သင်တို့ရဲ့ သမိုင်း

သင်မွေးဖွားရာ
မြန်တိုင်းဌာနီ ပြည်ထောင်စုဝယ်
စပါးပင်လယ် လှိုင်လှိုင်ထွန်းလို့
အင်းအိုင်မြစ်ချောင်း သွင်သွင်စီး၏။
ပုထိုးစေတီ ခေါင်းလောင်းသံလည်း
ဆီးညင်းသွဲ့သို့ လွင့်ပြန့်လျှံထက်
ငြိမ့်ညောင်းသာယာ ရှိတတ်ရာ၏။

လူဖြစ်လာရာ ဤဘဝဝယ်

သင်စီးပွားရာ မျိုးဆွေတသင်း
မြန်ပြည်သားလို့ ဂုဏ်ရည်မြင့်စေ
ရဲမာန်စိတ်ဖြင့် ကြွားကြွားလွင့်ကာ
ယဉ်ကျေးတတ်စေ ချစ်တတ်စေသား။

သင်ပျိုးထောင်ရာ စာသင်ခန်းဝယ်
တပည့်အပေါင်း စုရုံးညီစေ
ပညာရင့်ကာ ပွဲလယ်တင့်လို့
သင့်ထက်သာလွန် ကြီးပွားစေသား။

သင်ဦးရွက်ရာ မြန်ဌာနီလည်း
ပြည်သူအပေါင်း ချမ်းသာအေးစေ
မဆုတ်မနစ် ကိုယ်ကျိုးစွန့်လို့
စီမံတတ်စေ ညီမျှစေသား။

သို့ပါသော်လည်း
မရိုးမကုတ် မကြိုးထုတ်ပဲ
ဒုစရိုက်နဲ့ လူ့ငနွားမိုက်
မှီတွယ်ကပ်ပါး ပျင်းရိငြားက
သင့်ပြည်ထောင်စု ဤဌာနီလည်း
စပါးပင်လယ် ကန္ဓာဖြစ်လို့
အင်းအိုင်မြစ်ချောင်း သောင်ထွန်းရာ၏
ပုထိုးစေတီ ထုံးဖြူခြောက်ခမ်း
သင့်မွေးဖွားရာ ပြည်ဆိပ်ကမ်းလည်း
နွမ်းပါးအတိ ရှိတတ်ပြန်၏။

အသိခေါက်ခက် အဝင်နက်လို့
အမှားလမ်းလိုက် အမိုက်နွံသို့
နစ်ဝင်စီးမျော ပြင်ရန်ခက်သော်
ဆိုးယုတ််ကမ္မည်း နက်နက်ထိုးထွင်း
သမိုင်းပေလွှာ ကျန်ရစ်မည်တည်း။

အနန္တမေတ္တာဖြင့်
ဘကောင်း

ပန်းဥယျာဉ်ထဲမှ ပန်းတစ်ပွင့် (၂)

မသက်သည် ဆင်းရဲသည်။ ငွေကြေးအကျပ်အတည်း အခက်အခဲတို့ဖြင့် နေ့စဉ် ရင်ဆိုင် ကြုံတွေ့နေရသည်။ မိသားစုသည် ဆင်းရဲလွန်းလှသည်။ သို့သော် ထိုကဲ့သို့သော သောက၊ ဒုက္ခတို့မှ ထွက်ပြေးလွတ်မြောက်စေရန် အလိုငှာ အလွယ်လမ်းကို မလိုက်လို။ ဘဝက စိန်ခေါ်လာသော တိုက်ပွဲကို တုန့်ပြန်တိုက်ခိုက်ချင်သည်။ ဘဝကို ရင်ဆိုင်နိုင်ရန် ခွန်အား မရှိတော့ပါဘူး ဖြစ်လိုရာ ဖြစ်ပါစေတော့ဟူသော အကြောင်းပြချက်မျိုးဖြစ် ဒူးထောက် အရှုံးမပေးလို။ သူမတွင် ငယ်ရွယ်သူတို့၏ ခွန်အားရှိသည်။ မာန်ရှိသည်။ မျှော်လင့်ချက် ရှိသည်။ ထို့အပြင် ယုံကြည်ချက်လည်း ရှိသည်။

သူမ၏ မာန်ကို သွေးတိုးစမ်းလာသော ဘဝ၏ ရိုက်ခတ်မှုကို မာန်ဖြင့် ပြန်လည် တုန့်ပြန်သည်။ သူမ၏ ယုံကြည်ချက် ယိမ်းယိုင်အောင် ကိုင်နှဲ့လာသူတို့ကို ယုံကြည်ချက် စွဲစွဲထားလျက် ကာကွယ်သည်။ သူမ၏ ဘဝရှေ့ မျှော်လင့်ချက် ရည်မှန်းချက်တို့ အတွက် အောင်မြင်အောင် လိုအပ်သည်များကို တစ်ဆင့်ပြီး တစ်ဆင့် ယှဉ်ပြိုင် တိုက်ခိုက်ရလိမ့်မည်။

ဤသို့ဖြင့် ထို့ ပွဲစား မိန်းမလည်၏ ပါးစပ်ကို မသက် ပိတ်ခဲ့ရသည်။ သို့ရာတွင် ပွဲစားတို့၏ သဘောသဘာဝသည် ပါးစပ်ဟမှ ပိုက်ဆံရ၊ တစ်ဝမ်းတစ်ခါ ဖူလုံရသည့် သူရို့၏ အသက်မွေးဝမ်းကြောင်း အရ မသက်၏ ရုပ်ဆင်းရူပကာကို စျေးကွက်တင် လှည့်လည် ရောင်းချလေသည်။ မိန်းကလေးများ ရောင်းကုန်သဖွယ် အောင်သွယ်လုပ်သည့် စျေးကွက်၊ နိုင်ငံခြားသို့ မိန်းကလေးများ ပို့ကာ လူကုန်ကူသည့် စျေးကွက်၊ နိုင်ငံခြားတွင် အစေခံများအဖြစ် အလုပ်လုပ်ရန် အလို့ငှာ မြန်မာမိန်းကလေး အလုပ်သမများငှားရမ်းသည့် စျေးကွက်၊ ကာရာအိုကေ၊ စားသောက်ဆိုင် အစရှိသည်တို့တွင် မသက်၏ အမည်က တစ်ဆင့်စကား တစ်ဆင့် ရောင်းကုန်ပစ္စည်းသဖွယ် နာမည်ပေါက်နေလေသည်။ ကာယကံရှင် မသက်ကိုယ်တိုင် ဘာမှ မသိပေမယ့် အောင်သွယ် ပွဲစားတို့၏ ပါးစပ်ဖျားတွင် မသက် အမည်ကို ရင်းနှီးနေကြလေသည်။

ဆေးစွဲနေသည့် အစ်ကိုကြီးဖြစ်သူ၏ မလိမ္မာမှု၊ နာတာရှည် ရောပါသည် အစ်မဖြစ်သူအတွက် စိတ်ပင်ပန်းရမှု၊ စိတ်ထောင်းလို့ ကိုယ်ကြေ ခြုံးခြုံးကျကာ ခြစားခံရသလို့ တစ်ဖြည်းဖြည်းဖြင့် ယိုယွင်း ပိန်လှီလာသော အမေအတွက် စိုးရိမ်ပူပန်ရမှု အစရှိသည့်တို့ဖြင့် မသက်၏ စိတ်နှလုံးကို နေ့စဉ် ခြုံလွှမ်းထားလေ့ရှိသည်။ မိမိ၏ အနီးကပ် မိသားစုဝင်တို့၏ အရေး၊ ကျပ်တည်းလာသော စားဝတ်နေရေးတို့ဖြင့် မသက်တစ်ယောက် ဘဝ အထုအထောင်း၊ စိတ်ဆင်းရဲခြင်း ဆေးခါးကြီးကို နေစဉ် သောက်သုံးနေရသော ဝေဒနာသည်လို အားအင်တို့ ဆုတ်ယုတ်ကာ စိတ်ခွန်အားတို့ကို နှုံးချိနေစေတော့သည်။

စိတ်ဆင်းရဲခြင်း တွင်းနက်ထဲသို့ အထိန်းအကွပ်မရှိ တရှိန်ထိုး ကျဆင်းနေသော တစ်နေ့တွင် မသက်ထံသို့ ပွဲစား မိန်းမ ချဉ်းကပ်လာပြန်သည်။
“ဟေ့ မသက်..ငါ့မှာ သတင်းကောင်းပါတယ်..ညည်းသွားချင်တဲ့ အမေရိကန် နိုင်ငံကို သွားဖို့ ဟာလေ..”
“ကျွန်မ သွားချင်တယ်လို့ မပြောခဲ့ပါဘူး။ သွားဖို့ ရွေးရမယ်ဆိုရင်သာ အဲဒီနိုင်ငံကို သွားမယ်လို့ ပြောခဲ့တာပါ.”
“အေးပါဟယ်..ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်..ငါပြောတာတော့ ဆုံးအောင် နားထောင်ပါအုံး..ဒီမယ်..အမေရိကမှာ နေတဲ့ မြန်မာတစ်ယောက်က အမေရိကကို ခေါ်ပေးမယ်တဲ့။ သိန်း နှစ်ရာပေးရမယ်တဲ့။ အဲဒါ ညည်း စိတ်ဝင်စားမလားလို့ လာပြောတာ”
“သိန်း နှစ်ရာ”

တအံတသြနှင့် နှုတ်ဖျားမှ သိန်း နှစ်ရာဟူသော အရည်အတွက်ကို တီးတိုးရေရွတ်ကြည့်မိသည်။ မသက်အတွက် ထိုကဲ့သို့သော ပိုက်ဆံသည် မြင့်မိုရ်တောင်ကဲ့သို့ မို့မောက်များပြား မြင့်မားလှသည်။ အဲဒီလောက် ပိုက်ဆံတွေ ပေးပြီး အမေရိကသို့ သွားရမည် ဆိုလျှင် သူမ၏ မိသားစုအပေါ် တရားမဲ့ရာလည်း ကျမည်။ အစ်ကို၊ အစ်မ၊ အမေ နှင့် မောင်တို့၏ ဆင်ရဲဒုက္ခ မျက်ရည်စတို့ကို လမ်းခင်းလျက် မသက် ကိုယ်လွတ် မရုန်းချင်။

“ညည်း သေချာ စဉ်းစားပါအေ..ငါက ညည်းတို့ မိသားစု ကောင်းစားစေချင်လို့ ပြောပြတာ..ညည်း ဟိုမှာ အလုပ်လုပ်ပြီး ပြန်ရှာလို့လည်း ရတာပဲ။ နောက်ပြီး ညည်း မလုပ်ချင်တဲ့ ဟိုဟာမျိုး အလုပ်တွေလည်း မလုပ်ရဘူးလေ”
“ဟုတ်ပါတယ်..ဒါပေမယ့် ကျွန်မတို့မှာ သိန်းနှစ်ရာ မပြောနဲ့ သိန်းနှစ်ဆယ်တောင် မရှိဘူး..နောက်ပြီး ကျွန်မက သွားမယ်ဆိုရင် ဘယ်လိုသွားရမှတုံး..ဟိုမှာ တရာဝင်အကြာကြီး နေလို့ရတဲ့ အခြေခိုင်တဲ့ အနေအထားမျိုးမှာ သွားချင်တာ”
“ဒါတော့ မပူနဲ့..ဒီလူနဲ့ ညည်းက ဟန်ဆောင် လက်ထပ်ပြီး အမေရိကကို လိုက်သွားရမယ်…အတူတူ အိပ်စရာလည်း မလိုပါဘူးအေ..လန့်မနေပါနဲ့အုံး..ဟိုရောက်တော့မှ ညည်း လုပ်ချင်တာ ညည်းလုပ်ပေတော့…တရားဝင် ပြန်ကွဲလိုက်လဲ ရာတာပဲ…ပိုက်ဆံအတွက် ညည်းတို့ တိုက်ခန်းကို ပေါင်းလိုက်ပေါ့. ပြီးတော့ လိုတဲ့ ပိုက်ဆံ ငါချေးပေးပါမယ့်အေ့”
“အို….ရှင့်ဟာကလည်း သိပ်စိတ်မချရပါဘူး.. တော်ကြာ အဲဒီလူက ပြန်ကွဲမပေးဘူးဆို ဘယ်နဲု့ လုပ်မလဲ..”
“ဒါကတော့ ညည်းမပူနဲ့ အဲဒီလို လူမျိုးက ဘယ်တော့မှ မိန်းမကို အတည် ယူမထားဘူးအေ့..အဲဒါမျိုးနဲ့ အမေရိကကို လူတွေခေါ်နေတာ..သူက ပိုက်ဆံရရင် ပြီးတာပဲ”
“ကျွန်မ စဉ်းစားပါအုံးမယ်..နောက် အမေနဲ့လည်း တိုင်ပင် လိုက်အုံးမယ်”

