မြကြည်

ဆီဆေး
ရေးဆွဲ - ၂၀၀၂-ခုနှစ်

ပတ်ဝန်းကျင် တစ်ခုလုံးက မဲမှောင် တိတ်ဆိတ်နေသည်။ ဆယ်ပေ ပတ်လည် အခန်း အဖြူရောင် နံရံ၏ ဖြော့တော့တော့ ဖြာထွက်နေသော မှုံပြပြ အရောင်သည် ညဉ့် ကို အံတုနေသည့်နယ်။ ညဉ့်၏ ပိန်းပိတ် နက်မှောင်မှုက တဖြည်းဖြည်းနှင့် ထုထည်ကြီးမားစွား ဖိသိပ်လာ သော်လည်း အဖြူရောင် အခန်းငယ်အား လွမ်းမိုးမသွားနိုင်ခဲ့။ လောကဝန်ကျင် တစ်ခုလုံး၏ သက်ရှိ အရာများ တိုးတိတ်ဖြည်းညင်းစွာ တစ်စတစ်စနှင့် ည၏ အမှောင်ထု အောက်တွင် ကျရှုံးသွားကြသော်လည်း မြကြည် တစ်ယောက် ကြံကြံခံ နေစဲပါ။ လရောင် ကြယ်ရောင်များ ပျောက်ကွယ်နေသော ဤ ကဲ့သို့သော ညမျိုးသည် ရက်စက်လွန်းတတ်သည်။ လမင်း အလင်းရှိမှ ပွင့်သော ပန်းများ ညိုးငယ်စွာ ပွင့်ချပ်လွှာများကို သိမ်းဆည်းထားကြရ၏။ ဖားအော်သံ၊ ပုရစ်အော်သံတို့ လည်း ဆိပ်သုဉ်း ပျောက်ကွယ်ကုန်၏။ အားနည်းသော အလင်းမှိန်မှိန်များအားလုံး ည၏ ဝါးမြိုခြင်းကို ခံရ၏။ ညဉ့်၏ အဆုံးစွန်း တိတ်ဆိတ်မှု နှင့် အဆုံးစွန်း မှောင်မိုက်မှုကို မြကြည် တစ်ယောက်သာ တိတ်တဆိတ် ထိုင်၍ အံတုနေသည်။ သေချာ နားထောင်ကြည့်ပါမှ ခတ်ဟဟလေး ပွင့်နေသည့် တစ်ခုတည်းသော တစ်ခါးချပ်မှ လေတိုးသံ သဲ့သဲ့ကို ကြားရသည်။ အခန်းထဲမှ ပူနွေးသော လေထုနှင့် ညင်သာစွာ တစိမ့်စိမ့် ချဉ်းနင်းဝင်ရောက်လာသော အပြင်မှာ ညလေဆိုင်တို့ ရောယှက်က အလွန် သက်တောင့်သက်သာရှိသော အပူချိန်ကို ဖန်တီးထားသည်။

မြကြည် ပိုင်သော ဤအဖြူရောင် အခန်းငယ်သည် ရိုးစင်းလွန်းလှသည်။ မြကြည် အရပ် တစ်မြင့်စာ တစ်ခါးပေါက်တစ်ခု နှင့် အဖြူရောင်လေးဘက်လေးတန် နံရံများနှင့် လိုက်ဖက်ညီစွာ အဖြူရောင် ခုံတစ်လုံးသာရှိသည်။ တစ်ခုတည်းသော အခန်းထောင့် တစ်နေရာတွင် တစ်ဝက်တစ်ပျက် ဆွဲလက်စ ပိတ်ဖျင် ပန်ချီးကား တစ်ချပ်က ထောင်လျက်ရှိကာ အချိန်ကာလကြာမြင့်စွာ လျစ်လျုရှုထားခြင်း ခံနေရကြောင်းကို ခြောက်သွေ့နေပြီဖြစ်သော ဆီဆေးတောင့်များ သက်သေပြနေသည်။ တဝက်တပြတ်နှင့် ဆွဲလက်စ ပန်ချီကားထဲမှ ဝလ္လစ္စလစ် မိန်းမပုံသည် မြကြည်ပင် ဖြစ်သည်။ ဤအဖြူရောင် အခန်းထဲသို့ မြကြည် ရောက်တိုင်း အဝတ်အစားအားလုံးကို ချွတ်ချထားကာ ပင်ကို ပကတိ လွတ်လပ်စွာ နေလေ့ရှိသည်။ အခန်းငယ်သည် မြကြည်၏ လွတ်လပ်မှုကို ကာကွယ်ရာ၊ ကိုယ်ပိုင် သီးခြားကမ္ဘာ တစ်ခုဖြစ်သည်။ အဆုံးစွန်း လွတ်မြောက်ရာ နှင့် အဆုံးစွန်း လွတ်လပ်ရာလည်း ဖြစ်သည်။ ဒီအခန်းကို မြကြည် စိတ်တိုင်းကျ ပြင်ဆင်ထားခဲ့သည်။ ပြင်ဆင်သည်ဟု ဆိုရာထက် ထိုအခန်းထဲတွင် ရှိနေသော ရုပ်မြင်သံကြားစက်၊ တယ်လီဖုန်း၊ ကတ်ဆက် အစရှိသည့် အသုံးအဆောင် ပစ္စည်းများကို ထိုအခန်းထဲမှာ ထုတ်ပြစ် လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ယခင်က ထိုအခန်း သည် အလွန်းကောင်းသည် ဟု ပြောကြကာ နေချင်ကြသည့် လူများ တန်းစီနေကြသည်။ ကြိုတင်၍ စားရင်းပေးထားကြသည်။ ကံကောင်းထောက်မစွာ ထိုလူများကို ကျော်လွန်၍ မြကြည် သည်အခန်းကို ရခဲ့သည်။ရတော့လည်း ရသည့် နေ့မှာပင် အခန်းရှင်းလင်းရေးလုပ်ခဲ့သည်။ အခန်း၏ သုံပုံတစ်ပုံမျှ နေရာယူထားသော ဘုရားစဉ်ကြီးအား အခြားအခန်းကို ပြောင်းရွှေ့လိုက်သည်။ ထိုင်စရာ ထိုင်ခုံတစ်လုံးသာ ချန်၍ ရှိရှိသမျှ အရာများကိုအခြား သူများအားပေးလိုက်သည်။ မြကြည် မည်သည့်အရာကိုမျှ မတွယ်တာချင်။ ကြီးမားသော စာနာမှုနှင့် နားလည်မှုတို့ အောက်တွင် တွယ်တာမှုသည် ငုတ်လျိုးနေရသည်။ ထိုကဲ့သို့ ဝလ္လစ္စလစ်နှင့်လွတ်လပ်စွာ နေရသည့် လွတ်လပ်ခြင်းမျိုးကို ကြိုက်သည်။ လုံခြုံမှုကို လွတ်လပ်စွာ ခံစားရသည်။ ဤအခန်းသည် ချည်နှောင်မှုတို့ လွတ်မြောက်ရာ၊ ငှက်ငယ်တစ်ကောင်၏ အဆုံးအစမဲ့ လေဟာနယ်တစ်ခုပါပဲလေ။

ခုံပေါ်တွင် ထိုင်နေမိသည်မှာ အတော်ပင် ကြာသွားသည်။ ဆွဲလက်စ ပန်ချီကားကို လည်း အပြီးသတ်ရန် စိတ်ကမပါတော့။ သဘာဝက ဖန်တီးထားသော မိန်းမပီသသည့် ခန္ဓာကိုယ် အချိုးအဆစ် ကောက်ကြောင်းများကို ဖေါ်ထုတ်ရန် ကြိုးစားခဲ့သည်။ မအောင်မြင်။ ခန္ဓာကိုယ်အား ဖုံးအုပ်ကာကွယ်ထားသော အနှောင်အဖွဲ့မှ လွတ်မြောက်သွားရန် ရှိသမျှ အဝတ်အစားများကို ချွတ်ချထားခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် အချိုးအဆစ် ကောက်ကြောင်းများက လူသားတစ်ယောက် ခံစားနေရသည့် ရင်းတွင်မှ နာကျင်မှု၊ ပျော်ရွှင်မှု၊ မွန်းကျပ်မှု၊ လွတ်မြောင်မှုတို့ကို ထိုပိတ်စများပေါ်တွင် မဖေါ်ပြနိုင်ခဲ့ချေ။ ကိုယ့်မှာ အတ္တတွေ သိပ်များနေပြီလား။ ငယ်စဉ်အခါက ကလေးငယ်တစ်ယောက်၏ ရိုးသားစွာ ဖေါ်ပြတတ်မှုတွေကို ကြီးပြင်းလာတော့ အတ္တတွေက နင်းခြေဖျက်ဆီးပြစ်လိုက်ပြီလား။

မြကြည် ဘုရား မရှိခိုးတာ ၁၀-နှစ် ကျော်ကြာပြီကော။ ငယ်စဉ်က အဖွားသည် ဘုရားစာများကို ညနေတိုင်း အမြဲရွတ် လေ့ရှိသည်။ အဖွားကို သတိရတိုင်း အဖွားအမြဲရွတ်လေ့ရှိသော ဘုရားစာများကို တခါတရံ သတိရမိသည်။ ကိုကို နှင့် အတူနေစဉ် တုန်းက ကိုကိုက မြလေး ကို ကိုကို ကဲ့သို ဘာသာရေးကို ယုံကြည်သူဖြစ်အောင် လုပ်ပေးမည် ဟု ပြောဘူးသည်။ မြကြည် ကိုကို ကို ပြုံးပဲ ပြုံးပြခဲ့သည်။ ထိုစဉ်က ကိုကိုသည် ညနေတိုင်း တစ်နာရီခန့် ဘုရားရှိခိုးသည်။

ထိုသို့ ကိုကို ဘုရားရှစ်ခိုး နေပြီဆိုလျှင် မြကြည် ဤအခန်းလေးထဲသို့ လာပြီး ပန်ချီဆွဲနေလေ့ရှိသည်။ ကိုကိုသည် မြကြည်ကို ချစ်လွန်းသည်ဟု မြကြည်ထင်သည်။ သူ့အတွက် လုပ်စရာအလုပ်များ မရှိတော့ဘူး ဆိုလျှင် သူ့အနားတွင် မြကြည် ရှိနေစေချင်သည်။ ဒါကို ကိုကိုက မြကြည်ကို ချစ်လွန်းလို့ပါဟု ပြောသည်။ ဒါပေမယ့် ကိုကို့မှာ အတ္တတွေများလွန်းသည် ဟုမြကြည်ထင်သည်။ တခါတရံ မြကြည် ကိုကို အိပ်နေသည့် အချိန် ကိုကို ဖတ်သည့် တရားစာအုပ်ထဲတွင် ကိုကို့ အချစ်အတ္တတွေ လျော့ပါးအုံးဟု ဖြေ့စွက်ရေးလေ့ရှိသည်။ မြကြည်၏ ကိုယ်ပိုင် အချိန်၊ မိမိ ပိုင်ဆိုင်ရာ လွတ်လပ်မှုလေးတွေကို မြကြည် လိုချင်သည်။ ကိုကိုနှင့် ခွဲခွာခဲ့သည်မှာ နှစ်အတော်ပင် ကြာလေပြီ။ ကိုကိုက လက်ထပ်ချင်သည်ဟု ပြောသည့်နေ့တွင် မြကြည် တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားခဲ့သည်။ မိမိ၏ လွတ်လပ်မှုတွေ အားလုံး ဒီလူတစ်ယောက်လုံးဆီမှာ ပေးဆပ်ရတော့မှာပါလားဟု။ ထိုနေ့ပဲ ကိုကို နှင့် စိတ်မကောင်းခြင်းကြီးစွာ လမ်းခွဲ ခဲ့ကြသည်။ ကိုကို ငိုပါသည်။ မြကြည်နားလည်ပေးပါသည်။ လူတစ်ယောက်သည် မည်မျှ တရားဓမ္မများလုပ်ဆောင်ပါစေ ထိုလူသည်အသက်ရှင်နေသမျှ လူသားဆန်စွာ ခံစားချက်များကို ခံစားနေရအုံးမည်သာ။ မြကြည်လည်း ခံစားခဲ့ရပါသည်။

ထို့နောက် မြကြည် ဘဝသည် ကြမ်းတမ်းခဲ့သည်။ မြကြည် မှောင်ခို ကုန်ကူး အလုပ် လုပ်ခဲ့သည်။ မိမိအား စော်ကားရန်ကြံစည်သော လူတစ်ယောက်အား သတ်မှုနှင့် ထောင်ကျခဲ့သည်။ ထောင်မှ ထွက်လာသောအခါ ပြည်တန်ဆာ အလုပ် လုပ်ခဲ့သည်။ ပြည့်တန်ဆာ လုပ်ခဲ့စဉ်က ရခဲ့သော ရောဂါ ဝေဒနာကို နှစ်ရှည်လများ ဆေးရုံပေါ်တွင် ကုသခဲ့ရသည်။ အကယ်၍သာ ကိုကို လိုချင်သည့် အိမ်ထောင်ကို အတူတကွ ထူထောင်ခဲ့ပါက ထိုကဲ့သို့ သော ဘဝကြမ်းများကို တွေ့ရလိမ့်မည်မဟုတ်။ သာယာဖြောင့်ဖြူး သော ဘဝကို ကိုကိုနှင့် အတူလက်တွဲ၍ ပျော်ရွှင်နေရမည်သာ။ သို့ရာတွင် မြကြည် ကျေနပ်သည်။ မိမိ ဖြတ်သန်းခဲ့သည် ဘဝသည် မျဉ်းဖြောင့် တစ်ကြောင်းတည်း မဖြစ်ခဲ့။ အနိမ့်အမြင့် လှိုင်းတွန့်များဖြင့် ပြည့်နက်နေသော ဘဝကို မြကြည် ကျေနပ်သည်။ ထိုဘဝက ရရှိသော ခံစားချက်များ သည် ယနေ့ ပြန်လည် ဆန်းသပ်ကြည့်လျင် အိမ်မက်ပမာ။ သို့ရာတွင် မြကြည် ရှင်သန်ခဲ့သည်။ ထိုအရာများသည် ခါးသည်းသည်ဟု ဆိုပေမယ့် ယခုအခါ ချိုမြိန်သည်။ ထိုခံစားချက်များ သည် မြကြည် ဆိုသည့် လူတစ်ယောက် ရှင်သန်နေစေရန် မောင်းနှင်ပေးနေသော စက်ကိရိယာများ၊ စက်သွားများ ဖြစ်ကြသည်။ မြကြည် သည် အစဉ် ရှေ့သို့ ဆက်နေမည့် မိန်မစား။ မြကြည် ငိုလျှင် ရင်ထဲမှာ ငိုသည်။ မြကြည် နာကျင်လျှင် ရင်ထဲမှာ နာကျင်သည်။ အသက်ကြီးလာသည့် အတွက် ငယ်ငယ် ကလေးဘဝလို ဟက်ဟက်ပက်ပက် လွတ်လပ်စွာ ရယ်မောတတ်ခြင်း မရှိတော့။ တခါတရံ အပြစ်ကင်းစင်စွာ ကလေးကဲ့သို ဟားတိုက်ရယ်လိုက်ချင်သည်။ သို့ရာတွင် ထိုကဲ့သို မရယ်တတ်တော့။ လောက၍ ဖြစ်လာသည့် အခြေအနေ အကောင်းအဆိုးတို့အားလုံးကို ကြောင်းကျိုးများဆက်စပ် နားလည်းပေးထားခြင်းသည် မြကြည်အား လိုအပ်သည်ထက် တည်ငြိမ် ရင့်ကျက်စေသည်။

