သတိရမိတဲ့ ငယ်ငယ်က မန္တလေး (၂)

ကျွန်တော်တို့အိမ်သည် လမ်းမနှင့် ဦးတိုက်လျက်ရှိသည်။ ထို့ပြင် ရပ်ကွက်ဓမ္မာရုံကလည်း ကျွန်တော့်တို့ အိမ်နှင့် မျက်နှာချင်ဆိုင်တည့်တည့် လမ်း၏ အစတွင်ရှိသည်။ ထိုဓမ္မာရုံမှ လမ်းမအတိုင်း အရှေ့သို့ ဆက်တက်သွားလျှင် ပြည်ကျော်ဈေး(ယခင် ဦးတာရဲဈေး) သို့ ရောက်မည်။ ထိုမှ တဖန် စင်္ကြာသီဟဘုရား၊ ထိုမှ တဖန် ၈၄-လမ်း သို့ ရောက်မည်။ ဓမ္မာရုံမှအရှေ့သို့ မသွားပဲ အနောက်သို့ ဆင်းလာလျှင် ထိုလမ်းမသည် ကျွန်တော်တို့ အိမ်ကို ဦးတိုက်ပြီး အနောက်သို့ ကွေ့ဆင်းသွားသည်။ ထို့နောက် ကိုးလုံးတကာ ဘုရားသို့ ရောက်မည်။ ထိုမှတဆင့် တောင်ဘက်သွားလျှင် စိန်ပန်း၊ အနောက်ဘက် ဆက်သွားလျှင် ချမ်းသာရ ထုံးကုန်းသို့ ရောက်မည်။ အမည် မရှိသော ထိုလမ်းမ၏ ထောင့်တွင် ကျွန်တော်တို့ အိမ်ရှိသည်။ လမ်းမ၏ အခြားတဖက် ထောင့်တွင် သက်တမ်းရင့်လှပြီး ဖြစ်သော ကုက္ကိုလ်ပင်ကြီးတစ်ပင်လည်း ရှိသည်။ ဝါတွင်းကာလအတွင်း ထိုဓမ္မာရုံမှ ညစဉ် ညစဉ် ဓမ္မစကြာတရားကို ရွတ်ဖတ်ကြသည့် အခါ အော်လံကြီးဖြင့် အရပ်ရှစ်မျက်နှာလုံး လူတွေ အိပ်ချိန်အထိ ဖွင့်လေ့ရှိသည်။ ကျွန်တော် ငယ်စဉ် ဘဝတစ်လျှောက်လုံး ကြားရဖန်များလာတော့ ထိုဓမ္မစကြာတရားကို အလိုလို မှတ်မိနေသည်။ ထိုပြင် ထိုရွတ်ဖတ်ကြသူတို့၏ သံနေသံထားအား နားယဉ်နေသည့် အားလျော်စွာ ထိုသူတိုသည့် တရားစာရွတ်ဖတ်ရာတွင် ထူးချွန်ပြောင်မြောက် ပီပြင်လှပေသည်ဟု ချီမွမ်းမိသည်။ သို့ရာတွင် လူရွယ်ဘဝရောက်သည်တွင် အိပ်ရေးပျက်သည့် အခါများ၌ ထိုအော်လံကြီးနှင့် ကြားရသည်ကို နှိတ်စက်လွန်းလှပေသည်ဟု မကျေမနပ်မေတ္တာများ ပို့ပေးလိုက်သေးသည်။

အမေနှင့် အဖေသည် ဘာသာရေးကိုင်းရှိုင်းကြသော မိရိုးဖလာ ဗုဒ္ဒဘာသာဝင်များဖြစ်ကြသည်။ အိမ်၌ နေ့စဉ် မနက်တိုင်း အနည်းဆုံး သံဃာ သုံပါး ဆွမ်းခံကြွသည်။ အမေနှင့် အဖေတို့က ထိုင်ကိုယ်တော်ဟု ခေါ်သည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ထို ထိုင်ကိုယ်တော်များ အပြင် အဖေသည် အိမ်ရှေ့ထွက်၍ ဆွမ်းတစ်ဇလုံခန့်ကိုလည်း ဖြတ်သွားဖြတ်လာ ကိုယ်တော်များအား ဆွမ်းထပ်မံလောင်းသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ ထိုင်ကိုယ်တော်များသည် အများအားဖြင့် သက်တော် ဝါတော်ကြီး ဆရာတော်များသာ ဖြစ်ကြသည်။ ထို့ကြောင့် ရက်ကောင်းရက်မြတ် အခါသမယများတွင် ထိုထိုင်ကိုယ်တော်များသာ ကျွန်တော်တို့ အိမ်သို့ တရားလာရောက်ဟောကြသည်။