ဒီတစ်ခါတော့ ပွဲစားမိန်မသည် မသက်အပေါ် အနိုင်ရလေသည်။ စိတ်ရှုတ်ထွေးမှု များဖြင့် လေးလံသော ခြေလှမ်းများ တစ်လှမ်းခြင်း လှမ်းကာ မသက် အိမ်ပြန်လာရသည်။ အမေကို ပြောပြတော့ အမေက သွားစေချင်သည်။ သူမ၏ မှားယွင်မိသော ဆုံးဖြတ်ကြောင့် သားသမီးများ ဆင်းရဲဒုက္ခရောက်ကြရသည်ကို မကြည့်ရက်နိုင်။ အစ်ကိုဖြစ်သူကလည်း သုံးလို့ မရ။ အစ်မ နှင့် မောင် တို့ကလည်း မိသားစုအတွင်းတွင် တစ်မိပေါက် တစ်ယောက်ထွန်းသလို မသက်ကို အောင်မြင်စေချင်သည်။

လက်ထပ်တယ် ဆိုတာလည်း ဟန်ဆောင် လက်ထပ်တာပဲ။ အတူတူအိပ်စရာလည်း မလိုဘူးတဲ့။ ပြီးတော့ ဟိုနိုင်ငံကြီးတွေမှာ လူအခွင့်အရေး တန်းတူရှိတော့ ဘာအလုပ် မဆို ကြိုးစားလုပ်ရင် နေနိုင် စားနိုင် သောက်နိုင် အဆင့်အတန်းရှိရှိတော့နေရမှာပဲ။ အဲဒီတော့ ငါ ကြိုးစား ပိုက်ဆံရှာပြီး အမေတို့ကို ထောက်ပံ့နိုင်သားပဲ။ ဟုတ်ပါရဲ့..မေ့နေတာ. ငါနဲ့ ဟန်ဆောင် လက်ထပ်ရမဲ့ လူက ဘယ်လို လူမျိုးလဲ။ တော်ကြာ ငါတို့ ပိုက်ဆံတွေ လိမ်ယူသွားရင် ဘယ်နဲ့ လုပ်မလဲ။ ဟိုနိုင်ငံမှာဆိုရင်တော့ ငါ့ကို ရောင်းစားလို့ မရတန်ကောင်းပါဘူးလေ…. အတွေးလေလှိုုင်းတို့ လွင့်ကာလွင့်ကာ မသက်တစ်ယောက် စိတ်ဘဝင် ဘောင်ဘင်ခတ်လျက် ဗြာများနေလေတော့သည်။

ထိုနေ့က မသက်တို့ အိမ်ပေါင်လို့ရသည့်ငွေ၊ ဟိုမှ ဒီမှ ချေးငှားရသည့် ငွေ စုစုပေါင်းငွေသိန်းနှစ်ရာထဲမှ တစ်ဝက်ကို ဟန်ဆောင်လက်ထပ်ရမည့် အမေရိကမှ သကောင့်သား ကိုလူလည်ကို ပေးလိုက်ရသည်။ အဲဒီတုန်းက ထိုသကောင့်သား မသက်အပေါ် ကြည့်သည့် အကြည့်တွေကို မသက် မကြိုက်။ ငါ ဒီလူနဲ့ ဟန်ဆောင်လက်ထပ်ရမှာ မှားများ မှားလေပြီးလားဟု စဉ်းစာမိသေးသည်။ သို့ရာတွင် လုပ်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ပြီးမှ နောက်ဆုတ်လို့မရတော့ချေ။ ငွေသိန်းတစ်ရာသည် သကောင့်သား လက်ထဲတွင် ပါသွားခဲ့ချေပြီ။ ကျန်သည့် သိန်းတစ်ရာကို မသက် အမေရိက ရောက်သည့် အခါမှ ပေးရမည်။

အရာရာသည် မသက်အတွက် စွန့်စားစရာတွေချည်းပင်။ စွန့်စားရသည်တွင် မသက်အတွက် ရင်းနှီးပေးဆပ်မှုများသည် အချိန်မရွေး ကြေလွယ်၊ ပျက်လွယ်သည့် စွန့်စားမှုမျိုးပင်။ သို့လော သို့လောဟူသော မရေရာသည့် အောင်မြင်မှုများအတွက် ဆုံးဖြတ်ချက်များ ချရသည်တွင် သူမ၏ ဘဝ၊ အမေ၊ အစ်ကို၊ အစ်မ၊ မောင်လေး..ထိုသူတို့၏ ဘဝတို့ကိုပါ စတေး ၍ ဘဝ၏ ကစားပွဲတွင် ကြေးတင် လောင်းရသည်။ အောင်မြင်မည်လော။ သို့တည်းမဟုတ် ရှုံးနိမ့် ကျဆုံးသွားရမည်လော။ လောလောဆယ်တွင် မသက် ဘာကိုမှ မခန့်မှန်းနိုင်ပဲ လောင်းကြေးတင်လိုက်ရသည်။ သို့ရာတွင် အသက်ရှင်သန်နေသေးသမျှ၊ ကြိုးစားနိုင်ခွင့် ရှိသေးသည်။ ဘဝတွင် ဖိနှိပ် လာမှုတို့ကို တွန်းထိုးရုန်းကန် ထကြွပုန်ကန်နိုင်ခွင့်ရှိသည်။ မသက် ကြိုးစားမည်။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
မြန်မာပြည် လေဆိပ်မှ ခွာတော့ အမေသည် လိုက်မပို့နိုင်။ နေမကောင်းသော အစ်မကို ကြည့်ရှု့ရင်း အိမ်မှာ ကျန်ခဲ့သည်။ အစ်ကိုကြီးနှင့် မောင်လေး ဖြစ်သူသာ လိုက်ပို့ခဲ့သည်။ မသက်အတွက် စွန်းစားရမည့် ဘဝခရီးလမ်းသည် ဤတွင် စတင်ရသည်။ ရင်ခုန် စိတ်လှုပ်ရှားရသလို တဖက်မှလည်း စိုးရိန်ပူပန်မှုတို့ဖြင့် ချိန်ခွင်ရှာ ဟိုဖက် အလေးသာလိုက် ဒီဖက် အလေးသာလိုက်ဖြင့် စိတ်အစဉ်ကို မျှတအောင် မလုပ်နိုင်။ မိသားစုတစ်ခုလုံး၏ ဘဝများကို ရင်းနှီးမြှတ်နှံကာ တစ်ခါမှ မသွားဖူးသော နိုင်ငံခြားကို တစ်စိမ်ယောကျင်္ားတစ်ယောက်အား လင်လုပ်၍ သွားရမည့် မသက်၏ အခြေအနေသည် ပူပင်စရာ အတိပင်။

အမိမြန်မာပြည်နှင့် မိုင်ပေါင်းထောင်ချီဝေးသော အမေရိကန်နိုင်ငံသို့ မျက်စိသူငယ်၊ နားသူငယ်ဖြင့် ခြေချရသည်။ စီးပွားရေးသမား ကိုလူလည် သကောင့်သားအား ပေးဆပ်ရန် ကျန်ရှိသည့် ငွေသိန်းတစ်ရာကိုလည်း ပေးဆပ်ရန်အတွက် လိုအပ်သည်များကို ရောက်ရောက်ချင်း စီစဉ်ရသည်။ ထိုနေ့သည်ပင် မသက်အတွက် ကမ္ဘာပျက်သည့် နေ့ပင်။ တထိတ်တထိတ်နှင့် ဘာဖြစ်လာလိမ့် မလဲ၊ ဘာဖြစ်လာလိမ့် မလဲဟု စိုးရိမ်ရသော နေ့ သည့် တကယ်ဖြစ်ပျက် လာခဲ့သည်။ သကောင့်သားသည် ငွေကို ယူသည်။ ထို့အပြင် လူကိုလည်း ယူသည်။ မသက် ဘာများ တတ်နိုင်အုံးမည်နည်း။ သူမ မျှော်လင့်ချက်ကြီးစွာဖြင့် လာခဲ့သော နိုင်ငံခြားတိုင်းပြည်တွင် ကိုယ့်ကိုယ် စော်ကားသူက ကိုယ့်တိုင်းပြည်က ကိုယ့်လူမျိုး။ သြော် ကိုယ်ကသူရဲ့ မယားအဖြစ် နိုင်ငံခြားကို လာခဲ့ရတာကိုး။ ဟန်ဆောင် လက်ထပ်ခဲ့တယ် ဆိုပေမယ့် ယောင်္ကျားဆိုသည့် သတ္တဝါတို့သည် ရသည့် အခွင့်အရေးတို့ကို လက်လွတ် မခံကြချေ။ အို…ဘုရားသခင်…စာနာ ညှာတာ ထောက်ထားတတ်သော၊ သနားကြင်နာတတ်သော စိတ်နှလုံးကို ယောင်္ကျားတို့ နှလုံးသားမှ ထုတ်ပစ်ခဲ့သလော…။

မသက် နိုင်ငံခြားတော့ ရောက်ပါရဲ့။ သူမ စတေးရ၊ ပေးဆပ်လိုက်ရသော တန်ဖိုးတို့သည် တဆစ်ဆစ်ဖြင့် ရင်နာစရာ ကောင်းလှသည်။ နေနှင့် အုံးပေါ့ကွယ်။ မသက် တစ်ချိန်ချိန်မှာ အမြင့်ဆုံး ပျံသန်းနိုင်တဲ့ တစ်နေ့မရောက် မချင်းပေါ့။

ရိုးသား ကြိုးစားလိုစိတ်၊ မြန်မာပြည်ရှိ မိသားစုအား ဆင်းရဲခြင်း နွံထဲမှ ဆွဲထုတ်နိုင်ရန် အလုပ်တို့ကို ကြိုးစားလုပ်နေသော မသက်သည် လူ့ဘဝဇာတ်ခုံပေါ်တွင် မိတ်ကပ် အပြည့် လိမ်းချယ်လျက် ကကြိုး ကဟန် ဝင့်ကာ ဝင့်ကာ ချီပြီးကသော မင်းသမီးတစ်ယောက်သဖွယ် ကပြ အသုံးတော် ခံရသည်။ ထိုဇာတ်ခုံ ကန့်လန့်ကာ၏ နောက်ကွယ်တွင်ကာ အမှောင်တို့ အတိပြီးလျက် မိတ်ကပ်တို့ ပျက်ပြယ်ကာ အလှအပတရားတို့ အရာမရောက် အသုံးမဝင်တော့ချေ။
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ထို့နေ့က စားခဲ့ရသော ဆူရှီးတို့သည် ခါးသီးနေသည်ဟု ကျွန်ုပ်ထင်သည်။ အမည် ဖေါ်ပြနိုင်စွမ်း မရှိသော စိတ်ငလျင်တစ်ခု ကျွန်ုပ်၏ စိတ်ဝိဉာဉ်အပေါ် တုန်ခါ လှုပ်ရမ်းသွားခဲ့သည်။ အဘယ်ကဲ့သို့သော ခံစားချက်မျိုးဆိုတာ ကျွနု်ပ်ကိုယ်တိုင် မဖေါ်ပြတတ်ချေ။ သို့သော် ပြောတော့ ပြလိုက်ပါမည်။

ငါတို့ဟာ ရဲရင့် တိုးတက်နေတဲ့ လူငယ်တွေဖြစ်တယ်။ ဘဝဆိုတဲ့ လှံသွားထက်ထက် အချွန် အဖျား ထိပ်မှာ ရင်ကို ဖွင့်၊ ခေါင်းကို မော့ပြီး ရဲရဲဝန့်ဝန့် ရပ်တည်ရဲတဲ့ ငါတို့ရဲ့ အစွမ်းသတ္တိတွေဟာ ငါတို့ရဲ့ သွေကြောတွေ အထဲမှာ ဆူလောင်ပေါက်ကွဲပြီး ခွန်အားတွေဟာ အလျှံညီးညီး မွေးဖွားနေကြတယ်။ ငါတို့တွေရဲ့ အသက် ဝိဉာဉ် ခန္ဓာ ဒွန်တွဲပြီး ရှိနေသရွေ့ပေါ့။

အနန္တမေတ္တာဖြင့်
ဘကောင်း

ပန်းဥယျာဉ်ထဲမှ ပန်းတစ်ပွင့် (၁)

သူမကို စတွေ့တော့ သူမ၏ နောက်ကြောင်း မိသားစု ဘဝ အခြေအနေတို့ကို မသိ။ မိတ်ဆွေတစ်ယောက်က အိမ်တွင်ဆွမ်းကျွေးဖိတ်၍ သွားလည်ရာမှ မိတ်ဖြစ်ဆွေဖြစ် သိကျွမ်းလာရသည်။ သူမ၏ နာမည်ကို မသက်အဖြစ်သာ သိထားရသည်။

