နိုင်ငံခြားရောက် မြန်မာတို့၏ တစ်စေ့ တစ်စောင်း

ပြောချင်တာက ကျွန်ုပ်တို့ မြန်မာလူမျိုးတွေ နေရာဒေသ နိုင်ငံအသီးသီးမှာ ဘယ်လို ရုန်းကန်လှုပ်ရှားနေရသလဲဆိုတဲ့ အကြောင်းတွေပါ။ တကယ်တော့ ကျုပ်တို့ မြန်မာလူမျိုးများဟာ နိုင်ငံရပ်ခြားတိုင်းပြည်တွေမှာ စွန့်စွန့်စားစား အခြေချ ဝင်ရောက်နေ ထိုင်တတ်ကြတာ ဟိုယခင် ခရစ်သက္တရာဇ် ၁၈၀၀-ခုနစ် ဝန်းကျင် လောက်ကတည်းကပါ။ မလေးရှားနိုင်ငံဆိုရင် ရှေးမြန်မာတွေရဲ့ သမိုင်းကြောင်းတွေ အများကြီး ရှိခဲ့တယ်။ အဲတုန်းက ကျုပ်တို့ မြန်မာတွေက ခေတ်စကားနဲ့ ပြောရရင်တော့ ဆရာကြီးတွေ ပေါ့။ မြန်မာတွေရဲ့ စီမံအုပ်ချုပ်ခန့်ခွဲမှု ပညာတွေ၊ ခေါင်းဆောင်မှုပညာတွေက တိုင်းတပါးမှာ လွင့်လွင့် ထွားထွား မော်ကြွားခဲ့ကြတယ်။ မျက်နာပွင့်ခဲ့တယ်။

မြန်မာနိုင်ငံ ဆိုရှယ်လစ် အစိုးရလက်ထက်မှာလည်း ကျုပ်တို့မြန်မာတွေ နိုင်ငံခြားကို ရွေ့ပြောင်းနေထိုင်ကြ၊ အလုပ်အကိုင် အခွင့်အလမ်းတွေ သွားရောက်ရှာဖွေကြ၊ တစ်ချို့လည်း ပညာသင်ဖို့ ဆိုပြီး နိုင်ငံခြားသွားကြနဲ့ တဖြည်းဖြည်း တိုင်းပြည်ကို စွန့်ခွာသွားကြတာ ယနေ့ခေတ် အချိန် အခါဆိုယင် အမြင့် ဆုံးကို ရောက်နေပြီလို့ ပြောရမလို ဖြစ်နေပြီ။ လူတိုင်းလိုလိုက နိုင်ငံခြားဆိုရင် ကောင်းတယ်လို့ ယူဆတယ်။ ဒါဆိုယင် နိုင်ငံခြားမဟုတ်တဲ့ မြန်မာပြည်က မကောင်းဘူးလို့ စဉ်းစားစရာဖြစ်နေတယ်။ ဘာကြောင့်လဲ။

ငါးဆယ်ကျော် ခြောက်ဆယ် ရာခိုင်နူန်းလောက်က နိုင်ငံခြားကို သွားဖို့ အခွင့်အရေးသာရမယ်ဆိုရင် မဆိုင်းမတွ သွားဖို့ ဝန်မလေးဘူး။ ကျန်တဲ့ လူဦးရေက လည်း နိုင်ငံခြားဖြစ် ပစ္စည်းတွေ သုံးဆွဲနေရဆဲပဲ။ ပြီးတော့ နိုင်ငံခြားကလာတဲ့ ပစ္စည်းက ကောင်းတယ်လို့ ယုံကြည်နေကြတယ်။ နိုင်ငံခြား၊ နိုင်ငံခြားဆိုတဲ့ ဘာသာစကား က ကျုပ်တို့ မြန်မာတွေထဲကို တစ်စတစ်စ တအိအိနဲ့ ဝင်ရောက်လာနေတာ ယနေ့ခေတ်ဆိုရင် အထင်ကြီးစရာ၊ အာရုံစိုက် စရာတစ်ခုဖြစ်နေပြီ။

