“စိတ်သောက ဝေဒနာတွေနဲ့ ကျွန်တော်တို့ ဘဝဟာ ကောင်းကောင်းမွန်မွန်နဲ့ သက်တမ်းစေ့တောင် မနေရဘူး။ ကျွန်တော်ဟာ ကံကောင်းကြတဲ့ တိရိစ္ဆာန်တွေထဲက တစ်ကောင် အပါအဝင်ဖြစ်တယ်လို့ မပြောလိုဘူး။သို့ပေမယ့် ကျွန်တော်ဟာ အခု အသက် တစ်ဆယ်နှစ် နှစ် ရှိပြီ။ သားသမီးတွေ လေးရာကျော် စီးပွားခဲ့ပြီးပြီ။ ဒါဟာ ဝက်တစ်ကောင်ရဲ့ ဖြစ်ရိုးဖြစ်စဉ် ဘဝပဲ။ ဒါပေမယ့် အဆုံးမှာတော့ ဘယ်တိရိစ္ဆာန်တစ်ကောင်မှ ရက်စက်တဲ့ဓားသွားအောက်ကနေ မလွှတ်မြောက်နိုင်ဘူး။ အခု ကျွန်တော့် ရှေ့မှာ ထိုင်နေကြတဲ့ ဝက်ပျိုတွေ၊ တစ်နှစ် အတွင်းမှာ ခင်ဗျာတို့လည်း အခန်းတစ်ခုထဲမှာ ခင်ဗျားတို့ အသက်အတွက် အော်ဟစ် မြည်တမ်းကြရလိမ့်မယ်။ အဲဒီ ကြောက်မက်ဖွယ် အဖြစ်အပျက် ကို နွားတွေ၊ ဝက်တွေ၊ ကြက်တွေ၊ သိုးတွေ၊ အားလုံး ကိုယ်တိုင် ရင်ဆိုင် ကြုံတွေ့ ကြရမယ်။ မြင်းတွေ၊ ခွေးတွေမှာတောင် ပိုပြီး ကောင်းတဲ့ အခွင့်အလမ်း ကံတရားမရှိဘူး။ ဒီမှာ ဘိုးနီ မင်းလည်း မင်းရဲ့ ကြီးမားတဲ့ ကြွက်သားတွေရဲ့ ခွန်အားတွေ ကုန်းခန်းတဲ့ တစ်နေ့ ကိုသာဒွန်း မင်းကို သားသတ်သမားဆီ ရောင်းစားလိမ့်မယ်။ ဒင်းတို့က မင်း လည်ချောင်းကို ဖြတ်ပြီး အသားတွေကို ခွေးစာ လုပ်ပစ်လိမ့်မယ်။ မင်းတို့ ခွေးတွေလည်း အသက်ကြီးလာလို့ သွားတွေ မရှိတော့ဘူး ဆိုရင် ကိုသာဒွန်းက မင်းတို့ လည်ပင်ကို အုတ်ခဲတွေ ဆွဲပြီး ဒီ အနီးအနားက ရေအိုင် ထဲမှ နစ်ပြီး သတ်လိမ့်မယ်။”
“ရဲဘော်တို့ အခုပြောခဲ့တာတွေကို သုံးသပ်ကြည့်ရင် ပြက်ပြက်ထင်းထင်း ရှင်းလင်း မနေဘူးလား။ ကျွန်တော်တို့ ဘဝတွေရဲ့ မကောင်းမှု ဒဏ်တွေဟာ လူသားတွေရဲ့ ရက်စက်တဲ့ အာဏာစွမ်းကြောင့် ခံစားနေရတာဖြစ်တယ်။ လူတွေကို ဖယ်ရှားပစ်ရမယ်။ ကျွန်တော်တို့ လုပ်အားကနေ ထွက်လာတဲ့ အကျိုးရလဒ်တွေ အားလုံးကို ကျွန်တော်တို့ပဲ ပိုင်ဆိုင်ရမယ်။ နေ့ချင်း ညချင်းပဲ ကျွန်တော်တို့ ချမ်းသားကြွယ်ဝလာပြီ၊ လွတ်လပ်မှုတွေကို ရရှိနိုင်တယ်။ ဒါဆို ကျွန်တော်တို့ ဘာတွေ လုပ်ရမလဲ။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ လူမျိုးနွယ်စုကို ဖယ်ရှားပစ်ဖို့အတွက် ကျွန်တော်တို့ စိတ်ရော၊ ကိုယ်ပါ နေ့ရော၊ညပါ ကြိုးစားကြရမယ်။ ဒါဟာ ကျွန်တော်က ခင်ဗျာတို့ကို ပြောချင်တဲ့ စကားပဲ။ ရဲဘော်တို့ ပုန်ကန် ထကြွကြလော့။ သူပုန်ထကြဖို့ ဘယ်တော့လည်းဆိုတာ ကျွန်တော် မသိဘူး။ တစ်ပတ် အတောအတွင်းထဲမှာလည်း ဖြစ်ချင် ဖြစ်မယ်။ နှစ် တစ်ရာ လောက် ကြာချင်လည်း ကြာမယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် ခြေဖဝါးအောက်က ကောက်ရိုးတွေကို အခုအသေအချာ မြင်နေရသလို ကျွန်တော် သေချာပေါက် ပြောနိုင်တာ တစ်ခုရှိတယ်။ အနှေးနဲ့ အမြန် တရားမျှတမှုကို ရရှိကြရလိမ့်မယ်။ ရဲဘော်တို့ အဲဒါကို ခင်ဗျားတို့ရဲ့ ဘဝတစ်လျှောက်မှာ အမြဲတမ်း အမှတ်ရ လှုံ့ဆော်နေပြီး စောင့်ကြည့်နေကြပါ။ အမှတ်ရနေပြီးတဲ့ အပြင် ကျွန်တော် ပြောခဲ့တဲ့ စကားတွေကိုလည်း ခင်ဗျားတို့ရဲ့ နောက်လိုက်တွေဆီ လက်ဆင့်ကမ်းပေးကြပါ။ အဲဒါမှလည်း နောင်လာမယ့် မျိုးဆက်သစ်တွေက အဆင့်ဆင့် လက်ခံရရှိပြီး အောင်ပွဲရတဲ့ အထိ ရုန်းကန် လှုပ်ရှားကြလိမ့်မယ်။”
“ပြီးတော့ ရဲဘော်တို့ ခင်ဗျားတို့ရဲ့ ပုန်ကန် ထကြွမှုတွေဟာ ဘယ်တော့မှ အားနည်း၊ အကျိုး မသက်ရောက်တဲ့ အဖြစ်မျိုး မဖြစ်ပါစေနဲ့။ အခြေအတင် စကားများကြတာတွေကြောင့် ဦးတည်ရာ လမ်းကြောင်း မပျောက် ပါစေနဲ့။ သူတို့ က ခင်ဗျာတို့ကို ပြောလိမ်မယ့်။ လူနဲ့ တိရိစ္ဆာန်တွေဟာ ရည်ရွယ်ချက် ဦးတည်ရာ အတူတူပဲ၊ တစ်ဦး အကျိုးစီးပွားဟာ အခြားတစ်ဦး အတွက်ပဲလို့။ အဲဒါကို လည်း ဘယ်တော့မှ နားမယောင်မိပါစေနဲ့။ အဲဒါတွေ အားလုံး ဟာ လိမ်ညာတာတွေပဲ။ လူတွေဟာ ကိုယ့် အကျိုးစီးပွားကလွဲလို့ အခြားသူတွေရဲ့ အကျိုးစီးပွားကို စိတ်မဝင်စားဘူး။ ကျွန်တော်တို့ တိရိစ္ဆာန်တွေအားလုံး ခိုင်မာ ပေါင်းစည်းညီညွတ်ကြရအောင်။ လုပ်ရှားမှုတွေမှာ ခိုင်မာတဲ့ ရဲဘော်ရဲမက် စိတ်တွေနဲ့ တည်ဆောက်ကြရအောင်။ လူတွေဟာ ရန်သူ။ တိရိစ္ဆာန်တွေဟာ ရဲဘော် ရဲမက်။”