မသက်သည် ယဉ်သည်။ ဆံပင် အဖြောင့်စင်းစင်းကို ခါးအထိ အရှည်ချလျက် ကြော့နေအောင်နေသည်။ အသားအရေက ဖြူဖြူ ဖွေးဖွေးဟု မဆိုသာပေသည့် ညိုညိုညက်ညက် လည်း မဟုတ်ချေ။ သူမလိုအသားအရေမျိုးက မိန်းမတိုင်း လိုချင် တောင်းတ တတ်ကြသည့် အနေအထားမျိုးပင်။ အနောက်တိုင်းသူများကဲ့သို့ ဖြူဖြူစွတ်စွတ် အသားဖြူခြင်း မဟုတ်။ အရှေ့တိုင်းသူ တို့၏ အသားအရည် ဖွေးနုချောမွေ့ခြင်းအပေါ် အညာဒေသ၏ ညိုညိုညက်ညက် အသားအရောင်က ထပ်ဆင့် အုပ်ထားသည့် အသားအရောင်မျိုးပင်။ မျက်လုံး မျက်ဆံကလည်း အရည်လဲ့လဲ့နှင့် ဝိုင်းဝိုင်းစက်စက် ရှိလှသည်။ ဆက်ကျော်သက်အရွယ် နုပျိုလန်းဆန်းသည့် ငယ်ဂုဏ် တို့ ကုန်ဆုံးလု ကုန်းဆုံခင်၊ ထိုမှတဖန် ဘဝအတွက် အလေးအနက် စဉ်းစားကာ တည်ငြိမ်ရင့်ကျက်သည့် အသွင်သဏ္ဍာန်သို့ ကူးပြောင်းနေသည့် စပ်ကူးမတ်ကူ အရွယ်လည်း ဖြစ်သည်။ နုပျိုခြင်းတို့ ကျန်ရှိသေးသည်။ တည်ငြိမ်ရင့်ကျက်မည့် ဟန်ကိုလည်း မြင်ရတတ်သည်။

သူမနှင့် စကားစပြောဖြစ်တော့ မိန်းကလေးအများစုတွင် ရှိတတ်သည့် ရှိုးတိုးရှန်းတန်း၊ ရှက်ကိုးရှက်ကန်း အမူအရာမျိုး မရှိပဲ၊ ရင်းနှီးပွင့်လင်းစွာ စကားပြောသည်။ သူမတွင် ဟန်မရှိ။ မာန်မရှိ။ တစ်ဖက်သား စကားပြောဖေါ် ယောကျင်္ားတစ်ယောက်အပေါ် မည်သည့် အမြင်မျိုးမှ ထားရှိချင်း မရှိပဲ တွေ့သည့် ဆုံသည့်အခိုက်အတန့်အတွင်း အရိုးခံအတိုင်း စကားပြောသည်။ ထို့ကြောင့်ပဲထင်သည် ကျွနု်ပ်နှင့် ထိုနေ့က စကားတော်တော်များများ ပြောဖြစ်ကာ သိကျွမ်းခဲ့ရသည်။

သိကျွမ်းတော့လည်း သူမအကြောင်း ပိုမို သိလာရသည်။ သူမသည် ထင်ထားသည်ထက် သွက်လက် ချက်ချာသော မိန်ကလေးတစ်ဦးလည်း ဖြစ်သည်။ ဆူရှီးဟု ခေါ်သော ဂျပန်ရိုးရာ စားစရာများ လုပ်ရောင်းသည့် စားသောက်ဆိုင်တစ်ခုကိုလည်း ဦးစီးလုပ်ကိုင်နိုင်လေသည်။ နိုင်ငံ ရပ်ခြား တိုင်းတစ်ပါး တွင် မြန်မာမိန်းကလေးတစ်ယောက် တစ်နိုင်တစ်ပိုင်ဖြင့် တင့်တင့်တယ်တယ် လုပ်ကိုင်စားသောက်နိုင်သည်ကို တွေ့ရတော့ ဝမ်းသာမိသည်။ အခုလို အသက်အရွယ် အပိုင်းအခြားတွင် အလုပ်တွေ လုပ်ကိုင်နိုင်ပြီးဆိုမှဖြင့် နောင်တွင် တိုးတက်ကြီးပွား ချမ်းသာဖို့ပင် ရှိတော့သည်ဟု ကောင်းချီးပေးရသည်။

မိတ်ဆွေအဖြစ် သိကျွမ်းရတော့ မိတ်ဖြစ် ဆွေဖြစ် သူမ၏ စားသောက်ဆိုင်ကို အလည်လာခဲ့ရန် ဖိတ်ခေါ်လေသည်။ ဂျပန် အစားအစာများကို ခုံမင်စွာ စားလေ့ရှိသော ကျွန်ုပ်အတွက် နောင်ရက်များ၊ အလုပ်ပိတ်ရက်များတွင် အလည်လာမည်ဟု ကတိကျွံရသည်အထိ ဖြစ်ရသည်။ သို့ရာတွင် လွန်ခဲ့သော လများက အလုပ်များ အလွန်တရာ မအားမလပ် ရှိသည်က တစ်ကြောင်း၊ တစ်နေရာနှင့် တစ်နေရာ သွားလာရသည်တွင် အဆင်မသင့် သေးသည်က တစ်ကြောင်း သူမအား ပေးထားခဲ့သည့် ကတိကို မေ့မေ့လျော့လျော့ ရှိသွားခဲ့သည်။

တစ်နေ့တွင် သူမ ဖုန်းဆက်လာသည်။
“အစ်ကို ကျွန်မ ဆူရှီး ဆိုင်ကို ဘယ်တော့ လာလည်မလဲ” ဟု တကူးတကဖြင့် အမေးရှိလာတော့မှ သူမ၏ ဆိုင်အား လာလည်မည်ဟု ကတိပေးထားသည်ကို သတိရမိတော့သည်။
“အဲဗျာ..ဟုတ်ပါရဲ့…အစ်ကိုမေ့နေတာ။ ဒီတစ်ပတ်တော့ လာခဲ့ပါမယ်”
“နေ့လည်လောက် လာခဲ့ပါ အစ်ကို. နေ့လည်လောက်ဆို လူပါးတော့ စကားပြောပြီး ဧည့်ခံလို့ ရတာပေါ့”

ဤသို့ဖြင့် ကျွနု်ပ်သည် ပထမဦးဆုံး အကြိမ် မသက်၏ ဆူရှီးဆိုင်ကို ရောက်သွားဖြစ်ခဲ့သည်။ ရောက်တော့လည်း သူမသည် ဆူရှီး စားသောက်ဖွယ် စုံစုံလင်လင်ဖြင့် အစ်ကို တစ်ယောက်သဖွယ် ပြုမူ ပြောဆို ကျွေးမွေး ဧည့်ခံလေသည်။ နှမကလေးများဖြင့် နှစ်တော်တော်ကြာ ခွဲခွာနေရသော ကျွန်ုပ်အတွက် မသက်သည် ကျွန်ုပ်၏ နှမကလေး အရွယ်ပင် ဖြစ်သည်။ နှမအရွယ် မိန်းမပျိုလေးတစ်ယောက် ဖြစ်သည့်အပြင် မြန်မာ မိန်းကလေး တစ်ယောက် ဖြစ်သည့် အတွက် ရိုးသားစွာ ပြောဆိုဆက်ဆံသည်တွင် သူမသည် ကျွန်ုပ်အပေါ် တဖြည်းဖြည်းဖြင့် ယုံကြည်ကိုးစားမှုရှိလာသည်။

“အစ်ကို..ကျွန်မ ဒီနိုင်ငံ ရောက်လာတာ သုံးနှစ်လောက် ရှိရော့မယ်..မြန်မာပြည် အရမ်းပြန်ချင်တာပဲ”
“အလုပ်တွေ နားတဲ့ အခါပြန်ရမှာပေါ့ကွယ်…အလုပ် လုပ်နိုင်တဲ့ အချိန်မှာ ကြိုးစားပြီး လုပ်လိုက်အုံးပေါ့”
“ဒါပေမယ့် အစ်ကိုရေ…ကျွန်မ အမေနဲ့ မောင်လေးတွေအတွက် ပိုက်ဆံပြန်ပို့ပေးရအုံးမယ်…ကျွန်မနိုင်ငံခြား လာနိုင်ဖို့ အတွက် အိမ်ကို ပေါင်ပြီးလာခဲ့ရတာ”

သည်လိုနှင့် မသက်သည် သူမ၏ မိသားစုနှင့် သူမ၏ဘဝ အခြေအနေကို ရင်ဖွင့်လာသည်။ သူမ၏ အသံတို့ တုန်ရီ မနေခဲ့။ သို့သော် ပူပန်သောကတို့ လွှမ်းနေသည်။ သူမ၏ မျက်ဝန်းတွင် မျက်ရည်တို့ စိုစွတ်မနေခဲ့။ သို့သော် ရီဝေအုံ့မှိုင်းသော မျက်ဝန်ညိုကို မြင်ရတတ်သည်။ သေးသွယ်လှပနေသော သူမ၏ လက်ချောင်းတို့သည် ဘဝရပ်တည်ရေးအတွက် အလုပ်လုပ်နေသော လက်ချောင်းများ ဖြစ်လေသည်။ သြော်..ငါတို့ မြန်မာ မိန်းကလေးတွေများလည်း သူ့အပူ၊ သူ့ဒုက္ခတွေနဲ့ ဖြတ်သန်းလာရ၊ ဖြတ်သန်းနေရ ပါပဲလားဟု စာနာသနားမိခဲ့ရသည်။
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
မသက်ဘဝတွင် အဖေသည် မသက်သိတတ်သည့် အရွယ် လောက်တုန်းကတည်းက ဆုံးပါးသွားခဲ့သည်။ အားကိုးအားထားရာ မိသားစု ရွှေတောင်ကြီး ပြိုလဲခဲ့သည်တွင် မောင်နှစ်မ လေးယောက်ရှိသော မိသားစုအတွက် အမေသည် ခိုကိုးရာ မဲ့လေသည်။ မောင်နှမ သားချင်း လေးယောက်ထဲတွင် မသက်က တတိယမြောက်။ အကြီးဆုံး အစ်ကိုနာမည်က ကိုသက်နိုင်။ သူက အေးအေးဆေးဆေးရှိလွန်းကာ ဘာတစ်ခုမှ စွမ်းစွမ်းတမံ ပေါက်ပေါက်ရောက်ရောက် မရှိချေ။ မိသားစုအတွက် အားကိုးအားထားရာ အစ်ကိုကြီး အဖအရာတွင် ကိုသက်နိုင် တာဝန်ယူ မရပ်တည်နိုင်ခဲ့ချေ။ ကိုသက်နိုင်အောက်မှ မသက် အစ်မသည် နာတာရှည် ရောဂါသည်။ ထို ရောပါသည် အစ်မအား ပြုစု စောင့်ရှောက်နေရခြင်းဖြင့် မသက်အမေသည် အလုပ်လည်း မလုပ်နိုင်။ အလုပ်လည်း မလုပ်တတ်ချေ။ မသက်အောက်မှ အငယ်ဆုံးမောင်သည် အဖေဆုံးတော့ လူမမယ် အရွယ်လေးပင် ရှိသေးသည်။

အဖေရှိတုန်းက ရပ်ကွက်ထဲတွင် မသက်တို့ အိမ်စီးပွားရေးသည် တောင့်တောင့် တင်းတင်းရှိသည်။ အမေ ဒေါ်သိန်းတန်နှင့် သားသမီး လေးယောက်ကို အဖေဖြစ်သူ ဦးအံ့မောင်က မတောင်းမတ မကြောင့် မကြ ဘဝတွင်ထားသည်။ မသက် အမေ ဘာအလုပ်မှ လုပ်စရာမလို။ အဖေလုပ်သူ ဦးအံ့မောင် တစ်ယောက် စီးပွားရေးနှင့် လုံးချာလည်လိုက်ကာ ငွေနောက် တကောက်ကောက် လိုက်နေချိန်တွင် မသက်တို့ အစ်ကိုကြီးဆုံး ကိုသက်နိုင်သည် အဖေ၏ အုပ်ထိန်းမှုအောက်မှ လွတ်နေလေ့ရှိသည်။ ဦးအံ့မောင်၏ သားအကြီးအပေါ် အုပ်ထိန်းနိုင်မှု စွမ်းပကားသည်် ခပ်ပေါ့ပေါ့ ခပ်ပါးပါး ကျိုးလွယ် ပဲ့လွယ်သော သြဇာသက်ရောက်မှုလောက်သာရှိသည်။ အမေကလည်း ရောဂါသည် သမီးအကြီးကိုသာ တစ်နေကုန် ပြုစုနေရတော့ ကိုသက်နိုင် ဆေးစွဲကာ ဆေးသမား ဖြစ်သွားချိန်တွင် ဘယ်သူမှာ တားဆီးလို့ မရတောချေ။ ကိုသက်နိုင် ဆေးစွဲတော့ ရှစ်တန်းကျောင်းသား အရွယ်ပင် ရှိသေးသည်။

ကိုသက်နိုင် ရှစ်တန်းမှာပင် အဖေဆုံးသည်။ အဖေအသက်ရှင်စဉ်တုန်းက ရှာဖွေစုဆောင်ခဲ့သော ရတနာများ၊ အတွင်းပစ္စည်း အထုပ်အထည်များကို တဖြည်းဖြည်း ထုခွဲရောင်းချရကာ သားအကြီးက ဖြုန်းလိုက်၊ သမီးအကြီး ရောဂါအတွက် ဆေးကုလိုက်နှင့် မသက်တို့ မိသားစုတွင် ဝင်ငွေ မရှိပဲ တအိအိဖြင့် ဦအံ့မောင် ရှိစဉ်က အတိုင်း ဆက်လက် နေလာခဲ့ကြသည်။ ဘီးလုံးတို့သည် အရှိန်ရှိသည့်အခါ တစ်လိမ့် တစ်လိမ့်ဖြင့် သွားနေသော်လည်း အရှိန်ကုန်သည့် အခါတွင် ရောက်သည့်နေရာ၌ လဲကျတတ်လေသည်။ ဒေါ်သိန်တန်တို့ မိသားစု ဘီးလုံးသည်လည်း ဦးအံ့မောင်ရှိစဉ်တုန်းက အရှိန်ဖြင့် ဆက်လက်၍ လိမ့်ကာလိမ့်ကာ သွားနေသေးသော်လည်း အချိန်တန်လို့ အရှိန်ကုန်ကာ ပြိုလဲတော့မည့် အရိပ်အရောင်များ စတင်မြင်ရတော့သည်။

