှင့် ပတ်သက်သည့် ခံစားခွင့်များ ရရန် ရည်ရွယ်သည်။ ထိုသို့ ဝင်ရောက် စွတ်ဖက်သည့် အတွက် လက်ရှိ အမေရိကန် အစိုးရအား ဆိုရှယ်လစ် စနစ်ကို ကျင့်သုံးနေသည််ဟု စွတ်စွဲမှုများ ဖြစ်လာသည်။ သို့ သော် ဒီမိုကရေစီ စနစ် ကြီးထွား ခိုင်ခံလာသည်နှင့် အမျှ စီပွားရေးလုပ်ငန်း ကိုအော်ပရေးရှင်းများ တစ်စတစ်စ ကြီးထွားလာတယ်။ ထိပ်တန်းစီးပွားရေး ပညာရှင်များ၊ ငွေးကြေးပညာရှင်များ၊ ဘဏ်လုပ်ငန်းများ က အစိုးကို လက်တစ်လုံးခြား လှည့်ပတ် လိမ်လည် လှည့်ဖြားကြသည်။ ထိုသည် အတွက် အစိုးရက ဝင်ရောက် စွတ်ဖက်ရကာ စည်းမျင်း ဥပဒေဘောင်များ ချမှတ်လျက် ပြည်သူတွေ အတွက် အကာအကွယ် လုပ်ပေးရပြန်သည်။

ဘာကြောင့် အမေရိကန်တွေ ဒီ အရင်းရှင် စနစ်ကို ပြန်လည် သုံးသပ်နေကျရသလဲ။
ဒီမိုကရေစီ စနစ်က ခွင့်ပြုထားသော လွတ်လပ်စွာ ရင်းနှီးမြုတ်နှံ ရောင်းဝယ်ဖောက်ကားခွင့် ကြောင့် အမေရိကန်တို့၏ စီးပွားရေး ထိတ်တန်းတွင် ရှိနေခဲ့သည်။ ပေါင်းစည်းသော ကိုအော်ပရေးရှင်းလုပ်ငန်းများ ကြီးထွားလာသည်။ ထိုသို့ ကြီးထွားလာသောကြောင့် အမေရိကန်တို့၏ စီးပွားရေး သည် ထိုကဲ့သိုသော ကုမ္ပဏီကြီးများ၊ ဘဏ်လုပ်ငန်းများ၏ ချုပ်ကိုင် မောင်းနှင်မှုအောက် ရောက်လာသည်။ထိုကုမ္ပဏီကြီးများသည်၊ ပြည်သူတို့ အပေါ် ငွေညစ်ယူကြသည်။ ဂုတ်သွေးစုတ်သည်။

အမေရိကန်တွင် လူတန်းစား သုံရပ်ရှိသည်။ ကိုအော်ပရေးရှင်းများတွင် ရင်းနှီးမြုတ်နှံထားနိုင်သော သန်းကြွယ် သူဠေးများ၊ ၄င်းတို့သည် လုပ်ငန်းကို အကြောင်းပြ ၍ အသုံးစရိတ်များကို လုပ်ငန်းနှင့် ပေါင်းစည်းကာ အခွန်နည်းအောင် လှည့်ဖြားကြသည်။ တဖန် ဝင်ငွေနည်း လူတန်းစားလည်း ရှိသည်။ ဝင်ငွေနည်း လူတန်းစားတို့သည်လည်း ဝင်ငွေနည်းသည့်အတွက် အစိုးရထံမှ နှစ်စဉ် အထောက်အပံ့ကြေးများ၊ စားစရာ အလကား ဝယ်ခွင့် ကပ်ပြားများ ရကြသည်။ ကလေးတွေ မွေးထားသော မိသားစု ဆိုလျှင် အစိုရထံမှ နှစ်စဉ် ဒေါ်လာ သောင်းချီ ရကြသည်။ ထို့ကြောင့် အချို့ စီးပွားရေးသမားများသည်လည်း သူတို့ ဝင်ငွေနည်းကြောင်းပြကာ အစိုးရထံမှ လိမ်လည်ကာ အကျိုးခံစားကြသည်။ ဆရာဝန်၊ အင်ဂျင်နီယာ..အစရှိသည့် လခစားသမားများသည် လူလတ်တန်းစားများ ဖြစ်ကြသည်။ လခစား သမားဖြစ်သည့် အားလျော်စွာ ဝင်ငွေနည်းကြောင်း လိမ်လို့မရ။ အစိုးရက အခွန် အခတို့ကို လစာထဲမှ တစ်ခါတည်း ဖြတ်တောက်သွားသည်။ တနည်းအားဖြင့် လခစား သမားတို့သည် အမေရိကန် နိုင်ငံသား လစာနည်း လူတန်းစားတို့အတွက် လစဉ်အလှု ရံပုံငွေ ထည့်ဝင်ပေးနေရသည် ဆိုလျှင်လည်း မမှားချေ။ ဥပမာ မက်ဆီကန်လူမျိုးများ အမေရိကန်နယ်စပ်က ခိုးဝင်လာကာ အမေရိကန် နိုင်ငံရောက်သည်တွင် ကလေးတွေ သုံးလေးယောက် အနည်းဆုံး မွေးကြသည်။ ထို့နောက် အမေရိကန် အစိုးရထံမှ ထောက်ပံ့ကြေးများ ရယူသည်။ လခစား သမားများအတွက်တော့ ထည့်ဝင်ရသော အလှုအတန်း အတွက် ကောင်းမှုကုသိုလ်များ ရရှိကြသည်။

အမေရိကန်တို့၏ အရင်းရှင် စီးပွားရေး မူဝါဒသည် စားသုံးသူများ များများသုံး၊ များများဝယ်၊ များများစား ဖို့ ရည်ရွယ်သည်။ အမေရိကန်နိုင်ငံ၏ စီးပွားရေး စျေးကွက်သည် အလွန်ကြီးမားသည့် အတွက် ထုတ်ကုန်များကို အမြောက်အမြား ထုတ်လုပ်သည်။ အစိုးရကလည်း ရိုက်ထုတ်လိုက်သော ဒေါ်လာတန် တစ်ရွက်ကို သိမ်းဆည်း မထားစေလိုပဲ ဟိုလက်မှ ဒီလက်သို့ ကူးပြောင်းနေစေကာ ငွေကြေးကို လှည့်ပတ်စေသည်။ သုံးစွဲ စေသည်။ ပြည်သူလူထုက များများသုံးလေ၊ သုံးသည့် အခါတိုင်း အစိုးက အခွန်ရလေဖြစ်သည်။ ငွေမသုံးပဲ စုဆောင်းသူလက်ထဲ ရောက်သွားပါက ထိုငွေ သေ သွားသည်။ စီးပွားပျက်ကတ် ကြုံတွေ့ရသည့် နှစ်တွင် အမေရိကန်တို့သည် သိပ်မသုံးစွဲကြတော့။ စုဆောင်းကြသည်။ စားသောက်ဆိုင်တို့တွင် စားသောက်ခြင်းထက် အိမ်တွင် ချက်ပြုတ်စားသောက်ကြသည်။ ထို့ကြောင့် ယနေ့ အမေရိကန်အစိုးက စီးပွားရေး ပြန်လည် လည်ပတ်လာစေရန် ပြည်သူလူထုအား များများ သုံးစွဲဖို့ တိုက်တွန်းနိုးဆော်သည်။

ဒီမိုကရေစီ ဟု ဆိုရာတွင်လည်း တိုင်းပြည် တစ်ပြည်နှင့် တစ်ပြည် ကျင့်သုံးပုံ၊ တည်ဆောက်ပုံတို့ ကွဲပြားခြားနား လိမ့်မည်။ သို့သော် အခြေခံ ဥပဒေသည် အရေးကြီးဆုံးပင်။ အခြေခံ ဥပဒေကသာ အခြေခံ လူ့အခွင့် အရေးတို့ကို ကာကွယ်ပေးနိုင်မည်။ အမေရိကန်တွင် အချို့သော လွတ်လပ်မှု ပုံစံတို့ မြန်မာပြည်အတွက် အသုံးမတည့်။ သူ့နိုင်ငံ၊ သူ့ယဉ်ကျေးမှုဆိုတာ ရှိသေးသည်။ ယဉ်ကျေးမှု မတူညီသည်ကို အတုယူ၊ အားကျဖို့ မလို။ ကိုယ့် ယဉ်ကျေးမှု အတွက် ကိုယ်ဂုဏ်ယူတတ်ဖို့သာလိုသည်။ နိုင်ငံခြားရောက်၍ နေ့နှင့် နံနှင့် မိဘပေးခဲ့သော နာမည်အဆုံးခံကာ အင်္ဂလိပ်နာမည် ပြောင်းကြသည်မှာ အလွန် နမြောဖို့ ကောင်းသည်။ ကျွန်တော်တို့ မြန်မာ နာမည်များသည် နာမည်သိရုံနှင့် မည်သည့် နေ့တွင် မွေးသည်ကို အလွယ်တကူ တန်းပြောနိုင်သည်မှာ ဂုဏ်ယူစရာပင်။ ကျွန်တော်တို့၏ မွေးစာရင်းသည်လည်း လက်ဖြင့်ရေးရကာ အနုပညာမြောက်သော ဇာတာပင်ဖြစ်သည်။

