The Novice

If I recollect my fading memories in the most nostalgic way; longing the friendship we had, it was one of mellow and slow-moving days toward the end of summer time in Nara; the city I personally find certain resemblance of my hometown, Mandalay, in many different ways. For instance, people of Nara speak distinct dialog different from Tokyo for that one could only fathom how the culture of past monarchy in the region still influence in ordinary daily life. We were just strolling along side of deer park where deer were freely roaming around occasionally in close contact with human visitors. Her eyes were glistering with excitement and full of curiosity about me. On contrary, I was quite and shy one at the receiving end by simply answering the series of questions throwing at me without seemingly to stop.

“Chris-san. were you a monk when you are young?” she asked. “You mean novice?” understanding what she meant to ask and confirming her question.

She said, “yes”. To my pleasant surprise with a bit of bewilderment and amusement to her question while my mind was processing every possible social misfortune whether I had revealed my protected childhood memory to someone she might know.

I asked. “How do you know?”

“Every Burmese men have to be a monk when they are young, right?”. She must have done her homework about Burmese men and culture.

“Ah. so desu ne”. I confessed in her language while my mind was slipping away to my childhood when I was a novice simply following the cultural footsteps of every Burmese boy who entered into novicehood at the age of 10 to 20 years old.

I was only 10 years old when I became a little monk wearing saffron robe.

It was a very important ceremony and big event for my parents. A month before the ceremony, I was sent to monastery in order to understand Buddhist teachings and learn prayers.

My grandmother used to offer rice, and occasionally combine with dishes whenever there was a special event, to every monk who stop by at the front door of our house every morning before I was born. I was told that one of those monks who received my grandmother’s offering became the head monk of the monastery after a few years. He also became a regular monk receiving my mother’s offerings every morning after my grandmother retired from her daily routine.

The time comes when I reached 10 years old, my parents started planning to ordain me as a young monk along with my sister and cousins. Girls will be prepared for becoming nun, but all focus are on boys who be entering into young monkhood officially. Head monk took me as his disciple and guided me with moral principles according to Buddhist way of teaching a month before my ordain ceremony.

It was a very foundation of Burmese society how religion and ordinary citizens are knitted together. It can also be reckoned as a sense of how Buddhist monk repaying their obligation to the families of offering charitable deeds to them, and therefore in return they preach Buddhism and teach Buddhist way of living.

I was regarded as the most intelligence one among other disciples by head monk. I could recite Buddhist prayers both basic and advanced ones. Buddhist prayers are composed of Pali language, classical and liturgical language of the Theravāda Buddhist canon, a Middle Indo-Aryan language of north Indian origin akin to Sanskrit dialects. The same way how Catholic monk reciting prayers in Latin.

It was a grand ceremony according to our lower-middle class family standard. Free flow of foods was served to everyone along with family, friends, and relatives who came and observed me as a little boy going to become a novice. My head was shaved in front of the monk while my parents were holding each end of the shaving cloth to collect my hairs. Once my head was shaved, I squatted down in front of the monk and held my saffron robe and reciting prayers in a way of asking permission to wear the holy robe. The head monk gave his blessing, and I was officially ordained to be a novice.

I was sent to a monastery at the age of 10 after the ceremony, and it was the first time I was supposed to sleep away from my parent especially from my grandmother. I did not know how to handle the loneliness. I was just only a child among other novices whom I did not know anyone. Traditionally, I was expected to stay in monastery at lest seven days but as soon as the light went down, I run away from monastery and went back home to sleep with my grandmother as usual. The next morning, I was playing with my friend outside of my house. My holy saffron robe was gone, and I became a layboy again. I do not know how much money my parents spent for that day just for only I lasted one night being as a novice.

To this day, Buddhist Burmese men are still regarded and expected to be a novice or monk at some point of their life. Some goes extra length and never come back to become a layperson again. Some only latest a few hours. Nevertheless, there are always certain people, outside of Burmese culture, who are always fascinated about Burmese culture and our way of thinking

EAOs advancement



I have been cautiously following the recent orchestrated large-scale military campaign launched by coordination between ethnic armed organizations and people defense forces against Myanmar military, police, and militia groups across northern Shan State. I do not know the level of collaboration between ethnic armed organizations and people defense forces in term of financial and tactical weapons, but the alliance of EAOs, which includes the Myanmar National Democratic Alliance Army (MNDAA), Ta’ang National Liberation Army (TNLA) and Arakan Army (AA), is claiming victory over hundreds of Myanmar’s military strongholds and took control of several towns, including strategic areas and key border crossings with China. 