ထိုင်ရာမှ ထ၍ အခန်းထောင့်တွင် ပုံထားသော အဖြူရောင် ဝတ်ရုံကို ကောက်ဝတ်လိုက်သည်။ အခန်းထဲတွင် ထိုင်နေတာ တော်တော် ကြာသွားပြီပဲဟု တွေးလိုက်မိသည်။ ပြည့်တန်ဆာမ တစ်ယောက်အတွက် ဤအခန်းသည် လုံခြုံသည်။ လွတ်မြောက်မှုကို ပေးစွမ်းနိုင်သည်။ ဤအခန်း၏ တံခါး တဖက်ခြား သည် အခြား ကမ္တာ။ မြကြည် လူအသစ်များကို တွေ့ရအုံးမည်။ ပြောင်းလဲနေသော လူ့အဖွဲ့အစည်းတွင် လိုက်လျောညီစွာ ရှင်သန်ရအုံးမည်။ မျက်နှာဖုံးမြောက်မြားစွာကို ဝယ်ယူရအုံးမည်။ တစ်ခါတစ်ရံ လူတွေအား မုန်းမိသည်။ ထိုအခါ လူအားလုံး ကိုကိုကဲ့သို မြင့်မြတ်သူ ဖြစ်ပါစေဟု ဆုတောင်းမိသည်။ မဖြစ်နိုင်ပါ။ သို့ပေမယ့် လူတွေအများကြားတွင် မြကြည် ဆိုသော ပြည့်တန်ဆာမ တစ်ယောက် ရှိနေအုံးမည်သာ။ ဤအရာသည် အလွန်တရာခန်းနားကြီးကျယ်သော ကိုကို၏ အတွေးအခေါ်များထက် မှန်ကန်ပေအုံးမည်။

အနန္တမေတ္တာဖြင့်
ဘကောင်း

LIBRARY

Art Library

ညောင်ပင်ဈေးသစ်မှ လေဘေးလောက

ယနေ့ ညောင်ပင်ဈေးသစ် လေဘေးတန်းသည် လွန်ခဲ့သော ၁၉-နှစ်၊ အနှစ် ၂၀ ခန့်က အိမ်တော်ရာ ဘုရား လေဘေးတန်းမှ ပြောင်းရွှေ့ခဲ့ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ အိမ်တော်ရာ ဘုရားမှ လေဘေးတန်းကြီး ရွှေ့ပြောင်းရတော့မည်ဟု ဆိုသည်နှင့် နှစ်ပေါင်းများ စွာ အရိုးစွဲ လုပ်ကိုင် နေကြသော ကျွနု်ပ်၏ မိဘများ အပါအဝင် လေဘေးလောကမှ လူများ ဒုက္ခရောက်ကြပါသည်။ တစ်ချို့ ပိုက်ဆံ တတ်နိုင်သူများသည် လေဘေးလုပ်ငန်းကို စွန့်ခွာကာ တရုတ်တန်းဈေး(ယနေ့ခေတ် မန္တလေး ရတနာဘုံဈေး) သို့ပြောင်းရွှေ့လုပ်ကိုင်ကြပါသည်။ ထိုစဉ်က ကျွန်ုပ် မိခင်ကြီးသည် ရှိစုမဲ့ ငွေကြေး အင်းအားကို ခြစ်ချုပ် စုစည်းကာ အသစ်ပြောင်းရွှေ့ရမည့် ညောင်ပင်ဈေးသစ် ဆိုင်ခန်းကို ဝယ်ယူရပါသည်။ ညောင်ပင်ဈေးသစ် ဟု ခေါ်ဆိုရသည်မှာ လေးဘေးတန်းမရောက်ခင် က ညောင်ပင်ဈေးသည် ရှိနှင့် နေပြီသားပါ။ ထိုညောင်ပင်ဈေးသည် အိမ်ရှင်မများ အားထားရသော အသီးအရွက် အသားငါးများ ရောင်းချသော သာမန် ဈေးကလေး တစ်ခုသာဖြစ်သည်။ ထိုဈေးနှင့် ယှဉ်၍ လေဘေးတန်းအတွက် ဈေးရုံတစ်ခုတည်ဆောက်သော အခါ ဈေးရုံအသစ်ကို ညောင်ပင်ဈေးသစ် ဟု ခေါ်တွင်လိုက်ကြသည်။ ထို ညောင်ပင်ဈေးနှင့် ညောင်ပင်ဈေးသစ် နှစ်ခုစလုံးသည် ရွှေတစ်ချောင်မြောင်း ဘေးတွင် တည်ရှိကြပါသည်။

ညောင်ပင်ဈေးသစ်သို့ ပြောင်းရွှေ့ ရသည် အခါတွင် ကျွနု်ပ်သည် ၁၀-တန်းစာမေးပွဲအား ဖြေဆိုပြီးခါစ ဖြစ်ကာ မိဘများအား ကူညီ၍ ဈေးလိုက်ပေးရပါသည်။ ကျွနု်ပ်သည် မနက်စောစော ၇-နာရီခန့် အိမ်မှ ဈေးသို့ စက်ဘီကလေးနှင့် ထွက်ကာ ဆိုင်ခင်းရပါသည်။ အဝတ်အထည်များကို သင့်တင့်လျောက်ပတ်သည့် နေရာများတွင် အတန်းများ တန်းကာ ခင်းကျင်းပြင်ဆင်ရပါသည်။ ထိုညောင်ပင်ဈေးသစ် လေဘေးတန်းသို့ ရောက်သောအခါ ယခင် အိမ်တော်ရာ ဘုရားမှ သိကျွမ်းခဲ့သော မိတ်ဆွေဟောင်းများနှင် ကွဲကွာသွားခဲ့သည်။ လေးဘေးလုပ်ငန်း အရောင်းအဝယ်လုပ်သည့် လူဦးရေလည်း နည်းသွားခဲ့သည်။ ကျွန်ုပ်အတွက် မှတ်မှတ်ရရ ပြောင်းလဲခြင်းသည် မနက်တိုင်း ဆိုင်ခင်းချိန်တွင် ကျွနု်ပ်ကြိုက်နှစ်သက်သော ဦးဘို၏ မုန့်တီ မစားရတော့ခြင်းပေတည်း။ ထို မုန့်တီရောင်းသည့် ဦးဘိုသည်လည်း မုန့်တီရောင်းခြင်းကို စွန့်လွှတ်ရပ်နားကာ လေးဘေးရောင်းရန် ကျွနု်ပ်တို့ဆိုင်ခန်းနှင့် မျက်စောင်းထိုးခန့်တွင် ဆိုင်ခန်းတစ်ခန်း ဝယ်ယူလိုက်ပါသည်။ ညောင်ပင်ဈေးဆိုင်ခန်များသည် အုတ်ပါးပါးလေးများနှင့် တည်ဆောက်ထားသော နှစ်ပေခွဲ၊ သုံးပေခန့်မြင့်သည် အုတ်အဆင့်များပေါ်တွင် အခန်းလေးများ ကန့်ထားသည့် အတန်းများဖြစ်သည်။

မနက်တိုင်း ဆိုင်ခင်းချိန်တွင် ကျွန်ုပ်အတွက် အသစ်အဆန်းအရာ တစ်ခုမှာ ကျွန်ုပ်ဆိုင်ရှေ့မှာ ဖြတ်သန်းသွားသော အိမ်ရှင်မများဖြစ်ပါသည်။ အိမ်ရှင်မ ပုံစံ အမျိုးမျိုး သည် မနက်ချိန်ခါ ဟင်ချက်စရာများ ဝယ်ချမ်းရန် အလို့ငှာ လေဘေးတန်း ဈေးအသစ်ကို ဖြတ်ကာ ညောင်ပင်ဈေးသို့ ဈေးဝယ်သွားကြသည်။ အိမ်ရှင်များ၏ ပုံစံသည် သူတို့ ဝယ်ယူလာသော ချက်ပြုတ်စရာ ဟင်းအမယ်များ၊ အထုတ်အကြီးအသေးကို လိုက်၍ အကဲဖြတ် ခွဲခြားလို့ရပါသည်။ တစ်ချို့သည် ပါတိတ်ထမီ အကောင်းစာများ ဝတ်ဆင်ကာ ရွှေလက်ကောက်များ ဆင်မြန်းထားသော အဆီအစ်နေသည့်လက်ဖြင့် ကြက်သားထုတ်၊ ငါးကြင်းထုတ်များ ကို ဆွဲကိုင်၍ ဈေးမှာ ပြန်လာလေ့ရှိကြပါသည်။ ထိုကဲ့သို့သော မိန်းမကြီးများသည် တစ်ခါတစ်ရံ ပိုက်ဆံအိတ်အကြီးကြီးမှလွဲ၍ ဈေးဝယ်ခဲ့သည် အထုတ်များကို ကိုယ်တိုင်မဆွဲပါ။ ပိန်ပိန်ပါးပါး ခပ်မွဲမွဲ ကောင်မလေး တစ်ယောက်က မိမိအိမ်ရှင်၏ အဆီများအစ်နေသော တင်ပဆိုင်ကြီးများကို ကြည့်ကာ အနောက်မှ ခပ်ကုပ်ကုပ်အလေး လိုက်ကြရသည်ကို တွေ့ရသည်။ တစ်ချို့ အမျိုးသမီးများသည် မဲခြောက်သော အသားအရည်ရှိကာ ခါးလုံရုံ အဝတ်ကို ဝတ်လျက် ဝမ်းဗိုက်ပူပူ ကလေးငယ်ကို ဆွဲကာ ဆူးပုတ်ရွက်၊ ကစွန်းရွက်ကိုသာ ကိုင်လျက် ဈေးပြန်ကြရသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ ထို ဝမ်းဗိုက်ပူလေးကို တစ်ယောက်တည်း ဈေးလာဝယ်သည်ကို တွေ့ရတတ်သည်။ တစ်ချို့ အသက်အလွန်တရာကြီးရင့်နေသည့် အဘိုးအို၊ အဘွားအိုများပင် တုန်ချိ တုန်ချိနှင့် ဈေးဝယ်ထွက်ကြရသည်ကို တွေ့ရသည်။ ထိုကဲ့သို့သော မနက်ချိန်ခါ ဆိုင်ခင်းချိန်တွင် ဖြတ်သန်းသွားကြသော အိမ်ရှင်မ ပုံစံမျိုးစုံအား နေစဉ်မြင်တွေ့ဖန်များလာသော အခါ ထိုသူများ၏ အိမ် စီပွားရေး အခြေအနေ၊ ထိုသူများ၏ ပျော်ရွှင်မှု ဝမ်းသာမှု၊ မိသားစုဝင်များ အကြောင်းကို သူတို့၏ ဈေးခြင်းတောင်းများက ဟစ်အော်ကြွေးကြော်နေသည့်ကို စိတ်ဝင်တစား လေ့လာမိသည်။

ထိုစဉ်က ကျွန်ုပ် ဈေးရောင်းရသော အလုပ်သည် လူများကို အကဲခတ်ရခြင်း၊ သင့်တင့်လျောက်ပတ်သော လူမှုရေးနည်ပိရိယာယ်များဖြင့် ချဉ်းကပ်ရခြင်းများ ပြုလုပ်ရသော အလုပ်ဖြစ်ပါသည်။ ဤသို့ဖြင့် ဈေးအရောင်းသည်၏ မျက်လုံး တချက်အဝေ့သည် အခြားလူတစ်ယောက် ဝတ်ဆင်ထားသည့် ဟန်ပန် အမှုအရာ အဝတ်အစားများ ခေါင်းဖျားမှ ခြေအဆုံး အားလုံးကို ဘာသာပြန်ပြီး ဖြစ်သွားပါသည်။အစ်ကိုတန်သည်ကို အစ်ကိုခေါ်၊ အစ်မတန်သည်ကို အစ်မခေါ်၊ တစ်ခါတစ်ရံ ဦးဇင်း၊ ဆရာလေး၊ အဘ အစရှိသည်ဖြင့် ခေါ်ရပါသည်။ တစ်ချို့ဈေးဝယ်သူများသည် မိမိကြိုက်နှစ်သက်သော အထည်ကို ယတိပြတ် ဆုံးဖြတ်ချက် ချ၍ မဝယ်တတ်ပါ။ တစ်ချို့က ဈေးမဆစ်တတ်ပါ။ တစ်ချို့က ချိုးချိုးနှိမ်နှိမ် ဈေးဆစ်ကြပါသည်။ဈေးလောကမှ လူများသည် မနက်စောစော ဈေးဦးပေါက်တွင် မိမိမရောင်းနိုင်သော ဈေးဆစ်ခြင်းခံရပါက ထိုနေ့အတွက် ကံမကောင်းဟု ယူဆကြသည်။ ထို့ကြောင့် ဈေးဦးပေါက် တွင် အတတ်နိုင်ဆုံး ရောင်းနိုင်အောင် ကြိုးစားကြရပါသည်။ ထိုကဲသို့ ဈေးဦပေါက်ရောင်းရသော ငွေဖြင့်အခြား အဝတ်အထည်များကို တဖြတ်ဖြတ်ဖြင့် လိုက်လံပုတ်ကာ ထိုအထည်များ ရောင်းရစေရန် လာဘ်ခေါ်လေ့ရှိသည်။