အမေရိကန်၏ လက်ရှိ အရှင်းရှင် စီးပွားရေး။ နိုင်ငံရေးကို တီးခေါက် ကြည့်ရုံလောက်သာ ဖြစ်သည်။ နိုင်ငံခြား တိုင်းပြည်တွင် ကြုံတွေ့ခဲ့ရသော အတွေ့အကြုံများ၊ အဖြစ်အပျက်များကို သိထားလျှင် ယုတ်စွအဆုံး မြန်မာပြည် ဒီမိုကရေစီ အတွက် ဆောင်ရန် ရှောင်ရန်များ ရရှိနိုင်သည်။ လာမည့် မြန်မာပြည် ရွေးကောက်ပွဲတွင် စစ်အစိုးဖက်မှ ပါတီသည် မဲတစ်မဲ မှ မရပဲ အကြီး အကျယ် ရှုံးနှိမ့်မည်ဟု ခန့်မှန်းမိသည်။ အဘယ်ကြောင့် ဆိုသော် ပြည်သူတို့သည် စစ်တပ်ပါတီကို တံတွေးဖြင့် ထွေး၊ အော့ နှလုံးနာလျက် ကဲ့ရဲ့ ရှုံ့ချ နေကြသည်။ မြန်မာပြည် ဒီမိုကရေစီ ရမည်။ စာရေးသူလည်း ထိုအခါ မြန်မာပြည် ပြန်ကာ စာသင်မည်ဟု အားခဲထားသည်။

အနန္တမေတ္တာဖြင့်
ဘကောင်း

မန္တလေးတောင် ဘိုးဘိုးကြီးထံ ကားအပ်တုန်းက

မန္တလေးသား စစ်စစ်ကြီးပါဗျာ(တစ်ခန်းရပ်ပြဇာတ်) ကို ကြည့်တုံး က စာရေးသူ သဘောကြလွန်းလို့ တဟားဟားနဲ့ ခွက်ထိုးခွက်လန် ဟားတိုက်ပြီးရီတာ။ နောက်ပြီး ရီချင်တဲ့ အခါတိုင်လည်း ထပ်ကာတလဲလဲ ကြည့်တယ်။ ကြည့်တိုင်းလည်း ရီရတယ်။ ကြာတော့ ဇနီးဖြစ်တဲ့သူက စိတ်ဝင်စားပြီး ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလည်းပေါ့။ နောက်တော့ သူကလေးလည်း လိုက်ကြည့်တယ်။ ဒါပေမယ့် သူကလေးက ကျွန်တော့်လောက် လိုက်မရီနိုင်ဘူး။ သူမက တောင်ကြီး ဇာတိ။ ဆိုတော့ အချို့ပျက်လုံးတွေ ကို လုံးလုံးလျားလျား နားမလည်ဘူး။ နားလည်ခဲ့သည့်တိုင် မခံစားနိုင်ဘူးပေါ့။ တကယ်ပါ အဲဒီ တစ်ခန်းရပ်ပြဇာတ်ကို အင်တာနက်ပေါ် တင်ပေးတဲ့ သူ(ကိုချမ်းမြစိုး)ကိုလည်း ကျေးဇူးသိပ်တင်တယ်။ ဒါမျိုး သန့်ရှင်းပြီး ပြောင်မြောက်တဲ့ ဟာသတွေနဲ့ မရီရတာ နှစ်တွေကို ချီနေပြီ။

ငယ်ငယ်တုံးက အဘွားနဲ့အတူ ရုပ်သေးဇာတ်တွေကို ကြည့်ခဲ့ဖူးတယ်။ ကျွန်တော်တို့ ရပ်ကွက်နဲ့ ကပ်နေတဲ့ ရပ်ကွက်က ကိုးလုံးတကာ ဘုရားပွဲမှာ ကြည့်ရတာ။ နောက်တော့ ကျွန်တော်တို့ ရပ်ကွက်က ငှားတဲ့ ကိုသိန်းဇော် ဇာတ်တွေ ကြည့်ရတယ်။ ကျွန်တော်တို့ အိမ်က ပေါက်ပေါက်တန်း ရပ်နဲ့ ကျောက်ဆစ်တန်းကြားမှာ။ မန္တလေးသား စစ်စစ်ကြီးပါဗျာ(တစ်ခန်းရပ်ပြဇာတ်) ကို ထပ်ဖြည့်ပြောရရင်တော့ ကျောက်ဆစ်တန်းက နှစ်ခု ရှိတာ။ တောင်ပြင် ဘုရားကြီးအနားက ကျောက်ဆစ်တန်း။ အဲဒီမှာ ယနေ့အထိ ဘုရားဆင်းတု ကျောင်ဆစ်လုပ်ငန်းတွေ ထွန်းကားတုန်းပဲ။ အနောက်ပြင် ကျောက်ဆစ်တန်းက ကျွန်တော်တို့ အပိုင်း။ ခင်ပုဂံတိုက်၊ ဂွေးချိုတိုက်တို့ အနားမှာ။ မန္တလေးမှာ စာအံ၊ စာချခဲ့ဘူးတဲ့ ရဟန်း သံဃာ ကိုယ်တော်တွေ သိကြလိမ့်မယ်။ စာရေးသူ ငယ်ငယ်တုန်းကတော့ အနောက် ကျောက်ဆစ်တန်းမှာလည်း ကျောက်ဆစ်လုပ်ငန်းတွေ ရှိတုန်းပဲ။ နောက်တော့မှာ တိမ်ကေားသွားတာ။

ကျွန်တော်တို့ ရပ်ကွက်ကလည်း ပွဲရှိလို့ ဇာတ်ငှားကြရပြီဟေ့ဆိုရင် ကိုသိန်းဇော် ဇာတ်မှ။ နှစ်တိုင်း ကို်သိန်းဇော် ဇာတ်ချည့်ပဲ။ နောက်ဆုံး ကိုသိန်းဇော် အိမ်ထောင်ကျပြီး ဇာတ်က နားသွားတော့မှ ကျွန်တော်တို့ ရပ်ကွက်လည်း သူ့ဇာတ်နဲ့ ဝေးသွားတာ။ သူတို့က ဇာတ်စင်ဆောက်ရင် ကျွန်တော်တို့ အိမ်နဲ့ ခွေးတစ်ဟောင်စာ လောက်မှာ ဆောက်တာ။ လမ်းဆုံ ဆိုတော့ လမ်းကို ပိတ်ပြီး ဇာတ်စင် ဆောက်တာပေါ့။ ဇာတ်ခင်းပြီဆိုရင်လည်း သုံးညဆက််တိုက် ခင်းတာ။ ပြီးတော့အော်လံကြီးတွေနဲ့ ရပ်ကွက်တစ်ခုလုံးကြားအောင် လေးဖက်လေးတန်း ကိုလှည့်ပြီးဖွင့်ထားတော့ မကြားချင်မှ အဆုံး ဆူညံနေတာပဲ။ ပွဲမကြိုက်တဲ့ သူတွေကတော့ စိတ်ညစ်ကြသလို ပွဲကြိုက်တဲ့ ကျွန်တော်က ကြည့်ချင်တယ်။ အဲဒီတုန်းက သူရို့လူရွှင်တော်တွေဇာတ်ခင်းတဲ့ အချိန်က သန်းခေါင်ချိန်နီးမှဆိုတော့ မကြည့်ရဘူး။ အိမ်ထဲကနေပဲ နားထောင်ပြီး ရီရတာ။ အဘွားက နောက်ပိုင်း ဇာတ်တော်ကြီးတွေ ခင်းတဲ့အချိန် သုံးနာရီနောက်ပိုင်းမှ ထကြည့်တော့ အဘွားကြည့်တာတွေပဲ လိုက်ကြည့်ရတယ်။ ကိုသိန်းဇော် ဆိုခဲ့တဲ့ သီချင်းတွေ “ဇာတ်မင်းသားလေး သိန်းဇော် သိန်းဇော် တိုင်းရှေ့ကကျော်……” ဆိုတဲ့ သူရဲ့ ကိုယ်ပိုင် သီချင်း၊ ဆင်ကြီး ဂဠုန်ချီ အစရှိတဲ့ သီချင်းတွေ ငယ်ငယ်တုန်းက လိုက်ဆိုရင်းနဲ့ ဆိုတတ်နေပြီ။

မန္တလေးသား စစ်စစ်ကြီးပါဗျာ(တစ်ခန်းရပ်ပြဇာတ်) ထဲမှာ မန္တလေးတောင် ဘိုးဘိုးကြီးနဲ့ ပျက်လုံးထုတ်ထားတာ ကြည့်လိုက်ရတော့ ငယ်ငယ်တုန်းက အဖေနဲ့ အဖေ့ သုံးဘီးကားကို သွားပြီး သတိရတယ်။ စာရေးသူ ငယ်ငယ်တုန်းက အဖေနှင့် အမေသည် အလုပ်မျိုးစုံကို လုပ်ကိုင်ခဲ့သည်။ အစောဆုံး မှတ်မိသလောက် ကတော့ အဖေ မြင်းလှည်းမောင်းသည်။ ထို့နောက် ပုလိပ် ချည်မျှင်နှင့် အထည်စက်ရုံတွင် အစိုးရ ဝန်ထမ်းလုပ်သည်။ နောက် အစိုးရ ဝန်ထမ်း အလုပ်မှ ထွက်လိုက်ကာ သုံးဘီးကား မောင်းသည်။ အမေကတော့ စျေးချို အနောက်ဖက် တွင် သံနှင့် ကုန်မာထည်များ ရောင်းသည်။ ထို့နောက် စျေးချို လမ်းဘေးတွင် သရက်သီးရောင်းသည်။ နှစ်ကာလ အပိုင်း အခြားတွေကို တော့ မမှတ်မိ တော့ဘူး။ စာရေးသူရဲ့ မိဘတွေက စွန့်စားမှုနည်းတဲ့ ရိုးရိုးသားသား စီးပွားရေး လောက်ပဲ လုပ်ကိုင်တတ်တယ်။ နောက်တော့ လေဘေးရောင်းတဲ့ လုပ်ငန်းမှာ အဆုံးသတ်သွားပြီး အဲဒီ အလုပ်နဲ့ပဲ စာရေးသူတို့ မောင်နှမ တွေကို လူတစ်လုံး သူတစ်လုံးဖြစ်အောင် ကျွေးမွေး ပြုစု ပျိုးထောင်ပေးခဲ့တာ။