မိသားစု စားဝတ်နေရေးကျပ်တည်လာသည်။ မသက် အရွယ်ရောက်လာချိန်တွင် အိမ်သုံးစရိတ် ပိုမိုများပြားလာသည်။ အိမ်တွင်းပစ္စည်းများ တစ်စတစ်စနှင့် ပေါင်နှံရောင်းချလာခဲ့သည်မှာ ကုန်ခန်းလုနီးပါရှိပြီ။ မသက် ဆယ်တန်းရောက်သည်တွင် အမေ နောက်ထပ် အိမ်ထောင်ပြုခဲ့သည်။ ဆေးသမား လူရွယ်တစ်ယောက်၊ ရောဂါသည် မိန်းကလေးတစ်ယောက်၊ အထက်တန်းကျောင်းသားမောင် တစ်ယောက်နှင့် အပျိုဖြန်းအရွယ် မိန်ကလေးတစ်ယောက်တို့ ရှိသော မသက်တို့ အိမ်ပေါ်သို့ အမေသည် တစိမ်းယောကျင်္ားတစ်ယောက် ခေါ်တင်လာသည်။

အမေ မထိန်းနိုင်သော သားအကြီး ကိုသက်နိုင်ကို ထိန်းကွပ်နိုင်ရန် နှင့် မိသားစု စီးပွားရေး ကျောထောက်နောက်ခံ ရစေရန် ရည်ရွယ်ကာ အမေ နောက်အိမ်ထောင်ပြုခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် မှန်းချက်နှင့် နှမ်းထွက်မကိုက်ဖြစ်ရကာ အမေ့တွက်ဆချက်တို့ မှားယွင်းခဲ့သည်။ အမေနောက်အိမ်ထောင်ပြုပြီး တစ်နှစ်အတွင်းမှပင် ပထွေးလုပ်သူက စီးပွားရေး အရင်းအနှီးလိုသည်ဟုဆိုကာ အဖေထားခဲ့သော အိမ်နှင့်မြေကို ရောင်ချခဲ့သည်။ အိမ်နှင့် ခြံ တွင်နေရသော မသက်တို့ တိုက်ခန်းသို့ ပြောင်းနေကြရသည်။ အိမ်နှင့် ခြံ ရောင်းရငွေကို ပထွေးလုပ်သူက အုပ်စီးလျက် ခြေရာဖျောက် ထွက်ပြေးသွားသည်။ အမေ့ဘဝသည် မသေရုံ တမယ်သာ ကျန်တော့သည်။ သားသမီးတို့ အပေါ်တွင်လည်း အရှက်တကွဲ အကျိုးနည်း ဖြစ်ရသည့် အပြင် ငွေးကြေးဥစ္စာတို့သည်လည်း ပြုတ်ပြုတ်ပြုန်း ပျက်ဆီးကုန်သည်။

ထိုအချိန်တွင် မသက်သည် ဆယ်တန်းကို နှစ်ကြိမ််ကျပြီးခဲ့လေပြီ။ မိန်းမတို့မည်သည် အဆင်းရှိတတ်ရာ၏ သို့တည်းမဟုတ် အရည်အချင်းသော်လည်း ရှိတတ်ရာ၏။ အဆင်း မရှိ၊ အချင်းလည်း မရှိသော မိန်မတို့သည်ကား ဖွဲစကွဲမျှသာ ဘာမှ အသုံးမဝင် တော့ဟု အမေကပြောလေ့ရှိသည်။ အဆင်းတည်းဟူသော ရုပ်ရည်ရူပကာသည် မသက်တွင် ရှိပါ၏။ အတန်းပညာက ဆယ်တန်းကို နှစ်ခါကျပြီးသည့် နောက်ပိုင်းတွင် ကျောင်းထွက်လိုက်သည်။
အသက် နှစ်ဆယ်ကျော် အရွယ် မသက်အတွက် အိမ်ထောင်ပြုရမည်လော။ သို့တည်းမဟုတ် အသက်မွေး ဝမ်းကျောင်းစရာ ပညာလေး တစ်ခုလောက်သင်ပြီး မိသားစုကို ထောက်ပံ့ရမည်လောဟု အနာဂတ်အတွက် စဉ်းစားစရာ အတွေးစများ တစစနှင့် လွန်ဆွဲ အားကောင်းလာသည့် အချိန်ကာလများလည်း ဖြစ်သည်။

အလုပ်အကိုင် ရှားပါးသော မြန်မာပြည် အနေအထားတွင် အရောင်းဝန်းထမ်းစာရေးမ အလုပ်တစ်ခုရဖို့ရန်ပင် မသက်အတွက် ခက်ခဲလှသည်။ ကိုယ့်တွင် ရှိသော ရုပ်ရည် ရှုပကာကို ငွေးကြေဖြင့် ဝယ်ယူလိုသူတွေလည်း တစ်ပုံတစ်ပင် ပင်။ သို့ရာတွင် မသက် ကိုယ့်ခန္ဓာကိုယ်ကို ထိန်းသိမ်းသည်။ ဆယ်တန်းမအောင်၊ ပညာသာ မတတ်ပေသည့် ညဏ်စွမ်း ညဏ်စ တို့ကို အသုံးချလျက် မိသားစု ဆင်းရဲကျပ်တည်မှ လွတ်မြောက်အောင် ကြိုးစားရမည်ဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကို အားပေးထားသည်။ မြေနိမ့်ရာ လှံစိုက်လိုသူတွေက မသက်တို့ မိသားစုအပေါ် မျက်လုံး ဒေါက်ထောက်ကြည့်ကြသည် ကျားသတ္တဝါတို့ က သမင်ငယ်ဖြစ်သော မသက်ကို အသာငန်းငန်း ချောင်းမြောင်းနေကြသည်။ အကွက်ကောင်းကို ချောင်းမြောင်းကာ အာနည်းသူတို့အပေါ် အနိုင်ယူလိုကြသည့် ဥပဒေ အစိုးမဲ့သော လူ့အဖွဲ့အစည်းတွင် မသက်တို့ မိသားစု လူဖြစ်လာကြရသည်။

တစ်နေ့တွင် ရပ်ကွက်ထဲမှ နီးစပ်ရာ ပွဲစားမိန်းမလည်တစ်ယောက်မှ မသက်ကို ချဉ်းကပ်လာသည်။ မသက် နိုင်ငံခြား သွားချင်လျင် နည်းလမ်းတွေရှိကြောင်း၊ နိုင်ငံခြားတွင် အလုပ်လုပ်ပါက အဆင်ပြေကြောင်း စကားလမ်းပေး စပ်ဟပ်လာသည်။ မသက်သိသည်။ ဘန်ကောက်နိုင်ငံ၊ တရုတ်နယ်စပ် နိုင်ငံများသို့ မြန်မာပြည်မှ မိန်ကလေးများအား လူကုန်ကူးကာ ရောင်စားလေ့ရှိသည်ကို မသက် နားလည်ထားသည်။ မိန်းကလေးများအား အတင်းအဓ္ဓမ အနိုင်အထက်ပြုကာ ပြည့်တန်ဆာ လုပ်ခိုင်းကြသည်။ ထို့နောက် ထိုမိန်ကလေးများ အေအိုင်ဒီစက် ရောဂါများရလျက် မိဝေးဘဝေး တစ်ရပ်တစ်ကျေးတွင် မိမိတို့၏ မိဘ နာမည်ကို တလျက် အသက်ဆုံးရှုံးကျရသည်။ သို့အတွက် ထိုကဲ့သို့ နိုင်ငံခြားသွားမည်ဆို့လျင်တော့ မသက် ဘယ်တော့မှ နိုင်ငံခြားမသွားလို။ လူ့အခွင့်အရေး အပြည့်အဝ ပေးစွမ်းသော နိုင်ငံကြီးများဆိုလျင် သွားမည်ဟု ဆုံးဖြတ်ထားသည်။

“မသက်..ဘယ်လိုလဲ။ ညည်း နိုင်ငံခြား သွားချင်လား.. ငါ့မှာ အဆက်အသွယ်တွေရှိတယ်။ ညည်းလို ရုပ်ရည်မျိုးဆိုရင် အလုပ် ကောင်းကောင်းရမှာ အသေအချာပဲ”
“ရှင်ပြောတဲ့ အလုပ်တွေဆိုတာ ကျွန်မသိပါတယ်။ အဲဒီ အလုပ်မျိုးတွေနဲ့ ဆိုရင်တော့ ကျွန်မ မသွားလိုဘူး”
“ညည်း မိသားစုကိုလည်း ညည်းပြန်ကြည့်အုံးလေ..ညည်းတို့မှာ ဒီလောက် ငွေကြေးကျပ်တည်းနေတော..ဘယ်လိုအလုပ်မျိုး မဆို လုပ်မှပေါ့အေ…အခုဟာကလည်း ညည်းကို သဘောကျနေတဲ့ လူက ပိုက်ဆံ အများကြီးပေးမှာတဲ့ အေ့”
“ဟင့်အင်..ကျွန်မ အဲဒီလို အလုပ်မျိုးတော့ မလုပ်လိုဘူး..ကျွန်မ ခွန်အားတွေ အသိညာဏ်တွေ အသုံးချပြီး ကြိုးစားအလုပ်လုပ်တာမျိုး သဘောကျတယ်.”
“အမလေးဟယ်….ညည်း နဲ့ကျမှ အပြောရကျပ်လိုက်တာ..”
“ဟုတ်တယ်..ကျွန်မ သွားရမယ်ဆိုရင်တော့ အမေရိကန်လို နိုင်ငံမျိုးကို သွားမယ်. ဒါဆိုရင် ရှင်ပြောတဲ့ မဟုတ်က ဟုတ်က ပြည့်တန်ဆာ အလုပ်မျိုးတွေလည်း လုပ်စရာ မလိုတော့ဘူး”

ခရီးသွားသူ၏ စာအုပ်(၃)

တလောဆီက ရေးခဲ့တဲ့ ခရီးသွားသူ၏ စာအုပ် မှာ (၁) ဆိုပြီး ထည့်လိုက်တာ သဘောကတော့ (၂) ဆက်ရေးမယ်ပေါ့။ သို့ပေသည့် ပညတ်သွားရာ ဓါတ်သက်ပါ ဆိုသလို ခရီးဆက်သွားဖို့ အကြောင်းက ဖန်လာတော့ ရေးလက်စကို ရပ်လိုက်တာ စာမူက ဓါးစားခံ ကြားထဲမှာ ပျောက်သွားတယ်။ တနေ့ကပဲ စီဒီတစ်ချပ်ထဲမှာ ဖြတ်ကနဲ တွေ့လိုက်ရလို့ အဲဒီ အာရုံက ပြန်ပေါ်လာတာ။ ဒါပေမယ့် လောလောဆယ် အာရုံတံခါးကို ခဏခဏ လာခေါက်ပြီး တံခါးကခေါင်းလောင်းကို တီးနေတာက လတ်တလော ရွှေ့တဲ့ပြောင်းတဲ့ ကိစ္စတွေနဲ့ပဲ ဆိုတော့ အာရုံတံခါးကို အရင်ဖွင့်ပေးလိုက်ပါရစေအုံး ဆိုပြီး ခရီးသွားသူ၏ စာအုပ်(၃) ဆိုပြီး တပ်လိုက်တာပါ။

စာရေးသူ ဂျပန်မှာ နှစ်နှစ်ကျော်လောက် အလုပ်လုပ်ပြီးတော့ မေးခွန်းတစ်ခုက ဂျပန်နိုင်ငံကို ကြိုက်လားပေါ့။ ကြိုက်တယ်ဆိုရင် ဘာဆက်လုပ်မယ်။ မကြိုက်ဘူးဆိုရင် ဘာဆက်လုပ်မယ် အစရှိသဖြင့် ထပ်ဆင့်ကဲ မေးခွန်းကရှိလာတယ်။ အမေပြောသလို ချီးကျရာ ပျော်တတ်တဲ့ ကျွနု်ပ်အတွက် ဘုရားသခင်က ကောင်းကင်ကနေ ကျွန်ုပ်ကို ကမ္ဘာပေါ်မှ ကျရာနေဆိုပြီး ပစ်ချခဲ့သည်တိုင် ကျတဲ့နေရာမှာ ရှိတဲ့ လူတွေရဲ့ ဘာသာစကား၊ ဓလေ့ ထုံးတမ်းအစဉ်အလာ၊ အစားအသောက်တွေနဲ့ အလွယ်တကူ ရောနှောပစ်နိုင်စွမ်း ရှိခဲ့တယ်။ သို့ပေသည့် သုံးနှစ်တစ်ခါ၊ ငါးနှစ်တစ်ခါ၊ ဆယ်နှစ်တစ်ခါ…အစရှိသဖြင့် ရှေ့အနာဂတ်အတွက် အစီအစဉ်ဆွဲလေ့ရှိတဲ့ ကျွနု်ပ်အတွက် နောက် အနှစ်နှစ်ဆယ် အတွင်း ကမ္ဘာပေါ်မှာရှိတဲ့ နယ်မြေတွေကို ကျုးကျော် ခြေဆန့်ချင်သည်က တစ်ကြောင်း၊ တစ်နေရာတည်းမှာ မပြောင်းလဲပဲ အမြဲရပ်မနေချင်သည်က တစ်ကြောင်း ဂျပန်နိုင်ငံ စွန့်ခွာဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ကောင်းပြီး ဘယ်သွားမလဲပေါ့။