There has been speculation among certain groups of political commentators saying that China was backing up behind the attack which is utterly unlikely the case in my opinion. In fact, on the other contrary, prolonged civil war is hindering the progress of Beijing’s investment and businesses in Myanmar. Nevertheless, the victory of the recent campaign was applauded by the people of Myanmar and saw it as a sign of hope after Myanmar military’s bloody crack down and inhumane tactic on citizens who oppose regime. 

It is absolutely crucial that EAOs shall maintain their strong foothold and defense the cities they captured from potential counterattack by military regime. The question is how EAOs will do it? For decades, ethnic armed groups (EAOs) in Myanmar have created various money streams to expand their troops and buy tactical weapons by mean of extorting “protection” payments, ဆတ်ကြေး, from smugglers, engaging in illicit logging and jade mining projects, and trafficking drugs. With the implementation of “Business for Peace” (B4P) platform back in 2013, Myanmar has greatly suffered massive environmental degradation due to deforestation and unregulated mining. 

The quid pro quo agreement between EAOs and former Myanmar’s governments to adopt B4P only benefited to the elite group of people for decades. 

It is an inevitable fact that EAOs are in desperate need of fundings and additional resources to sustain their victory over time. The same goes to Myanmar military regime as well. The news streaming from northern Myanmar about MNDAA’s practice, similar tactic as Myanmar military regime, by kidnapping ordinary citizens and asking for ransom money to raise their funding was very concerning as it has already been causing dislike and major concern among local people. I came to aware a few weeks ago that my loved ones were forced to make extorting “protection” payments. Instead, it should have been volunteered funding to support the cause of the downfall of Myanmar’s military. 

In order to resolve this dire situation, EAOs has no other way except trafficking drugs which would ethically outweigh our educated conscious mind. Donation alone is not a sustainable solution in the long run. The longer this war is dragging on, the unintended consequences are unprecedented and paramount in the future

အပိုင်းဆက် မသိတဲ့ မြကြည်

ညသည် တိတ်ဆိတ်လွန်းလှသည်။ အထူးသဖြင့် လျှပ်စစ်မီး အစဥ်ပြတ်တောက်လေ့ရှိတဲ့ လောင်းကြီးပုတီးကုန်ရွာမှာ ပိုပြီး တိတ်ဆိတ်လွန်းလှသည်ဟုထင်သည်။ လျှပ်စစ်မီးကို အမှီသဟဲပြုရတဲ့ ရုပ်ဝတ္ထုပစ္စည်းတွေ ညရဲ့ သဘာဝအောက်မှ အတုံးအရုန်း ရှုံးနိမ့်ကြဆုံးကုန်ကြရသည်။ လရောင်တွေ ဂုဏ်တက်တဲ့ည။ ကြယ်ရောင်တွေ မြူးတူးခုန်ပေါက်တဲ့ ညတွေလည်းဖြစ်သည်။ မြန်မာပြည် ကျေးလက်တောရွာတနေရာက တဲအိမ်တစ်အိမ်ရဲ့ ကွတ်ပြစ်ပေါ်မှာ လှဲလျောင်းနေရင်း အနောက်တိုင်းတေးဂီတ ပေါ့တစ်(ရှ်)ဟတ်တီဝိုင်းရဲ့ သံစဥ်နားထောင်နေသူ သူမအတွက် မတူညီတဲ့ ယဥ်ကျေးမှုနှစ်ခု အားပြိုင်အလဲထိုးကြသည့် ကြိုးဝိုင်းထဲက ဒိုင်လူကြီးတစ်ယောက်လိုခံစားရသည်။ အမြင်အာရုံက ဆူးပုတ်၊ ထနှောင်းပင်တို့ ဝန်းရံထားတဲ့ ကျေးလက်ကရွာ။ နေ့လည်ခင်းက နွားလှည်းတို့ ဖြတ်မောင်းထားသော ဖုန်းထူထူနှင့်မြေလမ်းသည် ညကြတော့ တိတ်တဆိပ် လှဲလျောင်းနေသည်ကို ကွတ်ပြစ်‌ပေါ်က လှမ်းကြည့်ရင်း မြင်ရသည်။ သစ်တိုသစ်စတို့နှင့် ကျိုးပဲ့နေတဲ့ ခြံစည်းရိုးက ခြံဝင်းထဲ လူဝင်ရင်တောင် သူရို့နှင့် မဆိုင်သလို မသိကျိုးကျွံပြုကြသည်။ အိမ်နောက်ဖေး နွားတင်းကုတ်က နွားခြေးနံ့က ညလေတိုက်တဲ့အခါ အိမ်ရှေ့အထိ လွင့်ပါလာလေ့ရှိသည်။ ထိုအမြင်နှင့် အနံ့အာရုံ နှစ်ခုကြားထဲမှာ ညင်ညင်သားတိုးဝင်လာတဲ့ အကြားအာရုံရဲ့ ခံစားချက်က လုံးလုံးကြီး အပ်စပ်လို့ မရ။ ဆွဲဆွဲမြေ့မြေ့ သီဆိုနေတဲ့ အနောက်တိုင်းသူ အဆိုတော်တစ်ယောက်ရဲ့ ခံစားချက်က ပိုပြီး ထူးဆန်းတဲ့ ရသကိုပေးနေတယ်လို့ မြကြည် ခံစားရသည်။ ထိုအရသာကို ကြိုက်သည်။ ထူးဆန်းပြီး ဆန်းသစ်တယ်လို့ ထင်သည်။ မောင့်ကိုတောင် ပြောပြဖူးသည်။ ခေတ်မှီတိုးတက်တဲ့ နိုင်ငံမှာခရီးသွားနေတုံး နိုင်ငံခြားကအမြန်ရထားပေါ်မှာ နေလင်း‌အောင်ရဲ့သိုင်းဝတ္ထုဖတ်တဲ့ လူတစ်ယောက်အကြောင်း။ အဲဒီလူအကြောင်းပြောပြီး ဟာသလုပ်ခဲ့အမျှ။ အခုတော့ ကာလဝိပါက် နောက်ပိုးတက်ပြီး ကံကြမ္မာရဟတ်တစ်ပတ်လည်တယ်ထင်ပါရဲ့။