ယနေ့ခေတ် မြန်မာပြည်ကနေ နိုင်ငံခြားသွားဖို့ဆိုပြီး ကြိုးပမ်း အားထုပ်နေကြတဲ့ လူငယ်၊ လူကြီးတွေရဲ့ ရည်ရွက်ချက်၊ ရည်မှန်းချက်၊ ရုန်းကန် လှုပ်ရှားရတဲ့အခြေအနေတွေက အရင်ခေတ်တွေနဲ့ မတူတော့ဘူး။ ကျုပ်တို့ မြန်မာတွေက နိုင်ငံခြားတိုင်းပြည်တွေမှာ အောက်ခြေ အဆင့်တွေက ဝင်နေရတယ်။ “ဟာ ကျွန်တော်တို့က အောက်ခြေသိမ်း အလုပ် လုပ်တာမဟုတ်ဘူး။” လို့ တစ်ချို့ နိုင်ငံခြားရောက် မြန်မာတွေ ဆိုကောင်း ဆိုတတ်ကြလိမ့်မယ်။ ဒီလို မပြောပါနဲ့။ ကျုပ် အမြင်ကပ်လွန်းလို့ပါ။

အဲလို ပြောရင်တော့ လူနည်းစုကို အာရုံပြု အလေးထားတဲ့ အတွေးအခေါ်ယုံကြည်ချက် ရိုက်သွင်းခံထားရတဲ့ လူ့အဖွဲ့အစည်းထဲမှာ ခင်ဗျား ပါနေပြီ။ ပြင်လိုက်ပါ။ လူအများစု ကို အလေးပေး ဂရုစိုက်စေချင်ပါတယ်။ လူအများစုရဲ့ အကျိုး စီးပွားကို စဉ်းစားတဲ့ ဝါဒကို ဒီမိုကရေစီ ဝါဒလို့ ပြောမယ်ဆို ပြောလို့လည်း ရပါတယ်။ ခင်ဗျားအတွက် လွတ်လပ်ခွင့်တွေ ရှိလာလိမ့်မယ်။ ခင်ဗျား သားတွေ သမီးတွေရဲ့ အဆုံးစွန်း ဖန်တီးနိုင်ခွင့်တွေ၊ လုပ်နိုင်စွမ်း အခွင့်တွေ အတွက် လမ်းကြောင်းတွေ ပွင့်လာပါလိမ့်မယ်။

ကျုပ်တို့ မြန်မာ ပြည်မှာ လူဦးရေ ငါးဆယ့်ငါးသန်းကျော် ရှိတယ်။ လူတိုင်း တန်းတူ ညီမျှတဲ့ အခွင့်အရေး၊ လူနေမှု အဆင့်အတန်း မရှိသရွေ့ ခင်ဗျာ မှီတွယ် ယုံကြည်နေတဲ့ လူနည်းစုသာ ကောင်းစားရေးတိုင်းပြည် အုပ်ချုပ်ပုံ နည်းစနစ်တွေ ဟာ နည်းမှန် လမ်းမှန် မဟုတ်ဘူးလို့ ပြောရ ဆိုရလိမ့်မယ်။ ဒါဟာ ကွန်မြူနစ် စနစ်ကို အသက်သွင်းနေတာ မဟုတ်ဘူး။ မွဲသထက် မွဲ အဖန်တလဲလဲ ညစ်ထေး နွမ်းပါးပြီး ထမင်းကို နပ်မှန်အောင်မစားနိုင်သူတွေရဲ့ အကျိုးစီးပွားကို ပြောနေတာပါ။ နိုင်ငံခြားမှာ ခွေးလို၊ ဝက်လို အလုပ်တွေလုပ်၊ ပိုကောင်းတဲ့ ဘဝရပ်တည်မှုအတွက် ကိုယ့်ရဲ့ကာယ၊ ညာဏအားတွေကို တိုင်းတပါးနိုင်ငံတွေမှာ ပေးဆပ်နေရတယ်။ ကျွန်ုပ်ကိုယ်တိုင်လည်း ဂုတ်သွေး အစုပ်ခံရဘူးသလို့။ အခုလည်း နွားတစ်ကောင်းလို ရုန်းကန်လှုပ်ရှားနေဆဲပဲ။