ကျွနု်ပ်ကိုယ်တိုင်က ကမ္ဘာမြေကြီးကို စိတ်ဝင်စားပြီး မြေကြီး ခြံကျယ်ကျယ်တစ်ခုမှာ ငယ်ငယ်တုန်းက လုပ်ခဲ့ရပြီး ကြီးမှ လုပ်ခွင့် မကြုံတော့တဲ့ အပင်တွေစိုက်ပျိုးတာကို ဝါသနာပါတယ်။ လူတွေက ရီကြအုံးမယ်။ အခြားလူတွေ အတွက်တော့ သိပ်ပြီး ကြီးကျယ်ခန်းနားတဲ့ ရည်ရွယ်ချက်၊ ရည်မှန်းချက် တစ်ခုမဟုတ်ပါဘူး။ကျွနု်ပ်အတွက် ဘဝမှာ လုပ်ချင်တာတွေအများကြီးထဲက တစ်ခုပါ။ ကောင်းပြီး ကျွနု်ပ်တတ်ထားတဲ့ ကွန်ပျုတာပညာရပ်ကို အရင်းအနှီးပြုပြီး ခြံကျယ်ကျယ်ကို ဘယ်မှာ ရနိုင်မလဲ။ မိဘကျောထောက်နောက်ခံ ငွေကြေးမရှိဘူး။ အာဏာရှိ လူတန်းစာ အသိုင်းအဝိုင်းနဲ့ အဆက်အစပ်လည်း မရှိ။ ခုခေတ်က ဗိုလ်မှုး၊ ဝန်ကြီးတွေနဲ့ သိကျွမ်းတယ်ဆိုရင်တောင် ပါးစပ်အရသာခံ ပြောနေကြတဲ့ ခေတ်ဆိုတော့ ကျွနု်လို အရာရာ ဆန့်ကျင်ပုန်ကန်လိုတဲ့ စိတ်နဲ့ ဘဝမှာ လုပ်ချင်တာတွေ လုပ်ရဖို့ ဘယ်လိုရပ်တည်ရမလဲ။ မြန်မာပြည်က ပညာတတ်လူငယ်တွေ ကော ဘာလုပ်ကြမလဲ။

ဒီတော့ ဒီလိုသုံးသပ်မိတယ်။ မြန်မာပြည်မှာ အိမ်စျေးမြေစျေးတွေက ခေါင်ခိုက်နေတော့ အလုပ်လုပ်ရင် ရတဲ့ ဝင်ငွေနဲ့ တိုက်ခန်းတောင် မကပ်နိုင်ဘူး။ ဂျပန်မှာ နိုင်ငံကသေးတော့ မြေကလည်း ရှားပါဘိနဲ့။ ကျွနု်ပ်ကို မြေကျယ်ကျယ် ပေးနိုင်မယ့် နိုင်ငံက နိုင်ငံကြီးတွေဖြစ်တဲ့ အမေရိက၊ သြစတြေးလျ သို့မဟုတ် ကနေဒါ နိုင်ငံတွေကပဲ ပေးနိုင်မယ်။ ဒါကို တစ်ချို့ ပြောကြလိမ့်အုံးမယ်။ တိုင်းတပါးကို အထင်ကြီးတယ်ပေါ့။ အင်း…မသေခင်လေးမှာ လုပ်ချင်တာလေးတွေ၊ လွတ်လပ်စွာ နိုင်စွမ်းရှိတဲ့ အခွင့်အလမ်းတွေနဲ့ လူအမျိုးမျိုး အထွေထွေရဲ့ ယဉ်ကျေးမှု ဓလေ့ထုံးတမ်းအစဉ်အလာ၊ လုပ်နည်းလုပ်ဟန်တွေအကြောင်း လေ့လာပါရစေအုံး။

မြန်မာနိုင်ငံသား ဖြစ်တဲ့အလျောက် နိုင်ငံတစ်နိုင်ငံကနေ တစ်နိုင်ငံသွားရတယ် ဆိုတာ ခက်တော့ အခက်သား။ မြန်မာနိုင်ငံသားတွေအနေနဲ့ နိုင်ငံကူး လက်မှတ်လုပ်ရတာ၊ အခြားနိုင်ငံရဲ့ ပြည်ဝင်ခွင့်ယူရတာ၊ ပြည်ပထွက်ခွာခွင့်လုပ်ရတာတွေက ခက်ခဲလွန်းလို့ ဧဝရက်တောင်ကို ချိုင်းထောက်နဲ့ တက်ရတာက လွယ်လိမ့်အုံး။ အထူးသဖြင့် နိုင်ငံကြီးတွေကို သွားတဲ့အခါမှာ အခုလေယာဉ်လက်မှတ်ဝယ်၊ အခု ထသွားလို့ မရဘူး။ အချိန်တွေယူပြီး ပြင်ရဆင်ရအုံးမှာ။ နောက်ပြီး ကျွနု်ပ်တတ်တဲ့ ပညာနဲ့ သွားမယ်လို့ကြည့်လိုက်တော့ စင်ကာပူကနေတဆင့် ခြေကုပ်ယူပြီးမှ သွားလို့ရမယ်လို့ လေ့လာမိတယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ တစ်အချက် စင်ကာပူမှာ အင်္ဂလိပ်စကားပြောလို့ရတဲ့အတွက် နိုင်ငံတကာနဲ့ ဆက်သွယ်ရတဲ့ အလုပ်အကိုင်တွေမှာ အခွင့်အလန်းတွေ ပိုများမယ်။ ကနေဒါကို သွားမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့ရင် မြန်မာနိုင်ငံသားတွေအတွက် ကနေဒါ သံရုံးက စင်ကာပူမှာ ပဲရှိတယ်။ နောက်ပြီး စင်ကာပူဆိုတဲ့နိုင်ငံ ဘာလဲဆိုတာ မြည်းစမ်းကြည့်လိုက်ချင်သေးတယ်။

အဓိက ကတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကို နိုင်ငံတကာ စျေးကွက်မှာ စျေးကွက်တင်ရောင်းရတာပါပဲ။ ကိုယ်ကိုယ်တိုင် စီးပွားရေးလုပ်ငန်းတစ်ခုကို အစပျိုး မတည်ထောင်နိုင်းသေးခင် အတောအတွင်းပေါ့။ တစ်နေ့ထက်တစ်နေ့ တိုးတက်ပြောင်းလဲနေတဲ့ ယနေ့ခေတ်ကြီးမှာ မြန်မာပြည်က ပညာတတ်လူငယ်တွေ ရေကြည်ရာ မျက်နုရာ အလုပ်အကိုင်အခွင့်အလမ်းတွေ ရှာဖွေကြရတယ်။ ဒီနေရာမှာ ပြောပြချင်တဲ့ စျေးကွက်တစ်ခုက အမေရိကန်နိုင်ငံက အလုပ်သမားရှာတဲ့ ကုမ္ပဏီခပ်သေးသေးလေးတွေက စင်ကာပူ အလုပ်သမား စျေးကွက်ကို မျက်စိကျလေ့ရှိကာ H1b ဆိုတဲ့ အမေရိကန်နိုင်ငံမှာ အလုပ်လုပ်ခွင့်ရတဲ့ ပြည်ဝင်ခွင့်ကို ထောက်ခံပေးပြီး အလုပ်သမားတွေကို ငှားရမ်းကြလေ့ရှိတယ်။ လူသားအရင်းအမြစ်နဲ့ပဲ အခြေခံပြီး တည်ဆောက်ထားရတဲ့ စင်ကာပူအလုပ်အမားစျေးကွက်မှာ အရည်အသွေးပြည်ဝတဲ့ အလုပ်သမားတွေကို လွယ်လင့်တကူရနိုင်တယ်။

ဒီတော့ ကိုယ့် ကိုယ်ကို စျေးကွက်တင်ရောင်းဖို့အတွက် ကျွန်ုပ် ကိုယ်တိုင် စင်ကာပူကို ၂၀၀၆-ခုနှစ် အေပြီလ ကုန်လောက်မှာ ရောက်ခဲ့သည်။ အဲဒီ နှစ် အပိုင်အခြား ကာလတွေတုန်းက စင်ကာပူအစိုးရရဲ့ လမ်းဖွင့်ပေးမှု၊ အခွန်အထုတ်နည်းပါးမှု၊ ပညာရှင်များ လွယ်လင့်တကူ ရရှိနိုင်မှုတို့ကြောင့် နိုင်ငံတကာမှ ကုမ္ပဏီများ စင်ကာပူတွင် လာရောက်ကာ ရင်းနှီးမြုတ်နှံ လုပ်ကိုင်ကြသည်။ ကုမ္ပဏီအသစ် စတင်အခြေပြု စာရင်းသွင်းဖို့ အလွန်လွယ်ကူသလို့၊ လိုအပ်သည့် ဆက်သွယ်ရေးလိုင်းများ၊ အင်တာနက်၊ဖုံးလိုင်း အစရှိသည်တို့ကို စင်ကာပူ အစိုးရအနေဖြင့် နေ့ချင်းညချင်း အလျင်အမြန်ထောက်ပံ့နိုင်စွမ်းရှိသည်။ ထိုသည့်အတွက် အလုပ်အကိုင်အခွင့်အလမ်းများ၊ ပရောဂျက်များ အမြောက်အမြား ပေါ်ပေါက်လာကာ လိုအပ်သည့် အလုပ်အမား အရင်းအမြစ်ကို စင်ကာပူ အစိုးရအနေဖြင့် နိုင်ငံတကာမှ အရည်အသွေးပြည့်ဝသော ပညာရှင်များ ဖြင့် ဖြည့်ဆည်းရတော့သည်။ စင်ကာပူ လူဝင်မှု ကြီးကြပ်ရေးမှလည်း လိုအပ်သည့် အလုပ်လုပ်ခွင့် ကပ်ပြားများကို အလျင်အမြန် အဆင့်ဆင့်ဆောင်ရွက်ပေးကြရသည်။

ကြက်ပေါင်ဘောလုံးတစ်လုံးကို မျက်နှာပြင် အမာတစ်ခုပေါ်သို့ ပစ်ပေါက်လိုက်ပါက ပစ်ပေါက်သည့် အား၊ ထိတွေ့မည့် မျက်နှာပြင် အပျော့အမာပေါ်မူတည်လျက် ပြန်ကန်ထွက်လာမည့် ကြက်ပေါင်ဘောလုံး၏ အမြင့်ပမာဏ မည်မျှမြင့်တက်သွားနိုင်မည်ကို တွက်ဆကြည့်နိုင်သည်။ စင်ကာပူသည် ကျွနု်ပ် ပစ်ပေါက်မည့် ကြက်ပေါင်ဘောလုံးအတွက် မျက်နှာပြင် အမာတစ်ခုဖြစ်လိမ့်မည်ဟု တွက်ဆခဲ့သည်။ ဘောလုံးကို အားအကုန်းသုံး ၍ ပစ်ပေါက်ရမည့် တာဝန်သည် ကျွန်ုပ်၏ တာဝန် ဖြစ်ချေမည်။

နိုင်ငံတစ်နိုင်ငံကို အခြေပြုကာ ထိုမှတဆင့် အခြားနိုင်ငံများသို့ ပြန်လည် ကူးပြောင်းမည်ဟု စဉ်းစားကြသည်တွင် ပညာတတ်လူငယ်အများစုသည် ကနေဒါ၊ သြစတြေးလျ၊ အမေရိကန် နိုင်ငံများကို ရွေးချယ်စဉ်းစားကြသည်။ အချို့လည်း ရောက်သည့် နေရာတွင် တင့်တိမ်ရောင့်ရဲ့ ကျရကာ၊ ဘဝကို အသစ်မှစ ဘုရင်နောင် ဖေါင်ဖျက်ရမည့် အလုပ်မျိုးကို မလုပ်လိုကြတော့။ ငွေကြေးအင်အား၊ ပြောင်းရွှေ့လို့သည့် စိတ်ပါဝင်စားမှု၊ အခွင့်အရေး၊ မိမိကိုယ်ကိုယ် ယုံကြည်ကိုးစားမှု အစရှိသည်တို့ ပေါင်းဆုံးဆည်လာရအောင် ဖန်တီးယူရပေသည်။