တိုးတိုးညင်းညင်း ဖွင့်ထားတဲ့ သီချင်းသံကို နားထောင်နေရင်း မောင့်ကို သတိရမိသည်။ မောင်နဲ့ စသိတော့ မောင်နားထောင်တဲ့ သီချင်းတွေကြောင့် အံသြမိသည်။ မောင်က ရိုးရိုးသာမန် လူသိထင်ရှားမရှိတဲ့ အဆိုတော်တွေနဲ့ သူတို့ တီးခတ်တဲ့ သံစဥ်တွေကို မြတ်မြတ်နိုးနိုး နားထောင်လေ့ရှိသည်။ ရံဖန်ရံခါ အမျိုးသမီးတေးသံရှင်တွေကိုလည်း စွဲစွဲမြဲမြဲ နားထောင်သည်။ မောင့်က ယောင်္ကျားလေးဖြစ်ပြီး ဘာဖြစ်လို့ မိန်းမတွေဆိုတဲ့ သီချင်းတွေ နား‌ထောင်တာလဲလို့ မြကြည်က စကားနာထိုးတော့ မောင်က တဟားဟား အော်ရီသည်။ မောင်က ရီမောစရာရှိရင် လူတွေကြားထဲလည်း ခွက်ထိုးခွက်လှန်ရီမောလေ့ရှိသည်။ မိန်းမတွေ သီဆိုတဲ့ သီချင်းနဲ့ သူရို့ခံစားချက်ကို နားထောင်တတ်ရဖို့ ယောင်္ကျားမိန်မ မရွေး လူရဲ့ နှလုံးသားက လိုအပ်တယ်လို မောင်က ပြောတယ်။ မြကြည်နားထောင်တဲ့ သီချင်းတွေကြည့်ပြီး မောင်က ကလီရှေး(clichéd) လို့ ပြောရင် မြကြည် မကျေနပ်။ မောင့်ရဲ့ ဂီတရသ အကြိုက်တွေနဲ့ မြကြည် ထိတွေ့ နားလည်ထားတဲ့ တေးဂီတ၊ စာပေတို့က လားလားမျှ မတူညီကြချေ။ မြကြည် မထိတွေ့ မခံစားဖူးတာကြောင့်လည်း ဖြစ်သည်။