ကျွန်ုပ်တို့ လေဘေးလောကမှ လူငယ်ယောင်္ကျားအများစုသည် နာမည်ကြီးသော တံဆိပ်(brand) များကို ဝတ်ဆင်ခြင်းဖြင့် အလွန်တရာဂုဏ်ယူလေ့ရှိကြသည်။နာမည်ကြီးသော တံဆိပ်များဖြင့် အင်္ကျီများကို ကွာလတီ(quality) သို့မဟုတ် ကွာတီ ၊ သို့မဟုတ် ကွာ ဟုခေါ်ဆိုကြသည်။ ထိုကဲ့သို့သော အဝတ်အထည်များကို ဝတ်ဆင်သူကို ကွာလတီသမား၊ ကွာတီ သို့မဟုတ် ကွာသမားဟု ခေါ်တွင်ကြသည်။ ကျွန်ုပ် တက္ကသိုလ်တက် ၍ စာမေးပွဲပြီးကာ မန္တလေးပြန်သည့် အခေါက်တွင် တစ်ည မိခင်ကြီးနှင့် စကားစပြီး ပြောဆိုနေစဉ်
"ငါ့သား.. မင်း မောင်စိုး ကို သိလား" ဟု မိခင်ကြီးက မေးပါသည်။
"ဘယ် မောင်စိုး လဲ အမေ"
"မုန့်တီရောင်းတဲ့ ဦးဘို သားလေး"
"သြော်....သိပြီ ဟို ရွာသား ဆန်ဆန် တစ်ယောက်မလား"
"အေး..မင်း...သူတောင် ကွာလတီ ဖြစ်သွားပြီ"
ထိုစဉ်က ကျွနု်ပ်က "ဟုတ်လား" ဟုသာ သာမန် ကောက်ချက် ချခဲ့ပါသည်။ ကျွန်ုပ် မိခင်ကြီးသည် အတန်းပညာ သုံးတန်းမျှသာ အောင်မြင်ခဲ့ပါသည်။ သို့ရာတွင် သူသည် ထီးတံဆိပ်လေးများ၊ YSL တံဆိပ်ကလေးများ၊ Liberty Bell တံဆိပ်ကလေးများ အစရှိသဖြင့် နာမည်ကြီးသော တံဆိပ်များ ကို ခွဲခြား သိကာ ဈေးကောင်းရအောင် ရောင်းတတ်ပါသည်။ လေးဘေးထုပ် တစ်ထုပ်ဖောက်လျှင် ဈေးသည်ခြင်း ကွာဘယ်နှစ်ထည် ပါသလဲ၊ ဂေါင်ထည် ဘယ်နှစ်ထည် ပါသလဲဟု ယေဘူယ မေးကြလေ့ရှိကြသည်။ ထိုအရာများက ဈေးကောင်းရသော အရာများပေကိုး။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် တရုတ်ပြည်ဘက်မှာ အင်္ကျ ီများ တစ်ဆိပ်အတုများနှင့် ဝင်လာသော အခါ တစ်ချို့ ဆိုင်များသည် တကယ့် မူရင်း တံဆိပ်နှင့် တူအောင် ရောနှောကာ ရောင်းလေ့ရှိသည်။ ၎င်းကို အင်ထု သည်ဟု ခေါ်သည်။ အင် သည် Made in Myanmar အသုံးအနှုန်း အယူအဆမှ လာကာ အတိုအားဖြင့် အင် ဟု ခေါ်လိုက်ကြသည်။ ထုသည်မှာ ဈေးဝယ်အား ပစ္စည်းအတု ရောင်းချခြင်းအားဖြင့် ထုနှက်လိုက်သည်၊ ထုထောင်းလိုက်သည် ကို ရည်ညွှန်းပါသည်။ တစ်စုံတစ်ယောက်က ပစ္စည်းအတု ဝယ်မိလျှင် ထိုသူအား မင်းတော့ အင်မိသွားပြီ၊ ဒီပစ္စည်းက အင်ကြီး အစရှိသဖြင့် ရှုတ်ချလေ့ရှိသည်။

လေဘေးထည်များသည် ခိုင်ခန့်သည်၊ ဒီဆိုင်းများ ဆန်းသည်၊ ဈေးပေါသည်။ ထို့ကြောင့် အများအားဖြင့် လူငယ်များ၊ အခြေခံလူတန်းစားများ ဝယ်ယူလေ့ရှိကြသည်။ ထိုစဉ်က ကျွနု်ပ်နှင့် ပေါင်းသင်း နေသော သူငယ်ချင်းများ ရှိပါသည်။ သူတို့သည် တခါတရံတွင် ဆေးဝါး သုံးစွဲလေ့ရှိကြပါသည်။ ကျွန်ုပ် မိခင်ကြီး သည် ကျွနု်ပ်အား အမြဲအစဉ် စောင့်ကြည့်နေကာ ဆေးဝါး မသုံးစွဲမိစေရန် ကြတ်မတ်နေလေ့ ရှိသည်။ ထိုစဉ်က ကျွနု်ပ် နေရသည်မှာ မလွတ်လပ်ဟု ခံစားရပါသည်။ ကျွန်ုပ် တက္ကသိုလ်တက် ၍ အဆောင်နေသည်အထိ မန္တလေးမှ ဆေးသုံးစွဲသည့် သူငယ်ချင်း တစ်ယောက် ပါလာ သေးသည်။ ထိုစဉ်က ဆေးသုံးစွဲသည့် လူငယ်များ အကြားတွင် လေဘေးတန်းကို ဘွန် ဟုခေါ်ပါသည်။ ဘာကြောင့် ခေါ်သည် ကို မသိတော့ပါ။ ဆေးခြောက်ရှုသည်ကို စကားလိမ်သုံး ၍ ကုတ်မိုကို ကုတ်ဖြို သည်ဟု ပြောကြသည်။ ဆေးခြောက်ကို မုန့်ဟု ခေါ်သည်။ ၎င်းကို ဆေးလိပ်အထဲတွင့် ထည့်၍ သုံးစွဲခြင်းကို မုန့်ဖြုတ် သည်ပေါ့။ သို့မဟုတ် မုန့်စားသည်ဟုလည်းပြောသည်။ မုန့်ကို ဖြုတ် သည်ဟု စကားလိမ် "ကို" ကို သုံး၍ပြောလိုလျှင် ကုတ်မို ကို ကုတ်ဖြို သည်ဟု ပြောရသည်။ စကားလိမ်များ အများ အပြား ရှိပါသည်။ မိမိတို့ ကျင်လည်ရာ၊ ပတ်ဝန်ကျင်အပေါ် မူတည်၍ ကွဲပြားကြသည်။ ကျွနု်ပ် မန္တလေး ဖိနပ်များ ရောင်းစဉ်က "စန်" စကား ပြောပါသည်။ မိန်းမလျာ အခြောက်များ ပြောသော စကားသည် "တကော်" စကားဖြစ်သည်။ အခြော်တစ်ကောက် ဆိုသည်မှာ အခြောက်ကို ခေါ်ခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုစဉ်က မိခင်ကြီးနှင့် ဖခင်ကြီးတို့၏ ပြတ်သားသော အုတ်ချုပ်မှုအောက်တွင် ကျွနု်ပ် ဆေးဝါသုံးစွဲခြင်းသို့ မရောက်ခဲ့ပါချေ။ ထိုသူငယ်ချင်းများဖြင့်လည်း ဇတ်လမ်းများ ပြတ်သွားခဲ့ကြရသည်။

လေဘေးအထည်များသည် ဆောင်းတွင်း တွင် အလွန်တရာရောင်းကောင်းကာ၊ အမြတ်များများကျန်သော ကာလဖြစ်ပါသည်။ အမြတ်များများဆိုသည် မှာ စီပွားရေးလုပ်ငန်းရှင်ကြီးကဲ့သို့သော အမြတ်များများကို ဆိုလိုခြင်းမဟုတ်ပါ။ မိမိရင်းထားသည်ထက် အတော်အတန်း ပိုလျံသော အမြတ်အစွန်းကို ခေါ်ဆိုပါသည်။ ထိုသို့ ဆောင်းတွင်းကာလမှ လွန်မြောက်လျှင် နွေရာသီနှင့် မိုးရာသီသည် အလွန်အရောင်းပါးသော ကာလများဖြစ်ပါသည်။ တစ်ခါတရံ တစ်ထည်မျှ မရောင်းရသော နေ့ရက်များလည်း ရှိပါသည်။ ထို့ကြောင့် ဆောင်းတွင်း ကာလများတွင် လေဘေးသည်များသည် အလုပ်ကို ကြီုးစားလုပ်ကာ ငွေကြေးများကို စုဆောင်းကြရသည်။ ဆောင်းတွင်း တွင် ဂျာကင်ထုတ်၊ ကုတ်အင်္ကျီထုတ်၊ သိုးမွှေးထုတ် အစရှိသည် ဆောင်ထည် များကို ဖောက်ကြသည်။ သင်္ကြန်ရက်များ နီးလျှင် ဂျင်းဘောင်းဘီထုတ်ကို ဖောက်ကြရသည်။ နွေရာသီ ရက်များတွင် ရှပ်အင်္ကျီထုတ်ကို ဖောက်ကြသည်။

တစ်နှစ်သော ဆောင်းတွင်းတွင် မိခင်ကြီးသည် မေမြို့ ညမ်တောပွဲသို့ သွားကာ ကျန်ရှိနေသေးသော ဆောင်ထည်များကို အကုန်ရောင်းရန် အတွက် ပြင်ဆင်ပါတော့သည်။ မိခင်ကြီးသည် နှားစီလေ့ရှိသည့် အတွက် တော်တန် ပင်ပန်းသည့် ခရီးများကို ထွက်ခဲလေ့ရှိသည်။ သို့ရာတွင် ထိုနှစ်ဆောင်တွင်း၌ လေဘေးတန်းမှ လူအများအပြား မေမြို့သို့ သွားရောက်မည့် အတွက် မိခင်ကြီးလည်း လိုအပ်သော အခန်းကို မှာယူကာ ကျွနု်ပ်အား အဖေါ်အဖြစ် ခေါ်၍ သားအမိနှစ်ယောက် မေမြို့ ညမ်တောဈေးပွဲတော်သို့ ဈေးရောင်းထွက်ခဲ့ကြပါသည်။ ထိုပွဲသည် တစ်နှစ်တစ်ခါ ကျင်းပလေ့ရှိကာ ရှမ်းတောင်တန်းများမှ တောင်သူ များ၊ လယ်ယာလုပ်သူများသည် မေမြို့သို့ဆင်းလာကာ တစ်နှစ်တာ စုဆောင်းထားသည့်ငွေကြေးများဖြင့် လိုအပ်သည်များကို ဝယ်ခြမ်းကြရသည်။ မေမြို့ဆောင်းသည် အလွန်အေးပါသည်။ ကျွနု်ပ်တို့ သားအမိသည် မြေကြီးပေါ်တွင် ပလပ်စတစ် မိုးကာစများ ခင်ကျင်းကာ ထိုအပေါ်တွင် အဝတ်များ ပုံလျက် အိပ်စက်ကြရပါသည်။ ထိုညမ်တောပွဲ ရောက်စ နှစ်ရက်ခန့်အထိ ကျွနု်ပ် ဝမ်းချုပ်ပါတော့သည်။ အကြောင်းအရင်းမှာ ပွဲဈေးတွင် ဈေးရောင်းသူများသည် ရေးချိုးခြင်း၊ နောက်ဖေးသွားခြင်းများကို ပွဲဈေး၏ ဘေးတွင်ရှိသော ဘုန်းကြီးကျောင်းကို အားကိုးရပါသည်။ ကျွနု်ပ်ရောက်သည့်နေ့က နောက်ဖေးသွားရန် နေရာကို မေးမြန်း၍ ဘုန်းကြီးကျောင်းဝင်းသို့ ရောက်သွားပါသည်။ အလွန်တရာ ကျယ်ပြန့်သော ဘုန်းကြီးကျောင်းပါ။ နောက်ဖေးသွားရန် အိမ်သားများသည် အမျိုးသားများနှင့် အမျိုးသမီး ဘက်ဟူ၍ ရှိပါသည်။ ကျွနု်ပ် အမျိုးသားများဘက်သို့ နောက်ဖေးသွားရန် အတွက် ဝင်သွားသည့်အခါ အိမ်သာများ တန်းစီလျက် ဆယ်လုံးကျော်ခန့် အုတ်များနှင့် အခိုင်အမာ ဆောက်ထားသည်ကိုတွေ့ရသည်။ သို့ရာတွင် တံခါးမရှိပါ။ ယောင်္ကျား အားလုံး အပြင်ဘက်ကို ကျောပေး၍ အတိုင်းသား တန်းစီထိုင်ကာ မိမိတို့ ကိစ္စ ဝိစ္စများကို ဖြေရှင်းနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ကျွနု်ပ် သည် ထိုနေရာတွင် ပျို့အန့်ကာ ပြန်လှည့်လာခဲ့သည်။ နှစ်ရက်ခန့်မျှ ဝမ်းချုပ်ခံကာ နောက်ဆုံး ခွန်အားအပြည့်သွင်း၍ ကိစ္စများကို ဖြေရှင်းရပါသည်။ ထိုစဉ်အခါက ရှမ်ပြည်မှ အထက်သို့ ဆက်တက်သွားလျှင် အချို့ နယ်များတွင် အိမ်သာသည် အကာအကွယ်တောင် မပါဟူ သိရပါသည်။ သတင်းစာ ခပ်ကြီးကြီးတစ်စောင်နှင့် မိမိမျက်နှာကို ကာကွယ်ကာ ကျန်သည့် အပိုင်းကို လေသလပ်ခံ ကိစ္စများကို ဖြေရှင်းရပါသည်။ ထိုစဉ်က မေမြို့ ညမ်တော်ပွဲ လေဘေးရောင်းခဲ့စဉ်က ကြုံခဲ့ရသော အတွေ့အကြုံပါ။