ကနေဒါ၊ သြစကြေးလျ နိုင်ငံတို့တွင် အခြေချ ပြောင်းရွှေ့နေထိုင်လိုသည့် ပညာတတ်လူငယ်များအား သက်ဆိုင်ရာ လူဝင်မှုကြီးကြပ်ရေးမှ ဖိတ်ခေါ်လျက်ရှိသည်။ သို့ရာတွင် လိုအပ်သည့် အချက်အလျက်များ ပြည့်စုံရပါလိမ့်မည်။ မိမိတို့ တတ်ထားသည့် ပညာအရည်အချင်းကို အကဲဖြတ်ပေးမည့် အဖွဲ့အစည်းကို ဆက်သွယ်ကာ ကနေဒါ၊ သြစတြေးလျ နိုင်ငံများမှ လက်ခံမည့် စံကို သတ်မှတ် အမှတ်ယူရသည်။ တစ်ချိန်တည်းမှာပင် ကိုယ်တတ်ထားသည့် အင်္ဂလိပ်စာ အဆင့်အတန်း ကို သတ်မှတ်ပေးမည့် IELTS ဟုခေါ်သော အရည်အချင်းစစ် စာမေးပွဲကို ဖြေဆိုရကာ အမှတ် ကောင်းကောင်း ရရှိဖို့ လိုအပ်ပြန်သည်။ လိုအပ်သည်များကို ပြင်ဆင်ပြီးပါက လျှောက်လွှာကြေး အမေရိကန် ဒေါ်လာ သုံးထောင်ကျော်မျှ အကုန်အကျခံကာ ကနေဒါသံရုံး၊ သြစတြေးလျသံရုံ စသည့် ကိုယ် ရွှေ့ပြောင်း အခြေချခွင့် လျှောက်ထားလိုသည့် သံရုံးကို ဆက်သွယ်လျက် လျှောက်လွှာတင်ရသည်။ တစ်နှစ်၊ တစ်နှစ်ခွဲခန့် ကြာတတ်သည်။

စာရေးသူသည် အပျင်းကြီးသည်။ အရည်အချင်းစစ် စာမေးပွဲများ ဖြေဆိုရသည်ကို အမုန်းဆုံး။ IELTS စာမေးပွဲကို ဖြေမည်ဟု စိတ်က အားခဲခဲ့သည်မှာ လွန်ခဲ့သည့် ရှစ်နှစ်ကျော်လောက်က ဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် ဘယ်တော့မှ အကောင်အထည် ပေါ်မလာခဲ့။ ဒီတော့ သက်သက်သာသာ လောလောဆယ် ကိုယ်တတ်ထားသည့် ပညာနဲ့ပဲ အမေရိက ကို နောက်ထပ်တစ်ခါ ပြန်လည် အခြေချဖို့ စဉ်းစားခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် ကျွနု်ပ် စင်ကာပူရောက်သည့် ဧပြီလတွင် အမေရိကန် လူဝင်မှုကြီးကြပ်ရေးမှ H1b လျှောက်လွှာလက်ခံသည့် အချိန် ပိတ်သွားပြီး ဖြစ်သည်။ အလုပ်သမားရှာသည့် အမေရိကန်မှ ကုမ္ပဏီများလည်း စျေးကွက်မှ အနားယူသည့် ကာလဖြစ်သည့် အတွက် နှောင်နှစ် ၂၀၀၇-ခုနစ်တွင် လျှောက်မည်ဟု အားခဲထားခဲ့သည်။

စင်ကာပူတွင် MediaCorp ကုမ္ပဏီ၌ နည်းပညာ အသင်းခေါင်းဆောင်(Technical Team Lead) တစ်ယောက် အနေဖြင့် သတင်းနည်းပညာများကို အင်တာနက်တွင် တည်ဆောက်ပုံ လုပ်ငန်းဆောင်တာများကို လုပ်ဆောင်ခဲ့သည်။ ထိုမှတဆင့် Frontline Solutions ကုမ္ပဏီ၌ ပရောဂျက် မန်နေဂျာ အဖြစ်လည်းကောင်း၊ Agility Logistic ကုမ္ပဏီတွင် စီနီယာ ပရိုဂရမ်မာ အဖြစ် လုပ်ဆောင်ခဲ့သည်။ MediaCorp တွင် အလုပ်လုပ်နေစဉ် ကာလ အတောအတွင်း ၂၀၀၇-ခုနစ် ဧပြီလအမှီ စင်ကာပူသို့ အလုပ်သမားလာရှာကြမည့် အမေရိကမှ ပွဲစားကုမ္ပဏီများအတွက် ပြင်ဆင်ထားရသည်။ ပြင်ဆင်ထားသည်ဆိုရာလည်း ထွေးထွေးထူးထူးတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ရယ်ဇူမီ(resume)ကို အချောသပ် ပြန်လည်ပြင်ဆင်ကာ dice.com တွင် တင်ထားလိုက်ရုံပင်။ ဖေဖေါ်ဝါရီလ၊ မတ်လ ရောက်သည်တွင် H1b စျေးကွက်သည် လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်လာကာ ကျွန်ုပ်၏ ရယ်ဇူမီ(resume) ကို စိတ်ဝင်စားသော ကုမ္ပဏီများ ဖုန်းခေါ်လာကြသည်။ ၉၅%သည် အိန္ဒိယကုလား လူမျိုးများ ဖြစ်ကြသည်။ သူရို့သည်ပဲ အိုင်တီ(IT) လောကကို လွှမ်းမိုးထားကြသည်ကိုး။ နေနှင့် အုံးပေါ့ကွယ်။ ငါတို့ မြန်မာတွေ အတွက် လာအုံးမည်ပေါ့။ ကြောင်ကြာကြာတော့ ရေမငုတ်နိုင်ပါဘူးလို့။

အလုပ်သမားရှာသည့် အလုပ်ရှင်နှင့် H1b ဖြင့် အလုပ်လုပ် လိုသောအလုပ်သမား တယ်လီဖုန်း၊ အီးမေးလ်နှင့် ပဲ အလုပ်လုပ်ကြရသည်။ အလုပ်ရှင်ဖက်က ဒီလူကို H1b လျှောက်ပေးဖို့အတွက် လိုအပ်သည့် ပညာ အရည်ချင်း ဘွဲ့လက်မှတ်ရှိလား။ အမေရိကန် စျေးကွက်တွင် ဝင်ဆံနိုင်သည့် အရည်အချင်ရှိလား၊ ပြောဆိုဆက်ဆံ နိုင်ပါ့မလား။ ထိုသည်တို့ကို အရင်ကြည့်သည်။ အလုပ်ရှာသည့် အလုပ်သမားဖက်ကလည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို စျေးကွက် ဝင်ဆံနိုင်ရန်အတွက် အင်တာဗျုး အမြောက် အမြားဖြင့် လေ့ကျင် ပြင်ဆင်ရသည်။ ထိုမှ တဆင့် လစာများ၊ စာချုပ်စာတမ်း၊ သဘောတူညီ မှုများကို ဆက်လက် ပြောဆိုရသည်။

အလုပ်ရဲ့ သဘောတရားက သည်လိုပါ။ အမေရိကတွင် အလုပ်သမားများကို တိုက်ရိုက် မငှားလိုကြသည့် ကုမ္ပဏီကြီးများ မြောက်မြားစွာရှိသည်။ သူရို့သည် ယာယီအလုပ်သမား(consultant) များကိုသာ ငှားရမ်း သုံးစွဲကြသည်။ ပရောဂျက် ပြီးသွားလျင် ထို ကုမ္ပဏီတွင်ဆက်လက်အလုပ် လုပ်စရာ မလိုတော့ချေ။ ပရောဂျက် သဘောတရားသည် ယာယီသာ ဖြစ်သည့် အတွက် ပရောဂျက်အတွက်ငှားရမ်းလိုသည့် ကုမ္ပဏီသည် အလုပ်သမားများအတွက် H1b လျှောက်ထားသည့် ကိစ္စများကို တာဝန်ယူပြီး အရှည်ငှားရမ်း လေ့ မရှိကြချေ။ ဤသည်တွင် ယာယီအလုပ်သမား(consultant) များကို ငှားရမ်း၊ ရှာဖွေပေးသည့် ကုမ္ပဏီများ ရှိလာကြသည်။ အများစုသည် အိန္ဒိယ ကုလားလူမျိုးများပိုင်သည့် ကုမ္ပဏီများ ဖြစ်ကြသည်။ ထို ကြားနေ ပွဲစားကုမ္ပဏီများကပင် အမေရိကန်နိုင်ငံ လူဝင်မှုရုံးအတွက် လိုအပ်သည့် စာရွက် စာတမ်းများ၊ H1b လျှောက်ထားသည့် ကိစ္စများကို တာဝန်ယူ လုပ်ဆောင်ပေးကြရသည်။ ထို့ကြောင့် H1b ဖြင့် အလုပ်လုပ်သည်ဟု ဆိုရာတွင် တကယ်တော့ ထို ယာယီအလုပ်သမား(consultant) သည် မိမိ၏ H1b ကိုတာဝန်ယူ လျှောက်ထားပေးသည့် ကုမ္ပဏီ၏ ဝန်ထမ်းဖြစ်သည်။ အကယ်၍ကုမ္ပဏီတစ်ခုမှ ပရောဂျက် တစ်ခုပြီးသွားလျှင် ပရောဂျက်ရှိသည့် အခြားကုမ္ပဏီသို့ ကူးပြောင်းလုပ်ဆောင်ရသည်။ အလုပ်သမားတို့၏ လုပ်အားခ၊ လစာတို့အား H1b ကိုတာဝန်ယူ လျှောက်ထားပေးသည့် ကြားနေ ပွဲစားကုမ္ပဏီက ပေးသည်။ ယေဘူယျအားဖြင့် အိန္ဒိယ ကုလားကုမ္ပဏီများသည် IT သမားတစ်ယောက်ကို လစာ တစ်နှစ်လျင် အမေရိကန် ဒေါ်လာ ငါးသောင်းခွဲမှ ခုနှစ်သောင်းခွဲ အထိပေးကာ ငှားရမ်းလေ့ရှိသည်။ ဤသည်မှာ အမေရိကန် အိုင်တီ(IT) စျေးကွက်တွင် အနိမ့်ဆုံး ပေါက်စျေးဖြစ်သည်။ ထို့အပြင် H1b သမားတစ်ယောက်သည် အမေရိကန် အစိုးရက သတ်မှတ်ထားသော အနိမ့်ဆုံး ပျမ်မျှလစာ ငါးသောင်းခွဲခန့် ရရှိဖို့ လိုအပ်သည်။

ပွဲစားကုမ္ပဏီကပင် ငှားရမ်းထားသော အလုပ်သမားတစ်ယောက်ကို အမေရိကသို့ လာရန် လေယာဉ်လက်မှတ် လည်း အကုန်အကျ ခံရကာ၊ ပရောဂျက် မရရှိသေးခင် ကြားကာလ(bench time) အတွင်း နေထိုင်စရာ၊ စားစရာများ စီစဉ်ပေးရသည်။ ထို့ကြောင့် အမေရိက၏ စျေးကွက် စီးပွားရေးအခြေအနေ၊ ငှားရမ်းထားသည့် အလုပ်သမား၏ အရည်အချင်း နှင့် ပရောဂျက်များ အလျင်အမြန် ရရှိနိုင်ရေးတို့သည် ပွဲစားကုမ္ပဏီများအတွက် အရေးကြီးသော အရာများဖြစ်ကြသည်။ စျေးကွက် စီးပွားရေး မကောင်းသော အချိန်၊ အလုပ်အကိုင်များ ရှားပါးသည့်အချိန်၌ H1b ဖြင့် ပထမဆုံး အကြိမ်လာမည့်အလုပ်သမားများအတွက် စျေးကွက်တွင် ပရောဂျက် အလုပ်တစ်ခုရရန် ကြာမြင့်တတ်သည်။ ထိုကဲ့သို့သော စီးပွားရေးမကောင်းသောအချိန်တွင် H1b သမားရော၊ ပွဲစားကုမ္ပဏီများပါ အလုပ်စျေးကွက်အတွင်း ဝင်ရောက်ရှာဖွေဖို့အတွက် ချင့်ချိန်ရသည်။

ထို့ကြောင့် အမေရိကန်သို့ H1b ဖြင့် အလုပ်လုပ်မည်ဟု စီစဉ်သည့် အခါတွင် ပထမဦးဆုံး အဆင့်သည် ထို ကြားနေ အိန္ဒိယ ကုလားကုမ္ပဏီများဖြင့် လုပ်ဆောင်ကြရသည်ပင်။ ထို H1b လျှောက်ပေးကြသည့် အမေရိကန်မှ အိန္ဒိယကုလားကုမ္ပဏီများသည် စပေါ်ငွေ(security deposit) အမေရိကန် ဒေါ်လာ ၅၀၀ မှ ၃၀၀၀ အထိ တောင်းတတ်ကြသည်။ ကုမ္ပဏီများ တစ်ခုနှင့် တစ်ခု မတူညီကြ။ ဤနေရာတွင် H1b လျှောက်ပေးရမည့် အလုပ်ရှင် ဖက်ကရော၊ စပေါ်ငွေ ပေးရမည့် အလုပ်အမားများအတွက် စွန့်စားစရာတွေ ဖြစ်လာသည်။