ငြိမ့်ငြိမ့်ငြောငြော မနက်ခင်းလေးမှာ မန္တလေးမုန့်တီ၊ ပဲပလာတာစား၊ စာပေးစီစစ်ရေးတွေ မရှိ၊ ကိုယ် ထင်မြင် ယူဆချက်တွေ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဖေါ်ထုပ်ရေးသားနိုင်ခွင့်ရှိတဲ့ မြန်မာပြည်ကို မျှော်လင့်နေ၏။ အထွတ်အထိပ်ရောက်ခဲ့သည် အတတ်ပညာများသည် မြန်မာပြည်အတွက်၊ ဖြူစင်သူများအတွက်သာ ဖြစ်စေမည်။ ဘယ်နဲ့.. ကဗျာ တစ်ပုဒ်ရေးလို့ ထောင်ခုနစ် ကျရတယ်ဆိုတဲ့ အထက်တန်းကျောင်သားတစ်ယောက် အဖြစ်ဟာ စဉ်းစားတွေးခေါ် လက်ခံနိုင်ဖို့ အဓိပ္ပာယ် ဘောင်ထဲကနေ ကျော်ထွက်သွားခဲ့ပြီလေ။ ဒီလို အုပ်ချုပ်ပုံနဲ့ ဥပဒေ ဥပဒတွေအောက်မှာ ဘာကြောင့် ဆက်လက် ရှင်သန်နေကြရမှာလဲ။ အားလုံး တော်လှန် ဆန့်ကျင်ကြရမှာပေါ့။

မြန်မာလူမျိုး တစ်ယောက် နိုင်ငံရပ်ခြားမှာ အလုပ်တွေ လုပ်နေရပြီဆိုရင် သူ ဘာကြောင့် ဒါတွေ လုပ်နေရတာလဲ။ မြန်မာပြည်မှာ ဘာကြောင့် မလုပ်တာလဲ အစရှိသဖြင့်ပေါ့။ ရင့်ကျက်တဲ့ အသိညာဏ်ရှိတဲ့ မြန်မာတွေ၊ ခေါင်းဆောင်တွေက သေသေခြာခြာ ဝေဖန်သုံးသပ်ကြည့်ရမယ်။ ဘာကြောင့် ဒီလိုဖြစ်ရသလဲ။ ဘယ်လို ကူညီစောင့်ရှောက်ရမလဲ။ လူတစ်ယောက်ရဲ့ အချိန်တွေ၊ ခွန်အားတွေ၊ အသိညာဏ်တွေဟာ ကိုယ်မွေးဖွားကြီးပြင်လာတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်၊ တိုင်းပြည် အတွက် မဟုတ်ပဲ အခြားတိုင်းပြည်တွေမှာ ပေးဆပ်နေရတာ ရင်နာဖို့ ကောင်းလွန်းလှတယ်။

ကျွနု်ပ်တို့ တတွေ အသက် တစ်ဆယ်ရှစ်နှစ်၊ နှစ်ဆယ်ကျော်လာပြီးနောက်၊ တစ်ချို့ တက္ကသိုလ်ကျောင်းပြီးတဲ့ ပညာတတ်လူငယ်တွေ၊ ကောင်းရောင်းကောင်းဝယ် လုပ်စားလို့ နောက်ဆုံး စီးပွားရေး ကျပ်တည်းမက ကျပ်တည်းလာတဲ့ ပြည်သူပြည်သားတွေဟာ နိုင်ငံခြားသွားဖို့ပဲ ကြိုးစားနေကြတယ်။ ကျွန်ုပ်ကိုယ်တိုင်လည်း အများထဲက တစ်ယောက်အပါအဝင် ဖြစ်ခဲ့တယ်။ကျုပ်တို့ တိုင်းပြည်ကြီး ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ။

မြန်မာပြည်၏ လက်ရှိအခြေအနေ၊ စစ်အုပ်ချုပ်ရေး အခြေအနေများကို လူတိုင်း အလျင်းသင့်သလို့ ပြောဆိုကြ၊ ငြင်းခုန်ဆွေးနွေးကြသည်။ ကြာတော့ ကျွနု်ပ်ကိုယ်တိုင် ငြီးငွေ့ပြီး ထိုကဲ့သို့ စကားဝိုင်းများ၊ စကားစများကို စောင့်ကြည့်ခြင်းဖြင့်သာ အဆုံးသပ်ခဲ့ရသည်။ နောက်ဆုံး ဘာကို ကောက်ချက် ချမိသလဲဆိုလျင် တိကျသော ယုံကြည်ချက်၊ ပြတ်သားသော ဆုံးဖြတ်ချက်များဖြင့် ခေါင်းဆောင်ကောင်းများ လိုအပ်နေသလို၊ စည်းစနစ်ကျနသော နောက်လိုက်ကောင်းများ မွေးထုပ်ဖို့ လိုအပ်နေသည်။ နောင် ငါးနှစ်၊ ဆယ်နှစ် စစ်အုပ်ချုပ်ရေး ယန္တားရားကို ယှဉ်ပြိုင်တိုက်ခိုက်နိုင်ရန် မျိုးဆက်သစ်များ၊ ခေါင်းဆောင်ကောင်းများ သွေးသစ်လောင်း မွေးထုပ်ရပေလိမ့်မည်။