ညောင်ပင်ဈေးသစ်တွင် ကျွနု်ပ် ကြွေပစ်ခြင်းကို စွဲသွားခဲ့သေးသည်။ ဆိုင်ခင်းကျင်းပြီးသည်နှင့် မိခင်ကြီးနှင့် ဖခင်ကြီး ဈေးရောက်လာ လျှင် ကျွနု်ပ်ကြွေပစ်ရန် အဖေါ်လိုက်ရှာ ကာ နေ့ခင်းအထိ ကြွေထိုင်ပစ်ပါတော့သည်။ လေဘေးတန်းသည် အလွန်တရာ စည်းကားနေလေ့ရှိပြီး ကြွေဝိုင်း၊ ကျားဝိုင်း၊ စစ်တုရင်ဝိုင်း၊ ဈေးဝယ်များ ကို ခေါ်သံ၊ ဈေးရောင်းသံများဖြင့် ဆူညံနေလေ့ရှိသည်။ တစ်ခါတစ်ရံတွင် ဟောဒီမှာ ကွာတီအင်္ကျီတွေ အလကားပေးနေတယ် ဟု အော်သံများ ကြားရတတ်သည်။ တကယ် အလကား ပေးခြင်းမဟုတ်ပါ။ ဈေးဝယ်များအား ညာ၍ခေါ်ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ကြွေတွင် တစ်ဆယ်၊ တစ်ပါ၊ သုံးလုံး၊ လေးလုံး၊ အစိတ်၊ တစ်ခြောက်ဆိုပြီ ရှိကာ မိမိတို့ အလိုရှိသော အပွင့်ကို မာန်ပြင်၍ ပစ်ရပါသည်။ ထို့ကြောင့် တစ်ဆယ်ကွာ၊ တစ်ဘို တို့တယ် အစရှိသည့် အသံများလည်း ကြားရပါသည်။ ကျွနု်ပ် ထိုကဲ့သို လတ်လျားလတ်လျားနေသည် ကို မိခင်ကြီးနှင့် ဖခင်ကြီးက မကြည့်ရှု့နေနိုင်သည့် အဆုံးတွင် ကျွနု်ပ်အား ဈေးချို တိုက်တန်း ရှုမဝဖိနပ်ဆိုင်သို့ မန္တလေး ဖိနပ်များ ရောင်းရန်း အလို့ငှာ အလုပ်သမား အဖြစ် ပို့လိုက်ပါတော့သည်။

အနန္တမေတ္တာဖြင့်
ဘကောင်း

ဆက်နွယ်နေသော အခြား အကြောင်းအရာ

[ အိမ်တော်ရာဘုရားမှ လေဘေး လောက ]

အိမ်တော်ရာဘုရားမှ လေဘေး လောက

လေဘေးဆိုသည့် အရာမှာ စာရေးသူ ငယ်စဉ် ကလေးဘ၀ ကတည်းှက အတူတကွကြီးပြင်းလာသော အရာတစ်ခုဖြစ်ပါတယ်။မြန်မာပြည်တွင် လေဘေးထည်ဆိုသည့် အထည်များမှာ နိုင်ငံခြားဖြစ် အဝတ်အထည် အဟောင်းများကို ခေါ်ဆိုတာဖြစ်ပါသည်။ လေဘေးအဝတ်အထည်များသည် သံနန်းကြိုးဖြင့် ပတ်ထားသော ပေါင်၅၀၀ ခန့်လေးသည့် အထုပ်ကြီးများဖြင့်ဘင်္ဂဘားဒေ့ မှတဆင့် မြန်မာနိုင်ငံ စစ်တွေမြို့သို့ စက်လှေဖြင့်ရောက်ရှိပါသည်။ ထိုလမ်းကြောင်းသည် စာရေးသူ ကလေးဘဝမှ သိထားခဲ့သော လမ်းကြောင်းဖြစ်ပါတယ်။ ယနေ့ခေတ်တွင် ပုံစံမျိုးစုံ လမ်းကြောင်းမျိုးစုံဖြင့် ဝင်ရောက်နိုင်ပါသည်။ ပြောပြချင်သည်က မန္တလေးတွင် ရှိသော လေဘေးလောကမှ ဘဝများ၊ အရောင်းအဝယ်လောကသားများ၊ ပြောဟန် ဆိုဟန်များ နှင့် ထိုလောကမှ ဘကောင်း ဘယ်လိုကြီးပြင်းလာသလဲ ဆိုတဲ့ အကြောင်းပါ။

စာရေးသူ ဘကောင်း သိတတ်သည့် အရွယ် ၈-နှစ် ၉-နှစ် ခန့်တွင် မိဘများသည် လေဘေးလုပ်ငန်းများကို လုပ်ကိုင်လျက် ရှိနေပါသည်။ လေဘေးလုပ်ငန်း လုပ်ကိုင်သည်ဟု ဆိုရာတွင် နှစ်မျိုး နှစ်စားရှိပါတယ်။ ပထမတစ်မျိုးသည် လေဘေးထုပ် ကုန်သည်များပါ။ ထိုကုန်သည်များသည် အများအားဖြင့် ရခိုင်လူမျိုးများ ဖြစ်ကာ စစ်တွေ ၊ တောင်ကုတ် လမ်းကြောင်းတွေမှတဆင့် လေဘေးထုပ်များကို ရန်ကုန်၊ မန္တလေး မြို့ကြီးများသို့ သယ်ဆောင် ပို့ယူ ကုန်ကူးကြလေ့ရြှိကပါသည်။ ထိုသူများသည် ကုန်သည်ကြီးများ ဖြစ်ကာ ငွေကြေး အရင်းအနှီး အမြောက်အမြားဖြင့် လေဘေးအထုပ် အမြောက်အမြားကို ကုန်ကူးကြပါသည်။ ၎င်းတို့သည် လေဘေးလောက၏ လေးဘေးထုပ် လက်ကားသည်များ ဖြစ်ကြသည်။ ဒုတိယ အမျိုးအစားမှာ ထိုသူများထံမှ လေဘေး အထုပ်တစ်ထုပ်ခြင်း ဝယ်ယူကာ တစ်ထည်ခြင်း လက်လီရောင်းချခြင်း သော်၎င်း၊ နယ်များသို့ လက်ကား ပြန်လည် ရောင်းချခြင်းများသော်၎င်း ပြုလုပ်ကြရပါသည်။ ကျွန်ုပ်၏ မိဘများသည် ဒုတိယ အမျိုးအစား လေဘေးသည်များဖြစ်ကြသည်။

ကျွန်ုပ်၏ ဘဝတလျှောက်လုံးတွင် မွေးဖွားလာသည်မှ အစ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားဘဝ၊ ထိုမှတဆင့် နိုင်ငံရပ်ခြားဒေသများသို့ သွားရောက် အလုပ်များလုပ်ကိုင်သည် အထိ လေဘေးထည်များကိုသာ ဝတ်ဆင်ခဲ့သည်။ စာရေးသူ ငယ်စဉ်အခါက မန္တလေးမှ လေဘေးရောင်းသည့် ဆိုင်ခန်းများသည် အိမ်တော်ရာဘုရား ကျောင်းဝင်းအထဲတွင် ရှိခဲ့ပါသည်။ ကျွနု်ပ်တို့ လေဘေးလောကမှ လူများက ထိုလေးဘေး ဆိုင်ခန်းအတန်းများကို လေဘေးတန်းဟု ခေါ်ဆိုကြသည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာ ဘုရားကျောင်းဝင် အတွင်းတွင် ဖြစ်သော ကြောင့် လေဘေးတန်းများသို့ သွားလိုလျင် ဖိနပ်ချွတ်ပြီး သွားကြရသည်။လေဘေးတန်းသို့ ဈေးလာဝယ်သူများကလည်း မိမိတို့ စီးလာသော ဖိနပ်များ၊ ခြေနင်းများကို လက်တွင် ကိုယ်စီကိုင်၍ လေဘေးတန်း ဈေး အတွင်းတွင် လှည့်လည်ကာ မိမိတို့ ကြိုက်နှစ်သက်ရာ အဝတ်အထည်များကို ဝယ်ယူရပါသည်။ ဘုရားကျောင်းဝင်းအတွင်းတွင် ဖိနပ်မစီးရသောကြောင့် လေဘေးရောင်းသူများသည် မြေကြီးမှ အအေးဓာတ်ကြောင့် ရံဖန်ရံခါ နားစီးရောဂါများ ဖြစ်တတ်ကြလေ့ရှိသည်။ ထိုလေဘေးဆိုင်ခန်းများသည် လွန်ခဲ့သော ၁၉-နှစ်ခန့် လောက်မှစ၍ ဘုရားကျောင်းဝင်းမှ မြောက်ပြင် ညောင်ပင်ဈေးသို့ ရွှေ့ပြောင်းသွားခဲ့ရပြီးပြီ ဖြစ်သော်လည်း စာရေးသူ၏ မိခင်သည် ယနေ့ အချိန်အထိ နားစီးရောဂါ ရံဖန်ရံခါ ဖြစ်လေ့ရှိပါသည်။

ထိုအိမ်တော်ရာ ဘုရားကျောင်းဝင်းအတွင်း လေဘေးရောင်းစဉ် အချိန်ကာလများသည် ယနေ့ ခေတ် လေဘေးလောကမှ ရောင်းဝယ်မှုများနှင့် ခြားနားပါသည်။ စားရေးသူသည် ငယ်စဉ် မူလတန်းကျောင်းသားဘ၀ စွန်လိုက်တတ်သည့် အရွယ်လောက်တွင် မိဘများနှင့် ကျောင်းပိတ်ရက်များ တွင် ဈေးလိုက်ကာ အင်္ကျီများကို ခင်းကျင်းခြင်း၊ ထုတ်ပိုးခြင်း၊ သူငယ်ချင်းများနှင့် လေးဘေးထုပ် ဖေါက်သည့် ဆိုင်ခန်းများသို့ လှည့်လည်ကာ အိပ်ထောင်နှိုက်ခြင်းများ ဖြင့် ကလေးဘဝကို ဖြတ်သန်းခဲ့ဖူးပါသည်။ အိပ်ထောင်နှိုက်သည်ကို အနည်းငယ် ရှင်းလင်းပြောပြပါမည်။ ဟိုတုန်းက လေဘေးထုပ်များ၏ အင်္ကျီအထည် အိပ်ထောင်များတွင် ရာဘာဖြင့်ပြုလုပ်ထားသော နိုင်ငံခြားဖြစ် ကားအရုပ်ကလေးများ၊ သံစက်ရုပ် အရုပ်ကလေးများ ပါလာလေ့ရှိပါသည်။ ယနေ့ခေတ်တွင်တော့ ထိုကဲ့သို့သောအရုပ်ကလေးများကို စတိုးဆိုင်တိုင်းလိုလိုတွင် ကလေးတိုင်း အလွယ်တကူ ဝယ်နိုင်ကြပါသည်။ ဆိုင်ခန်းတစ်ခန်းမှ လေဘေးပါကင်ထုပ်ကို ဖေါက်ပြီဆိုလျှင် ကလေးများက အိပ်ထောင် နှိုက်ကြပါသည်။ ရသည် အရုပ်ကလေးများကို လည်း ယူခွင့်ပေးထားပါသည်။ ထိုစဉ်က လေဘေးအင်္ကျီပုံကြီးများသည် ကလေးများအတွက် ဖိုးကျိုင်းတုတ် ပါပဲ။ ရံဖန်ရံခါတွင် ပါလာတတ်သော နိုင်ငံခြားငွေ စက္ကူ တစ်ရွက်စ၊ နှစ်ရွက်စကိုတော့ ပိုင်ရှင်က ယူပါသည်။ ထိုစဉ်အခါက နိုင်ငံခြားဖြစ် ရာဘာ အရုပ်သေးသေးလေးများ ရလျင် အလွန်ပျော်ကြပါသည်။

ဘုရားကျောင်းဝင်းအတွင်းတွင် ဖြစ်သောကြောင့် မြေကြီး၏ အစိုဓာတ် မှ ခြေဖဝါး အအေးသက်သာစေရန် လေဘေးဆိုင်ခန်းများ၏ အရှေ့မြေကြီးပေါ်တွင် ဝါးကပ်(ဝါးကြပ်)များ ခင်းကျင်းထားကြပါသည်။ မှတ်မှတ်ရရ ထိုစဉ်က လေးဘေးရောင်းသူများသည် ဝါး ကို တော်တော်များများ အသုံးပြုကြလေ့ရှိသည်။ အင်္ကျီချိတ်ရန် တန်းကို ဝါးဖြင့် တန်းရသည်။ အင်္ကျီကို နန်းကြိုးဖြင့် ပြုလုပ်ထားသော ချိတ်များဖြင့် ချိတ်ကြရသည်။ အင်္ကျီတန်းများကို ဝါးလုံများဖြင့် အနည်းဆုံး သုံးတန်း၊ လေးတန်း ဆိုင်၏ ဘေးပတ်လည်တွင် တန်းကာ အင်္ကျီများကို စည်းစနစ်ကျနစွာ တန်းစီချိတ်ကြရသည်။ စာရေးသူ၏ ဖခင်ကြီးသည် ဆိုင်ဖွင့်ချိန်၊ ဆိုင်သိမ်းချိန်များ တွင် အင်္ကျီများကို တစ်ထည်ခြင်း ခင်းကျင်းပုံ၊ ဖြုတ်သိမ်းပုံ၊ အင်္ကျီများ မကြေစေရန် တစ်ထည်နှင့် တစ်ထည် စနစ်တစ်ကျ စီရီ သိမ်းဆည်းပုံများကို သင်ကြားပေးပါသည်။ ဈေးဝယ်သူနှင့် စကားပြောဆို ဆက်ဆံခြင်း၊ မိမိ အလိုရှိသော အင်္ကျီတန်ဖိုးကို ရရှိရန် ဈေးဝယ်သူအား တဖြည်းဖြည်းချင်း သိမ်းသွင်ယူပုံများကိုတော့ အတုမြင် အတတ်သင်ဆိုသလို တဖြည်ဖြည်းနှင့် ပြောဆိုဆက်ဆံသွားတတ်ပါသည်။