အလုပ်ရှင် ပွဲစားကုမ္ပဏီသည် အမေရိကန် အိုင်တီ(IT) စျေးကွက်အတွက် ဖြစ်နိုင်ချေရှိသော အလုပ်အမားတစ်ယောက်ကို ဒေါ်လာ နှစ်ထောင်ကျော်မျှ အကုန်အကျခံကာ H1b လျှောက်ပေးလျက် ငှားရမ်းရသည်။ အကယ် ၍ ထိုအလုပ်သမားသည် H1b ရသည့် အခါ အမေရိကန်ပြည်ဝင်ခွင့် ယူလျက် အလုပ်ရှင်ထံသို့ အဆက်အသွယ် မလုပ်ဘဲ ကိုယ်အစီအစဉ်ဖြင့် အမေရိကန်နိုင်ငံအတွင်းသို့ ဝင်ရောက်လာနိုင်သည်။ ထိုအခါ အလုပ်ရှင်ဖက်က နစ်နာရသည်။ ထို့ကြောင့် သူရို့သည် စပေါ်ငွေ တောင်းကြသည်။ အကယ် ၍ စပေါ်ငွေ ပေးထားရသော H1b အလုပ်သမားတစ်ယောက်သည် အလုပ်ရှင်နှင့် သုံးလခန့် သို့မဟုတ် ခြောက်လခန့် လုပ်ပြီးပါက ထိုပေးထားသော စပေါ်ငွွေကို ပြန်ပေးရသည်။

တဖန် စပေါ်ငွေပေးရကာ H1b ဖြင့် အလုပ်လုပ် လိုသော အလုပ်သမား အနေဖြင့်လည်း ထိုပွဲစား ကုမ္ပဏီက ငွေလိမ်သွားမှဖြင့် ဟု တွေးတော ပူပန်ရလိမ့်ရှိရသည်။ အချို့လည်း စပေါ်ငွွေပေးစရာ မလိုသော ပွဲစားကုမ္ပဏီများကို ရှာဖွေကြသည်။ ကျွနု်ပ်ကိုယ်တိုင် လေ့လာမိသမျှတွင် စပေါ်ငွွေပေးစရာ မလိုသော ပွဲစားကုမ္ပဏီများသည် သူရို့၏ H1b အလုပ်သမားများ အမေရိကန်ပြည်ဝင်ခွင့် ယူသည့်အခါ လိုအပ်သည့် စာရွက်စာတမ်းများကို အရေးတယူ ဂရုတစိုက် ဆောက်ရွက်ပေးလေ့ မရှိကြချေ။ စပေါ်ငွေ ပေးထားသော အလုပ်အမားများအတွက်သာ ဦးစားပေး ဆောင်ရွက်ကြရသည်။ အမေရိကန် လူဝန်မှုကြီးကြပ်ရေး ဝက်ဆိုက်ဒ်မှ နှစ်စဉ် H1b ရရှိသော ကုမ္ပဏီများ စာရင်း (database file) ကို ဆွဲယူ(download) လို့ ရနိုင်ကာ ထိုစာရင်းတွင် ကိုယ် အလုပ်လုပ် လိုသော ပွဲစားကုမ္ပဏီ၏ နှစ်စဉ် ရာဇဝင်ကို လေ့လာကြည့်ရှု့နိုင်လေသည်။

အမေရိကန် လူဝင်မှုကြီးကြပ်ရေးမှ ပြဠာန်းထားသည့် ဥပဒေအရ နိုင်ငံခြားမှ ခေါ်ယူမည့် အလုပ်သမားများ အတွက် H1b လျှောက်လွာများကို နှစ်စဉ် ဧပြီလ ၁-ရက်နေ့တွင် စတင်လက်ခံလေ့ရှိသည်။ ထို ဧပြီလ ၁-ရက်နေ့ အမှီလျှောက်လွှာများ တင်နိုင်ရန်အတွက် အလုပ်သမားရှာသည့် ပွဲစားကုမ္ပဏီများ နှင့် H1b လျှောက်လိုသော အလုပ်သမားတို့သည် ဖေဖေါ်ဝါရီလ၊ မတ်လအတေားအတွင်း လိုအပ်သော သဘောတူညီမှုများ၊ စာရွက်စာတမ်းများ အဆင်သင့်ဖြစ်အောင် အပြီးသတ် အလျင်မှီ လုပ်ဆောင်ထားဖို့ လိုအပ်သည်။

အဓိကအားဖြင့် H1b လျှောက်ထားလိုသော အလုပ်သမားသည် ဘွဲ့လက်မှတ် တစ်ခု ရရှိထားဖို့ လိုအပ်သည်။ H1b လျှောက်ထားပေးမည့် ကုမ္ပဏီက H1b အတွက် လိုအပ်သော ပညာရေးအဆင့်အတန်းကို အကဲဖြတ်ပေးသည့် အဖွဲ့အစည်းဖြင့် ဆက်သွယ်ကာ လိုအပ်သည်များကို လုပ်သွားကြရသည်။ စာရွက်စာတမ်း အမြောက်အမြားနှင့် ခေါင်းရှုပ်ခံလေ့ မရှိသော ကျွနု်ပ်အတွက် ထို့ ကဲ့သို့ H1b လျှောက်ပေးသည့် ကုမ္ပဏီများဖြင့် လုပ်ရသည်က အဆင်ပြေသည်။ လိုအပ်သော စာရွက်စာတမ်းများကို အီးမေလ် ကတစ်ဆင့် ပို့ပေးလိုက်ရုံပင်။

ဤသို့ဖြင့် ကျွနု်ပ်သည် H1b ဖြင့် အမေရိကန်နိုင်ငံသို့ ထပ်မံသွားမည်ဟု ဆုံးဖြတ်ကာ ၂၀၀၇-ခုနှစ် ဇန်နဝါရီလတွင် ကျွနု်ပ်၏ ရယ်ဇူမီ(resume)ကို dice.com တွင် တင်လိုက်သည်။ မကြာခင်တွင် အမျိုးအစား စုံလင်လှသော အိန္ဒိယကုလား လူမျိုး အသံနေ အသံထားများစွာဖြင့် ဖုန်းဆက်လာကြကာ အများစုက စပေါ်ငွေ အမေရိကန် ဒေါ်လာ ၂၀၀၀ ပေးရမည်ဟု ဆိုကြသည်။ ကျွန်ုပ်က ၅၀၀ သာ ပေးနိုင်မည်ဟု ဆိုသည့် အတွက် နောက်ဆုတ်သွားသည့် ကုမ္ပဏီများ ရှိသလို့၊ စျေးညှိရန် ကြိုးစားကြသည် ကုမ္ပဏီများလည်း ရှိသည်။ ကျွန်ုပ် အနေဖြင့် ကျွန်ုပ်၏ အတွေ့အကြုံ၊ အတတ်ပညာတို့ကို နှစ်သက်ပါက ငှားရမ်းနိုင်သည်။ စပေါ်ငွေကတော့ အမေရိကန်ဒေါ်လာ ၅၀၀ ပဲ တတ်နိုင်သည်ဟု တင်းခံလိုက်သည့် အတွက် ကုမ္ပဏီ နှစ်ခု သည် လိုက်လျောလာသည်။

လွန်ခဲ့သည့်၂၀၀၆-ခုနှစ်တွင် နိုင်ငံတကာမှ အလုပ်သမားများ H1b လျှောက်လွှာတင်ကြသော အရည်အတွက်သည် ဧပြီလ ၁-ရက် လျှောက်လွှာလက်ခံသည့် ပထမဦးဆုံးရက်အတွင်း သတ်မှတ်ထားသည်ထက် ကျော်လွန်သွားသည့် အတွက် အမေရိကန် လူဝင်မှုကြီးကြပ်ရေးမှ ကွန်ပျူတာဖြင့် အလိုအလျောက် ရွေးချယ်သော စနစ် စတင်ကျင့်သုံးခဲ့သည်။ ကွန်ပျုတာသည် လျှောက်လွှာများထဲမှ ကံကောင်းမည့် ကျရာလျှောက်လွှာ ကို ရွေးချယ် သည်။ ဤသို့ဖြင့် H1b လျှောက်သည့် အခါ အလုပ်သမားတစ်ယောက်အနေဖြင့် အရည်အချင်း ပြည့်မှီသော်လည့် ကံမကောင်း ပါက ကွန်ပျူတာ၏ ရွယ်ချယ်မှုထဲတွင် မပါတော့ချေ။ ထီထိုးရသည့်နှယ်။ ထို H1b ထီမပေါက်ပါက ပွဲစားကုမ္ပဏီများသည် စပေါ်ငွေကို ပြန်ပေးကြရသည်။ နောက်နှစ်များတွင် ထပ်မံကြိုးစား လျှောက်ထားကြပေအုံးပေါ့။ အချိန်တန်တော့ နပိန်ကန်လာလိမ့်မည်။

၂၀၀၆-ခုနစ် ဧပြီလ လျှောက်လွှာတင်ချိန်ကို မမှီလိုက်သော ကျွနု်ပ်အတွက် ၂၀၀၇-ခုနစ် ဧပြီလ အမှီ စတင်လျှောက်ထားနိုင်ခဲ့ရာ ကံကောင်းထောက်မစွာ H1b ကို ရရှိခဲ့သည်။ ဤနေတွင် ပြောပြချင်သည်မှ လျှောက်လွှာ စတင်လျှောက်ထာချိန်မှ စတင် ၍ ဘယ်အချိန်လောက်တွင် မိမိတို့ H1b ကို ရရှိနိုင်မည်နည်း။ ဘယ်အချိန်တွင် အမေရိကန် ပြည်ဝင်ခွင်ကို ဘယ်လို ရယူနိုင်ကာ၊ H1b ပြည်ဝင်ခွင့် ဖြင့် ဘယ်လောက် အတိုင်းအတာ အထိ အလုပ် လုပ်ကိုင် နိုင်သနည်း။ ရှင်းအံ့။ ဧပြီလ ၁-ရက်နေ့မှ စတင် တင်လိုက်သော H1b လျှောက်လွှာသည် ဇူလိုင်လ၊ သြဂုတ်လ လောက်တွင် မိမိတို့ H1b ရွေးချယ်ခံရကြောင်းကို အဖြေသိရှိရသည်။ ထိုအခါ မိမိတို့ ပွဲစား ကုမ္ပဏီက ဝမ်းသာအယ်လဲဖြင့် H1b အရွယ်ခံရကြောင်း အကြောင်းကြားသည်။ နောက်တဆင့်သည် H1b ဖြင့် အမေရိကန်နိုင်ငံ ၌ အလုပ်လုပ်နိုင်ကြောင်း အမေရိကန် လူဝင်မှုကြီးကြပ်ရေးရုံးမှ
ထောက်ခံစာ ရယူနိုင်ရန်ဖြစ်သည်။ ထို အဆင့်သည် သုံးလလောက် ထပ်မံ ကြာမြင့်နိုင်သည်။ အမေရိကန် လူဝင်မှုကြီးကြပ်ရေးရုံး၏ စိတ်ပျက်စရာ အကောင်းဆုံး နှေးကွေးသည့် လုပ်ငန်းဆောင်ရွက်မှုဖြစ်သည်။ ထိုထောက်ခံစာ၌ H1b သမားတစ်ယောက်သည် အမေရိကန် နိုင်ငံတွင် သုံးနှစ်တိတိ အလုပ်လုပ်နိုင်ကြောင်း ဖေါ်ပြပေးထားသည်။ အကယ်၍ ထပ်မံ အလုပ်လုပ် လိုပါက နောက်ထပ် သုံးနှစ် သက်တမ်းတိုးနိုင်သည်။

ထိုထောက်ခံစာ ရရှိပြီးလျှင် သက်ဆိုင်ရာ အမေရိကန်း သံရုံး၌ ပြည်ဝင်ခွင့် ဗီဇာ ရယူရုံပင်ဖြစ်သည်။ အကယ်၍ အိမ်ထောင်ရှိသူ ဖြစ်ပါက မိမိတို့ အိမ်ထောင်ဖက်ကိုပါ တပါးတည်း အတူတကွ ပြည်ဝင်ခွင့် ဗီဇာ တံဆိပ်ကို ရယူသင့်သည်။ ကိုင်ဆောင်ထားသော နိုင်ငံကူး လက်မှတ်သည်လည်း အမြင့်ဆုံး သက်တမ်းတိုးထားသော စာအုပ်ဖြစ်ရမည်။ ပြည်ဝင်ခွင့် ဗီဇာတစ်နှစ် သက်တမ်း ရရှိမည်။ ဆိုလိုသည်မှာ မိမိတို့ နိုင်ငံကူး လက်မှတ်တွင် ရိုက်နှိတ်ထားသော အမေရိကန် ပြည်ဝင်ခွင့် ဗီဇာသည် တစ်နှစ်အတွင်း အမေရိကန် နိုင်ငံအတွင်း ဝင်နိုင် ထွက်နိုင်သည်။