မောင်ရှိမှ မြကြည် လုံခြုံမှုကို ခံစားရသည်။ ညတွေ ညဥ့်နက်အထိ အလုပ်လုပ်လို့ အလုပ်ပြီးမှ အိပ်ခန်းထဲဝင်လာတဲ့ မောင့်ခြေသံကြောင့် "မောင်"လို့ယောင်ရမ်းအော်ခေါ်ပြီး မြကြည် လန့်နိုးတဲ့အခါ "ကလေး" လို့ မောင့်ရဲ့ ညင်သာပြီး ကြင်နာမှုအပြည့်ပါတဲ့တုံ့ပြန်သံကြားမှ စိတ်ချလက်ချ ပြန်ပြီးအိပ်ပျော်လေ့ရှိသည်။

သူများတွေ အသည်းကွဲရင်ပျောက်တယ်ဆိုတဲ့ ဆေး ဒီကမ္ဘာမှာ မရှိသေးဘူးဆိုတဲ့အကြောင်း ငိုကြွေးငြီးတွားပြီး သီချင်းလုပ်ပြီးဆိုနေတဲ့အချိန် မောင်မှာ အဲဒီဆေးတွေကို ဘူးကြီး ဘူးငယ်တွေနှင့် အပြည့် ရှိနေသည်။

ဘာသာရေးရဲ့ ရိုက်ခတ်မှုများ

ကျွန်တော်တို့ မြန်မာယဥ်ကျေးမှုတွင် တဆင့်စကား တဆင့်နားဆိုသည့် သဘောသဘာဝသည် အများကြီးသက်ရောက်သည်။ စီးပွားရေး သဘောတရား၊ ပညာရေး သဘောတရားတို့တွင် အောက်ခြေမှ စတက်ရတယ်ဆိုတဲ့ ပညတ်တွေရှိသည်။ ဘာသာရေးတွင်လည်း ထိုသဘောတရားနှင့် မလွတ်ချေ။ တန်ခိုးကြီး ဘုရားများ၊ တရားဟောပုဂ္ဂိုလ်တို့သည်လည်း သာမန် နတ်ကွန်းဆန်ဆန်၊ သာမန် ကျမ်းစာဖတ် ပုဂ္ဂိုလ်အဆင့်မှ တက်ရသည်။ ဘုရင်တွေ၊ ဧကရာဇ်တွေကြောင့် ဖြတ်လမ်းမှတက်ပြီး တန်ခိုးကြီးသွားသော ဘုရားဆင်းတု၊ တရားဟောပုဂ္ဂိုလ်များ ရှိသလို၊ တစ်ခေတ်ပြီးမှ တစ်ခေတ် တန်ခိုးဖြည်းဖြည်းချင်းတက်ရသော ဘုရားဆင်းတုများလည်းရှိကြသည်။ 

အရင်တုံးကတော့ ဆိုက်ကားသမားကိုးကွယ်သည်။ ဆိုက်ကားသမားက စွမ်းတယ်၊ မှန်တယ်လို့ ညွှန်းလိုက်လို့ ကျောင်းဆရာကိုးကွယ်သည်။ ကျောင်းဆရာက စွမ်းတယ်၊ မှန်တယ်လို့ ညွှန်းလိုက်လို့ ကျောင်းသားမိဘ ကိုးကွယ်သည်။ တဖန် ကျောင်းသားမိဘက စွမ်းတယ်လို့ ညွှန်းလိုက်လို့ မင်းဆရာ မိန်းမကိုးကွယ်သည်။ မင်းဆရာမိန်းမ ကိုးကွယ်လို့ ရုပ်ရှင်မင်းသား ကိုးကွယ်သည်။ ရှပ်ရှင်မင်းသား ကိုးကွယ်လို့ ဆိုက်ကားသမား တစ်ရပ်ကွက်လုံးလိုက်ပြီးကိုးကွယ်ကြသည်။ ဒီလိုနှင့် တဖြည်းဖြည်းချင်းတက်ရသည်။ တကယ့်ဖြစ်စဥ်ကတော့ ပိုပြီး သိမ်မွေ့ ရှုပ်ထွေးတာပေါ့။ ၎င်းတို့၏ မူလဘူတကို တကူးတက မည်သူကမျှ ဝေဖန်ဆန်းစစ်ခြင်း လုပ်မနေတော့ချေ။ အရှိသဘောကိုပဲ လွယ်လင့်တကူလက်ခံတတ်ကြသည့် သဘောရှိသည်။ 