စာရေးသူ ရှစ်တန်း စာမေးပွဲ ပြီးသည့် အချိန်တွင် မိခင်ကြီးသည် နာမကျန်းဖြစ်ကာ ဆေးရုံတက်ရပါသည်။ ထိုအချိန်မှစ၍ ကျွန်ုပ်၏ဖခင်သည် စိးပွားရေး လုပ်ငန်းတစ်ခုလုံးကို ကျွန်ုပ်အား လုံး၀ လက်လွှဲထားကာ မိခင်ကြီး ပြန်လည် ကျန်းမာစေရန် အစွမ်းကုန် ကြိုးစာခဲ့ရပါသည်။ ထိုအချိန်အခါများသည် ကျွန်ုပ်အတွက် အလွန်တရာမှ ဝမ်းနည်းစရာကောင်းသော အဖြစ်အပျက်နေ့စွဲများဖြစ်ခဲ့ပါသည်။ တနေ့ ဖခင်ကြီးသည် အိမ်ပြန်လာကာ ငိုပါသည်။ မင့် အမေ ဒီတောင်က မကျော်နိုင်တော့ ဘူးဟု ပြောသည်။ ထိုစဉ်က ကျွန်ုပ် ဖခင်ကြီးအား အားမပေးတတ်ပါ။ သို့ရာတွင် ဖခင်ကြီးနှင့် တူညီသော ခံစားချက်က ကျွန်ုပ်ရင်ထဲတွင် ပြည့်လျံနေခဲ့ပါသည်။ နောက်ရက်များတွင် ကျွန်ုပ် ဈေးကို ပိုမို အားသွန်းခွန်စိုက် ရောင်းကာ အိမ်စရိတ်ကို ဖြည့်ဆည်းရပါသည်။ ကျွန်ုပ်၏ နှမလေးက အိမ်တွင်နေရကာ အဘွားအား ပြုစုရသည်။

ထိုစဉ်က ရှပ်အင်္ကျီတစ်ထည်ကို ၁၅-ကျပ်မှ ၂၅-ကျပ်အထိ ရောင်းပါသည်။ ကျွန်ုပ် မုန့်တီကြိုက်သွားသည်မှာ ထိုစဉ်က ဖြစ်သည်။ အဖေသည် ကျွန်ုပ် အား မနက်တိုင်း မုန့်တီတစ်ပွဲ စားခွင့် ပြုသည်။ ထိုစဉ်က တစ်ပွဲ ၅-ကျပ်ပါ။ အိမ်တော်ရာ ဘုရားထဲတွင် ဦးဘို၏ မုန့်တီသည် အလွန်နာမည် ကြီးပါသည်။ မနက်စာ မုန့်တီကို မြိန်ရေရှက်ရေ စားသုံးကာ ဆိုင်ခင်းခြင်းလုပ်ငန်းကို စတင်လေ့ရှိသည်။ ရံဖန်ရံခါ ကျွန်ုပ် မုန့်တီစားနေခိုက် အဝေးမှ ဖေါက်သည်များ လာလျှင် အလွန် စိတ်မရှည်တတ်ပါ။ ဘေးမှာရှိနေသော မုန့်တီပုကန်နှင့် ဟင်းချိုရည်ခွက်သည် ကျွန်ုပ် အား လှောင်ပြောင်နေ သကဲ့သိုပင်။ ကျွန်ုပ် ဆိုင်ခန်းမှ နှစ်ခန်းကျော် ဆိုင်တွင် လည်း ကောင်လေးတစ်ယောက် မနက်တိုင်း အမြဲ ဆိုင်ခင်းလေ့ ရှိပါသည်။ ထိုကောင်းလေးသည် ဝင်းဦးအသံကို တု၍ စကားပြောခြင်းကို အလွန်ပိုင်ပါသည်။ ယနေ့တွင် ထိုကောင်လေးမရှိတော့ပါ။ သူသည် လူ့ လောကမှ စောစီးစွာ ထွက်သွားခဲ့ပါသည်။

လေဘေးနှင့် ရခိုင်လူမျိုးများ ဆက်နွယ်နေသကဲ့သို လေဘေးတန်းတွင် ရခိုင်လူမျိုး အသိမိတ်ဆွေ၊ ကုန်သည်များ၊ သူရို့၏ စကားသံများကို ကြားရလေ့ရှိသည်။ စိုက်တွေ(စစ်တွေ)၊ အဘောင်၊ သူ့တို့၏ ဟန်ပန်များကို ထိုစဉ်ကတည်းက ရင်းနှီးခဲ့ပါသည်။ ကျားဝိုင်း၊ ကြွေဝိုင်း၊ ပေးသီဝိုင်း တိုင်းတွင် ကျွန်ုပ် က တမော့မော့နှင့် ရှိနေတတ်သည်။ ဝင်းဦးအသံကို တု၍ ပြောတတ်သော ကောင်လေးနှင့် ကျားထိုးကြလျှင် ကျွန်ုပ် အမြဲရှုံးပါသည်။ ထိုစဉ်က တစ်ခုခု ရှုံးလျှင် ကြောင်ကြာကြာ ရေမငုတ်နိုင်ပါဘူး ဟူ ကြုံးဝါကြလေ့ရှိကာ ပွဲသစ်ပြန်စကြသည်။ မည်သူက စပြောလိုက်သည် မသိပါ။

အိမ်တော်ရာ လေးဘေးတန်းကို အမှီပြုလျက် လုပ်စားကြသော ကုလား ဒိုဘီတန်းလည်း ဘုရားကျောင်းဝင်း အထဲတွင် ရှိပါသည်။ ကျွန်ုပ် မိဘများ ပင်တိုင်သုံးသော ကုလားဒိုဘီမှာ ဦးလှမောင် ဒိုဘီဖြစ်သည်။ ကျွန်ုပ် မိခင်ကြီးက လျော်ဖွတ် မီးကြွေတိုက်ပြီးသည့် အထည်များကို ဒိုဘီတန်းမှ သွားရောက် ယူခိုင်းသည့် အခါ ရံဖတ်ရံခါ ကျွန်ုပ် သည် ထိုကုလားဒိုဘီတန်းတွင် အချိန်ဖြုန်းနေလေ့ရှိသည်။ ဒိုဘီကုလား၊ ကုလားမကြီးများထံမှ အင်္ကျီကို ကျယ်သီးမတတ်ပဲ ခေါက်နည်း၊ ကုတ်အင်္ကျီ ခေါက်နည်း၊ အင်္ကျီအမျိုးအစားအလိုက် မီးကြွေတိုက်နည်းများကို လေ့လာရပါသည်။ ထိုသူတို့သည် အလွန် ရောင့်ရဲ တင်းတိမ်တတ်ကြသော လူမျိုးများပါ။သူတို့သည် အလွန်ဆင်းရဲကြပါသည်။ သို့ရာတွင် ဒေဝါလီနေ့မျိုးတွင် ကျွန်ုပ်တို့ အိမ်သို့ချပါတီ များလာပေးပါသည်။

ကျွန်ုပ်သည် ငယ်စဉ်က အလွန်လှချင်ပါသည်။ (ယခုတွင်တော့ အလွန် အရုပ်ဆိုးချင်ပါသည်။) မိခင်ကြီးက ကျွန်ုပ်အတွက် လိုအပ်သည့် အဝတ်အစားများကို ငယ်စဉ်ကတည်းက ရွေးချယ်၍ ဆင်မြန်းပေးပါသည်။ ကျွန်ုပ်ဘဝတွင် နိုင်ငံခြားရောက်သည် အထိ ကိုယ်တိုင် အင်္ကျီမဝယ် ဝတ်ပါ။ ဝယ် ဝတ်ဖို့ လည်း နားမလည်ပါ။ နိုင်ငံခြားသွားရန် စီစဉ်သည့် အခါတွင် မိခင်ကြီး စီစဉ်ပေးလိုက်သော အဝတ်အထည်များဖြင့်သာ နေထိုင်ခဲ့ပါသည်။ ထိုကြောင့် ရံဖန်ရံခါ မိတ်ဆွေအပေါင်း အသင်းများထံမှ အင်္ကျီအသစ်များ လက်ဆောင်ရလျင် မဝတ်ရက်ပါ။ သိမ်းထားပါသည်။ မှတ်မှတ်ရရ ကျွန်ုပ်ဂျပန်သို့ သွားသည့် အခါက လေးဘေးထုပ်ထဲမှာ ပါလာသော ရှပ်အင်္ကျီလေးများကို မိခင်ကြီးက စီစဉ်ပေးထားပါသည်။ ထူဆန်းစွာပင် ရှပ်အင်္ကျီတစ်တည်မှာ မြန်မာနိုင်ငံမှာ ချုပ်လိုက်သော Made in Myanmar ဟု ပါရှိသည့် Export အထည်ဖြစ်နေသည်။ ဘယ့်နှယ် မြန်မာပြည်က ပို့လိုက်ပါတယ် မြန်မာပြည်ထဲကို လေဘေးအနေနဲ့ ပြန်ဝင်လာတယ်။ ငါ ဂျပန်ကို ပြန်ယူသွားပြီး ပြန်ထားခဲ့မယ်ဟု ကြုံးဝါကာ ဂျပန်မှ ပြန်သည့် အခါတွင် ထိုလေဘေးထည်များ အားလုံးကို ထားရစ်ခဲ့ပါသည်။

မန ္တလေးတွင် ထိုစဉ်အခါက လေဘေးတန်းနှင့် အဟောင်းတန်းဟူ၍ နှစ်နေရာ ရှိပါသည်။ ဘယ်နယ့် လေဘေးတန်းက အဟောင်းတန်းမဟုတ်ဘူးလားလို့ မေးဖွယ်ရာရှိပါတယ်။ မဟုတ်ပါ။ လေဘေးတန်းက လေဘေးအဟောင်ထည်များကိုသာ ရောင်းပါသည်။ အဟောင်းတန်းသည် ထိုစဉ်က ဈေးချိုအနောက်ဘက် ၂၆-လမ်း အစနားလောက်တွင် ရှိပါသည်။ ယခုမရှိတော့ဘူးလို့ ထင်ပါသည်။ ထိုအဟောင်းတန်းတွင် ခိုးရာပါပစ္စည်းများ အလွန်တရာများပြားပါသည်။ အဝတ်အထည်များသာမက အခြားလူသုံးပစ္စည်းများလည်း ရောင်းကြပါသည်။ ရံဖန်ရံခါ ထိုအဟောင်တန်းမှ လူများလည်း လေဘေးတန်းသို့ လာကာ အထည်များ ဝယ်တတ်ကြပါသည်။

လေဘေးထည်များသည် ပိုးသတ်ဆေးများ ဖြန်းထား ပရုတ်များ ထည့်ထားသဖြင့် ရောဂါကင်းရှင်းပါသည်။ ကျွန်ုပ် ငယ်စဉ်က လေဘေးထုပ်ဖေါက်လျှင် ထိုအဝတ်ပုံ အဟောင်းထဲတွင် လူးလိမ့် ဆော့ကစားပါသည်။ အဝတ်အထည်များကို ဂေါင်ထည်၊ အလယ်ထည်၊ အကျထည် အဖြစ် သုံးမျိုး သုံးစား ခွဲကာ သန့်စင်ရသည်။ ထို့နောက် သင့်တော်သော တံဆိပ်များကို အင်္ကျီကျယ်သီးတန်း၏ အောက်ခြေ အတွင်းဖက်တွင် ရိုက်နှိတ်ကာ ဒိုဘီပေးရပါသည်။ အိပ်ထောင်နိုက်၍ လွတ်သွားသော အရာမှန်သမျှကို ဒိုဘီကုလားများ ရကြပါသည်။ ထို့နောက် ဒိုဘီခ၊ စက်ချုတ်ခ၊ ပြင်ခ များကို တွက်ချက်ကာ သင့်တင့်လျောက်ပတ်သော ဈေးနှုန်းဖြင့် ရောင်းကြပါသည်။ ဈေးရောင်းခြင်းသည် အလွန်စကားပြောရသော အလုပ်ဖြစ်သည်။ ဈေးဝယ်သူ တစ်ယောက်က ဝတ်ကြည့်၍ မတော်သည့် အင်္ကျီကို တော်သည်ဟု ထင်အောင်၊ မကောင်းသည့် အင်္ကျီကို ကောင်းသည်ဟု ထင်အောင် ပြောရသည်မှာ မလွယ်သော လိမ်ညာရသော အလုပ်တစ်ခုပါ။ ဈေးနှုန်းကိုလည်း ဈေးဝယ်သူ မဆစ် ဆစ်အောင် ဈေးခေါ်ယူရပါသည်။ ထိုစဉ်က ကျွန်ုပ်က ရှစ်တန်းအရွယ်ပါ။ ယနေ့ ထိုကဲ့သို့သော လူမျိူးများ ထံ ကျွန်ုပ်ဈေးဝယ်လျှင် မဆစ်တတ်တော့ပါ။ သူ့တို့၏ နည်းပရိယာယ်များကို သိသည်။ သို့ရာတွင် ထိုဈေးရောင်းနေသူ၏ သမာအာဇီ၀ တဝမ်းတထွာ ရှာစားနေရခြင်းကို သနား၍ မဆစ်ရက်ပါ။ နောက်ပြီး ကျွန်ုပ် ကိုယ်တိုင် ပြောင်းလဲသွားတာလည်း ဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်ုပ် ကိုယ်တိုင် စကားပြောနည်းသွား၊ နှေးသွားခြင်းပါ။ ဈေးရောင်းနေသူများကို ယှဉ်ပြိုင်၍ ဈေး မဆစ်ချင်တော့ပါ။

ဈေးဝယ်သူများသည် လူမျိုးစုံလင်ပါသည်။ တောသူ တောင်သား များမှအစ၊ သူခိုး၊ ဘိန်းစား၊ အရက်သမား၊ဖက်ရှင် ဓါတ်ပုံ ဆရာ၊ အဆိုတော်၊ ရုပ်ရှင် မင်းသား၊ မင်းသမီး၊ တိုင်းရင်းသား လူမျိုးများ၊ အစရှိသဖြင့် ပေါများကြပါသည်။ လေဘေးတန်းတွင် ပိတ်ရက်မရှိပါ။ ကျွန်ုပ်မိဘနှစ်ပါး အပါအဝင်၊ အခြားလေဘေးရောင်းသူများသည် တရက်မှ မနားကြပါ။ နေ့စဉ် နေ့တိုင်း ဆိုင်ထွက်ကြပါသည်။ အိမ်တော်ရာ ဘုရား ပွဲဈေးနေ့ အတေားအတွင်းတောင် ဆိုင်ဖွင့် ကြပါသည်။ ကျွန်ုပ် မှတ်မိသမျှ သူတို့ နားကြသည်အချိန်သည် သင်္ကြန်နေ့ရက်များသာ ဖြစ်သည်။

ထို့နောက် အိမ်တော်ရာ လေဘေးတန်းသည် ၁၉၈၉-၉၀ ဝန်းကျင်တွင် ၁၉-လမ်းသို့ ရွှေ့ပြောင်းသွားရကာ ယခုအခါ ညောင်ပင်ဈေး လေဘေးဆိုင်များ ဟု လူအများ သိရှိကြပါသည်။ ထိုညောင်ပင်ဈေးသို့ ရောက်သည့် အချိန်တွင် ကျွန်ုပ်သည် ၁၀ တန်းကို အောင်မြင်ပြီးစ ဖြစ်ကာ ထိုဈေးလောကများ တတ်အပ်သည့် အဋ္ဌာရပ်သ ၁၈-ပါးကို ကျွမ်းကျင် ပိုင်နိုင် တဖက်ကမ်း ခတ်လေပြီ။