ပြည်ဝင်ခွင့် လက်မှတ် ရယူပြီးပါက လေယာဉ်လက်မှတ် စီစဉ်ကာ အမေရိကန်နိုင်ငံသို့ ခြေချရုံပင် ဖြစ်သည်။ ဤနေရာတွင် ပြောစရာ ရှိသည်က နိုင်ငံကူးလက်မှတ် သက်တမ်းသည် အနည်းဆုံး သုံးနှစ်လောက် ရှိထားသင့်သည်။ အဘယ်ကြောင့် ဆိုသော နိုင်ငံကူးလက်မှတ် တွင် ရိုက်နှိတ်ထားသော ပြည်ဝင်ခွင့် ဗီဇာသည် တစ်နှစ် ရှိသည်ဆိုသော်လည်း၊ ၄င်းသည် တစ်နှစ်အတွင်း အမေရိကန် နိုင်ငံသို့ ဝင်နိုင်၊ ထွက်နိုင်ကြောင်းကိုသာ ဆိုလိုသည်။ အမေရိကန် နိုင်ငံတွင် နေထိုင်နိုင်ကြောင်း သက်တမ်းကို ကိုင်ဆောင်ထားသောနိုင်ငံကူးလက်မှတ် သက်တမ်းရှိသည့် အပေါ်တွင် မူတည်၍ အမေရိကန် နိုင်ငံသို့ အဝင်တွင် ဆုံးဖြတ်ပေးသည်။ ၄င်း သက်တမ်းကို အဖြူရောင် ကဒ်(white card) ပေါ်တွင် သတ်မှတ်ပေးကာ အမေရိကန်နိုင်ငံမှ ထွက်သည့် အခါ ပြန်လည် ပေးအပ်ရပြီး၊ ဝင်သည့် အခါ အသစ်တစ်ခု ရရှိသည်။ တဖန် H1b သမားတစ်ယောက်သည် အလုပ် လုပ်ခွင့် သက်တမ်း သုံးနှစ် ရှိသည်ဟု ဆိုထားပြန်ရာ အဖြူရောင် ကဒ်တွင် ရရှိသည့် သက်တမ်းနှင့် ဘယ်လို ကွားခြားသနည်း ဟု မေးဘွယ် ရှိပြန်သည်။ မိမိတို့ ကိုင်ဆောင်ထားသော နိုင်ငံကူးလက်မှတ်တွင် သက်တမ်းသုံးနှစ် ရှိပါက အဖြူရောင် ကဒ်တွင် နေထိုင်ခွင့် သက်တမ်း သုံးနှစ် မည်။ သို့မဟုတ် သုံးနှစ်အောက် နည်းသော သက်တမ်းရရှိပါက အဖြူရောင်ကဒ် သက်တမ်း ကုန်ဆုံးသည့် အခါ ထပ်မံ၍ သက်တမ်းတိုးရပါမည်။ ထို သက်တမ်းတိုးရမည့် အလုပ်တို့ကို ပွဲစားကုမ္ပဏီနှင့် ရှေ့နေတို့ လုပ်ကြရလိမ့်မည်။ သုံးနှစ် ပြည့်၍ ထပ်မံ အလုပ် လုပ်လိုပါက နောက်ထပ် သုံးနှစ် သက်တမ်း တိုးနိုင်ပေ သေးသည်။

ဤသို့ဖြင့် ၂၀၀၆-ခုနှစ် ဧပြီလတွင် စင်ကာပူ ရောက်ရှိခဲ့သော ကျွန်ုပ်သည် ၂၀၀၈-ခုနှစ် ဧပြီလတွင် ဘဝခရီးကို နှင်လျက် အမေရိကန် နိုင်ငံသို့ ထပ်မံ တစ်ခါ ခြေချ ခဲ့ပြန်သည်။
အမေရိကန် နိုင်ငံ အတွင်းသို့ ဝင်သည့် အခါ ကျွနု်ပ်၏ နိုင်ငံကူး သက်တမ်းသည် ခြောက်လ နှင့် နှစ်ရက် သာ ကျန်တော့သည်။ မြန်မာ သံရုံးနှင့် ဘယ်သော အခါမှ အဆက် အသွယ် လုပ်လေ့ မရှိသော ကျွန်ုပ်သည် နိုင်ငံကူး လက်မှတ်ကို သက်တမ်း မတိုးခဲ့ချေ။ သို့ အတွက် ကံဆိုးမသွားရာ မိုးလိုက်ရွာ သလိုပင် အမေရိကန် လူဝင်မှု ကြီးကြပ်ရေး စည်းမျဉ်း စည်းကမ်း ဥပဒေ အရ ခြောက်လ ထက်ပိုသော သက်တမ်းကိုသာ နေထိုင်ခွင့် ပေးသည့် အတွက် ကျွနု်ပ်သည် အမေရိကန်နိုင်ငံတွင် နေထိုင်ခွင့် နှစ်ရက် ရရှိခဲ့သည်။ ဒုက်ခေါ……။

ထို ရသည့် နှစ် ရက် အတွင်း နယူးရောက်ရှိ မြန်မာ သံရုံးနှင့် အမြန်ဆက်သွယ်ကာ နိုင်ငံကူး စာအုပ်ကို သက်တမ်းတိုးရသည်။ တဖန် နိုင်ငံကူး စာအုပ်သည် ၁၀-နှစ် ကျော်နေပြန် သဖြင့် အသစ် တစ်အုပ် ထပ်မံ လုပ်ရကာ စင်ကာပူတွင် စုဆောင်း ခဲ့သမျှ ငွေကြေးတို့သည် အိပ်ကပ်ထဲမှ ကျဆင်းလာသည့် ရေတံခွန်နယ် တဝေါဝေါနှင့် ထွက်ကျ ကုန်တော့သည်။ နိုင်ငံကူး လက်မှတ်ကို သက်တမ်း တိုးပြီးသည်နှင့် ကျွနု်ပ် အလုပ်လုပ်မည့် ကုမ္ပဏီနှင့် ဆက်သွယ်ရကာ ကုမ္ပဏီ၏ ရှေ့နေ နှင့်ပင် ကျွန်ုပ်၏ နေထိုင်ခွင့် သက်တမ်းကို ထပ်မံ တိုးမြှင့် ရသည်။ နိုင်ငံကူး လက်မှတ် သက်တမ်း သုံးနှစ် မရှိ ခဲ့သော ကျွနု်ပ် အတွက် သင်ခန်းစာပင်။ ဤသို့ ဖြင့် ကျွန်ုပ်၏ နေထိုင်ခွင့် သက်တမ်း တိုးမြှင့်ရန် အမေရိကန် လူဝင်မှု ရုံး၌ လျှောက်ထားဆဲ ကာလဖြစ်သည့် အားလျော်စွာ အမေရိကန် နိုင်ငံတွင် မရှိမဖြစ် လိုအပ်သော မှတ်ပုံတင် နံပါတ် (social security number) ကိုလည်း မှတ်ပုံတင် ပိုင်ခွင့် မရှိခဲ့ချေ။ အမေရိကန် လူဝင်မှု ကြီးကြပ်ရေး ရုံး၏ နှေးကွေးလှသော လုပ်ငန်းဆောင်ရွက်မှုကို စောင့်စား နေယင်း ကျွနု်ပ်သည် နယူးယောက်မြို့ အခြေစိုက် ဘာမားပွိုင့်(Burma Point) နိုင်ငံရေး အသင်း အဖွဲ့ ၏အခန်း အပေါ်ထပ်တွင် တစ်လ ငါးရာခုနှစ်ဆယ်ဖြင့် ငှားရမ်း နေထိုင်ကာ သုံးလကျော် မျှ အလုပ် အကိုင် မရှိ သောင်တင် နေခဲ့သည်။

ထို သုံးလကျော် ကာလ အတွင်း အမေရိကန်နိုင်ငံ နယူယောက်ရှိ နိုင်ငံရေး လှုပ်ရှား နေကြသူများ ကို လေ့လာ သုံးသပ် မိခဲ့သည်။ အများစုက နိုင်ငံရေး လုပ်ကြသည် ဆိုရာတွင် နိုင်ငံရေး နှင့် ပတ်သက်သည့် သိပ္ပံပညာရပ်များကို ဆည်းပူး လေ့လာမှုများ ဘာမျှ မရှိ။ ပြောပြန်ရင် လည်း ကျွန်ုပ် လွန်ရာကျမည်။ သူ့ထက်ငါ စကားများ အနိုင်လု ပြောကြလျက်၊ ဂျာအေး သူ့အမေ ရိုက် အပ်ကြောင်းထပ်သည့် နည်းလမ်းများ အဖန်တလဲလဲ ဟောင်ဖွာဟောင်ဖွာ ပြောကြကာ အမေရိကန် အစိုးဆီမှ ငွေများ လိမ်ယူကြသည်။ တကယ့် နယ်စပ် ဒေသများရှိ နိုင်ငံရေး လုပ်နေသူများ၊ နယ်စပ် ဒေသများရှိ စေတနာ အရင်းခံသည့် မြန်မာ ပညာတတ်များ နစ်နာကြသည်။

ဤသို့ဖြင့် တစ်ဖြည်းဖြည်း ဆုပ်ယုတ် ကုန်ခန်းလာသော ငွေးကြေပြဿနာ နှင့် အလုပ်လုပ်ရန် မှတ်ပုံတင် နံပါတ် (social security number) ထုတ်ယူနိုင်ခွင့် မရှိသေးသော ကျွန်ုပ်အတွက် ကယ်လီဖိုးနီးယားသို့ ယာယီ ရွေ့ပြောင်းနေထိုင်ရန် ဆုံးဖြတ်ကာ နယ်ပြောင်းခဲ့သည်။ ကျွနု်ပ် နှင့် အလုပ် လုပ်မည့် ပွဲစား ကုမ္ပဏီက သူတို့ ငှားရမ်းပေးမည့် တိုက်ခန်းတွင် လာရောက် နေထိုင်ရန် ကမ်းလှမ်း လာသော်လည်း အခြားခြားသော အကြောင်းအရာများ ကြောင့် ငြင်းပယ်လိုက်သည်။

အမေရိကန် တို့၏ အလွန်တရာ ဆိုးရွားနေသော ယနေ့အလုပ်သမား စျေးကွက်သည် ကျွနု်ပ်အတွက် စိန်ခေါ်နေသည့် နယ်။ နယူးယောက်တွင် နေထိုင်စဉ် မှတ်ပုံတင် နံပါတ်(social security number) မရှိသည့် အတွက် ကမ်းလှမ်းလာသော အလုပ်များကိုလည်း ပယ်ချခဲ့ရသေးသည်။

ကယ်လီဖိုးနီးယားတွင် နေထိုင်နေစဉ် ကာလအတွင်း အမေရိကန် လူဝင်မှုကြီးကြပ်ရေး ရုံးမှ ကျွန်ုပ်၏ နေထိုင်ခွင့်ကို သက်တမ်း တိုးမြှင့် ပေးလိုက်သည့် အတွက် နောက်ဆုံးတွင် မှတ်ပုံတင် နံပါတ်(social security number) ကို ထုတ်ယူ နိုင်ခဲ့ကာ အလုပ်လုပ် ရန် အတွက် အဆင်သင့် ဖြစ်ခဲ့လေသည်။ ထိုအချိန်တွင် ကျွန်ုပ်၌ ပိုက်ဆံ တစ်ပြား တစ်ချပ်မျှ မရှိတော့ချေ။ လက်ဗလာဖြင့် ဘဝကို သုံညမှ ပြန်လည် စတင်ရတော့သည်။ ဦးနှောက် ထဲတွင် ရှိသော ကျွန်ုပ်တတ်သည့် ပညာသည်သာလျှင် ကျွန်ုပ်အတွက် အားကိုးရာပင် ဖြစ်တော့သည်။

H1b ဖြင့် အမေရိကန်သို့ လာရောက် ကြသည်တွင် အများစုသည် ပွဲစား ကုမ္ပဏီဖြင့် ချိတ်ဆက်ကာ လာကြရသည်။ အချို့လည်း ပွဲစား ကုမ္ပဏီ မသိအောင် အမေရိကသို့ ဝင်ရောက်လာကာ ခြေချကြသည်နှင့် ကိုယ့် အစီအစဉ်ဖြင့် အလုပ်ရှာဖွေကာ H1b ကို ပိုကောင်းသော ကုမ္ပဏီ ဆီသို့ ပြောင်းလဲ ယူကြသည်။ အချို့ လည်း အမြဲတမ်း နေထိုင်ခွင့် ကဒ် (green card) ရရှိသည့် အထိ ပွဲစား ကုမ္ပဏီတွင် မှေးကာ လုပ်နေကြသည်။ အချို့လည်း H1b ဖြင့် အမေရိက သို့ ခဏလာကာ ပြန်သွားကြသူများ လည်း ရှိကြသည်။ အမျိုးမျိုး ပင်။

စွန့်စားလိုသော၊ အခွင့် အလမ်းများ ရှာဖွေလိုသော မြန်မာ ပညာတတ်များအတွက် H1b ဖြင့် ဤသို့ ဤဖုံ အမေရိကန် နိုင်ငံသို့ လာရောက် အလုပ်လုပ် နိုင်သည် ကို ပြောပြရုံပင်။ ကျွန်ုပ် ၏ အတွေ့အကြုံကို ပြောပြကာ နောက်အခါ လာရောက်လိုသူများ ကျွန်ုပ်ကဲ့သို့ မဖြစ်ရစေရန် ပြင်ဆင်သင့်သည်များကို ပြင်ဆင်တတ်စေရန်လည်း ဖြစ်သည်။

အားလုံး အဆင်ပြေပါစေ။

အနန္တမေတ္တာဖြင့်
ဘကောင်း