ကျွန်တော်တို့ ရပ်ကွက်တွင် ရဟန်း သံဃာ ဘုန်းကြီး မရှားလှချေ။ အိမ်အနီးအနားတဝိုက်တွင် စကုတိုက်၊ဂွေးချိုတိုက်၊ မိုးကောင်းတိုက်၊ မကွေးတိုက် အစရှိသည့် ဘုန်းကြီးကျောင်းတိုက်များ စုစုစည်းစည်း တည်ရှိကြသည်။ ထို့ကြောင့် ဘုန်းကြီးကျောင်း ပညာရေးများလည်း ရှိခဲ့သည်။ ကျွန်တော်ဆိုလျှင် ငယ်စဉ်အခါ ပြေးလွှား ဆော့ကစားတတ်သည့် အရွယ်၌ ဧကျောင်း ဘုန်းကြီးကျောင်းတွင်နေရသည်။ မှတ်မှတ်ရရ ဆွမ်းကျန်များစားရသည်တွင် ထမင်းသိုးများ ရော၍ပါလာခဲ့သေးသည်။ ထို ဧကျောင်းတွင် အတော်အသင့် နေပြီး ချမ်းသာရ ထုံးကုန်း အမေဘက်မှ အဘိုးနေသည့် ရပ်ကွက်ထဲမှ စိန်တောင်ကျောင်းသို့ ရောက်သွားသည်။ စိန်တောင်တွင်မှ အစိုးရ အတန်းပညာကို စတင် သင်ကြားရသည်။ နောင်တွင်မှ အမေက စိန်တောင်ကျောင်းမှ ထုတ်ကာ သတ်သတ်မှတ်မှတ် အမှတ် (၁၃) အစိုးရမူလတန်းကျောင်းသို့ ပြောင်းပေးခဲ့သည်။

ကျွန်တော် ငယ်စဉ်က အိမ်တံခါး သစ်သားတိုင်များ အကြားမှ အိမ်ရှေ့လမ်းမ အပေါ် ဖြတ်သွား ဖြတ်လာ လုပ်နေကြသော လူများကို နေစဉ် မပြတ်တမ်း တမေ့တမော စောင့်ကြည့်လေ့ရှိသည်။ ထိုစဉ်တုန်းက ရင်းနှီးခဲ့သော ပုံရိပ်များကို ယနေအချိန်တွင် ပြန်လည် ပုံဖော်ကြည့်သော အခါ ပုံရိပ်တို့၏ နောက်ကွယ်တွင် မပီပြင်သော ဘဝတေးများ ဟစ်ကြွေးနေကြသည်ဟု ခံစားမိသည်။ ရပ်ကွက်ထဲတွင် ဖြတ်သန်းသွားခဲ့သော ကျွန်တော် မြင်တွေ့ခဲ့ရသည့် လူတို့သည် သူရို့၏ ဘဝအခြေအနေ၊ မိသားစု အရေး၊ အစုံစုံကို သူရို့၏ နေ့စဉ် လှုပ်ရှားမှုများက သရုပ်ဖေါ်နေသလိုပင်။ တနည်းအားဖြင့် တစ်လက်မခန့် အကျယ်သာရှိသည့် သစ်သားတိုင်းများ အကြားမှ စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ်အတိ၊ ပျင်းရိငြီးငွေ့စရာ မရှိသော ဘဝရုပ်ရှင်ကို ချောင်းမြောင်းကြည့်ရှု့နေရခြင်းပင်။