အနန္တမေတ္တာဖြင့်
ဘကောင်း

ဆက်နွယ်နေသော အခြား အကြောင်းအရာ

[ ညောင်ပင်ဈေးသစ်မှ လေဘေးလောက ]

Conclusion on George Orwell Thesis

ေအာက္ေဖၚၿပပါ အေၾကာင္းအရာ မ်ားသည္ ကြ်ႏု္ပ္ ႏွင္႕ ကြ်ႏု္ပ္၏ မိတ္ေဆြေကာင္း ညႊန္႕-san တို႕ ပူေပါင္း၍ ၿပဳစုေရးသားခဲ႕ေသာ George Orwell စားတမ္းကို အဆံုးသပ္သည္႕ အေနၿဖင္႕ ကြ်ႏု္ပ္တို႕၏ အၿမင္ သေဘာထားမ်ားကို အတိုခ်ဳပ္ ေကာက္ခ်က္ခ် ေရးသားထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ထိုစဥ္က ကန္႕သတ္ထားေသာ အခ်ိန္တုိေလးအတြင္း ၾကိဳးစားပမ္းစား အၿမန္ေရးသားခဲ႕ရသည္႕ အတြက္ အခ်ိဳ႕အေရးအသားမ်ား Grammerအသံုးအႏံုးမ်ားသည္ ယခုအခ်ိန္တြင္ ၿပန္ဖတ္ၾကည္႕ေသာအခါ အဂၤလိပ္စာအမွားမ်ားကို ေတြ႕ရပါသည္။ ထိုကဲ႕သို႕ ၿဖစ္ၿခင္းသည္ အဂၤလိပ္စာအေရးအသားတြင္ မက ၿမန္မာစာ အေရးအသားမ်ားတြင္ လည္းၿဖစ္ေလ႕ရွိပါသည္။ လြန္ခဲ႕ေသာ ၅-ႏွစ္ ၆-ႏွစ္ ခန္႕က ေရးခဲ႕ေသာ စာမ်ားကို ၿပန္ဖတ္ၾကည္႕မိပါက စိတ္တိုင္းမက်သည္မ်ားကို အလြန္တရာေတြ႕ရပါသည္။ သို႕ရာတြင္ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးၾကီးမ်ား မွားထားကို မေတြ႕ရသည္၄င္း၊ ထို႕အၿပင္ မိမိ၏ အေရးအသားမ်ား ကို ၿပန္လည္ဖတ္ရႈ႕ကာ ထိုစဥ္က ေရးနည္းေရးဟန္ကို အမွတ္ရေစရန္၄င္း၊ ထိုစဥ္က ၿပဳစုခဲ႕ေသာ စာတမ္းအား ထပ္မံၿပဳၿပင္ၿခင္းမလုပ္ေတာ႕ပဲ ယခင္အတိုင္း တင္ၿပထားပါသည္။ အဂၤလိပ္စာဖတ္သူမ်ား အခ်ိဳ႕ Grammer အမွားမ်ားကို ေတြ႕ရွိခဲ႕ပါက နားလည္စြာၿဖင္႕ ၿပင္ဆင္ဖတ္ရႈ႕ ေပးပါဟု ေတာင္ပန္အပ္ပါသည္။

I. George Orwell [Childhood & Student]
II. George Orwell [Police Sergeant & The Life after Burma]
III. George Orwell [Critical and Political Writing]
IV. George Orwell [Opposition to Imperialism]
V. George Orwell [The Becoming of Burmese Days]
VI. George Orwell [The Characteristics of Burmese Days]
VII. George Orwell [The Burma of George Orwell]
VIII. George Orwell [His Existence in Burmese Environment]

By doing this thesis, I learned culture and the custom of Burmese people at that time, and the way they thought and the words they used. I also learned that most of the Burmese words developed from Indian words and some from English and Chinese words. People from other Asian countries have changed the way they dress from their traditional dress to western style. But the way Burmese people dress today is pretty much same as the way people dressed in colonial time. Besides monks and students still start and lead the political movement nowadays as George Orwell described in his novel “Shooting an Elephant” .

Burmese people also have maintained their religious belief from time to time. As Burmese people are Buddhists they still build pagodas and set animals free. As I am a Buddhist I have to disagree with the way George Orwell wrote about Buddhist monks in “Shooting an Elephant”. According to him, Buddhist monks had nothing to do except stand on the street corners and jeer at Europeans. From my point of view, that jeering at foreigners was a part of the political movement. They just wanted to show their rejection of the foreign government. It is not true that a Buddhist monk has nothing to do. They have to live under strict disciplines of Buddhism.

I am glad that I chose this thesis because I know much matter about my country and I understand George Orwell’s view of my country.

Works Cited
Michael, Shelden. Orwell: The Authorised Biography. London: Mandarin Paperbacks,1992.

George, Orwell. Collected Essays. London: Secker & Warburg, 1961.

Bernard, Oldsey, and Joseph Browne. Critical Essays on George Orwell. Boston, Massachusetts: G. K. Hall & Co, 1986.

Koji, Watanabe. George Orwell: Seminars On Modern English And American Literature No.18. Kyoto: Yamaguchi Shoten Ltd, 1985.

Peter, Stansky, and William Abrahams. Orwell: The Transformation. New York: Alfred A. Knopf, 1980.

Yasuharu, Okuyama. George Orwell. Waseda University Press,1983.

Roberta, Kalechofsky. George Orwell. New York: Frederick Ungar Publishing Co, 1983.

George, Orwell. 1984. New York: Penguin Group, 1961.

George, Orwell. Burmese Days. England: Martin Secker & Warburg Ltd, 1986.

Richard I, Smyer. Animal Farm: A Student’s Companion to the Novel. Boston: G.K. Hall & Co, 1988.

U Ba, Kaung. “Burmafication” Myanmar Longi and Changing Fashion (2002): Online. Internet. 14 Nov. 2005.

George, Orwell. The Orwell Reader. New York: Harcourt Brace Jovanovich, Inc, 1984.

Aiko, Watanabe. Jinshutoteikokuishiki. Akio Kudo(ed.) Shizukanaruchushin . Tokyo: Nanundo, 2001.

Fumio, Takabatake, trans. 動物農場 Tokyo: Kadokawa Shoten, 2004.

Seisuke, Miyamoto , and Kazuhiro Doi, trans. ビルマの日日. Tokyo: Otowa Shobo,1980.

George, Orwell. Keep the Aspidistra Flying: The Complete Works of George Orwell. 4 vols. London: Secker & Warburg, 1987.

George, Orwell. The Road to Wigan Pier: The Complete Works of George Orwell. 5 vols. London: Secker & Warburg, 1986.

Aung San, Suu Kyi. Freedom from Fear. England: Penguin Books,1995.

VIII. George Orwell [His Existence in Burmese Environment]

3.His Existence in Burmese Environment
When Orwell arrived in Burma, he was 19 years old. Orwell, who was just graduated from Eton, famous public school in England, left the motherland on October 27th,1922 as a police sergeant for colonial job when his friends were enjoying at Oxford or Cambridge. At November 29th of the same year, he arrived in Mandalay, central city of Burma. In Mandalay he had attended provincial police training. After that, he performed the duties in the cities of Irrawaddy delta region; Myaungmya, Katha, Twente, Moulmein.

By the time Orwell arrived in Burma, there were violent strikes against English government. In former days of Kipling’s poem “Mandalay”, Burmese people were simple and naïve, though in those days of Burmese people were different when colonial administration was suppressing. They were confrontation against to English and English government became more and more severe. When Orwell reached Mandalay, most of temples were quiet and the situation was so hard in the town. Many riots happened one month before, for example, priests fought with knifes against English and cut the nose of English and cut the nose of English police sergeant.

During over hundred years under English colonization, the period of fighting against English called Dark Ages began three years before Orwell’s arrival. Such strike was caused by rejection of mending Burmese rules and regulations as a result of the Government of India Act, 1919. In 1920, the strike ignited by Rangoon University students spread all over the country against to English colonialism. Besides, the boycott against using English products led by monks became much stronger. During such period, the graduate of Eton, Orwell arrived in colonial area as a police sergeant.

When his arrival in Burma, nineteen years old Orwell accepted himself as a socialist and a pessimist on imperialism and colonialism of English government. He might think he would be better on Burmese people rather than other police.

He had had such like this happen; In one evening of November 1924, at Pagoda Road station in Rangoon, one of the Burmese University student who was playful with his friends slipped and bumped into a thin English police. The police fall down from ladder, lost his temper and intended to hit the boy’s head with his stick. However, he was in short hesitation and hit across the back instead of student’s head. After observing this incident, nearby University students gathered round him to protest against his treatment of schoolboy.

Four and a half years of his stay in Burma, Orwell had no closed friend in white people society. As described in Orwell’s Literary Work, vol.4 he could make friends with many people in short time and keep friendship with them till death. However, why could he not make friend with even one of English people in his four and a half years in Burma? It could be accepted that he could not make friend with Burmese people because Burmese people accepted him as just enemy police, even if he had no bad temper to native people, as a result of bad relationship between English and Burmese in history.

Roger Beadon, who was one of his colleagues in training school, said “ Orwell was a good boy. In his free time, he always read books in his room. Although we used to go playing golf or dance, he seemed to be no interest. We had never seen him together with a woman during this period”.

Although English themselves could be able to make closed friendship easily when it was impossible to make friend with Burmese people who looked English police as their enemy. He could not make even a friend. The reason for his failure to make friend with his native people might be that he, himself, stayed aloof from English society because there might be a conflict between oppressor and suppressor in his mind. Although he thought there was no reliable person to tell his feeling in surrounding, an English man was present.

“I remember a night I spent on the train with a man in the
Educational Service, a stranger to myself whose name I
never discovered. It was too hot to sleep and we spent the
night in talking. Half an hour’s cautious questioning
decided each of us that the other was ‘safe’; and then for
hours, while the train jolted slowly through the pitch-
black night, sitting up in our bunks with bottles of Beer
handy, we damned the British Empire-damned it from the
inside, intelligently and intimately. It did us both good.
But we had been speaking forbidden things, and in the
haggard morning light when the train crawled into
Mandalay, we parted as guiltily as any adulterous
couple.” The Road to Wiger Pier ,135.

In addition, there was embarrassment to him by bullying superior during his service period. “De Vine introducing Blair as ‘a highly educated sort of chap, ha, yes; Blair was eaten and bought up, ha, ha, sorry, brought up at Eton.’”. George Orwell: A Life, Bernard Crick, 156. From this tiny scrap of information, “ De Vine”, saying that he was “a difficult and probably bullying superior, one who sneered at him for having been to Eton”.

Orwell also described about characters of Burmese people reacting to him in the surrounding. He began Shooting an Elephant,1950 with this declaration:

“In Moulmein, in lower Burma, I was hated by large
numbers of people… the only time in my life that I have
been important enough for this to happen to me. I was
sub-divisional police officer of the town, and in an
aimless, petty kind of way anti-European feeling was
very bitter”. Collected Essays, 15.

Moreover, there were also events of Orwell reacted as an English governor to Burmese people disturbing him. He wrote in The Road to Wiger Pier, that he responded to the old Burmese man.

Nevertheless, whenever he did such suppression on native people, he hated himself and felt lonely more and more. Additionally, he also hated his native men who never care what they did wrongly.

But as typical custom of other English people, but except for the common soldiers, and wealthy family, Orwell did have a servant.

In December 1926, he was transferred to Katha, the city north to Mandalay. He could take long leave as he would get five years service in next November. After transfer to Katha, he was ill severely and took leave. On July 1st, he got permission and took leave five months and twenty days long from July12nd. Orwell recovered after arrival of his native town. At the end of November, he made his parents surprise by showing his resignation letter. He got permission for resignation on 1st January, 1928. At that time, he was twenty four years old.

Metta,
Bakaung

I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII

VII. George Orwell [The Burma of George Orwell]

3. The Burma of George Orwell
It was very sad to find out the Burma in Burmese Days was so inferior under British Administration.

In Burmese Days George Orwell described the city, Mandalay, as being dusty, hot and famous for having “Five main products all beginning with P, namely, pagodas, pariahs, pigs, priests and prostitutes.” The pagodas are still there as are the Buddhist monks who tend them, but the prostitutes, pigs and pariahs(an old, Anglo-Indian term for stray dogs) as keeping a low profile in modern Mandalay.

After Burma gained independence in 1948, it was the first nation to successfully break free from the British Empire since the U.S. did so in 1776, all the consequences from Colonial age were narrowed down.

Mandalay has its own very unique culture unlike Rangoon, the capital city of Myanmar nowadays. In fact, Mandalay was a capital city before Rangoon. Every month of the year has its own appropriate festival and Burmese people tend to enjoying and relaxing to those events through out the whole year. After spending 13 months in Mandalay learning the duties of a colonial policeman, those seasonal festivals would have been familiar to George Orwell.

He would even have the experience watching the traditional entertainment, pwe, usually held during the months of October to December. Pwe can be ranked as the Japanese kabuki show but only as the costume and dialog using in the show are portrayed to Burmese imperial fashion in the Palace. The stages are settled in public blocking the street and standing face to the open road. Everyone can watch the show standing or with early reserved seats. It usually consists of singing, dancing and comedy skits. Orwell described one such performance in Burmese Days:

The music struck up and the pwe-girl began dancing again. Her
face was powdered so thickly that it gleamed in the
lamplight like a chalk mask with live eyes behind it … The
music changed its tempo, and the girl began to sing in a
brassy voice…[she] turned round and danced with her
buttocks protruding to wards the audience. Her silk longyi
[sarong] gleamed like metal. With hands and elbows still
rotating she wagged her posterior from side to side. Then-
astonishing feat, quite visible through the longyi- she began
to wriggle her buttocks independently in time with the music.
Burmese Days, 108.

The pwe lasts all night, with the final curtain descending at dawn, but in Orwell’s day there was no mountain of speakers on either side of the stage blasting music and voices over a wide radius of neighborhood. Modern musical instruments and arrangements have been set up in pwe these days.