ဘာသာရေးကို အရေခြုံ၊ နီးစပ်ရာ အသိုင်းအဝိုင်းကို စွမ်းတယ်လို့ လှုံ့ဆော်ခိုင်းလိုက်ခြင်းဖြင့် လွယ်လင့်တကူ တန်ခိုး သြဇာ ရအောင်လုပ်လို့ရနိုင်သည့် လူ့ပတ်ဝန်းကျင်ဖြစ်သည်။ မျက်လွှာချပြီး သိမ်သိမ်မွေ့မွေ့ တရားစကားပြောပါက စျာန်ရပုဂ္ဂိုလ်အဖြစ် အထင်ခံရနိုင်ဖွယ်ရှိသည်။ သို့သော် တကယ့်ပိုမိုကျယ်ပြန့်သည့် လူ့အဖွဲ့အစည်းရဲ့ ပြဿနာတွေကို ယျထာဘူတကျကျ ဖြေရှင်းပေးနိုင်တဲ့ စွမ်းရည် မရှိကြချေ။ စစ်ကိုင်းတောင်ရိုး သီတဂူချောင်ထွက် ဘာသာရေးပုဂ္ဂိုလ်သည်လည်း ထိုနည်းနှင်နှင်ပင်။ ငယ်စဥ်က ရပ်ကွက်တရားဟောပွဲများတွင် တွေ့ဖူး ကြုံဖူးသည်။ လူတို့သည် တန်ခိုး သြဇာ အခြွေအရံတို့ ရှိလာသည့်အခါ မာန်တက်တတ်သည့် သဘောရှိသည်။ စီပွားရေး အောင်မြင်သူတို့ စီးပွားရေးမာန်တတ် တတ်ကြသည်။ ပညာထူးချွန်သူတို့ ပညာမာန်တတ်တတ်ကြသည်။(ဖောလိုဝါများသူတို့ ဖေ့ဘုတ်မာန်တက်သလိုပင်။ 😁ခိ) ထိုသဘောပင်။ 

ထိုကဲ့သို့ ဘာသာရေးမာန်ရှိသည့် တရားဟော ပုဂ္ဂိုလ်တို့သည် ယဥ်ကျေးမှုအရ သိမ်မွေ့ နှိမ့်ချသော ဘာသာရေးကိုင်းရှိုင်းသူတို့၏ ကျောကုန်းကို လှေကားထစ်သဖွယ် အသုံးချပြီး ၎င်းတို့ ဘာသာရေး ပန်းတိုင်ကို တက်ကြရသည်။ 

ရုပ်ထု၊ ပန်ချီရုပ်ပုံလွှာတို့သည် ခေတ်ရေစီးကို အံတုနိုင်သည့် သဘောသဘာဝလည်း ရှိသည်။ ထို့ကြောင့် တရားဟောဆရာ တော်တော်များများသည် ၎င်းတို့ ပုံတူ ရုပ်တု၊ ပန်ချီကားတို့ကို ဖန်တီးလိုကြသည်။ ၎င်းတို့ ကိုးကွယ်ခံရမှု သမိုင်းကို အဒွန့်ရှည်စေလိုသည်။ ဖြစ်လေ့ဖြစ်ထရှိသည့် လူ့သဘော၊ လူ့အတ္တဖြစ်သည်။ သရီးဒီနည်းပညာကို စမ်းသပ်သည့် ကာလတုံးက ၎င်းတို့ ပုံတူ ထုဆစ်လိုသော ဘာသာရေး တရားဟောဆရာများကို ကြုံရသည်။ 

 လွတ်လပ်မှုတို့ ပျောက်ဆုံးပြီး အခြေခံလူ့အခွင့်အရေးတို့ ဆုံးရှုံးလို့ ခိုကိုးရာမဲ့တဲ့အခါ ဘာသာရေး တရားဟောဆရာတို့ လက်ခမောင်း တဖျောင်းဖျောင်းခတ်ရသည့် ခေတ်ဖြစ်သည်။ လောက သစ္စာတရားကိုကြတော့ စိုးစင်မျှမသိကြချေ။ ကျမ်းစာအုပ်ဖတ်ပြီးဟောသော တရားထက် ပလက်ဖောင်း‌ခေါင်းခုအိပ်ပြီး လောကနိယာမ ပညတ်တွေကို သိရှိနားလည်သူကို ပိုပြီး သဘောကျသည်။ 