ကျုပ်တို့ မြန်မာလူမျိုးများ မကောင်းကြောင်း မြန်မာ အချင်းချင်းက ဝေဖန်လျင်ပင် ကျွန်ုပ် အလွန် အမြင်ကပ်သည်။ ဖားကြီးတစ်ကောင်လို့ မြန်မာတွေ မကောင်းကြောင်း၊ မြန်မာအသင်းအဖွဲ့တွေ မကောင်းကြောင်း ဝေဖန်လျက်၊ စကားကြီး စကားကျယ်များ ရှောက်ပြောနေတာထက်စာလျင် နိုင်ငံရေး အသိအမြင် ပညာရပ်များ လေ့လာကာ နိုင်ငံရေး နည်းပရိယာယ်ကျွယ်ဝသော လူတော်များ မွေးထုတ်ဖို့ လိုအပ်ပေလိမ့်မည်။

ကျွနု်ပ် ယုံကြည်ချက်မှာ မကောင်းသည့် အရာကို မကောင်းဘူးဟု လက်ညိုးထို့ ညွှန်းပြနေတာထက် စာလျင် မကောင်းသည်ကို ကောင်းအောင် မည်ကဲ့သို့ အုပ်ချုပ်မှု နည်းပိရိယာယ်ဖြင့် ချဉ်ကပ်မည်နည်းဟု လေ့လာခြင်းက ပိုမို ထိရောက်ပေလိမ့်မည်။

တစ်ချို့ ပြောသံကြားဖူးပါသည်။ မြန်မာပြည် ကောင်းချင်လျင် ငါးနှစ်အထက် လူများအား အကုန် သတ်ပစ်လိုက်လျှင် ကောင်းသွားမည်ဟု ပြောသည်။ ထိုစကား အတိုင်းအတာသည် လူကို ပြုပြင် ပြောင်းလဲဖြစ်ဖို့ မဖြစ်နိုင်တော့ဘူးဟု ဆိုသလိုပင်။ ကျွနု်ပ် ထိုကဲ့သို့သော စကားကို လက်မခံပါ။ တကယ်တော့ အုပ်ချုပ်မှု နည်းပညာများနှင့် ခေါင်းဆောင်ကောင်းတို့၏ မူသည် လူကို ထိမ်းကွပ် လမ်းကြောင်း ပေးလို့ရပါသည်။ မြန်မာပြည်အတွက် မျှော်လင့်ချက်၊ ယုံကြည်ချက်များ မွေးထားစေချင်ပါသည်။

ကျုပ်တို့ မြန်မာပြည်အတွက် ထူးချွန်ထက်မြက်တဲ့ နောင် အနာဂတ် ခေါင်းဆောင်တွေ အများကြီထွက်ခဲ့ပါ၏။ သို့ပေသည့် မြန်မာပြည် စစ်အစိုးရ၏ ပြောင်မြောက်သော နှိပ်ကွတ်မှုများက လူတော်ပေါင်း မြောက်မြားစွား ဆုံးရှုံးစေခဲ့ရသည်။ နောင် ထွက်လာမည့် လူူတော်မျိုးဆက်သစ်များကိုလည်း နိုင်ငံရပ်ခြားများမှ တဆင့် မွေးထုပ်ပေးရမည် ဆိုလျှင် ကျွနု်ပ် သိသလောက် အများစုသည် သွေးအေးသွားကြလေသည်။ သူရို့၏ အသိညာဏ် ဦးနှောက်များကို ဖျစ်ညစ်၍ မြန်မာပြည်အရေးများကို ပြောကြ။ ဆိုကြ။ ဟောပြောကြပါသည်။ သို့ရာတွင် ကျွန်ုပ်သိသလောက် သူရို့ ဘာပြောကြမည်ကို ကြိုတင် ခန့်မှန်းလို့ ရနေပါသည်။ ဘောင်တစ်ခုတည်းမှ ရုန်းထွက်မှုများ မရှိကြသေးပါ။