ကျွန်တော်တို့ ရပ်ကွက်ကို ကျောက်ဆစ်တန်းလို့လည်း ခေါ်သည်။ နောင် အနှစ် ငါးဆယ် တစ်ရာ အတွင်း ထိုနာမည်သည် ပျောက်ဆုံးသွားဖွယ် ရှိသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော ကျောက်ဆစ်တန်းရပ်သည် တရားဝင် နာမည် မဟုတ်။ အစိုးရ ရုံး ဋ္ဌာန စာရင်းဇယားဝင်သည်က ပေါက်ပေါက်တန်းရပ် နှင့် ဥယျာဉ်တန်းရပ်ဟူသော အမည် နာမများအဖြစ်သာ ဖြစ်သည်။ တောင်ပြင် ဘုရားကြီးတွင် ရှိသော ကျောက်ဆစ်တန်းသည်ကာ တကယ့် ကျောက်ဆစ်တန်းမည်သည်။ သို့ရာတွင် ယခင် အနှစ်သုံးဆယ်ကျော် ကျွန်တော် ငယ်စဉ် ကလေးဘဝ မတိုင်မီကတည်းက သည် ပေါက်ပေါက်တန်းရပ်ကွက်နှင့် ဥယျာဉ်တန်း ရပ်ကွက် အကြားတွင် ဘုရားဆင်းတုများ၊ ကျောက်ဆစ်ရုပ်ထုများ ထုဆစ်ခဲ့ကြသည်။ သို့ရာတွင် ဤနေရာ ၌ ကျောက်ဆစ်လုပ်ငန်းများ လုပ်ကိုင် ခဲ့ကြသည်ကို နောင်တချိန်တွင် မည်သူ သိရှိနိုင်တော့ပါအံ့။ ကျောက်ဆစ်တန်း မီးသတ် ရုံ အဖြစ်သာ အမှတ်တရကျန်ရစ်ခဲ့သည်။ ကျွန်တော် ငယ်စဉ်က ကျောက်ဆစ် ရုပ်တု အကျိုးအပဲ့များ လမ်းထောင့် နေရာများတွင် တွေ့မြင်ရသေးသည်။ တဖြည်းဖြည်း ကျောက်ဆစ် လုပ်ငန်းရှင်များ ရွှေ့ပြောင်း စွန့်ခွာသွားကြသောအခါ ဘာမှ မကျန်ရစ်ခဲ့တော့ပေ။

ကျွန်တော်တို့ အိမ်ရှေ့က လမ်းမကြီးသည် လမ်းထောင့်ဖြစ်သည့် အားလျော်စွာ ဟိုဖက် ဒီဖက်က လာကြသော စက်ဘီးစီးသမားများ၊ မော်တော်ကား၊ မြင်းလှည်း နွားလှည်းများ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဦးတိုက်မိကြသည်။ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး မထိမိ၊ မခိုက်မိ၊ မတိုက်မိအောင် စက်ဘီးသမားများက ကလင် ကလင်နှင့် အသံပေးကြ၊ မော်တော်ကားကြီးများက ဟွန်းသံများ တီးကြ၊ မြင်းလှည်း သမားများက မြင်းရိုက် တုတ်တံအား လည်နေသော ဘီးလုံးအပေါ်တွင်တင်၍ တပ်..တပ်..တပ် နှင့် အသံထွက်စေလျက် မြင်းလှည်းလာနေကြောင်း အသံပေးကြရသည်။ တနည်းအားဖြစ် ကျွန်တော့် အိမ်ရှေ့ လမ်းထောင့်သည် အမြဲတမ်း အသက်ဝင်လှုပ်ရှား ဆူညံနေလေ့ရှိသည် မြင်ကွင်း တစ်ခုဖြစ်သည်။