အဖေ သုံးဘီးကား ဝယ်လာခဲ့တဲ့ နေ့တုန်းက တစ်အိမ်လုံး သုံးဘီးကား စက်သံ တဘုန်းဘုန်းနဲ့ ဆူညံသွားတာပဲ။ ကားက ထွက်လိုက်တဲ့ မီးခိုးတွေကလည်း ဒင်းကြမ်းပဲ။ အသက်ကို ရှုလို့ မရဘူး။ မွန်းပြီး နေတာ။ အဲဒီ ခေတ်အခါနဲ့ ကျွန်တော်တို့ အိမ်စီးပွားရေးအရ ရုပ်မြင်သံကြားစက်ကို ဘုရားစင်လို ထားပြီး ကြည့်ရတဲ့ အနေအထား။ အဲဒီလို မိသားစုမှာ ကားလေးတစ်စင်း ရောက်လာပြီ ဆိုတော့ တစ်အိမ်လုံးက စိတ်လှုပ်ရှားကြတောပေါ့။ ကားစက်သံက ဘယ်လောက်ပဲ ဆူညံ ပလေ့စေ။ ကားမီးခိုးတွေ ဘယ်လောက်ပဲ ထွက်နေပလေ့စေ။ လက်ခံတယ်။ ဒါဟာ ကားသဘာဝ အတိုင်း လိုအပ်လို့ ဖြစ်တာဆိုပြီး စိတ်က အလိုလို လက်ခံပြီးဖြစ်တယ်။ အဲဒီ သုံးဘီးကားကို ရတနာ ပစ္စည်းတစ်ခုလို ဝိုင်းကြည့်ကြရတာ။ အဖေက ဦးဆောင်ပြီး ဝယ်ခဲ့တဲ့ သူဆိုတော ကားစက်တွေကို ဟိုနိုက်ကြည့် ဒီကိုင်ကြည့်နဲ့ပဲနေသည်။ အမေကတော့ ဆီချေးပေနေတဲ့ စွတ်ကျယ် အစုတ်ကလေးနဲ့ ကားကို ဖုန်သုပ်ပေးသည်။ ကျွန်တော်က ကားမောင်းတဲ့ နေရာမှာ ထိုင်ကြည့်ပြီး ကားကို ကိုယ်တိုင် မောင်းဖို့ စိတ်ကူးတွေယဉ်လို့။ အဲဒီတုန်းက နှမကလေးက ငယ်သေးတယ်။ (အဲဒီအချိန်က ယဉ်ခဲ့တဲ့ စိတ်ကူးနဲ့ ကိုယ့်ဒူးကိုယ်ချွန်ပြီး ကြိုးစားလာလိုက်တာ အနှစ် သုံးဆယ်ကျော်မှ ကိုယ်ပိုင် ကားကို မောင်းနိုင်တယ်။ ကြွားဝါခြင်းမဟုတ်ရပါ။ နိုင်ငံခြားမှာ ကားပေါတော့ အဟောင်းလေး ဝယ်နိုင်တာပါ။ စိတ်ကူးရဲ့ မောင်းနှင်ချက်အတိုင်း ဖြစ်ချင်တာကို နှစ်တွေ အများကြီး ကြာမှ ဖြစ်ရတဲ့ အဖြစ်ကို ပြောပြတာပါ။ စကားချပ်)

အဖေ့သုံးဘီးကားကို လိုက်ဝယ်ပေးတဲ့ ကားပွဲစား သမားက အဖေ့ကို ကားအင်ဂျင်တွေ အကြောင်း၊ ကားစျေး အကြောင်း တွေ ပြောပြသည်။ ကားပွဲစား လုပ်တဲ့ သူက ဒီကား ဝယ်လိုက်တာ တန်သည်၊ ဘာညာပေါ့။ ကျွန်တော်ကတော့ နားမလည်။ ကား လက်ကိုင်နှစ်ခုကို ကိုင်ပြီး ကားမောင်းတာကိုပဲ စိတ်ကူးယဉ်တယ်။ သုံးဘီးကားက စက်ဘီး၊ဆိုင်ကယ်လိုပဲ လက်ကိုင် နှစ်ခုနဲ့။ အဖေသည် သုံးဘီးကားမောင်းစားဖို့ ကားလေးတစ်စင်း ဝယ်သည်။ အဖေ့ဘဝတွင်လည်း မြင်းလှည်းမောင်း သမားဘဝမှ တဆင့်တက်ကာ သုံးဘီးကား မောင်းသမား ဖြစ်ခဲ့သည်။

“ကိုသန့် ခင်ဗျားကားကို ဂိတ်မထိုးခင် မန္တလေးတောင် ဘိုးဘိုးကြီးဆီမှာ အပ်လိုက်အုံး” လို့ ကားပွဲစား သမားက အဖေ့ကို အကြံပြုသည်။ ကားမောင်းသမား လောကထဲသို့ စတင် ဝင်လာသော အဖေ့အတွက် အရာရာသည် လေ့လာ နာယူစရာတွေချည့်ပင်။ အဖေသည် နတ်ကို ယုံကြည်သူ မဟုတ်။ သို့သော် သူသည် မယုံကြည်သော်လည်း ရိုးရာကို ဆန့်ကျင်သော လူတစ်ယောက် မဟုတ်ချေ။ အဖေ အမြဲပြောသည်။ “ကိုယ် မယုံကြည်ပေမဲ့လည်း သူတပါးလုပ်တာကို ဆန့်ကျင် ရှုတ်ချတဲ့ အလုပ် မလုပ်ရဘူး” လို့ အမြဲပြောသည်။ အဖေသည် အတန်းပညာကို ဆုံးခန်းတိုင်အောင် မသင်ခဲ့။ စိန်ပီတာ ကျောင်းကို တစ်ဝက်တစ်ပျက်နှင့် ကျောင်းထွက်ခဲ့သည်။ ပညာရေးကို မအောင်မြင်သော အဖေသည် သားဖြစ်သူ ကျွန်တော်အား အောင်မြင်စေရန် ဖိအားပေးသည်။ စည်းကမ်းများ၊ ဆုံးမ စကားများဖြင့် အစဉ်ပြောဟော နေသူလည်း ဖြစ်သည်။ သူပြောသည့် (practice what you preach) အတိုင်း ကိုယ်ပြောသည့် စကားအတိုင်း ကိုယ်တိုင် လိုက်နာကျင့်သုံးသူ လည်း ဖြစ်သည်။ ထိုနေ့က အဖေသည် သူ့သုံးဘီးကားကို မန္တလေးတောင် ဘိုးဘိုးကြီးဆီမှာ ပူဇော်ပသဖို့ သဘောတူခဲ့သည်။ အိမ်တွင် နတ်အုန်းစွဲလေ့ရှိသော အမေ့သည် ကားကို မန္တလေးတောင် ဘိုးဘိုးကြီးဆီမှာ ဆက်ကပ်ရမည်ဆိုသော အကြုံပြုချက်အား ဆိုင်းမဆွ လက်ခံသည်။

ထိုနေ့က အိမ်နီးနားချင်းတွေ ကျွန်တော်တို့ အိမ်ကို ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်နှင့်။ စက်သံ တစ်ဘုန်းဘုန်း၊ မီးခိုငွေ့ တစ်လူလူထွက်နေသော လိမ္မာရောင် သုံးဘီးကားသည် တင့်တယ်စွာ ရှိလှသည်။ နောင် မကြာလှသော အနာဂတ််များတွင် ထိုသုံးဘီးကားပေါ်၌ပင်
ရပ်ကွက်ထဲမှ ကိုယ်ဝန်သည် မိခင်တစ်ဦး ဆေးရုံသို့ အသွား လမ်းတွင်မီးဖွားပေးရမည်ကို ထိုစဉ်တုန်းက အဖေ မသိခဲ့ချေ။ မနက် မိုးမလင်းခင် နေ့စဉ်နေ့တိုင် ကားစက်သံ ဆူညံစွာ၊ မီးခိုးလုံးတစ်လူလူနဲ့ အဖေကားမောင်းထွက်မည်ကို အိမ်နီးနားချင်းများလည်း မခန့်မှန်းမိသေး။ သို့သော် အဖေ သုံးဘီးကား ဝယ်လာခဲ့သည့် နေ့က အမေ ကြက်သားဟင်း ချက်သည်။ ထိုနေ့ညစာ အကြော်နဲ့ ထမင်းစားရတဲ့ ဘဝမှ လွတ်မြောက်ခဲ့သလို အမေချက်သည် ကြက်သားဟင်းသည် စားလို့ အလွန်တရာ အရသာရှိလှသည်။ ဝေပုံကြ ကြက်သားဟင်းတုံး ကုန်သွားမည် စိုးသောကြောင့် ကြက်သားတုံးကို ကိုက်မစား။ ကြက်သားတုံးကို လျှာဖြင့် လျှက်လျက် ထမင်းနှင့် စားသည်။ ထမင်းကုန်တော့မှ ကြက်သားဟင်တုံးကို အားရပါးရ မြိန်ရေရှက်ရေ စားသည်။ ထိုနေ့ညက အဘွား ဘုရားရှိခိုး ၊ ပုတီးစိတ်တာ ခါတိုင်းညတွေထက် ပိုပြီးကြာသည်။