မြန်မာပြည် လူထုအင်အားကို အားကိုးသည် ဆိုသော နိုင်ငံရေး သမား အချို့သည် နိုင်ငံခြားမှ အကူအညီများ ရလိုရငြား မျှော်လင့် နေကြပြန်သည်။ သူရို့၏ ယုံကြည်ချက်များသည် အခြေအနေနှင့် အချိန်အခါကို လိုက်၍ တိန်းဖယ် သွားကြသည်။

ကျွနု်ပ် ဂျပန်ပြည်တွင် နေထိုင်စဉ် ကာလများ၌ လေ့လာမိသည်မှာ မြန်မာပြည်အတွက် လှုပ်ရှားနေကြသော နိုင်ငံရေး အင်းအားစုများ ပုဂ္ဂိုလ်ရေး မညီညွှတ်မှုများကြောင့် အုပ်စုကွဲထွက်ကုန်သည်။ ထိုအတူ အမေရိကန်နိုင်ငံတွင်လည်း နိုင်ငံရေး အင်းအားစုများ မညီညွှတ်ကြ။ သံဃာအပေါင်းသည်လည်း ဂိုဏ်းကွဲကြပြန်သည်။ ပီနန်ဘုန်းကြီး အမိန့်ရှိခဲ့သလို အမိမဲ့ သားများ ဖြစ်ခဲ့ကြသည်။

ဂျပန်ပြည်ရှိ မြန်မာလူမျိုးများ၏ အခြေအနေကို သိရှိရန် ကျွန်၏ ဂျပန်ပြည်မှ ဖိုဂေါင်းများ တွင် အကြမ်းဖျင်းဖော်ပြခဲ့ဘူးပါသည်။ ယခုတဖန် ကျွနု်ပ် ကိုးရီးယားနိုင်ငံသို့ ရောင်တောင်ပေါင်တောင်နှင့် ရောက်သွားခိုက် လေ့လာမိသမျှ မြန်မာတို့၏ အခြေအနေကို ဖေါ်ပြအံ့။ ကိုရီးယားတို့၏ ယဉ်ကျေးမှု ဓလေ့ထုံးတမ်းစဉ်လာ တော်တော်များများကို မြန်မာများအတွက် အထူးတလည် ပြန်ပြောနေစရာ လိုမည်မထင်။ ယနေ့အချိန်သည် ကိုရီးယားရုပ်ရှင်ကားများ မြန်မာပရိသတ်အတွက် ညို့ငင်ဖမ်းစားနေသည့် အချိန်ကာလများလည်းဖြစ်လေသည်။ သူရို့၏ ယဉ်ကျေးမှုသည် မြန်မာတို့အတွက် အထူးတလည်း အံ့သြစရာဖြစ်တော့မည် မထင်အံ့။

မြန်မာပြည်တွင်းရှိ မြန်မာများ မသိသေးသည့် အချက်မှာ ကိုရီးယားရောက် မြန်မာအများစုသည် စက်ရုံ အလုပ်ရုံများတွင် ဝင်ရောက် လုပ်ကိုင် နေကြရသည်ဆိုသည့် ဘဝများပင်ဖြစ်သည်။ အများစုသည် သင်္ဘောပေါ်မှ ခုန်ချ ထွက်ပြေးကာ ကိုးရီးယား နိုင်ငံတွင် တရားမဝင် ဝင်ရောက် နေထိုင် အလုပ် လုပ်နေကြသူများဖြစ်သည်။

ကိုရီယားများ ခွေးသားစားသည်ဟု လေ့လာမိသော ကျွနု်ပ်အတွက် ကိုရီးယားနိုင်ငံ ဆိုးလ်မြို့တွင် ခွေးသားရောင်းသော ဆိုင် လိုက်ရှာခဲ့သေးသည်။ ရှာမတွေ့ခဲ့ချေ။ ကူညီလိုက်ပို့ပေးသော ကိုရီယားမှ နယ်ခံ ကိုရီသားနိုင်ငံသား မိတ်ဆွေသည်ပင်လျင် ခွေးသားရောင်းသော ဆိုင် ဘယ်မှာ ရှိသည်ကို မသိခဲ့ချေ။ အလွန်အေးသော နယ်များတွင်သာ စားလေ့ရှိသည်ဟု ဆိုသည်။ ထို့ကြောင့် ကိုးရီးယားလူမျိုးများ ခွေးသားစားသည် ဟူသော ကျွနု်ပ်၏ အမြင် ပျောက်ခဲ့ရသည်။