ဒီလိုပြောလို့ ဘာသာရေး တရားဟောဆရာတိုင်းကို မဆိုလိုချေ။ ဉာဏ်ရည်အဆင့် ပြည့်ဝပြီး လူ့လောက ပရမတ်သဘောကို နားလည်သော တရားဟောဆရာတစ်ယောက်ကို ကြုံဖူးသည်။ ထိုကဲ့သို့သော ပုဂ္ဂိုလ်ကြတော့ ကျွန်တော်လေးစားသည်။ . စန္တရားတွင် ခလုတ်များစွာရှိသည်။ ခလုတ်တိုင်းတွင် ၎င်းတို့ ကိုယ်ပိုင်သံစဥ်လှိုင်းများရှိသည်။ မေဂျာကော့ (major cords) များကို ပျော်ရွှင် လန်းဆန်းတဲ့ ‌ကော့များအဖြစ် သတ်မှတ်လေ့ရှိကြပြီး မိုင်နာကော့ ( minor cords) များကို ဝမ်းနည်း ပူဆွေးစရာ များအဖြစ် သတ်မှတ်ကြသည်။ ကျွန်တော်စာရေးသည့်အခါ အစွန်းမရောက်အောင် ရေးလေ့ရှိသည်။ ဒီမိုကရက်တွေ ကြီးစိုးတဲ့ နယူးယောက်မှာ လူမျိုးရေး၊ ကျားမတန်းတူ ဖြစ်ရေး၊ ကျားမ မခွဲခြားတဲ့ စကားလုံး အသုံးပြုပုံ အစရှိတဲ့ ပညာပေးတွေ ခဏခဏ တက်ရလို့ ထင်ပါရဲ့။ .

 သို့သော် ဒီနေ့တော့ မိုင်နာကော့တွေကို တစ်လှေကြီး တီးခတ်ပြီး စာရေးမိသည်။

IT professionals after Myanmar military coup


IT professionals – software engineers, DevOp technicians, IT startup companies, etc. in Myanmar are completely changing the course of their professional journey. Even the talented JavaScript developers, AI engineers, DevOp engineers from my network are now going underground, taking up arms and fighting back Military regime. Since no practical support from the West and UN, they can only rely on the domestic and foreign supporters within the community, 3D printed materials, launching online games that can generate revenues to sustain their armed revolution. It is completely different type of war going on at the other side of the world. Their belief, their determination to topple the military regime on their own are unparalleled to anything we have witnessed, yet still they are willing to give up their lives.

Six years in the past before coup in Myanmar were interlude of halcyon – a mirage of democratic transformation until new democratic government’s failure to diminish the underlying military authority, inability to listen and strengthen the voice of voiceless, and incapable of reconciling the federal States, yet the period was also astonishingly enough to nourishing the businesses capable to boom at unprecedented rate and embolden the younger generation to rise up and challenge the prejudice of religion influence in the society and culture that were very unsavory to them. 

From the era of ex-Generals – Nay Win, Saw Maung, Than Shwe, Maung Aye, and Khin Nyunt, the country has become the breeding ground for authoritarian state of culture over the course of 70 years in the past. Those generals had committed some of the most heinous crimes in the history of Myanmar since World War II. Many of these victims were brutally executed; many more died from cold-blooded massacre. Recent military coup led by General Min Aung Hlaing carried out the similar crimes no lesser than the level of atrocity committed by his military predecessors. They all are murderers still at large. 

We are entering into the 19 months of coup d'état. Business owners, professionals, high school children and colleague students, educators, revolutionists, activities, donors are looking for the answers – how long this revolution will last and what are the potential deviations and impact of the ongoing revolution. Multiple factors and variables are plugged into the calculation to formulate the equation. 

I am also extremely concerned for the children and younger people who are unable to access to the sources of education and knowledge. 

My philosophy and perspective are that education is just a reference; a map, and necessities; like shoe, umbrella, and clothing for our journey to walk on, but knowledge is the shining light that can guide you to the righteous path, validate and repair the foundation of education you had learned. 

 Life has given us the lessons and knowledges to validate and strengthen the education we had learned.