နောက်တစ်နေ့ မိုးလင်းသည်နှင့်အဖေရော၊ အမေပါ ရေချိုးပြီး အဝတ်အစား သပ်သပ်ရပ်ရပ်နှင့် မန္တလေးတောင်သို့ သွားဖို့ အသင့်ဖြစ်နေသည်။ အဘွားကတော့ ထုံစံအတိုင်း စောစီးစွာ အိပ်ရာထလို့ မနက် နေရောင်အောက်တွင် ပုတီး စိတ်နေသည်။ အမေသည် ဘုရားစင်ကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်သည်။ မနက် ဆွမ်းတော်ကပ်သည်။ အိမ်သို့ မနက်တိုင်း ဆွမ်ခံ ကြွလေ့ရှိသည့် ထိုင်ကိုယ်တော်များကို ဆွမ်းလောင်းသည်။ ပန်းသည် တစ်ဦး အိမ်ရှေ့က ဖြတ်သွားသည်နှင့် ခေါ်ယူ ၍ သပြေပန်းများ ဝယ်သည်။ တစ်ဝက်ကို မန္တလေးတောင် ဘိုးဘိုးကြီး ကပ်ရန် ချန် ၍ ကျန်တစ်ဝက်ကို အုန်းဆွဲထားသည့် နတ်ကို ကပ်သည်။ အဖေသည် ညကဖုန်သုတ်ထားသော သုံးဘီးကားကို ထပ်မံ ဖုန်သုတ်သည်။ ကား စက်နိုးကြည့်သည်။ ထို့နောက် ကားစက်ပိတ်သည်။ တဖန် စက်ပြန်နိုးကြည့်သည်။ အဖေ ဘာလုပ်နေသလဲ အမေ နားမလည်။ အမေသည် အားလုံးအဆင်ပြေစေရန် ဆုတောင်းပေးရုံပင် ဖြစ်သည်။ ထိုင်ကိုယ်တော်များသည်လည်း အဖေ သုံးဘီးကားတစ်စင်း ဝယ်ထားသည့်အတွက် ကောင်းချီးပေးသြဝါဒ ဆုတောင်းပေးကြသည်။

ကျွန်တော်နှင့် ကျွန်တော့် နှမကလေးသည်လည်း ကားစီးရတော့မည် အသိနှင့် ကသောကပြော မျက်နှာသစ်၊ အဝတ်အစားလဲပြီး လိုက်ဖို့ အဆင်သင့် ပြင်ရသည်။ ထိုမနက်တွင် ကျွန်တော်တို့ အိမ်ခေါင်မိုးပေါ်၌ ကျီးတို့ ပိုမို အာကြသည်ဟု ထင်သည်။ အဖေ့ သုံးဘီးကားသံကို သူရို့ မနာလိုကြဘူးလား မသိ။ မနက် အာရုဏ်နေသည် လန်းဆန်းနေသည်။ သက်တန့်ရောင်တွေကြောင့် ထိုမနက် နေကို အသစ်ဟုပင် ထင်မိသည်။ နေရောင် အောက်တွင် ပုတီးစိတ်နေသော အဘွား ဆံပင်ဖြူတို့ ကျက်သရေရှိစွာ ထုံးကျစ်လျက်ရှိနေသည်။ ကြေးစည်တီးပြီး လာကြသော ဘုန်းကြီး ကျောင်းသားလေးများသည် ကျွန်တော်တို့ အိမ်ထဲတွင် နေ့ချင်းညချင်းရောက်လာသော လိမ္မာရောင် သုံးဘီးကားကို စူးစမ်းသော အကြည့်ဖြင့် ကြည့်ကြသည်။ ယနေ့ထိတိုင်် စာရေးသူ၏ မိဘများသည်် နေ့စဉ်နေ့တိုင်း ထိုင်ကိုယ်တော်များအပြင် လမ်း၌ ဆွမ်းခံကြွသော သံဃာများအား ဆွမ်းထွက်လောင်းသည်။ ထိုမနက် အမေချက်သော ဆွမ်းတို့ မလောက်ငှ။

ကျွန်တော်တို့ မိသားစု အိမ်က ထွက်တော့ ကိုးနာရီ ထိုးလုပြီ။ အဖေက ကားမောင်းသည်။ အဖွား၊ အမေ နှင့် ကျွန်တော်တို့ မောင်နှမ တစ်တွေက နောက်ခန်းတွင် ထိုင်သည်။ အမေက သပြေပန်းစည်းကို ကိုင်လျက်၊ အဘွားက စိတ်ပုတီးကို ဆုပ်ထားသည်။ ကျွန်တော်တို့ မောင်နှမသည် ကားမှ သံတန်းတွေကို ကိုင်ကြည့်သည်။ ကားမှ ဆီးချေးနံ့၊ ထိုင်ခုံနံ့တို့နှင့် အကျွမ်းတဝင်ရှိအောင် ရှုရှိုက်ကြသည်။ ကားကြမ်းခင်မှ ဆေးကွက်ရာများကို မှတ်မိအောင် ရေတွက်ကြည့်သည်။ လမ်းတွင် အဖေသည် ကားပွဲစားကို ဝင်ခေါ်ရသည်။ မန္တလေးတောင် ဘိုးဘိုးကြီးဆီမှာ ကားအပ်ဖို့ ထိုပွဲစားသမားပဲ အကြံပေးခဲ့သည်။ အခု မန္တလေးတောင် ဘိုးဘိုးကြီးဆီသွားကြတော့ အခါတော်ပေး လမ်းညွှန်ရန် သူပါဖို့ လိုသည်။ သုံးဘီးကား နောက်ခန်းတွင် လူကြီးသုံးယောက်၊ ကလေးနှစ်ယောက် ကြပ်တည်းစွာ ထိုင်ကြရင်း မန္တလေးတောင် သို့ စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ထွက်ခဲ့ကြသည်။

လမ်းတွင် အခြား သုံးဘီးကားများကို တွေ့ရလျင် ကျွန်တော်တို့ မောင်နှမ ပျော်ရွှင်စွာ ကြည့်ရှု့ နူတ်ဆက်ကြသည်။ ကျွန်တော်က အခြား သုံးဘီးကားများနှင့် အဖေ့ သုံးဘီးကား ကို ချိန်ထိုး ယှဉ်ကြည့်ကာ ဘာတွေ မတူညီကြသလဲလို့ လိုက်လံခွဲခြားကြည့်သည်။ အဖေ့ သုံးဘီးကား စက်သံသည် တယောသံကဲ့သို့ ရှိလှသည်ဟု ထင်ခဲ့မိသည်ကို အထူးတလည် ပြောပြစရာ လိုမည် မထင်အံ။

ကျွန်တော်တို့ ပေါက်ပေါက်တန်းရပ်မှ မန္တလေးတောင်ခြေသို့ သုံဘီးကားဖြင့် နာရီဝက်ခန့်မောင်းသွားရသည်။ ဟိုရောက်တော့ ကိုးနာရီခွဲရှိပြီ။ တောင်ခြေတွင် နေရောင်တို့ နေရာအနှံအပြားတွင် ကြွယ်ဝစွာ နေရာယူကြသည်။ သုဓ္ဓာဇရပ်တို့သည် ပန်းနွယ်ပင်တို့ အကြား မားမား မတ်မတ်နှင့် ရှိလှသည်။ ထုံးဖြူဖြူနှင့် ခြင်္သေ့ကြီး သည် နေရောင်အောင်တွင် သားကောင်ကို ခုန်အုပ်တော့မည့် ဟန်။ ကလေးအရွယ် ကျွန်တော်တို့နှင့် စာလျင် ၄င်းတို့သည် အလွန်ကြီးမား ခန့်ညားသော အကောင်ကြီးများ ဖြစ်ကြသည်။


ကားပွဲစားဆရာသည် ကားကို ဘိုးဘိုးကြီး နတ်နန်းနားအထိ မောင်းသွားဖို့ အဖေ့ကို ပြောသည်။ နတ်နန်း ရှေ့တွင် ကားကို ရပ်သည်နှင့် အားလုံးဆင်းကြသည်။ အမေက သပြေပန်းကို ဘိုးဘိုးကြီးနတ်အား ဆက်ကပ်သည်။ အဖေကတော့ ကားစက်သံကို နားထောင် ဖို့ပဲ အာရုံစိုက်သည်။ တဘုန်းဘုန်းနဲ့ ကားအင်ဂျင်သံကို အားရအောင် နားထောင်ပြီးမှ ကားစက်ပိတ်တော့သည်။ အဖေ့ကားသံကြောင့် နတ်နန်းအထက်တွင် နားခိုနေသော ငှက်တစ်အုပ် လန့်ပျံထွက်သွားသည်။ လေအပွေ့တွင် ကားမီးခိုးတို့ နတ်နန်းထဲသို့ အလိပ်လိုက်တိုးဝင်ကုန်သည်။ ဘိုးဘိုးကြီး ရုပ်ထုသာ အသက်ရှိလျင် သူလည်း အသက်ရှုမွန်းလို့ အပြင်ပြေးထွက်လာရလိမ့်မည်။ အဘွားကတော့ နတ်ကို အယုံအကြည်ရှိသူ မဟုတ် သဖြင့် ခုံတန်းတစ်ခုတွင် အသာအယာ ထိုင်ကြည့်နေသည်။ ကျွန်တော်တို့ မောင်နှမသည် မမြင်ဘူးသော ဘိုးဘိုးကြီး ရုပ်ထုကို စူးစမ်း စိတ်ဖြင့် ကြည့်ရှုကြသည်။