ခွေးဆိုသည်နှင့် ပတ်သက် ၍ ဂျန်ပန်ရှိ မြန်မာများကတော့ မြန်မာအချင်းချင်း ရွှေ ဟုခေါ်ကာ ဂျပန်များကို ခွေး ဟုခေါ်ကြသည်။ ကိုယ်နိုင်ရာကို ကွယ်ရာတွင် နှိပ်ကြသည့် ကျုပ်တို့ မြန်မာတို့၏ အထာများပင် ဖြစ်သည်။ မြန်မာမိတ်ဆွေ တစ်ချို့ရှိသည့် အိခဲဘူခူရု မှ ဂျပန်စားသောက်ဆိုင် တွင် ကျွနု်ပ်သည် ညစဉ် ဆာကေးအရက်ပူပူ ကို သောက်ကာ လတ်ဆတ်သော ဂျပန်ငါးအစိမ်းကို စားသောက်လေ့ရှိသည်။ ထိုစားသောက်ဆိုင်တွင် အလုပ်လုပ်နေသော မြန်မာလူငယ် တစ်ယောက်သည် ဂျပန်မများ ဆိုင်တွင်းသို့ လာရောက် စားသောက်လျင် “အသည်းလေး၊ အချစ်ကလေး ဘာစားမလဲ” ဟု မြန်မာလို အော်ဟစ် နုတ်ဆက်ကာ နုတ်အရသာ ခံလျက် အသားယူလေ့ရှိသည်။ မြန်မာစကားနားမလည်သော ဂျပန်မများ ခံပေရော့။

ကိုရီးယားရှိ မြန်မာ အများစုသည် အုပ်စုလိုက် စက်ရုံများတွင်သာ နေထိုင် အလုပ်လုပ်ကြရသည်။ဂျပန်တွင် မြန်မာအများစုသည် စားသောက်ဆိုင်တွင် အလုပ်လုပ်ကြသလို ကိုရီးယားတွင် မြန်မာများ စက်ရုံများ၌ အလုပ်လုပ်ကြရသည်။ ဂျပန်နိုင်ငံတွင် ဂျပန်စကားတတ်မှ လူများအတွင်း ထိုးဖောက် ဆက်သွယ်လို့ ရသလို ကိုရီးယား နိုင်ငံတွင်လည်း ကိုရီးယား ဘာသာစကားတတ်မှ လူများအတွင်းသို့ ထဲထဲဝင်ဝင် ဝင်ရောက်ပြောဆို ချဉ်းကပ်နိုင်ပေမည်။ အင်္ဂလိပ်စကားထက် ပြည်တွင်းသုံးဘာသာစကားသည် ပိုမိုပြီး အသုံးဝင် အရေးကြီးလှသည်။

အလုပ်အမား တန်းလျားတွင် နေလျက် အလုပ်လုပ်ကြရသော ကိုရီးယားရောက် မြန်မာ အလုပ်အမားများ၏ ဘဝတေးများသည်လည်း မချိုလှချေ။ ခွဲတန်းနှင့် ကျွေးသော ထမင်းကို စားလျက် ဟောခန်းကြီးထဲတွင် တန်းစီအိပ်ကြရသည်။

ကိုရီးယား၏ ငွေးကြေးနှုန်းထားသည် မြန်မာပြည် လက်ရှိ ငွေကြေးနှုန်းထားနှင့် သိပ်ပြီး မကွာလှချေ။ ထို့ပြင် ကိုရီးယား ငွေကြေး ဝမ် သည် ဂျပန် ငွေကြေး ယန်းနှင့် ဆယ်ဆမျှ ကွားခြားသောကြောင့် ဂျပန်မှ ကိုရီးယားသို့ သွားရောက်လျှင် အလွန် ဈေးချိုသည်ဟု ခံစားရပေလိမ့်မည်။