In an essay written in 1936 titled Shooting an Elephant, Orwell related how, as a policeman going about his duties, the Burmese often baited him. “The insults hooted after me when I was at a safe distance got badly on my nerves,” he wrote. At the time Orwell served his stint, anti-British sentiment was on the rise, so much so that, as he described it, “If a European woman went through the bazaars alone somebody would probably spit betel juice over her dress.” Buddhist monks were the vanguards of this hectoring form of resistance and, according to Orwell, “None of them seemed to have anything to do except stand on the street corners and jeer at Europeans.”

Much of this discontent was caused by what the British termed the Shoe Questions- that is, the Europeans’ steadfast refusal to remove their shoes upon entering a Buddhist temple or other holy places. So insistent were the British upon retaining their footwear that when they found they were unable to coax Burmese bystanders into carrying them piggyback over the consecrated ground, many resorted to a boycott of touring the temples altogether. Challenge to British authority and a perceived loss of prestige drove the colonials to rule with a paranoid ruthlessness.

Burma had the highest rate of crime of all the colonies in the British Empire, and so the largest prison in the empire as built near Rangoon. Often the line blurred between true criminals and those motivated by a desire for Burmese independence. It was in this atmosphere of tension that Orwell went about his duties. What is surprising, and a ringing testament to Orwell’s sense of fairness, was that he didn’t blame the Burmese for their actions. In fact, he actually sympathized with them, In Shooting an Elephant Orwell wrote:

I had already made up my mind that imperialism was an evil
thing that the sooner I chucked up my job and got out of it
the better. Theoretically- and secretly of course- I was all
for the Burmese and all against their oppressors, the British.
As for the job I was doing, I hated it more bitterly than I can
perhaps make clear. In a job like that you see the dirty work
of Empire at close quarters. The wretched prisoners huddling
in the stinking cages of the lock-ups, the gray, cowed faces
of the long-term convicts, the scarred buttocks of the men
who had been bogged with bamboos-all the oppressed me
with an intolerable sense of guilt. Shooting an Elephant:
Collected Essays,15.

Yet Orwell was human and his emotions were in conflict. On the one hand he clearly shared the sentiments of his Burmese Days character John Flory, whose estrangement from his own kind drove him to “long for a native uprising to drown their Empire in blood.” Yet on the other hand, Orwell admitted to feeling the base urge to strike back at his Burmese tormenters, or as he frankly put it in Shooting an Elephant, “I thought the greatest joy in the world would be to drive a bayonet into a Buddhist priest’s guts.” In the end, no doubt fearing the loss of his own sanity, Orwell quit the imperial police and, once back in England, began writing about his experiences.

In Burma, since colonial age until now, three major masses of people forming the Burmese social activities- monks, students, military. During the uprising against to British Colony, those three major masses allied together in order to strike back British Colony. They all boycotted and against all the Imperial services and British men.

I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII

VI. George Orwell [The Characteristics of Burmese Days]

2. The Characteristics of Burmese Days
One of the most surprising factors in Burmese Days was that George Orwell described his amazing ability to understanding of local spoken languages. It always amazed to present Burmese readers when they found out that some words using in Burmese Days are still valid to the present time. In fact, not all the words are actual Burmese words.

During the British colonization in Burma, the country has been influenced by the culture of Indian, Chinese and English men. Indian workers were almost everywhere. Chinese businessmen took the every opportunity of business in Burma. And British administration and people are playing major role during this era in Burma.

British colony brought Indian cheap labors into Burma under its law and regulation in order to replace the position held by Burmese people. The consequence was that Burma naturally adopted certain words from those new intruders in her daily life style. It impacted the evolution of Burmese language and culture. Burmese people are still using some words without awareness of its origin as its own mother words inheritance from Indian, Chinese and English until now.

George Orwell used the mixture of Burmese and Indian original words in his Burmese days. Those words occurred quite frequently using it to describe person, character or scene. The question is why he used those words without altering or converting into English words and so it would make every kind of readers able to understand the meaning.

By reading the mixture of those words in Burmese Days, his novel is shouting the voice of culture combination in Burma under British Administration. One can easily draw the picture of general life style and how people communicate at certain extent during that time. Even in Burmese Days, people of Indian, Burmese, Chinese and English are playing proportionally in different role.

It would be just the fact that he wrote it as a steam of water flow naturally influenced by local spoken language in his daily life or he was very keen to express the precise description of actual characters and environments. At any rate, it was quite impressive that his ability adapting properly to foreign language.

It occurred to Burmese readers that he was a man of truly understanding not only to the usage of languages but also to the culture and the political relation among English, Indian and Burmese people. Burmese Days also gave the impression of how English and Indian people saw and interpreted the culture of Burma by that time.

He used the words “shikoed” in past tense verb form at “As Ba Taik advanced he shikoed” Burmese Days, p.4 l.24, one will not able to find that word in any kind of English dictionary. He might had been invented the new English word from Burmese.

In Burmese “shikoe” means paying respect to elderly person, monks or Buddhist statue by putting palms together and slightly bend the body gesture forward.

When English men came and colonized Burma, they took the advantage of Burmese’s greeting culture, and even elder and respectful Burmese people were forced to “shikoe” English young men in a way of suppressing more than greeting. When Burmese people, especially Burmese Patriots, see other Burmese are in that sort of situation, it became one of the driving gears to uprising of anti-colony movement.

It was not only about forcing Burmese people to “shikoe” English men but also forcing to call “thakin”. Burmese word “thakin” means “master” in English. No Burmese people ever call others “thakin” even they are serving as servant. From the point of view of English people, they wanted to be called as “thakin”, master, but Burmese people tend not to call. In Burmese Days George Orwell had been expressed that sort of usage in the dialog of Ko S’la, Mr Flory’s servant, whenever he speak of Mr.Flory.

During the days of British Colony in Burma because of suppressing in manners and languages, a group of university student organized to form “thakin” organization and started putting “thakin” in front of their name. The philosophy of “thakin” organization was that Burmese are “thakin” because they were born and grow and live in Burma. So English men are not “thakin” in Burma. They even condemned the people who call “thakin” to English men. Later that for those who put “thakin” in front of their name was sentenced to 6 months in prison by British law.

As George Orwell was an English man and imperial police sergeant, he must have been called “thakin” during those days in Burma. He must also have a sense that Burmese people would not like the fact that the describing unbalance situation between local and foreign people in his Burmese Days but it was the reality of society in those days. And those realistic descriptions attracted people politically and historically in recent days.

Much of the book’s beauty comes from Orwell’s eye for detail. Perhaps more though-provoking are Orwell’s snatches of dialogue, so disturbing that they could only have been taken from real-life examples and so it was. Consider this exchange between a member of the club and the club butler:

“Butler!”
“Yes, master?”
“How much ice have we got left?”
“About 20 pounds, master. Will only last today, I think.
I find it very difficult to keep ice cool now.”
“Don’t you talk like that, damn you-‘I find it very difficult!’
Have you swallowed a dictionary? ‘Please, master, can’t keeping
ice cool’-that’s how you ought to talk. We shall have to sack this
fellow if he gets to talk English too well. I can’t stick with
servants who talk English. D’you hear, butler?” Burmese Days, 23.

The common sense behind George Orwell’s realistic expression of conversation gave readers the picture of colonial environment.

His description:

In the living-room behind the curtain a table was already set out
with a huge bowl of rice and a dozen of plates containing
curries, dried prawns and sliced green mangoes. U Po Kyin
waddled to the table, sat down with a grunt and at once
threw himself on the food. Ma Khin, his wife, stood behind
him and served him ….. With the bowl close to his nose he
stuffed the food into himself with swift greasy fingers,
breathing fast. Burmese Days, 10.

It shows the typical Burmese breakfast table from certain region of the country. Generally, typical Burmese people eat big amount of rice in the morning as breakfast and mangoes are seasonal fruit, which is only available from the month of February until June. It is a period of hot season.

His description also symbolized the Burmese culture eating rice with hand, which is slightly changing the habit at the present time in most capital cities. But it is clear enough that George Orwell could describe the manner of one Burmese man at his breakfast table.

For the Burmese readers, usage like “Ingaleik fashion” Burmese Days page 11, line 8; “paso of Mandalay silk” Burmese Days page 11, line 16; are very specific description of the writing about Burmese items. It gives a good sense of real Burmese feeling to the Burmese readers.

Obviously the word “Ingaleik” means English, and Burmese people also pronounce “English” as “Ingaleik” in its own tongue. It sounds very typical pronouncing it as “Ingaleik” except some peculiar educated people.

George Orwell did his purpose successfully giving a picture of Burmese man’s room decoration into the eye of Burmese people vividly. He must have understood the degree of variation of certain Burmese words after living in the country half of decade.

And “paso of Mandalay silk” gave a vision of paso; Burmese wearing for men, usually made from Mandalay with good quality of silk which is still very popular until recent time. So one reader will easily pick up the idea of “paso of Mandalay silk” must be a quality wearing with decent pattern of embodies on it.

In fact, Mandalay has very unique custom, unlike any other cities in the country as it was the last dynasty of Burmese monarchy. The dialog, the traditional wearing and its design are still demonstrating the remaining characteristic of monarchy.

George Orwell referred “longyi” describing of woman wearing fashion instead of “paso”. The description:

Ma Hla May was a woman of twenty-two or –three, and
perhaps five feet tall. She was dressed in a longyi of pale
blue embroidered Chinese satin, and a starched white muslin
ingyi on which several gold lockets hung…” Burmese Days,
51.

In fact, the Burmese “longyi” a sarong-like nether garment is an integral part of the Burmese national dress worn by men as well as the fairer sex. It is basically a piece of cloth sown into a cylindrical tube, slipped over the head by men and stepped into by the women and tucked in at the waist. Men and women however fasten their “longyi” at the waist in different ways. Men fold the garment into two panels and knot it neatly at waist level. In George Orwell days the knot was tied neatly and sported a triangular flap. For the ladies it is a wrap-around skirt tucked in at the side of the waist. It may be wrapped from right to left, which is more common, or from left to right, depending on the comfort of the wearer. The term “longyi” refers to this nether garment in general for both men and women. To further differentiate between men and women wear, the garment for men is know as “paso”, as George Orwell’s description “paso” in U Po Kyin’s wearing, and for women ”htamein” but there were no “htamein” expression in Burmese Days except “longyi” referring to women. But it is still true to saying the word “longyi” for women wearing.

Understanding through this idea, George Orwell described his man, U Po Kyin, in his novel with the character of wearing expensive paso as he gave clear picture of a certain level of Burmese men would wear Mandalay paso since his time in Burma.

Formerly top wear for the ladies consisted of a waist-length blouse known as an “ingyi” which George Orwell described quite frequently whenever he spoke of Burmese lady wearing. The blouse had a squarish flap that was buttoned at the side, somewhat like the top half of the Chinese Cheongsam. The blouse had no fixed buttons, just loops. Buttons of all shapes and colors would then be fastened on these loops. Each button had a ring through which the loop would be passed and then slipped over the button to keep it in place. There were always five loops for the set of five detachable buttons, one below at the front, three at the side and one at the neckline. The ladies could thus keep a variety of buttons and select them to match the skirt and blouse to be worn. Wealthy ladies wore buttons of gold and diamons, rubies, sapphires, pearls and other precious and semi-precious gems. George Orwell’s Ma Hla May in Burmese Days would be a symbol of wealthy women’s fashion from those days.

One may noticed that there were U Po Kyin, Ko S’la, Ma Khin, Ma Hla May of Burmese name were outstanding in George Orwell’s characters. “U” is used the honorable attention for the men of around 40 years and later ages. “At seventeen he had tried for a Government appointment,… Po Kyin (he was plain Po Kyin then: honorific U came years later)..” Burmese Days, p.2 l.18 “Ko” is used for calling somewhat friendly rank and to younger ages. “Ma” is used, in general, for calling to the girls or women by friends or same age people but referring to women by another people would be use “Daw”. So that sort of syllable is clearly described in George Orwell’s characters and playing synchronized position in each level. Almost every syllable has its meaning in Myanmar language. Names of towns, names of people, all have meanings.
And they are interesting. Example:

Myanmar Names	Meanings
Aung	succeed	Sunday born
Hla	beautiful	Wednesday born
Taik	deserve	Saturday born
Khin	friendly	Monday born
Nyunt	blossom	Tuesday born
San	good fortune	Tuesday born
Win	bright	Wednesday born
Yamin	beautiful dancing doll	Wednesday born
Zaw	outstanding	Tuesday born

The table describes typical Burmese names which symbolize not only the meaningful description but also its standard for the day of week when the person was born. If you know the name of Burmese, you can easily tell when the person was born according to the sequence of Burmese alphabets. In the West, you may find a person with the last name "Edison" (Edi+son) like Thomas Edison. That means son of Edi or Edward. Jefferson will mean "son of Jeffery", and so on. Burmese has not last name but named by astrological circulation based upon the time, event and place of the person are born.

The beauties of George Orwell’s understanding of Burmese culture are not only in the characters of people but also in the way of their thinking and expression of fundamental Buddhist philosophy in Burma. Burmese Days readers will get an idea of how Buddhists though of incarnation and how to achieve good merit in next life by doing good things as building pagodas, offering foods to priests or buying alive fishes and set them free in the river. Burmese Days, p.3 l.31 and p.12 l.35.

Woman Fashion before Colonial time	Man Fashion before Colonial time

Woman Fashion during Colonial time	Typical Burmese men at Camp

Arrangement of “pwe” during Colonial time

Arrangement of “pwe” at present time

Greeting gestures(shikoe) of Buddha

Monk and woman “shikoe” to Buddha image

People “shikoe” to the monk

In general the characteristic of Burmese wives are very obedient to husband. As George Orwell portrayed U Po Kyin’s wife, Ma Khin, a very obedient housewife and pretty much tend to believing in religion and even persuaded her husband not to do evil things to others. Burmese Days, 12.

Some piece of his writings contains the sense of Burmese evoking expression: “Ah ma lay! These cuts are full of dirt” Burmese Days Page 196 line 8 described the exclamation coming out from Burmese man gave certain degree of Burmese expression and George Orwell used quite well in his writing.

It is not about he applied not only those Burmese words but also he did use certain Indian words in his Burmese Days. “mali” p.16 l.14, “chokra” p.23 l.23, “durwan” p.49 l.16, are pure Indian words which are generally used to call the Indian workers. Because of cheap Indian labors working among the English community, people are naturally referring to the particular type of Indian workers with its own language instead of using with neither English nor Burmese words. “mali” means the gardener, “chokras” means the young Indian boy, and “durwan” means the security guard at the entrance gate. It appeared to the fact that both English and Burmese people used those words as it was to referring to the person, and it became common words in evolution of Burmese language until the present time to calling someone with that particular type of job.