မနက်အလင်းရောင် မရောက်သေး၊ လင်းအာရုံ မကျင်းလင်းသေးခင်မှာပင် တကျီကျီ၊ တကျွိကျွိနှင့် လက်တွန်းလှည်းသံများကို အိမ်ရာထဲမှ နိုးတဝက်နှင့် စတင်ကြားရတတ်သည်။ စာမေးပွဲနီးလို့ မနက်စောစော စာထကျက်သည့် အခါများတွင်မှ ထိုလက်တွန်းလှည်း သမားများကို ကိုယ်တိုင် ကိုယ်ကျ အိမ်ထဲမှ လှမ်းမြင်ရတော့သည်။ သူရို့သည် အိမ်မှုံစုံမွားဖြင့် လေးကန်သော ခြေလှမ်းများကို တလှမ်းခြင်း လှမ်းလျက် ဈေးချို၏ မနက်ခင်း ကိုင်းတန်းဈေးတန်းများ ဆီသို့ အမှီ သွားကြသည်။ နှစ်ဘီးတပ်လှည်းများသည် ကုန်ပစ္စည်းတင်းသောအခါ ရှေ့ဘက်မှ ဆွဲကြရသော ဆွဲလှည်းများလည်းဖြစ်ကြသည်။ မြင်းလှည်းတွင် ဝန်ကို မြင်းကဆွဲရသကဲ့သို့၊ ဆွဲလှည်းတွင်လည်း ဝန်ကို လူကဆွဲရသည်။ ထိုဆွဲလှည်း သမားတို့နှင့် အတူ အဖေသည် နံနက်ခင်း အလင်းမထွက်ခင် အမှောင်ထုထဲ တိုးဝင်ကာ အလုပ်သွားရသည်ကို မျက်စေ့အောက်မှကွယ်ပျောက်သွားသည်အထိ ငေးမေားကြည့်ခဲ့ဖူးသည်။ အဖေကဲ့သို့ မနက် အာရုဏ်အလင်းရောင်နှင့် အပြိုင် တလှုပ်လှုပ် သွားနေကြသော လူများလည်းရှိသည်။

ထိုကဲ့သို့ အချိန်မျိုးတွင် အိမ်ရှေ့မျက်နှာချင်းဆိုင်မှ ကုက္ကိုလ်ပင်ကြီးပင် မနိုးသေးချေ။ ကုက္ကိုလ်ရွက်တို့သည် တစ်ရွက်နှင့်တစ်ရွက်ပူးကပ်ထားက ရွက်သိမ်းထားတုန်းပင်။ ညက အိပ်တန်းတက်ခဲ့သည့် ငှတ်တို့သည်လည်း ထိုကုက္ကိုလ်ကိုင်းတို့ ပေါ်တွင် အိပ်စက်နေကြတုန်း။ တဖြတ်ဖြတ်နှင့် အတောင်ခတ် ပျံသန်းသွားသော ခင်ဘုတ်နှင့် ဇီးကွက်တို့ကို အရိပ်ပမာသာ လှမ်းမြင်လိုက်ရတတ်သည်။ ထိုအချိန်မျိုးဆိုလျှင် ကျောက်ဆစ်မီးသတ်မှ လေးနာရီ သံချောင်းခေါက်သည်။