အဲဒီ အချိန်မှာ တစ်ခဲနက် ထောက်ခံအားပေးသံက ဟိန်းကနဲ ထွက်လာတယ်။ ဘိုးဝက်ဖြူကြီး စကားပြောနေတဲ့ အချိန်မှာ ခြေလေးချောင် သတ္တဝါ ကြွက်တွေက တိတ်တဆိတ် သူတို့ တွင်းထဲက ထွက်လာပြီး နောက်ခြေနှစ်ချောင်းနဲ့ ထိုင်ကာ နားထောင်ကြတယ်။ ခွေးတွေက ရုတ်တရက် ချက်ခြင်းဆိုသလို ကြွက်တွေကို မြင်သွားတယ်။ ကြွက်တွေလည်း ချင်ခြင်းဆိုသလို ဖြတ်ကနဲ့ တွင်းထဲ အလျင်အမြန် ပြေးဝင်မှ သူတို့ကိုယ် သူတို့ ကာကွယ်နိုင်တယ်။ ဖိုးဝက်ဖြူကြီးက အားလုံး ငြိမ်ဖို့ သူ့ လက်ချောင်း ကို ထောင်ပြလိုက်တယ်။
“ရဲဘော်တို့ ဒီမှာ ရှင်းလင်းစရာ ပြောစရာတွေကို ပြောမှဖြစ်မယ်။ ခြံမွေး တိရိစ္ဆာန်တွေ မဟုတ်တဲ့ ကြွက်နဲ့ ယုန်တွေ လိုမျိုး တိရိစ္ဆာန်တွေဟာ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ မိတ်ဆွေလား၊ သို့မဟုတ် ရန်သူလား။ မဲပေး ဆုံးဖြတ်ကြရအောင်။ ကျွန်တော် ဒီ မေးခွန်းကို အစည်းအဝေးမှာ တင်သွင်းပါတယ်။ ကြွက်တွေဟာ ရဲဘော် ရဲမက်တွေ ဖြစ်ပါသလား။”
မဲများကို ခဏအတွင်း ရယူလိုက်တယ်။ မဲဆန္ဒ အများစုက ကြွက်တွေဟာ ရဲဘော်ရဲမက်တွေ ဖြစ်တယ်လို့ ထောက်ခံကြတယ်။ သဘောမတူတဲ့ မဲဆန္ဒ လေးမဲရတယ်။ နောက်မှ သိရတာက ခွေးသုံးကောင်နဲ့ ကိုရွှေကြောင် တို့က ဟိုဖက်ရော ဒီဖက်ပါ မဲတွေ ပေးကြတာ။ အဲဒီနောက် ဖိုးဝက်ဖြူကြီး ကဆက်ပြီးတော့
“ကျွန်တော် စကား နည်းနည်း ပြောစရာ ရှိတယ်။ ကျွန်တော် ထပ်ပြောရမယ်။ အမြဲတမ်း သတိရပါ။ ခင်ဗျာတို့ ရဲ့ တာဝန်ဟာ လူနဲ့ လူတွေရဲ့ လုပ်ထုံးလုပ်နည်း လမ်းစဉ်တွေကို အမြဲတမ်း တိုက်ခိုက် ရမှာ ဖြစ်တယ်။ ခြေနှစ်ချောင်း ရှိရင် ရန်သူလို့ သတ်မှတ်ရမယ်။ ခြေလေးချောင်း သို့ မဟုတ် အတောင်ပံတွေ ရှိရင် မိတ်ဆွေပဲ။ ပြီးတော့ လူတွေကို အမြဲတမ်း ရင်ဆိုင် တိုက်ခိုက်ဖို့ အမြဲတမ်း သတိရနေပါ။ ကျွန်တော်တို့ဟာ လူတွေရဲ့ အမူအကျင့်တွေကိုလည်း ဘယ်တော့မှ အတုမခိုးရဘူး။ အကယ်၍ ကျွန်တော်တို့က လူတွေကို တစ်ချိန်မှာ လွှမ်းမိုးအုပ်စိုးနိုင်ခဲ့သည့်တိုင်အောင် သူတို့ရဲ့ မကောင်းတဲ့ အမူအကျင့်တွေကို အတုမယူရဘူး။ ဘယ်တိရိစ္ဆာန်မှ အိမ်နဲ့ မနေရဘူး။ အိပ်ရာနဲ့ မအိပ်ရဘူး။ အဝတ်အစားတွေ မဝတ်ရဘူး။ အရက် မသောက်ရဘူး။ ဆေးလိပ်မသောက်ရဘူး။ ပိုက်ဆံ မကိုင်ရဘူး။ ပြီးတော့ ကုန်ရောင်း ကုန်သွယ်လုပ်ငန်းတွေမှာပါဝင် မပတ်သက်ရဘူး။ လူတွေရဲ့ အမူအကျင့် စရိုက်တွေအားလုံးဟာ မကောင်းမှု