အမေသည် သပြေပန်းကို ဆက်ကပ်ပြီးသည်နှင့် ၄င်းသပြေပန်းနှင့် အဖေ့သုံးဘီးကားကို တဖြန်းဖြန်းရိုက်ကာ ဘေးအန္တာရယ် ကင်ရှင်းစေကြောင်း ဆုတောင်း ရွတ်ဆိုသည်။ ကားပွဲစား ဆရာက အဖေ့ကားကို နတ်နန်းကို ဦးတည်စေကာ သုံးကြိမ်တိတိ ရှေ့တိုး နောက်ငှင် အသာအယာ ဦးတိုက် မောင်းနှင် စေသည်။ အကယ်၍ များ အဖေ ကား ဘရိတ် မထိန်းနိုင်လို့ ဦးတိုက်တာ လွန်သွားရင်တော့ ဘိုးဘိုးကြီး နတ်နန်းတော့ အကွဲအပြဲ ဖြစ်မှာပဲလို့ အဲဒီတုန်းက ကလေးအတွေး တွေးခဲ့မိသေးတယ်။ သုံးဘီးကားနဲ့ ရှေ့တို့ နောက်ငှင် သုံးကြိမ် လုပ်ရတယ် ဆိုတာလည်း မလွယ်လှဘူးလို့ ကလေးဘဝကတည်းက ကိုယ်တိုင် မြင်တွေ့ခဲ့ရသည်။ ဦးတိုက်တာ သုံးကြိမ်လည်းပြည့်ရော ဘိုးဘိုးကြီးနတ်နန်းတစ်ခုလုံး မီးလောင်သလား ထင်ရအောင် ကားမီးခိုတွေက အပြည့်။ လေက အဲဒီ နတ်နန်းဖက် ဦးတည် တိုက်နေတာကိုး။ ဦးတိုက်တာ မဟုတ်ပဲ မီးတိုက်တာဖြစ်တော့မှာပဲလို့ ကားပွဲစားသမားရဲ့ မှတ်ချက်ချ ရီသံကို ကြားလိုက်ရသေးတယ်။ အဲဒီလိုနဲ့ နတ်နန်းကို အဆင်ပြေချောမွေ့စွာ ဦးတိုက်ခြင်း ပြီးစီးခဲ့သည်။ အမေသည် သပြေစည်းကို နှစ်ခြမ်း ခွဲလိုက်သည်။ တခြမ်းကို ကားမှန် ညာဖက်တွင် ထိုးလျက်၊ ကျန်တခြမ်းကို ဘယ်ဖက်တွင် ထိုးလိုက်သည်တွင် အဖေ့ သုံးဘီးကား မန္တလေးတောင် ဘိုးဘိုးကြီးထံ အပ်ခြင်း ပြီးဆုံးခဲ့သည်။

အနန္တမေတ္တာဖြင့်
ဘကောင်း

ကပ်ပါးကောင်များနှင့် လူ

ဆယ်တန်းကျောင်းသား ဘဝ သတ္တဗေဒဆရာမက ကပ်ပါးကောင်(parasite) များ အကြောင်းသင်ခဲ့ဘူးသည်။ ကပ်ပါးကောင်ဆိုကာ လက်ခံကောင် တစ်ခုအပေါ်မှာ အမှီသဟဲ ပြုပြီး ကြီးထွား ရှင်သန်ကြရတဲ့ သဘောမှာ ရှိတယ်လို့ ဆိုတယ်။ လက်ခံကောင် မရှိရင် သို့မဟုတ် လက်ခံကောင်က လက်မခံရင် ကပ်ပါးကောင်ဆိုတာ တကယ်တော့ ဘယ်ဖြစ်တည်နိုင်မလဲ။ ဒါဆိုရင် လက်ခံကောင်က အဓိကမဟုတ်ပေဘူးလား။ ကိုယ့်ကို ကောင်းကျိုးပေးမည့် ကပ်ပါးကောင်လား၊ ဆိုးကျိုးပေးမည့် ကပ်ပါးကောင်လား ဆိုတာ ခွဲခြားသုံးသပ်ဖို့ စွမ်းရည်တစ်မျိုးတော့ လိုမှာပေါ့။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
စိတ်အာရုံကို ဖြတ်ကနဲ လှုပ်နှိုးလိုက်သလို ခံစားလိုက်ရပြီး ဒီကနေ့ အလုပ်သွားရအုံးမှာပဲလို့ အသိက အာရုံထဲမှာ ရောက်လာတယ်။ လေးလံနေတဲ့ မျက်လုံး အစုံကို အသာအယာ ဖွင့်လိုက်တယ်။ ဒီနေ့က သောကြာနေ့ ပါလားဆိုတဲ့ အတွေးက ချက်ချင်း ဝင်လာလို့ ရုတ်တရက် စိတ်ထဲမှာ ပေါ့သွားတယ်။ သောကြာနေ့ဆိုတာ အလုပ်နားရက်တွေ မတိုင်ခင် ရက်ကောင်းတစ်ရက် မဟုတ် ပေဘူးလား။ အိပ်ရာထဲကနေ အသာအယာ ထလိုက်တယ်။ မီးဖိုခန်းထဲမှာတော့ ဇနီး ဖြစ်တဲ့ သူရဲ့ မနက်စာ ပြင်ဆင်နေတဲ့ အသံ၊ မနက်တိုင်း စားတဲ့ ရှမ်းခေါက်ဆွဲအနံ့က မရိုး မအီ နိုင်အောင် သင်းပြန့်နေလေရဲ့။ သောကြာနေ့ ဆိုပေမယ့်လည်း နေ့တစ်ဝက်တော့ အလုပ် လုပ်ရအုံးမှာပဲ။ အခုလို ပွင့်လန်းတဲ့ နွေရာသီ ရောက်လာပြီ ဆိုရင် တော့ အလုပ်ချိန်တွေ သက်သာလေ့ ရှိတယ်။

အလုပ်သွားမယ်လို့ အကုန်ပြင်ဆင်ပြီးမှ အိမ်ကထွက်လို့ မရဖြစ်သွားသည်။ သူ့ စိတ်ထဲမှာ တခုခု လိုနေတယ်လို့ ရုတ်တရက် ခံစားလိုက်ရတယ်။ နောက်မှ သူသိလိုက်သည်။ နှစ်ရှည်လများ စွဲကပ်နေသော သူ၏ရောဂါ ပိုးကောင်များကြောင့် ဖြစ်သည်။ သူ့တွင် အမည်းရောင် သားရည်ဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားသော ကပ်ပါးကောင် တစ်ကောင်ရှိသည်။ ထိုအကောင် မပါပဲ သူ အိပ်က ထွက်လို့ မရ။ ထိုကပ်ပါးကောင် သည် သူ၏ ဘောင်းဘီ အိပ်ကပ်၊ အကျင်္ီအိပ်ကပ်တို့ တွင် တွယ်ကပ်နေ့လေရှိသည်။ ကပ်ပါးကောင် ဆိုသည့် အတိုင်း သူ့ ခန္ဓ္ဓာကိုယ်တွင် တွယ်ကပ်မှီခိုနေသည့် အပို တစ်ခုဖြစ်လေသည်။ သို့ရာတွင် အနှီးကပ်ပါးကောင်းသည် သူ၏ ပိုက်ဆံများ၊ အကြွေးဝယ်ခွင့် ကပ်ပြားများနှင့် ယာဉ်မောင်းလိုင်စဉ် ကပ်ပြားကိုတော့ ထိန်းသိမ်း ထားပေးသည်။ ထို့ကြောင့်ပင် သူသည် ယနေ့ထိတိုင် ထိုကပ်ပါးကောင်ကို မစွန့်ပစ်နိုင်သေးချေ။ သူသည် ထိုကပ်ပါးကောင်ကို ယူလိုက်သည်။ ထို့ နောက် ဘောင်းဘီအိပ်ကပ် အထဲသို့ ထိုးထဲ့လိုက်ပြီးနောက် ခန္ဓ္ဓာကိုယ်တွင် အလေးချိန်တစ်ခု ထပ်တိုးလာသည်ဟု ခံစားလိုက်ရသည်။ ထို့နောက် ကားသော့ကို ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဇနီးသည် အဆင်သင့်ပြင်ထားပေးသော ထမင်းဘူးကို ကောက်ယူလိုက်သည်တွင် သူ့၌ တော်တော်ကြီး လေးလံလာသည်ဟု ခံစားရသည်။ ထို အရာတို့သည် သူ့ဆီသို့ နေ့စဉ် မနက်တိုင်း တွယ်ကပ်လေ့ရှိသည့် ကပ်ပါးကောင်းများပင်။ သူ့တွင် အရေးတကြီး ဆက်သွယ်ရေးကိရိယာ ဖုန်းသေးသေးလေးတစ်ခုလည်း ရှိသည်။ ထိုဖုန်းသည် သူဆီ တွယ်ကပ်နေလေ့ ရှိသဖြင့် နောက်ဆုံးတွင် ၄င်းကို လက်မခံတော့ချေ။

ဘယ်နယ့်ကွယ် လူဖြစ်ရတဲ့ ဒီဘဝမှာ တွယ်ကပ်နေသည့် ကပ်ပါးကောင်များ တလှေကြီးဖြင့် သူ့စိတ်ကို ရှုတ်ထွေး ပွေလီစေသည်။ အာရုံထွေးပြားစေသည်။ အရာရာကို ရှင်းလင်း သန့်စင်စွာ နေလိုသည့် သူ့စိတ်အာရုံကို ထိုကဲ့သို့သော ကပ်ပါးကောင်များကြောင့် နောက်ကျိမနေစေလို။ သူသည် အနှောင်အဖွဲ့မှ ကင်းလွတ်လိုသူ ဖြစ်သည်။ သူ၏ စိတ်အစဉ်တို့ကို ဝါဂွမ်းစ တစ်စလို့ နုညံ့ဖြူစင် စေလျက် ဘဝလေပွေ သယ်ဆောင်ရာသို့ ဝေ့ကာ လွင့်ကာဖြင့် ပေါ့ပါးသွက်လက်စွာ အသာအယာ စီးမျောသည်။