အဖေ အိမ်မှ အလုပ်သို့ ထွက်သွားပြီ တစ်နာရီခန့်တွင် ခေါင်းရွက် ငချိတ်ပေါင်း သည်ကို တွေ့ရသည်။ မနက် အလင်းရောင် မရှိတရှိ လင်းအားကြီးချိန်ဖြစ်သည့် အားလျော်စွာ ငချိတ်ပေါင်းသည် သည် ဟစ်အော်ခြင်းမရှိ။ တိတ်ဆိတ်စွာ လမ်းမပေါ်တွင် ဖြတ်သန်းသွားလေ့ရှိသည်။ အဘွားက သေသေချာချာ စောင့်ကြည့်ပြီးမှ ငချိတ်ပေါင်းသည်ကို ခေါ်ကာ ငချိတ်ပေါင်းနှင့် ပဲပြုတ်ကို ဝယ်ယူရသည်။ အဝတ်အိတ်ကြီးထဲတွင် ထည့်ထားသော ငချိတ်ပေါင်းတို့သည် ပူနွေးနေကာ ငချိတ်နံ့တို့က သင်းနေလေ့ရှိသည်။ ထိုစဉ်က ခေါင်းရွက်သည်တို့ ရောင်းသော ငချိတ်ပေါင်း နှင့် ပဲပြုတ်တို့ကို ၅-ကျပ်သား၊ ၁၀-ကျပ်သား အစရှိသဖြင့် အလေးချိန်နှင့် ချင်တွယ်ကာ ဝယ်ယူရသည်။ကျွန်တော် မှတ်မိသမျှ ရပ်ကွက်အတွင်းဖြတ်သန်းသွားသမျှ ခေါင်းရွက်သည်တို့ အထဲတွင် ထို ငချိတ်ပေါင်းသည် သည် အစောဆုံး ဈေးသည်ပင် ဖြစ်သည်။ ထိုစဉ်တုန်းက မန္တလေးတွင် ကောက်ညင်းပေါင်းကို အုန်းသီးနှင့် စားသည့် ဓလေ့နည်းသေးတယ် ထင်သည်။ ငချိတ်ပေါင်းပဲ ရောင်းကြသည်။ ထို့ကြောင့် ယနေ့အချိန်အထိ ကျွန်တော်သည် ငချိတ်ပေါင်းကို ပိုမိုနှစ်သက်တုန်းပင်။ ကောက်ညင်းပေါင်းနှင့်ငချိတ်ပေါင်းကို ရွေးရလျှင် ငချိတ်ပေါင်းပဲ ရွေးဖြစ်မည်။

ထိုခေါင်းရွက်သည် လာပြီးနောက် မကြာခင်တွင် အလင်းရောင်သည် တစစနှင့် တအိအိ ရပ်ကွက်ထဲ ချဉ်းနှင်း ဝင်ရောက်လာသည်။ နေ့သစ်ကို ကြိုဆိုရန် ကုက္ကိုလ်ရွက်တို့ ဖြန့်ခင်းကြလေပြီ။ ညခင်းက တွေ့ရသလို ကျိုးတို့ ကျဲတဲ သစ်ကိုင်းများ မဟုတ်တော့။ အရွက်များ ဖုံးလွှမ်းသွားခဲ့သည်။ ထိုနံနက်ခင်း အလင်းရောင်တို့နှင့် အတူ ကျီးကန်းတို့ အုတ်သြော်သောင်းနင်း ပျိုဆင်းကြသည်။ စာကလေးများ တကျိကျိနှင့် ကပျောကသော ရောက်ရက်ခတ် အော်ဟစ်ကြသည်။ သင်္ဃန်းဝါဝါနှင့် ရဟန်း သံဃာတို့ကိုလည်း ဟိုဟို ဒီဒီမှာ စတင်မြင်ရပြီ။ ထိုအချိန်ဆိုလျှင် အဘွား၏ ထမင်းအိုးလည်း ကျက်ပြီး၊ ထိုင်ကိုယ်တော်များကို ဆွမ်းလောင်းရန် အဆင်သင့်ဖြစ်နေသည်။ အိမ်ရှေ့လမ်းမကြီးသည် တဖြည်းဖြည်း အသက်ဝင် လှုပ်ရှားလာသည်။ ထမင်းအကျန်ကို ဖြန့်ကျဲကာ ခိုစာကျွေးသူတွေကြောင့် လမ်းနဘေးတွေ ခိုတွေ တရုန်းရုန်းနှင့် ရှိနေတတ်သေးသည်။ လမ်းမပေါ်တွင်လည်း စက်ဘီးစီးသူများကို တွေ့ရပြီ။ မြင်းလှည်းနှင့် နွာလှည်းများ မန္တလေး လမ်းမများအပေါ် မောင်းခွင့်ရှိတုန်းက တခွပ်ခွပ် မြင်းခွာသံများနှင့်အတူ မြင်းလှည်းများ၊ တကျီကျီနှင့် လိမ့်နေသော နွားလှည်းဘီးလုံးများသည်လည်း ကတ္တရာလမ်းမ အပျက်အပေါ် ဖိကြိတ်သွားလာကြသည်။ အဖေ မြင်းလှည်းမောင်းတုန်းကဆို ဒီလိုအချိန် မြင်လှည်းမောင်း ထွက်လေမလား ဟု မှန်းဆကြည့်မိသည်။ အိမ်ရှေ့က လမ်းမသည် ထိုစဉ်က နွေရာသီဆိုလျှင် အခြောက်၊ လေပွေ အဝေ့တွင် ဖုန်များ မိုးမွှန်အောင် ထကြွကြသည်။ မိုးရာသီဆိုလျှင် ဖုန်အစား ရွှံဖွက်တို့ အတိသာ ရှိသည်။ယခင်မိုးပြီးလို့ ရွှံဖွက်တို့ ခြောက်လုခြောက်ခင်တွင် နောက်မိုးက ပြန်လည်စိုစွတ် ဖွက်ထစေသည်။ မိုးတွင်းအခါတွင် ရွှံဗွက်များ တော်ရုံနှင့် မခြောက်သော လမ်းမပေတည်း။