ဒုစရိုက်တွေပဲ။ အဲဒါတွေ အားလုံးအပြင် ဘယ်တိရိစ္ဆာန်မှ တိရိစ္ဆာန်အချင်းချင်း နိုင်ထက်စီးနင်း မဆက်ဆံရဘူး။ အားနည်းတဲ့ တိရိစ္ဆာန် ဖြစ်စေ၊ အားကြီးတဲ့ တိရိစ္ဆာန်ဖြစ်စေ၊ လိမ္မာပါးနပ်တဲ့ တိရိစ္ဆာန်ဖြစ်စေ၊ သာမန်ရိုးရိုးသားသား တိရိစ္ဆာန်ပဲ ဖြစ်စေ၊ အားလုံးဟာ တသွေးတည်း တသားတည်း ညီရင်းအစ်ကို မောင်နှမတွေဖြစ်တယ်။ ဘယ်တိရိစ္ဆာန်မှ အခြားတိရိစ္ဆာန်ကို မသတ်ဖြတ်ရဘူး။ တိရိစ္ဆာန်အားလုံး ဟာ တန်းတူ အညီအမျှ ရှိရမယ်။”
“ရဲဘော်တို့ အခု… မနေ့ညခဲ့ မက်ခဲ့တဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ အိပ်မက် အကြောင်းကို ပြောပြမယ်။ အဲဒီ အိပ်မက်အကြောင်းကို ကျွန်တော် ခင်ဗျားတို့ကို ဘယ်လို ဖေါ်ပြရမလဲ။ အဲဒီ အိပ်မက်က လူတွေ ဒီကမ္ဘာမြေကြီးပေါ်ကနေ လုံးဝပျောက်ကွယ်သွားတဲ့ အချိန်ကာလ အကြောင်းပဲ။ ဒါပေမယ့် အဲဒီ အိပ်မက်က ကျွန်တော် မေ့ပျောက်နေတဲ့ အကြောင်းအရာတစ်ခုကို ပြန်လည် အမှတ်ရစေတယ်။ လွန်ခဲ့သော နှစ်ပေါင်းများစွာတုန်းက ကျွန်တော် ဝက်ပေါက်ကလေးဖြစ်တုန်းကပေါ့၊ ကျွန်တော့် အမေနဲ့ အခြား ဝက်မကြီးတွေ ဆိုလေ့ဆိုထ ရှိခဲ့တဲ့ သီချင်းဟောင်း တစ်ပုဒ်ပါ။ သူတို့က အဲဒီ သီချင်းရဲ့ သံစဉ်နဲ့ ပထမ စာသား သုံးလုံးလောက်ပဲ သိကြတယ်။ အဲဒီ သီချင်းရဲ့ သံစဉ်ကို ကျွန်တော် ငယ်စဉ် ကလေးဘဝကတည်းက အကျွမ်းတဝင် ရှိနေခဲ့တာ။ ဒါပေမယ့်လည်း အဲဒီသံစဉ်နဲ့ သီချင်းကို စိတ်ထဲကနေ မေ့ပျောက်နေတာ အချိန်ကာလအားဖြင့် တော်တော်ကြာကြာရှိလှပြီ။ ဒါပေမယ့် မနေ့ညကပဲ အဲဒီသီချင်းအကြောင်း ကျွန်တော့် အိပ်မက်ထဲမှာ ပြန်လည် အမှတ်ရမိတယ်။ ပိုပြီး ထူးဆန်းတာက အဲဒီ သီချင်းရဲ့ စာသားတွေပါ ပြန်လည် အမှတ်ရလာတယ်။ ကျွန်တော် ပြောရဲတာ တစ်ခုရှိတယ်။ ဒီ သီချင်းဟာ ဟိုးအရင်တုန်းက မျိုးချစ်တိရိစ္ဆာန်တွေ သီဆိုခဲ့ကြပြီး မျိုးဆက်တွေ တစ်ဆင့်နဲ့ တစ်ဆင့် အကူးအပြောင်း ဆင်းသက် လာတဲ့ အခါမှာ ပျောက်ကွယ် သွားတာဖြစ်လိမ့်မယ်။ ရဲဘော်တို့ အခု ကျွန်တော် အဲဒီ သီချင်းကို ဆိုပြမယ်။ ကျွန်တော်ဟာ အသက်ကြီးပြီ။ ကျွန်တော့် အသံတွေလည်း ကွဲအက်နေလိမ့်မယ်။ သို့ပေမယ့်လည်း ကျွန်တော် ဒီ သီချင်း သံစဉ်ကို ခင်ဗျားတို့ကို သင်ပေးတဲ့ အခါ ခင်ဗျာတို့ ကိုယ်တိုင် ပိုမိုကောင်းမွန်အောင် သီဆိုတတ်လိမ့်မယ်။ ဒီသီချင်းကို “ဗမာပြည်ရဲ့ မျိုးချစ် အာဇာနည်များ” လို့ ခေါ်တယ်။”