၂၀၀၆-ခုနှစ် နောက်ပိုင်း ဂျပန်နိုင်ငံ၌ အိုဗာစတေးနေသူများ အဖမ်းခံရပါက နိုင်ငံရေးလုပ်မည်ဟု ဝန်ခံချက်ဖြင့် ယာယီနေထိုင်ခွင့်များ ထုပ်ပေးလျက်ရှိနေသည်။ မလေးရှားနိုင်ငံတွင် အိုဗာစတေးနေသူများ ရင်ဂစ် ၅၀ ကို စာအိပ်ထဲတွင် အသင့်ဆောင်ထားလျက် ရဲဖမ်းပါက ပေးလိုက်လျင် ရဲများက ပြန်လွှတ်ပေးသည်။ ၅၀ ထက် လျော့နည်းပါက နောက်တစ်နေ့တွင် ထပ်လာဖမ်းလေ့ရှိသည်။ သို့ရာတွင် ကိုရီးယားနိုင်ငံတွင် မြန်မာ အိုဗာစတေး နေသူများ အတွက် မြန်မာနိုင်ငံပြန်ရသည်မှ လွဲ ၍ အခြားရွေးစရာ လမ်းသိပ်မရှိပါ။ အသိ တစ်ယောက် ကိုရီးယားမှ ဂျပန်သို့ သင်္ဘောဖြင့် ခိုးဝင်ရောက်လာခဲ့သည်။ အမေရိကန် နိုင်ငံနှင့် အခြား ဥရောပနိုင်ငံများတွင်တော့ နိုင်ငံရေးခိုလှုံခွင့်ရကြသည်။

အမေရိကန် နိုင်ငံတွင် နိုင်ငံရေး ခိုလှုံခွင့်ဖြင့် ဝင်ရောက် လာကြသော မြန်မာ မိသားစုများအပေါ် အစစအရာရာ တာဝန်ယူခွင့် အမေရိကန် အစိုးရ အပေါ် လျှောက်ထားသော အမေရိကန် မိသားစုများ ရှိပါသည်။ သို့ရာတွင် အမေရိကန် မိသားစုများ၏ ပြုစုစောင့်ရှောက်မှုအောက်တွင် အတူတူနေကြသော မြန်မာ မိသားစုတို့သည် နောင်တွင် ထိုအမေရိကန် မိသားစုများနှင့်ပင် ပြဿနာများ ဖြစ်လျက် အိမ်ပေါ်မှ ဆင်းကာ လမ်းခွဲထွက်သွားကြသည်ကို ကြားရသည်။

ဂျပန်နိုင်ငံတွင်လည်း ဂျပန်တို့သည် ဘာသာတရားမရှိ၊ အရိုင်းအစိုင်းများ၊ ဟန်ဆောင် ဆက်ဆံတတ်ကြသည့် လူမျိုးများ ဖြစ်သည်ဟု ဂျပန်ရောက် မြန်မာ အသိုင်းအဝိုင်းတွင် ရေရွတ်မြည်တမ်းကြသည်။

အခြားနိုင်ငံများ ထက် စာလျင် အရှေ့တောင် အာရှနိုင်ငံများတွင်တော့ တစ်နိုင်ငံနှင့် တစ်နိုင်ငံ ယဉ်ကျေးမှုကွာခြားခြင်း (Culture Gap) က သိပ်မကြီးပေ။ သို့ရာတွင် ယဉ်ကျေးမှုကွာခြားခြင်းကို ရုတ်တရက် တွေ့မြင်ရသူ (Culture Shock) နိုင်ငံခြားရောက် မြန်မာ များအတွက် အခြားတိုင်းပြည်တို့၏ ယဉ်ကျေးမှုကို ကြိုးစား နားလည်ဖို့ လိုအပ်ပြန်ပေသည်။ ရောမရောက် လျင် ရောမလို ကျင့်စရာ မလို။ ချီးကျရာ ပျော်အောင် နေတတ်ဖို့သာ လိုပေသည်။

ဤသည်မှာ ယဉ်ကျေးမှု ကွာခြားခြင်းတို့၏ နောက်ဆက်တွဲ ဆိုးကျိုး ရလဒ်များ ဖြစ်သည်။ ထိုကဲ့သို့ သော မလိုလားအပ်သည့် ပြဿနာများ မဖြစ်စေရန် နိုင်ငံခြားရောက် မြန်မာတို့သည် တိုင်တပါးတို့၏ ယဉ်ကျေးမှုကို လေ့လာ သိရှိ နားလည် ထားဖို့လည်း လိုအပ်သည်။