သူ့ဘဝတွင် ကပ်ပါးကောင်တို့သည် ငယ်စဉ်ကလေးဘဝကတည်း မှီတွယ်ငြိကြသည်။ ငယ်စဉ်တုန်းကတော့ ထိုကပ်ပါးကောင်းတို့ကို သိပ်ပြီး အလေးမထား။ အာရုံ မပြုမိချေ။ သို့ရာတွင် သူ့ဘဝသည် ရှေးရိုးဆန်ခြင်းနှင့် အချုပ်အနှောင် မလွတ်လပ်ခြင်းတို့ အောက်တွင် ကြီးပြင်းလာရသည့်အခါ လွတ်လပ်ခြင်းကို အသိလိုက် မသိဘာသာ တောင်းတသည်။ ထို့နောက် လွတ်လတ်ခြင်းကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ရယူသည်။ အရာရာကို ရုန်းထွက် ဖောက်ထွင်းကာ ပုန်ကန်လိုသည့် စိတ်တို့ အမြဲရှိသည်။ ငှတ်တစ်ကောင်လို ဝေဟင်တွင် လေအဟုန် စီးကာ လွတ်လပ်သည့် အရသာကို ခံစားသည်။

သူမွေးလာပြီး တစ်နှစ်လောက် နေတော့ အမေက ခြူတွဲလောင်း ကလေးနဲ့ ခြေကျင်းလေး တစ်ခု ဘယ်ဘက် ခြေထောက်မှာ တပ်ပေးထားတယ်။ ဘဝမှာ ကနဦးဆုံး ကိုယ့် ခန္ဓ္ဓာကိုယ်မှာ တွယ်ကပ်လာတဲ့ ကပ်ပါးကောင် တစ်ကောင် ပေါ့။ သူကိုယ်တိုင်က အငြိမ်မနေ ဟိုလှုပ်၊ ဒီလှုပ်နဲ့ ဆိုတော့ အဲဒီခြူကပ်ပါးကောင်က တချွင်ချွင်နဲ့ အသံမြည်တော့တာပေါ့။ ကိုယ့် စိတ်အလို မပါပဲ မိဖတွေ၊ အဘိုးအဘွားတွေ၊ လူတွေကို ခြူလေး တွဲလောင်းကလေးနဲ့ ကလေးငယ်ဘဝကတည်းက ဖျော်ဖြေ ခဲ့ရတာပါ။ ချစ်စရာ ကလေးငယ် နဲ့ တချွင်ချွင် ခြူသံကို လူတွေက သဘောကျ ကြတယ်။ “ဟယ်..ခြူကလေးနဲ့ ချစ်စရာလေး” လို့ ပြောဆို မှတ်ချက်ချကြတဲ့ အသံရှင်တွေဟာ သူရို့အတွက်တော့ ကိုယ်ပိုင် စိတ်ချမ်းသာစရာ ပေပဲပေါ့။ သူကတော့ မသိ နားမလည်စွာနဲ့ ပဲ တအင်းအင်း တအဲအဲနဲ့ ခြေထောက်တုတ်တုတ်ကလေးတွေကို ဆတ်ကာ ဆတ်ကာနဲ့ တချွင်ချွင် အသံတွေပြုလို့။ သူ့မျက်လုံး ဝိုင်းဝိုင်းတွေမှာ လောကကြီး အကြောင်းကို နားမလည်ခြင်း များစွာနဲ့။ သူ့ကို အမှီပြုလို့ လူတွေ စိတ်ချမ်းသာ ပျော်ရွှင်မှုကို ရယူကြသည်။ သူကတော့ ဒီခြူ ကလေးကြောင့် ဉာဏ်ပညာတွေ ပိုမိုလို့ တိုးတက် မလားခဲ့ဘူး။ ဒီခြူ ကလေးကြောင့် ကျန်းမာ သန်စွမ်း အနာရောဂါ ကင်းတဲ့ ကလေး တစ်ယောက်လည်း မဖြစ်ခဲ့ဘူး။ သူ့မှာသာ ခြူခြေကျင်းကပ်ပါးကောင် တစ်ကောင် ရလာခဲ့တယ်။ ဒါက သူ့ ရဲ့ မသိနားမလည်သေးတဲ့ မှတ်ဉာဏ်ထဲမှာ ပထမဦးဆုံး ပုံရိပ်ထင်လာတဲ့ ကားချပ်တစ်ခုပါ။

ကံကောင်းထောက်မစွာပဲ သူ့အသက် ငါးနှစ်ကျော် ခြောက်နှစ်လောက် ရောက်တော့ အဲဒီ ခြူကောင် မရှိတော့ဘူး။ လူတွေအတွက်တော့ သူဟာ ခြူနဲ့ မလိုက် မဖက်၊ ချစ်စရာ မကောင်းတော့ဘူး ထင်ပါရဲ့။ ဒါပေမယ့် မူကြိုတန်း၊ မူလတန်း သွားရတော့ သူ့ ပုခုံးပေါ်မှာ အိပ်ကလေး တစ်လုံးက အမြဲတမ်း ကပ်ပြီး ပါလာရတယ်။ အိပ်ထဲမှာတော့ ကျောက်သင်ပုန်း နဲ့ ကျောက်တန်၊ ဖတ်စာအုပ် တစ်အုပ် ပါတယ်။ အဲဒီအိပ်ဟာ ခြူကပ်ပါကောင်ကနေ တဆင့်တက်လို့ အသွင်ပြောင်းသွားတဲ့ အိပ်ကပ်ပါးကောင်းတစ်ကောင်လို့ သူထင်နေတယ်။ သူဟာ အဲဒီ အိပ်ကပ်ပါးကောင်ကြီးနဲ့ပဲ အထက်တန်း ကျောင်းသားကြီး ဖြစ်တဲ့ အထိ ပုခုံးပေါ်မှာ အမြဲလွယ်ပြီး ကျောင်းတက်ခဲ့ရတယ်။

သူအထက်တန်း ကျောင်းတက်တော့ နောင်နှစ်ပေါင်း နှစ်ဆယ်နီးပါ တွယ်ကပ်နေမည့် ကပ်ပါးကောင် တစ်ထွေးကြီး သူ့ကို ငြိတွယ်ပါလေတော့သည်။ သူ့၏ ဘယ်ဘက်ကောက်ဝတ်တွင် အချိန်ကြည့်ရသည့်ကပ်ပါးကောင် တစ်ကောင် စတင်တွယ်ငြိလာသည်။ ထိုအကောင်သည် သူ့လက်တွင် နေ့စဉ်လိုလို တွယ်ကပ်နေလေ့ရှိသည်။ ရံဖန်ရံခါ ရေချိုးချိန် ညအိပ်ချိန် အထိ တွယ်ကပ်နေတတ်သည်။ တစ်စ တစ်စနှင့် ထိုအကောင်သည် အချိန်အပေါ် ထားရှိသည့် သူ၏ ယုံကြည်ချက်တို့ ကို ချိုးဖဲ့ ယူငှင်စားသုံးသွားသည်။ ထိုအကောင်ကြောင့် ပတ်ဝန်းကျင်တွင် ရှိနေသော အချိန်ဗေဒ နမိတ်ပုံတို့ကို သူလှစ်လျူ ရှုလိုက်တော့သည်။ လင်းအာရုံတက်ချိန် ကျေးငှက်သံတို့၊ အုံးမောင်းခေါက်သံ လင်းကြက်တွန်သံတို့ ဖြင့် နိုးထရခြင်းထက် နိုးစက်နာရီပေး ၍ နိုးထခြင်းအလုပ်ကို သူလေ့ကျင့် လုပ်ဆောင်ခဲ့သည်။ မွန်းတည့်နေ ရာသီစက်ကွင်းတို့ဖြင့် သွားလာ လှုပ်ရှားရသည်ထက် သူ၏နာရီကပ်ပါးကောင်၏ စေခိုင်းရာ အချိန်စက်ဝန်းကို ရို့ကျိုးစွာ လိုက်နာခဲ့ရသည်။

သူငယ်စဉ်တုန်းက သူရို့ မိသားစု သည် အလင်းရောင်တို့ အနောက်ဝင်ရိုးစွန်းကို ကျော်လွန်၍ ကျေးငှက်တို့ အိပ်တန်းဝင်သည့် အချိန်ထိ အိပ်စက် နားခွင့် မရသေးချေ။ သူရို့ တစ်အိမ်လုံးကို တွယ်ကပ်နေသည့် ရုပ်မြင်သံကြား ကပ်ပါးတစ်ကောင်သည် သူရို့၏ စိတ်အာရုံ တစ်လုံးကို ချုပ်ကိုင် လွှမ်းမိုးထားသည်။ သြကာသ လောကတစ်ခွင်လုံး အိပ်စက်အနားကြရန် အလင်းရောင်တို့ ဆုတ်ခွာ ရုတ်သိမ်းပေးခဲ့သည့် တိုင်အောင် သူရို့ မိသားစုသည် ရုပ်မြင်သံကြား ကပ်ပါးကောင်၏ ညှို့စက်ကွင်းအောက်တွင် စပါးကြီးမြွေ အညှို့ခံထားရသည့် သားကောင်များ ပမာ မိန်းမော နေကြသည်။ ခက်တာက သူမွေးဖွားလာသည့် လူအဖွဲ့အစည်းတွင် လူတို့သည် ထိုကဲ့သို့သောကပ်ပါးကောင်ကိုမှ တပ်မက်တွယ်တာကြသည်။ သူ့၏ ပတ်ဝန်ကျင်ရှိ မိသားစုတိုင်းတွင်လည်း ထိုကဲ့သို့ ကပ်ပါးကောင်(household parasite) များ အနည်း နှင့် အများဆိုသလို မှီတွယ် ကပ်ငြိ နေတတ်ကြသည်။