မနက်ခင်း အသက်ဝင်ကာ ရပ်ကွက်ကြီးတစ်ခုလုံး နိုးထလာချိတ်တွင် “မုန့်ပစ်သလက် အကြော်” ဆိုသည့် အသံသြသြကြီးနှင့် တစ်ဖြောင့်တည်းအော်သံကို ကြားရသည်။ ထိုအသံကို ကြားရလျှင် အကြော်သည် ယောင်္ကျားကြီးများလာပြီးဆိုတာကို အိမ်ထဲမှနေ၍ သိရသည်။ သူရို့ အသွင်အပြင်သည် မန္တလေး၌ကြာမြင့်စွာ အခြေချနေထိုင်နေသည့် အသွင်အပြင်နှင့် မတူကြချေ။ ချည်ကြမ်းပုဆိုး ပတ်လည်စင်းနှင့် ချည်ကြမ်း ရှပ်အင်္ကျီလက်တို ခပ်နွမ်းနွမ်းကိုသာ ဝတ်တတ်ကြသည်။ တာရာဖိနပ်ကို စီးလျက်လည်း ရှိသည်။ တုတ်ခိုင်သော လက်မောင်း၊ လက်ဖျံကြီးများက နွားနှင့်ရုန်းကာ စစ်ကိုင်း၊ကျောက်ဆည်ဖက်မှ လယ်ထွန်လယ်စိုက်ခဲ့သူလေလား၊ သို့မဟုတ် ဧရာဝတီမြစ်ကမ်းဘက်က ငှက်ခတ်သူပေလေလားမသိ။ မည်သည် အတွက်ကြောင့် မန္တလေးမြို့ပေါ်တက် အကြော်ရောင်းရလေသနည်း။ ငယ်စဉ်တုန်းက ဒါတွေကို မစဉ်းစားတတ်။ သူရို့ရောင်းသည့် မုန်းပစ်သလက်က ရေထူ။ ပါးပါးရှပ်ရှပ် မုန့်ပစ်သလက်မျိုးမဟုတ်။ ဗန်းထဲတွင် ပဲဆီခွက်ကလေးနှင့် ဆားဘူးလေးလည်းပါသည်။ ဒုတ်တံ တိုတိုလေးထိပ်တွင် အဝတ်စပတ်လျက် ပဲဆီခွက်ထဲတွင် နှစ်ထားကာ မုန့်ပစ်သလက်ပေါ်တွင် ဆီသုပ်ပေးသည်။ ထို့နောက် ဆားဖြူးပေးသည်။ ထိုစဉ်က မုန့်ပစ်သလက် တစ်ခု ဆယ်ပြား၊ နောက် ကျွန်တော် နည်းနည်းကြီးလာတော့ တစ်မတ်။