ဖိုးဝက်ဖြူကြီးသည် သူ့လည်ချောင်းကို တစ်ချက်ရှင်းလိုက်ကာ သီချင်းကို စတင်ဆိုတော့သည်။ သူပြောသလိုပင် သူ၏ အသံတို့သည် ကွဲအက်နေသည်။ သို့ပေမယ့် သူသည် သင့်တင့်ကောင်းမွန်စွာ သီဆိုနိုင်သေးသည်။ သီချင်းသည် ရုန်းထ နိုးကြွစေသော သံစဉ်မျိုးဖြစ်သည်။ ဒဿဂီရိ အသည်းနှစ်လုံး သီချင်းလိုလို၊ ဆင်ကြီး ဂဠုန်ချီ သီချင်းလိုလို သံစဉ်မျိုးဖြစ်သည်။ စာသားများ မှာ
ဗမာပြည်ရဲ့ မျိုးချစ် အာဇာနည်တွေရယ်
မိုးအောက် တခွင်ရဲ့ သူရဲကောင်းတွေရယ်
ရွှေအိုရောင်တွေ ထွန်းတောက်နေတဲ့ ရှေ့ အနာဂတ်ဆီရဲ့
ကြည်နူးဖွယ် တေးသံစဉ်ကို နားဆင်ကြစေ။
မဝေးတော့တဲ့ နေ့ရက်တွေကလည်း လာနေကြပြီ
နိုင်လိုမင်းထက် လူတွေကို မောင်းထုတ်ကြလေ
ဗမာပြည်ကြီး လှိုင်လှိုင် ပေါများ ကြွယ်ဝနေတာ
တို့တွေ သာလျင် စီးပွားကြမယ်။
တို့တွေအားလုံး ချုပ်နှောင်ဘဝ လွှတ်မြောက်စေသား
တို့ကျော တို့ပုခုံးတို့ ရိုက်ပုတ်ခံခြင်း ဝေးရစေသား
ရိုင်းစိုင် လက်နက်တွေလည်း ပျက်သုံးကြစေ
ရက်စက် နှိတ်စက်ခံရခြင်းလည်း ကုန်ဆုံးစေ။
အတိုင်းထက် အလွန် ချမ်းသာကြွယ်ဝကြမယ်
စပါးဆန်ရေ လှိုင်လှိုင် ပေါလို့
သီးနှံကောက်ပဲ၊ ငရုတ် ပဲပြောင်း
တို့ဘဝရဲ့ နေ့ရက်များမှာ ပြည့်လျှံဖြိုးမောက် ရစေကွယ်။
တို့မြန်ပြည်သည်လည်း နေခြည်ဖြာထွန်း လင်းနေတဲ့
သန့်စင် ကြည်လင် ချောင်းအင်းအိုင်လည်း စီးနေတဲ့
နုနုညင်သာ လေညင်းပြေလည်း သော့နေလေတာ
တို့တွေအား လုံး လွတ်လပ်ကြတဲ့ နေ့ရက်ပေါ့။
ကြိုးစာကြကွဲ့ ညီနောင်သားတို့
သေပစေ ကြေပစေ ၊ အရှုံးမပေး မလျှော့ ဇွဲနဲ့
ရဲညီနောင်သား၊ ပြည်ချစ်သားတို့
လွတ်လပ်ခြင်းရဲ့ ပန်းတိုင်ဆီသို့ ချီတက်ကြမယ်ကွယ်။
ဗမာပြည်ရဲ့ မျိုးချစ် အာဇာနည်တွေရယ်
မိုးအောက် တခွင်ရဲ့ သူရဲကောင်းတွေရယ်
ရွှေအိုရောင်တွေ ထွန်းတောက်နေတဲ့ ရှေ့ အနာဂတ်ဆီရဲ့
ကြည်နူးဖွယ် တေးသံစဉ်ကို နားဆင်ကြစေ။