မှတ်မှတ်ရရ သူ၏ အိမ်နံဘေးသို့ မိသားစု အသစ် လင်မယားတစ်စုံပြောင်းလာသည်။ မိန်းမဖြစ်သူက ယောကျာင်္းဖြစ်သူ အား “မောင်ရေ အိမ်ဆိုတော့ ဆိုဖာလေး နှင့် အမှီ ခေါင်းအုံးလေး ရှိမှ ဖြစ်မယ်”. လို့ ဆိုတယ်။ ယောကျာင်္းဖြစ်သူက “အေးပါကွ..မောင့်အတွက်လည်း ရုပ်မြင်သံကြား(တီဗွီ) နဲ့ အောက်စက် လေးပါ ဝယ်လိုက်မယ်”. အင်း တစ်ကယ်တော့လည်း ဆိုဖာတို့ တီဗွီတို့ဆိုတာ သူတို့ကို တွယ်ကပ်နေမယ့် ကပ်ပါးကောင်တွေက အဆင်သင့် ရှိနေကြတာ။ ဒါကို သူက ဆိုဖာကပ်ပါးကောင်(sofa parasite)များ နှင့် တီဗွီကပ်ပါးကောင်(TV parasite) များလို့ မြင်တယ်။ အောက်စက်လို့ ခေါ်ကြတဲ့ ဒီဗွီဒီ ပလေရာ (DVD player), စီဒီ ပလေရာ (CD player) ဒါတွေဟာ ကပ်ပါးကောင်တွေပဲပေါ့။

သူ၏ လူ့ အဖွဲ့အစည်းတွင် မရေမတွက်နိုင်အောင် များပြားသော ကပ်ပါးကောင်များ နားခို ပေါက်ဖွား ကြသည်။ ၄င်းတို့သည် သူ၏ စိတ်ခွန်အားကို စမ်းသပ်ကြသည်။ ယူပါ ယူပါ တစ်စာစာနှင့် သူထံသို့ တွယ်ကပ်နိုင်အောင် ဘက်ပေါင်းစုံမှ နည်းမျိုးစုံဖြင့် စွဲဆောင် ညှို့ယူ ချဉ်းကပ်ကြသည်။ သူသည် လူ့အဖွဲ့အစည်း ရေစီးကြောင်း အတိုင်း စီးမျောကာ ကိုယ်ပိုင်ဖန်တီးနိုင်စွမ်း ယုံကြည်ချက်တို့ကို ကပ်ပါးကောင်များ နှင့် လှဲလှယ် ခဲ့သည်။ တနည်းအားဖြင့် ခေတ်ရေစီးကြောင်း၏ သယ်ဆောင်ရာ လမ်းကြောင်းအတိုင်လိုက်ရင်းဖြင့် သူ၏ ကိုယ်ပိုင်လမ်းကြောင်းတို့အား ချဲ့ထွင် ဖောက်လုပ်ဖို့ မေ့လျော့ခဲ့သည်။ ဤသို့ဖြင့် အနှီးကပ်ပါးကောင်းတို့အား သူ၏ ဘဝလုပ်ငန်းဆောင်တာ များကို ထိန်းကွတ် ချုပ်ကိုင်နိုင်ခွင့် ပေးအပ်ခဲ့သည်။

သူ၏ဘဝ ဆယ်သက်ကျော်သက် အရွယ် အားကစားတို့ လိုက်စား၍ ကိုယ်ခန္ဓ္ဓာကျန်းမာ သန်စွမ်းအောင် လုပ်ရမယ့် အချိန်တွင် သူသည် ရုပ်မြင်သံကြား၊ ရုပ်ရှင် ကပ်ပါးကောင် တို့၏ တွယ်ကပ်မှုဖြင့် ဘဝ၏ နုပျိုသည့်အချိန်များစွာကို သာယာကိုခဲ့သည်။ တစ်ချိန်တည်းမှာပင် သူ၏ ဆံပင်ကို ရှည်လျား လာစေသော ကပ်ပါးရောပါပိုး တစ်မျိုးလည်း တွယ်ကပ်လာသည်။ ထို ကပ်ပါးရောဂါပိုးနှင့် အတူ ဆန်းပြားသော ခေါင်းလိမ်းဆီမျိုးစုံ၊ မှန်တစ်ချပ်၊ ဘီးကောင်းကောင်း တစ်လက်တို့ဖြင့် အမျိုးနွယ်သော ကပ်ပါးပိုးများပါ တွယ်ကပ်လာတော့သည်။ သူ၏ လက်ကောင်ဝတ်တွင်လည်း နာရီကပ်ပါးကောင် သည် တွယ်ကပ်လျက်ပင်။ အများသူငှာ၏ အလေးပေးမှု နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက် လိင် မိန်းကလေးများ၏ အာရုံစိုက်မှုကို ရယူလိုသည့် စိတ်တို့ ရှင်သန်လာသည်နှင့်အမျှ သူ၏မျက်လုံးတွင် အမည်းရောင်မှန်ချပ်ကြီးများနှင့်တူသော ကပ်ပါးကောင်တစ်ကောင်လည်း တိုးလာသည်။ သူသည် သွားလေရာရာတွင် သူ၏မျက်လုံးကို ထိုအမည်းရောင်မှန်ချပ် ကပ်ပါးကောင်ကြီးဖြင့် အုပ်ပြီး သွားသဖြင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို လှသည်ဟု အထင်ရောက်လေ့ရှိသည်။

ထိုအရွယ်သည် သူအတွက် ကပ်ပါးကောင်မျိုးစုံ ဝင်ရောက် တွယ်ငြိခဲ့သော အရွယ်ကာလ အပိုင်း အခြားလည်း ဖြစ်သည်။ သူ၏ စိတ်ခွန်အားတို့သည် ဆူလွယ်၊ နပ်လွယ်၊ ကျိုးလွယ်၊ ပဲ့လွယ်ကာ လေအပွေ့တွင် အလွယ်တကူ ကြွေဆင်းကျရသော သစ်ရွက်ခြောက်တို့ပမာ ရှိလှသည်။ လေပြေတို့ သယ်ဆောင်ရာ ဟိုရိမ်း ဒီယိုင် ဝေ့ကာ ဝိုက်ကာ ဘယ်ညာ ရိမ်းတတ်သော သစ်ရွယ်ငယ်တို့ ပမာ စိတ်အစဉ်တို့ ရိမ်းထိုး ပြောင်းလဲနေတတ်သည်။ ထို ကဲ့သို့ မတည်ငြိမ်ခြင်း စိတ်အလျင်ကို အခွင့်ကောင်း ယူလျက် ထိုးဖောက် တွယ်ငြိလာသော ကပ်ပါးကောင်တို့ကား မနည်းလှချေ။ လက်ခံကောင်ကို အကျိုးပြုမည့် ကပ်ပါးကောင်းလော၊ ဆိုးကျိုးပေးမည့် ကပ်ပါးကောင်းလောဆိုတဲ့ ဝေဖန်ပိုင်ခြားနိုင်စွမ်း သူမရှိခဲ့ချေ။
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
နှစ်ကာလ သုံးဆယ်ကျော် ဖြတ်သန်းခဲ့ပြီးနောက် သူတွင် ဘဝက ပေးအပ်သည့် လုပ်စရာ လုပ်ငန်းဆောင်တာများ တစ်နင့် တစ်ပိုး ရှိလှသည်။ သူ့ ဘဝ ဖြတ်သန်းခဲ့သည် ခရီးတစ်လျှောက်တွင် လုပ်ချင်တာတွေ၊ လုပ်ရမှာတွေ၊ လုပ်သင့်တာတွေ ကို ခွဲခြမ်း စိပ်ဖြာ စီမံခန့်ခွဲရသည်။ သူ့တွင် ကောင်းခြင်း ဆိုးခြင်းကို ဝေဖန်ပိုင်းခြား နိုင်စွမ်း အသိပညာတို့ဖြင့် ခိုင်မာ ရင့်ကျက်လာခဲ့သည်။ သူ့အတွက် လိုအပ်သော ကပ်ပါးကောင်များကို မွေးမြူသည်။ မလိုအပ်သော ကပ်ပါးကောင်များကို ရှင်းလင်း သုတ်သင်သည်။ တကယ်တော့ လက်ခံကောင် သည် အခရာ ပင် မဟုတ်ပါလော။

လွန်ခဲ့သော ငါးနှစ်ခန့်က စ၍ သူ၏ ဆံပင်ကို ရှည်လျားစေသော ကပ်ပါးကောင် တစ်မျိုးကို သုတ်သင်ပစ်နိုင်သည့် အခြားကပ်ပါးကောင် တစ်ကောင်ကို ဝယ်ယူခဲ့သည်။ ထိုကပ်ပါးကောင် ရှိသည့်နေမှစ၍ သူ၏ ဆံပင်တို့သည် အမြဲ တိုတိုပဲရှိခဲ့သည်။ ဆံပင်ညှပ်ဆိုင်ဘက်ကို ခြေဦး မလှည့်သည်မှာ ခုနစ် နှစ်ခန့် ရှိရော့မယ်။ သူလို လူမျိူး များများ ရှိလျင် အမျိုးသား ဆံပင် ညှပ်ဆရာတို့ စီပွားပျက်ကိန်း ရှိအံ့။ ခေါင်းလိမ်းဆီ၊ မှန်၊ ဘီး ကဲ့သို့သော ကပ်ပါးကောင်တို့ သူ့ဘဝတွင် သေဆုံးသွားခဲ့သည်။