ထိုကဲ့သို သော အခြေအနေများထဲမှ ထိုင်းနိုင်ငံ နယ်စပ်နှင့် မလေးရှားနိုင်ငံသို့ ခိုးဝင်ရောက်လာနေကြရသော ရွှေ့ပြောင်နေထိုင်ကြရသည့် မြန်မာ အလုပ်သမားများ၏ အခြေအနေသည် အဆိုးရွားဆုံး ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု ကျွနု်ပ်ထင်သည်။ လူ့အခွင့်အရေး ကာကွယ်ပေးချက်၊ ကျန်းမာရေး၊ ပညာရေး လေ့လာနိုင်မှု မရှိခြင်း၊ နောင် အနာဂတ်အတွက် ခိုင်မာသောမိသားစု ဘဝအာမခံချက် များ မရှိခြင်း စသည်တို့သည် လက်ရှိ ကျွနု်ပ်တို့ နိုင်ငံခြားရောက် မြန်မာအများစုအတွက် ပြဿနာများ ဖြစ်သည်။

ကျွနု်ပ် လူတော်တော်များများ တွေ့ဖူး၊ ကြားဖူး၊ မြင်ဖူးခဲ့ပါသည်။ တစ်ချို့သည် လက်ရှိ မြန်မာနိုင်ငံ စစ်အစိုးရ ကောင်းသည် ဟု ထောက်ခံသည်။ အဘယ်ကြောင့် ဆိုသော် သူရို့၏ စားဝတ်နေရေးသည် ဖူးလုံလျက်၊ စစ်အစိုးရ အပေါ် အမှီသဟဲပြုကာ စီးပွားရေး ကောင်းနေသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ သူရို့သည် လူထောင်၊ သောင်းပေါင်းများစွာတို့၏ ငတ်မွတ်မှုကြောင့် ငိုရှိုက်သံ၊ ငြီးတွားငိုးကြွေးသံ၊ စစ်အစိုးရ၏ ယှဉ်းပန်းနှိတ်စက်မှုတို့ကြောင့် မိမိတို့သားသမီး ဆုံးရှုံးရသော မိဘမျက်ရည်များ၊ အနာဂတ်မဲ့ ကလေးသူငယ်တို့အား လျစ်လျူပြုနေသူများ ဖြစ်နေကြသည်။ တနည်းအားဖြင့် ဘာသာရေးကို အရေခြုံ တစ်ကိုယ်ကောင်း သမားများ ဖြစ်ကြသည်။

ဖြူစင်သူများ တိမ်းပါး လွင့်စင် နွမ်းပါးကြရသည့် ဤလောက ဘဝပတ်ဝန်းကျင်တွင် တွန်းထိုး ရုန်းကန် တော်လှန်ဆန့်ကျင်ခြင်းသည်သာ ထွက်ရပ်မှန် လမ်းကြောင်း တစ်ခု ဖြစ်ချေလိမ့်မည်။


ငါတို့ဟာ လူငယ်တွေဖြစ်တယ်။
ဒါပေမယ့် ငါတို့ဟာ လမ်းပေါ်မှာ ရည်ရွယ်ချက် မရှိ၊ မျှော်မှန်းချက် နတ္ထိနဲ့ လျှောက်နေတဲ့ လူငယ်တွေ မဟုတ်ဖူး။
ငါတို့မှာ ယုံကြည်ချက်ဆိုတာ ရှိတယ်။
ငါတို့မှာ မျှော်လင့်ချက်ဆိုတာလဲ ရှိတယ်။
ငါတို့မှာ အားမာန်နဲ့ သတ္တိလဲ ရှိတယ်။

ငါတို့တတွေဟာ
အားမာန် ကို အားမာန်ချင်း
သတ္တိ ကို သတ္တိချင်း
ယုံကြည်ချက် ကို ယုံကြည်ချက်ချင်း
မျှော်လင့်ချက် ကို မျှော်လင့်ချက်ချင်း
အားပြိုင် တိုက်ခိုက်ကြရလိမ့်မယ်။
(မှတ်ထားခဲ့မိသော စာစု တစ်ခု။)

ဒါသည် ကျုပ်တို့ မြန်မာတွေ၏ လတ်တလော အခြေအနေ အပေါ်ယံ သုံးသပ်စရာဖြစ်သည်။ မည်သို့ပင် ဆိုစေ ကျွနု်ပ်တို့ မြန်မာများ ဘယ်ရောက်ရောက် သတ္တိသွေးများ ပစ်ခဲနေလျက် နိုင်ငံကြီးသား ပီသနေကြဖို့လိုသည်။ လိုအပ်သည့် အသိညာဏ်ပညာ ခွန်အား လက်နက်များ သွေးလျက် ရှိကြရမည်။

အနန္တမေတ္တာဖြင့်
ဘကောင်း