ထိုမုန်းပစ်သလက်သည် ယောင်္ကျားကြီးများနှင့် အပြိုင် ချမ်းသာရထုံးကုံးထဲမှလာသော ခေါင်းရွက်သည် ဒေါ်လှတင်၏ “ကတိုးဝါ…ကျော်” ဆိုသည့် အသံကိုလည်း ကြားရသည်။ “ကတိုးဝါ” ကို အမြန်ဆိုလျက် “ကျော်” ဆိုသည့် စကားလုံးရောက်မှ အသံကို မြှင့်ကာ ဆွဲလိုက်သည်။ ကောက်ညင်း မုန့်နှစ်တို့နယ်ပြီး အထဲတွင် ပဲ၊ထန်းလျက် အချိုတို့ကို ထည့်ကာ ကျော်ထားသည့် အကျော်တစ်မျိုးဖြစ်သည်။ တခါတရံ သူ့အကျော်ဗန်းထဲတွင် မုန်းဆီကျော်များလည်း ပါလာတတ်သေးသည်။ မုန့်ပစ်သလက် တစ်ခု ဆယ်ပြား ခေတ်တွင် သူ့ကတိုးဝါကျော်က တစ်ခု ငန်းမူး(ငါးမူး)။

တဖြည်းဖြည်းနှင့် နေမြင့်ချိန်ရောက်လာလေ စားစရာဗန်းရွက်သည်တို့ အလျိုလျိုအိမ်ပြန် ကုန်ကြလေ ဖြစ်သည်။ ကမ္ဘာလောက အရပ်ရှစ်မျက်နှာတစ်ခွင်လုံးဆီသို့ အလင်းရောင်တို့ ပြည့်စုံစွာ ရောက်ရှိ ဖြန့်ကျက်ခဲ့ပြီးပြီ။ မကြာမီ အလင်းရောင်တို့ ပိုမို တောက်ပလာတော့မည်။ နေမင်းသည် ခေါင်းပေါ်ထိပ်တည့်တည့် ခုန်တက်ဖို့ ကြိုးစားနေသည်။ ထိုအချိန်မျိုးတွင် စားစရာဗန်းရွက်သည်တို့အစား အခြား ဗန်းရွက်ဈေးသည်များက လမ်းမပေါ် ရောက်လာကြသည်။
”ခေါင်း….လျှော်ရည်”
“ခေါင်း” ကို အာလုပ်သံဖြင့် အသံမြင့်မြင့် ဆွဲအော်ကာ “လျှော်ရည်” ကို နိမ့်ဆင်းသွားသော အသံအနေအထားဖြင့် အော်တတ်သည့် ပိန်ပိန်ပါး မိန်းမလတ်တစ်ယောက် အမြဲတမ်း ပေါ်လာတတ်စမြဲ။ ထိုစဉ်တုန်းက ယနေ့ခေတ်လို ခေါင်းလျှော်ရည်ဘူးများ မရှိသေးချေ။ နေ့လည် နေ့ခင်း ရေချိုးချိန် အမှီ တရော်၊ကင်းပွန်းတို့ဖြင့် ရောစပ်ထားသည့် စေစေးပျစ်ပျစ် ညိုညစ်ညစ် ခေါင်းလျှော်ရည်တို့ကို ကျွန်တော့် အဘွား အပါအဝင်၊ ရပ်ကွက်ထဲမှ လူအများ ခေါ်ငင် ဝယ်ယူ သုံးစွဲကြရသည်။ ထိုကဲ့သို့ ခေါင်းလျှော်ရည်မျိုးသည် တကယ့် မြန်မာ့ရိုးရာ ခေါင်းလျှော်ရည် အစစ်ဖြစ်သည်။ ပျစ်ချွဲသော အရည်တို့သည် အမြုပ်အထ နည်းသည်။ သို့ရာတွင် ထိုခေါင်းလျှော်နှင့် လျှော်ထားသော ခေါင်းသည် အလွန်အေးမြ၍ ကြည်လင်နေလေတော့သည်။ သူမ၏ ဗန်းထဲတွင် ရွှေဘိုသနပ်ခါး အတုံးအခဲလေးများ၊ ဘီးစိပ်များ၊ အပ်၊ အပ်ချည် အစရှိသည့် စုံစီနဖာ များလည်း ပါဝင်လေ့ရှိသည်။