ထို့ အပြင် တီတီ တီတီ အသံပေးကာ ရေချိုးခန်းဝင် လည်း စိတ်မဖြောင့်ရ၊ အိမ်သာတက်လည်း စိတ်မဖြောင့် စေတတ်သော၊ တယ်လီဖုန်းကပ်ပါးကောင်ကို အမြစ်မှ သုတ်သင် ရှင်းလင်း ပစ်နိုင်ခဲ့သည်။ လူ့ပတ်ဝန်းကျင်တွင် ကြီးထွား ရှင်သန် ပေါက်ဖွားနေသော ဖုန်ကပ်ပါးကောင်သည် ဟိုသွားလည်း ဒင်းကိုသယ် သွားရ။ ဒီသွားလည်း ဒင်းကိုသယ်သွားရ ဆိုတော့၊ သူ့အတွက် အပို အလုပ်တွေ ဖြစ်လာသည်။ သူ သည် စိတ်အာရုံကို ရှင်းလင်းလိုသူဖြစ်သည်။ ဘယ် နှင့် ညာ ခွဲခြားဖို့ သုံးစက္ကန့်လောက် အချိန်ယူ စဉ်းစားရသည့် သူ၏ စိတ်အာရုံ အားနည်းချက်အတွက် ဖုန်းကပ်ပါးကောင် တစ်ကောင်ကြောင့် အပို အာရုံမများလို။ သို့ဖြင့် ၄င်းဖုန်း ကပ်ပါးကောင်းကိုလည်း ဖယ်ရှားပစ်ခဲ့သည်။

သူ သွားလာ လှုပ်ရှား နေရသော ပတ်ဝန်းကျင်တွင် အချိန် နာရီတို့သည် ပေါများ လှပေသည်။ လူတိုင်းလိုလို၏ လက်ကောင်ဝတ်တွင် နာရီကပ်ပါးကောင်တို့ တွယ်ငြိနေတတ်သည်။ သို့တည်းမဟုတ် တစ်နေရာရာ၊ နံရံတစ်ခုခုတွင် ၄င်းကပ်ပါးကောင်တို့ ကပ်နေတတ်သေးသည်။ စားသောက်ဆိုင်၊ မော်တော်ကား၊ ဘူတာရုံတို့၏ နေရာ၊ တိုင်၊ ထုတ်တန်းတို့တွင် သူရို့ မှိခိုနေတတ်သည်။ ထို့ကြောင့် သူ့လက်ကောင်ဝတ်တွင် နှစ်ပေါင်း နှစ်ဆယ်ခန့် တွယ်ငြိနေခဲ့သော နာရီကပ်ပါးကောင်ကို ဖယ်ရှားပစ်ခဲ့သည်။ အပြင်ထွက်သည့် အခါတိုင်း၊ အလုပ်သွားသည့် အခါတိုင်းတွင် သူ၏ လက်တို့ ပေါ့ပါး သွက်လက်လာသည်။

သူ့အိမ်တွင် စာပွဲတစ်လုံးနှင့် ထိုင်ခုံ နှစ်လုံး ရှိသည်။ သူ့နှင့် သူဇနီး ထိုင်ဖို့ဖြစ်သည်။ ဧည့်လာလျှင် အားလုံး ကြမ်းပြင် ၌ လွတ်လပ်စွာ ထိုင်ကြသည်။ အလင်းရောင်တို့ အတား အဆီး မရှိ အတင်း တလဟော သူရို့နေသည့် အခန်းများသို့ လှိမ့်ကာ လှိမ့်လာ တိုးဝင်ကြသည်။ သူရို့သည် အိမ်ထောင် ပရိဘောက ကပ်ပါးကောင်များကို ကြောက်ကြသူလည်းဖြစ်ကြသည်။ တကယ်တော့ သူသည် ကပ်ပါးကောင် ကြောက်သူ ဖြစ်သည်။

အနန္တမေတ္တာဖြင့်
ဘကောင်း

Burmese Dictatorship-Part II

Invoke an External and Internal Threat
When Burmese Army took control over the absolute power in 1988, they have to come up with the reason to tell people that they are protecting from external and internal threats for a certain period of time. But after having the taste of being in power that approves they can do anything they want in the country, they just prolong the same reason for more than 20 years and still holding the power. It is the way of what Burmese military dictators make outsiders believe that they are protecting from external and internal threats.
It has been more than 20 years that they are in power and they are still saying that there are threats out there. What kind of threats are they talking about? After conflict between Buddhist monks and military junta during the peaceful marching of Burmese Buddhist monks in 2007, Singapore's foreign minister, George Yeo, warned that without the military, Burma could dissolve into civil war. Is he saying or defending the political power, as military fellowship, in which Singapore could also dissolve into chaos without military? I personally don’t believe that our Burmese people have the motives or capabilities to participate into civil war. Burma has about 50 millions populations and the event of 2007 peaceful marching of Burmese Buddhist monks at isolated region of Yangon couldn’t significantly triggered into civil war.

I was happened to speak with one of the Burmese diplomats in New York one year ago after Nagis cyclone wipe through out the delta region of Burma in 2008. I asked “Why don’t you corporate with international rescue team and let them enter into the country to save the lives of people as much as we can?” We both knew that U.S and French navy ships are stationing near to Burmese sea territory and ready to enter into the Burma to provide the rescue team. He said that military management is concerned about those Navy ships loaded with the technologies and weapons that can possible control the whole country within a few days. Ahh…. that is one of the external threats they are talking about. It was a threat to their military seats. His answer was stunned and upset me so much. We were talking about saving thousand of lives while the whole world is watching us.
By making the reason and invoking such external and internal threats, Burmese military dictators manipulate and convince the people mindsets that they have extraordinary powers to protect the country.

Establish Secret Prisons
I don’t have valid statistics for the total number of prisons in Burma, I wish I could, but what I do know is that, from the very beginning of military government comes into power, hundred of thousands of people have been imprisoned. My friends, their family members, opposition leaders, outspeak clergy, union leaders, well-known performers, publishers, and journalists whoever against to the military management has been imprisoned for a long time by any given irrational judgment. Some of them have already died in prison under the treatment of torture, prolonged shackling, lack of proper medical care, and insufficient food supply. A lot of university students from 1988 movement had vanished from the face of earth forever while they are in prison.

Every single Burmese citizen is learning the news, under the fear of torture, everyday that the sheer numbers of political prisoner are quickly increasing time to time and military government is keep on establishing more prisons through out the country in order to detain more political prisoners. Those are the secret prisons where the rule of law does not run and hide the prisoners from legal system.

Develop a Paramilitary Force
Burmese dictators might have done their homework properly from the lessons of Mussolini, Hitler and Chinese Communist Part to intimate and crack down the opposition parties by using street thugs.

In 2003 while the most outstanding prominent leader of National League for Democracy party, Aung San Suu Kyi, who is also a Nobel Prize winner, was on her trip to Depayin village with other party members, they are attacked by a group called Swan-Are-Shin with about 2000 people who have been given special training to commit such a murderous crime. Dictatorships always exercise using street thugs to do their dirty work.
Swan-Are-Shin, a special group is controlled by military government, consists of street thugs and social pariahs, but later it was transformed into special organization bringing more ordinary citizens by force or by giving special authorities to interfere social welfares. As the number of Swan-Are-Shin members are growing and spreading into every quarter of the residential area, they gain more controls to influence the citizens and become flexible enough to transform into political party anytime.

Surveil Ordinary Citizens
Government prohibits the freedom of travel inside the country, like in North Korea. Every family household has to report to the local registration office with certain amount of registration fees when they have overnight visitors. The number of family members for each household is recorded and watched by the members of Swan-Are-Shin.

I was visiting in Yangon five years ago and taking my refuge at my friend’s house for one night after travelling a long journey from my home tome. We were woken up in the middle of the night with the sound of continuous banging on the door which could possibly break the door. My friend opened the door to learn that there were a group of five people standing in front of the door. All of them were nothing educated but just some local street thugs and also members of Swan-Are-Shin. They threatened my friend that he had unreported overnight visitor and it was just enough to send both of us into jail by violation of the security concern for the government. We were just ordinary citizens who never committed any type of crimes before, but now they were telling us that having unreported visitor was a crime. That was the kind of freedom that we were loosing in Burma. Those street thugs do nothing in day time accept hanging around at the corner of the streets and watching people going in and out of the local territories. If you are a member of opposition political party, you will be watched more closely until they find you a reason enough to send you into jail.

Infiltrate Citizens' Groups
“Who knows who is what” was a question among our friends when we were in university class rooms, hostels and even Buddhist monasteries. It is also a kind of questions what make ordinary citizens to fear the most. It takes freedom away from their daily lives. They would not dare speaking out loud about politics in public. What if there are espionages in your school, your college, your university, your neighbors, and even among Buddhist monks to whom we always pay respect according to Buddhism teachings. People instantly become to believe that you and your family will get into trouble if you criticize military leaders. They are watching us from everywhere. Who knows when they will knock your door in the middle of the night and take you away from your family and then you will never see your family again.

Metta,
Ba Kaung