သီချင်း သီဆိုသံသည် တိရိစ္ဆာန်များအားလုံးကို အလွန်အမင်း စိတ်တက်ကြွစေသည်။ ဖိုးဝက်ဖြူကြီး သီချင်း အဆုံးသို့ ရောက်လုရောက်ချိန်တွင် တိရိစ္ဆာန်များအားလုံး သီချင်းကို ကိုယ်တိုင် သီဆိုနေကြလေပြီ။ အားလုံးထဲက အညံ့ဖျင်းဆုံးအကောင်သည်ပင် သံစဉ်နှင့် စာသား အချို့ကို လိုက်လံ သီဆိုနိုင်လေသည်။ ထက်ထက်မြက်မြက် ရှိသော အကောင်တွေဖြစ်သည့် ဝက်နှင့် ခွေး တို့သည် သီချင်းတစ်ပုဒ်လုံးကို တစ်ခဏအတွင်း မှာ နုတ်တိုက် ရွတ်ဆိုနိုင်လေသည်။ ထို့နောက် နှစ်ခေါက် သုံးခေါက်လောက် လေ့ကျင့် သီဆိုပြီး ကြသည့် အခါတွင် ယာခင်းခြံတစ်ခုလုံး ညီတူ သံပြိုင် သီဆိုသံဖြင့် ဟိန်းထွက် သွားလေသည်။ နွားများက မြည်ဟီးကြသည်။ ခွေးများက အူဟစ်ကြသည်။ သိုးများက ပဲသံများ ပြုကြသည်။ မြင်းများက လည်း ဟီးကြသည်။ ဘဲများကလည်း တစ်ကွပ်ကွပ်နှင့် အော်သည်။ အားလုံးသည် သီချင်းဖြင့် ပျော်ရွှင်ကြည်နူးကြလျက် ငါးကြိိမ်တိတိ ဆက်တိုက် ဟစ်အော် သီဆိုကြသည်။ အကယ်၍သာ တားမည့် ဟန့်မည်သူများ မရှိလျှင် ညလုံးပေါက် အဆက်မပြတ် သီဆိုဖွယ် ရှိသည်။
ကံမကောင်းစွာပင် သီချင်း သံပြိုင် ဟစ်အော်သံက ကိုသာဒွန်ကို အိပ်ရာမှ နိူး လိုက် သလိုဖြစ်သွားသည်။ ယာခင်းထဲ မြေခွေးများ ဝင်နေသလားလို့ ကိုသာဒွန်းတစ်ယောက် အိပ်ရာမှ ရုတ်တရက် ထသည်။ အိပ်ခန်း နံရံထောင့် တွင် အမြဲတမ်း ထောင်ထားသော သေနတ်ကို ကောက်ယူလိုက်သည်။ ထို့နောက် ညမှောင်မှောင် ယာခင်းထဲသို့ သေနတ်ကျည်ကို ရမ်းသမ်းပစ်လိုက်သည်။ ကျည်ဆံတို့သည် စပါးကျည်၏ နံရံထဲသို့ ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်သွားသည်။ တိရိစ္ဆာန်တို့၏ အစည်းအဝေးလည်း အလျင်အမြန် ရုတ်သိမ်း ရသည်။ အားလုံး ကိုယ်အိပ်စက် သည့် နေရာကိုယ်စီသို့ အလျင်အမြန် ပြန်ပြေးကြသည်။ ငှက်တို့ သည် အိပ်စက်ရာ ထုတ်တန်းဆီကို ပျံတက် ကြသည်။ အခြား တိရိစ္ဆာန်တို့သည် အိပ်စက်ရာ ကောက်ရိုးခင်းသို့ ပြန်ကြသည်။ တစ်ခဏ အတွင်းတွင် ယာမြေခြံ တစ်ခုလုံး ပကတိ အိပ်စက် ခြင်းသို့ ရောက်ရှိသွားသည်။
အနန္တမေတ္တာဖြင့်
ဘကောင်း
[ဆက်ရေးရမည့် ဘာသာပြန်]
No comments:
Post a Comment