ထို အချိန်မျိုးတွင် ဆာလာအိပ်ခပ်ညစ်ညစ်ကို ကိုယ်စီလွယ်လျက် စပုတ်တံသံချွန်တပ် တုတ်ကိုင်ထားကြသည့် ပလပ်စတစ်ကောက် ကောင်လေးများ ကို တွေ့ရတတ်သည်။ နှစ်ယောက်အုပ်စု၊ သုံးယောက်အုပ်စု၊ တခါတရံ ခပ်ကြီးကြီး တစ်ယောက်တည်းသမား ကောင်းလေးကို တွေ့ရတတ်သည်။ ရပ်ကွက်ထဲမှ ခွေးများနှင့် သူရို့သည် အမြဲတမ်း ရန်ဘက်။ တခါတရံ စစ်တလင်းပြင်အလား အလွန်ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းလောက်အောင် အပြန်အလှန် တိုက်ခိုက်ကြသည်။ ခွေးလေးငါးကောင်းနီးပါက ဝိုင်းဝန် တိုက်ခိုက်သည်။ အစွယ်များ မာန်ဖီလျက် လွတ်ရာကို ကိုက်ခဲရန် ကြိုးစားသည်။သူရို့က ကျောချင်းကပ်လျက် သံချွန်တပ်တုတ်ဖြင့် ဝှေ့ရမ်းကာ ကာကွယ်ကြသည်။ ထွက်မပြေးကြ။ ရပ်ကွက်ထဲမှ လူကြီးများက ဝင်ရောက်ကာ ခွေးများအား မောင်းထုတ်မပေးလျင် ထိုစစ်ပွဲသည် မည်မျှ တာရှည်မည် မသိ။ သူရို့သည် ကျွန်တော်နှင့် သက်တူရွယ်တူ အရွယ်ကလေးများဖြစ်ကြသည်။ ထိုစဉ်က ကျွန်တော်က ရှစ်နှစ် ကိုးနှစ် အရွယ်။ တံခါးတိုင်များနောက်ကွယ်မှ ကြည့်နေသော ကျွန်တော်၏ မျက်လုံးများသည် သူရို့ကို အထင်ကြီး အားကျခဲ့သည်။ သူရို့သည် ငယ်သည်။ ဒါပေမယ့် သတ္တိရှိသည်။

နေမွန်းတည့် မရှိတရှိ အချိန်တွင် မုံရွေးကပ်ကျေးသည် အဖိုးအိုနှင့် သူ့မြေးမတို့ ကျွန်တော်တို့အိမ်ရှေ့ လမ်းမမှ ဖြတ်ကာ အနောက်ရပ်ထဲသို့ ဆက်သွားကြသည်။ အမျိုးမျိုးသော ကပ်ကျေးဆိုက်စုံတို့ကို ထမ်းပိုး ရှေ့ဆိုင်းနှင့် နောက်ဆိုင်းတို့တွင် ထည့်ကာ ခါးကိုင်းကိုင်းနှင့် တအိအိသွားနေသော အဘိုအိုသည် မုံရွေးရွာကပေလော။ မြေးမဖြစ်သူ ကောင်မလေးက ကျွန်တော်နှင့် မတိမ်းမယိမ်း။ ထိုကောင်မလေးက “မုံရွေး ကပ်ကျေး” ဟု စူးစူးရှရှ အသံနှင့် အော်သည်။ ကျွန်တော် အံ့သြသည်က သူ့အသံသည် ကလေးသံ မပေါက်တော့။ ရင့်ကျက်နေသော မိန်မကြီးသံပင် ပေါက်နေသည်။ သူ ဘယ်အရွယ်ကတည်းက အဘိုးနှင့်အတူ ဈေးရောင်းနေရပါလိမ့်။ သူ့ အမေနဲ့ အဖေတွေက ဘယ်မှာလည်းလို့ ကျွန်တော့် တစ်ယောက်တည်း တံခါးတိုင်းတွေ နောက်မှာ တွေးနေမိခဲ့တယ်။ ထိုအချိန်မျိုးတွင် နေမင်းသည် ရက်စက်စွာ ပိုမို ပူပြင်လွန်းလှသည်ဟု ထင်မိသည်။