But it is for sure to saying that George Orwell has this amazing ability to absorb and apply the foreign language giving the taste and vision of the reality to the readers.

I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII

V. George Orwell [The Becoming of Burmese Days]

George Orwell and Burma

1. The Becoming of Burmese Days
It would not be wrong to saying that the experience he had in Burma was quite enormous for a young police sergeant in different culture. He was also able to travel town to town as his job required, and that made him studying new languages. As he was very keen to learning new languages and his lingual skill made him more convenience not only promoting the role of himself working at imperial service to better position but also to communicating with local people having a chance to understanding of who they were and what they really needed.

The more he involved into imperial service and made new friends at new environment, the more he learned that there was something wrong with the system and the people. He was not at the right place for his own passion but how could he speak out his judgment as an Imperial Sergeant to the Empire without having his own freedom for the sake of securing his job.

He lasted five years in Burma and decided to abandon the imperial service for the uncertain life. There was no secure job waiting for him in England. The only passionate desire to write books about what he had seen and experiences in his life, and that force drove him out of Burma to start a new life form not foreseeing of his future. In his essay, Why I write, described why he wanted to write books so much. “In a peaceful age I might have written ornate or merely descriptive books, and might have remained almost unaware of my political loyalties” Why I write, Collected Essays. He also had a natural hatred of authority and made him understanding of the nature of imperialism when he spent five years in an unsuitable profession in Burma.

Some couple years later he would refer to his life in Burma as ‘five boring years within the sound of bugles’ My Country Right or Left, Collected Essays, Journalism and Letters of George Orwell, but that was a typical understatement.

The landscapes, especially in Upper Burma, exercised a potent
hold on his imagination that they took on ‘the qualities of
nightmare’, he said later, adding that they ‘stayed on hauntingly
in my mind that I was obliged to write [Burmese Days]… to get
rid of them’. The Road to Wigan Pier ,101.

After he accomplished Down and Out in Paris and London, he is ready enough to drive with second gear pushing forward his previous experience in Burma in order to characterize the persons and environment he had met.

Orwell’s initial attempts to have Burmese Days printed were not encouraging. A publisher in Britain rejected the manuscript and let Orwell to believe that the government world try to suppress it. In actuality the publisher had been warned by his lawyer that the novel was likely to attract lawsuits. Orwell was forced to take his work to America where it was published by Harper’s in 1934, but only after modifications were made. Orwell was asked to change the occupations of some of the characters from civil servants to businessmen, effectively softening his denunciation of the British colonial system.

The book was well received in the U.S., and the British publisher finally relented after Orwell agreed to modify the story even further. Among the second round of amendments was an attempt to delocalize the story from Katha.

I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII

IV. George Orwell [Opposition to Imperialism]

2. George Orwell’s Opposition to Imperialism
What made him being as an Imperial Police for five years in Burma? What did he learn in Burma except fulfilling his service to the Empire?

After passing each year in Burma, he became more clearly understanding that he was in the wrong profession, and that the entire system of imperial rule was wrong. But still he could not bring himself to saying such things openly in public until several years after leaving Burma. At some occasion after he became George Orwell, he was dared to voice his feelings bringing into public through his writings.

Every Anglo-Indian is haunted by a sense of guilt which he
usually conceals as best he can, because there is no freedom
of speech, and merely to be overheard making a seditious
remark may damage his career. All over India there are
Englishmen who secretly loathe the system of which they are
part. The Road to Wigan Pier, 135.

He surely did have the feelings of impact by the imperial administration when he was in Burma working as an Imperial Police and made him realize to see the dishonest and ruined matters within imperial society.

He would have faced the situation that Burma was in the state of struggling to gain her independence from British Colonization, and Burmese people would not happy with the environment that English men governing the country and absorbing the natural resources under the term Imperialism. He even brought the idea of how British Administration effected on Burma in his Burmese Days. The argument between Flory and Dr. Veraswami shows the great sense of British Administration:

“How can you make out that we are in this country for any
purpose except to steal? It’s so simple. The official holds
the Burman down while the businessman goes through his
pockets. Do you suppose my firm, for instance, could get its
timber contracts if the country weren’t in the hands of the
British? Or the other timber firms, or the oil companies, or
the miners and planters and traders? How could the Rice
Ring go on skinning the unfortunate peasant if it hadn’t the
Government behind it? The British Empire is simply a device
for giving trade monopolies to the English – or rather to
gangs or Jews and Scotchmen.” Burmese Days,38.

He clearly described the situation of Burma under the British political management.

I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII

III. George Orwell [Critical and Political Writing]

Literature

1. Critical and Political Writing
It is also very interesting to learn George Orwell’s writing with the combination of both political and criticized way to describe human characteristic.

He believed that his early literary activity was partly the result of a lonely boyhood. He even wrote

I had the lonely child’s habit of making up stories and
holding conversations with imaginary persons, and I think
from the very start my literary ambitions were mixed up with
the feeling of being isolated and undervalued. Critical
Essays, 2.

His novels were pretty much no focusing into particular nationality or race except looking inside closely to the varieties of different cultures and characters of people in a way of experiencing to criticize about it. In fact, he was a true rebellion escaping from the boundary of imperialism.

His political and critical writings were quite distinct in his later books after Burmese Days, 1934, Coming Up For Air, 1939. Those early books actually characterized the desire and ability of him to break through lies and pretense to find out the truth about a situation or a person. He was also very conscious of the ways in which language could be used to hide the truth, and he shows how government can used language to deceive the people in Nineteen Eighty-Four (1949). This book describes a future world where every word and action is seen and controlled by the state, which had developed a kind of television that can watch people in their own homes, and is changing the language so that the only words left are those for objects and ideas that the government wants the people to know about.

And also quite fascinate enough to find the similar matter that his conscious of using words in Burmese Days (1934). The way of putting Burmese words in that book could lead readers to meet the understanding of the actual degree of expression but it would quite difficult to have an actual picture of certain expression except Burmese readers. But his usages were more precise and reality of what truly existed and happened in the real world.

For Orwell, the quality of a language suggests the quality of the society that uses it, so that a government controls a language in order to control completely the people who use it. Orwell recognized the important part that the state must play in a fair society, but he also felt that all human beings need to be able to be private sometimes so that they can be themselves.

In the plot of Burmese Days, it revolves around the poignant figure of John Flory, a manager of a logging firm based in the fictional town of Kyauktada in Upper Burma. Flory has been in Burma for eight years, speaks fluent Burmese and Hindustani, and has a rare admiration for the locals and their ways. Although there are a handful of other British residents in Kyauktada, Flory feels alienated by his own kind who “Can be at ease in a foreign country only when they are disparaging the inhabitants.” Flory therefore keeps his opinions to himself during obligatory visits to the whites-only club, where the British meet daily to drink and curse the insolence and ingratitude of the natives. His only real friend is Dr.Veraswami, and Indian physician whose enthusiasm for British rule.

The parallel characterizing of Dr.Veraswami and European Club members with Mr.Flory demonstrated how George Orwell saw through the society under the management of Imperialism. Every conversation with Mr.Flory to Club Members and Dr.Veraswami gave the readers to make their own judgment but he obviously put the idea of what he wanted to say over the lie of human beings behind the mask. It was clear enough to see how colonization absorbed all the natural resources from Burma and spoiled the local people instead of educating.

Mr.Flory tried to avoid the worst excesses of this world, but to gain any value from the people around him he has to play their games. Humans are social creatures, and Orwell recognized the terrible price that can exact on us when the society we live in has basic premises that are false to fact. In the case of colonial Burma, the central false premise is that there's any basic difference between black and white. Both oppressor and oppressed believe implicitly that the English are more worthy, more capable, more real than then Burmese or Indians. U Po Kyin, the Burmese villain of the piece, was described as having "grasped that his own people were no match for this race of giants i.e. the British." Burmese Days,p.2 l.4.

After reading Burmese Days, one can easily see the political situation of Burma during colonial era how local people had been inferior while foreigners were being superior. George Orwell gave the vivid image of those situations through Burmese Days.

George Orwell's writing covers a politically very chaotic period. His first book, Down and Out in Paris and London, was published in 1933, only 16 years after the Russian Revolution. Till 1949, when Nineteen Eighty-Four was published, the world would see the Spanish Civil War, nazism in Germany and fascism in Italy, stalinism and the Moscow show trials in the USSR, and World WarⅡ.

Most of Orwell’s best writing is political and he is certainly the most important political writer of the post-war years. He fought in the Spanish Civil War (1935 – 37) and wrote about his experiences in Homage to Catalonia, and for many years he wrote essays and articles for newspapers and magazines which were often on political subjects.

Perhaps his most famous work in a political allegory, Animal Farm (1945), which tells the story of a political revolution that went wrong. The animals on a farm, led by the pigs, drive out their master Jones and take control of the farm, but the purity of their political ides is soon destroyed, and they end by being just as greedy and dishonest as the farmer whom they drove out:

“Meanwhile life was hard. … Once again all rations were
reduced, except those of the pigs and the dogs. A too rigid
equality in rations, Squealer explained, would have been
contrary to the principles of Animalism. In any case he had
no difficulty in proving to the other animals that they were
not in reality short of foods, whatever the appearances might
be. For the time being, certainly, it had been found
necessary to make a readjustment of rations (Squealer
always spoke of it as a ‘readjustment’, never as a
‘reduction’) .The animals believed every word of it. Truth to
tell, Jones and all he stood for had almost faded out of their
memories. They knew what life nowadays was harsh and bare,
that they were often hungry and often cold, and that they
were usually working when they were not asleep. But
doubtless it had been worse in the old days. They were glad
to believe so.” Animal Farm ,74.

As we have seen, the intention driving many writers this century has been the wish to describe things as they really are without being influenced by tradition or convention. George Orwell was one of them staying out of the conventional circle and against all the plotted arrangement by the traditional factors.

George Orwell, in Nineteen Eighty-Four, give picture of a future world, but his interest is less in the scientific advances that have been made than the purposes these are used for. He is only interested in the effect on the human personality and relation among the society how people behave and bring the form of making human world.

Nineteen Eighty-Four is the conclusion of George Orwell's writing, both because it was the last book he wrote because of his premature death, and because this was the book that most of Orwell's writing had been a preparation to. Politically Orwell belonged to the Left, and many Leftists accused him of joining the reactionaries with Nineteen Eighty-Four because the book was so obviously anti-communist. But anti-communism is not necessarily a very precise concept as one can be anti-communist in various ways and for various reasons.

Many of his political ideas were never thought through properly. An anarchist would claim that Orwell's theory is a poor one, because he only wants to do away with authorities. Orwell has no constructive ideas about a different social structure where the reasons for crime would be removed or at least reduced.

I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII

II. George Orwell [Police Sergeant & The Life after Burma]

3. Police Sergeant
Eric Blair had become once at the service of imperial administration as a police sergeant after he graduated from Eton College in 1921. The next logical step for a college student after Eton was to go up to Cambridge or Oxford but since his academic record was a dismal one, and he couldn’t hope reasonably getting a university scholarship. From the fact that his parents did not willingly persuade and tend not to support anymore for his further education, he would have to make a decision to accepting the post as a police sergeant in foreign country, Burma, where his father used to work when he was young. It was also obviously to understand that his parents might want him to find a place in Empire, encouraging him to go to Burma and meet some of his relatives from his mother side including his grandmother.

No matter whatever made him going to Burma and accepting a colonial job, all that can be said for certain is that young Blair did have a great taste for adventure and his option to becoming a police sergeant would be a logical one.

He was only nineteen when he started his first long voyage from Liverpool to Rangoon. Once he arrived Burma, he had to attend training school for becoming a police sergeant in order to able to adapt different culture in foreign country. Every one from language classes also had to admit that he was the man with remarkable ability picking up Burmese and Hindu languages so easily.

During his period in training school, he stayed isolated and usually spent his time alone in his room. No one even got an impression that he would be becoming a famous author in the future. He could be portrayed during his years in police training school as incompetent, unpopular police officer.

By the end of his first year in Burma, he had satisfied all the requirements of the probationary period in Burma. He was young and had developed into Burmese and Hindustani. A great deal of the paperwork which passed through the typical district head quarters was written in Burmese, so a young officer who could use the language well had an obvious advantage over colleagues who were still struggling with it.

His first posting after Mandalay was to Myaungmya , some eighty miles west of Rangoon. Like so many other districts in Lower Burma, it was hot, wet and primitive. There were long stretches of tidal forest in the south and endless fields of rice in the north. Leopards and tigers roamed freely in certain parts, and monkeys and crocodiles were plentiful in the southern forests. This was a difficult environment, by anyone’s standards, but Blair performed well during the short period of his stay.

4. The Life after Burma
Eric served in Burma for 5 years. And then he came back to Britain with less than 6 months holidays. He had already decided he did not turn back to Burma when he came back. Eric wrote the following reason.

“When I came home on leave in 1927 I was already half
determined to throw up my job, and one sniff of English air
decided me. I was not going back to be a part of that evil
despotism. But I wanted much more than merely to escape
from my job. For five years I had been part of an oppressive
system, and it had left me with a bad conscience:
Innumerable remembered faces- faces of prisoners in the
dock, of men waiting in the condemned cells, of
subordinates I had bullied and aged peasants I had snubbed,
of servants and coolies---I had got to expiate. I suppose that
sounds exaggerated; but if you do for five years a job that
you thoroughly disapprove of , you will probably feel the
same.” The Road to Wigan Pier,137.

For a while, he lived together with parents, and sometime he visited A.S.F. Gow who worked as a researcher in Trinity College at Cambridge since 1925. Then he moved to Portobello Road, 10th Street in the winter of 1927. With the help of Ruth Pitter (Poet), he rented and lived at No.10 Portobello Road, London. Starting from that time he began his lonely life although he had lived in London and started writing for 6 months, he did not become author.

In the spring of 1928, he moved to France and resided at No.6 Rue du Pot de Fer, located at the left side of Paris, where he worked as tutor and as dish cleaner at hotels or restaurants. During this time Eric continued writing novels and Essays.

In December 1929 he returned to London, and earned as a tutor. Then he started to prepare “Down and Out in Paris and London”. At that time he wandered on the streets, lived at inns and Hops, like a hooligan. Sometime Eric had been seen at Mrs. Mabel Fierz’s house or Ruth Pitter’s house or Richard Rees’ house. After coming back from wandering around the city, he wrote down all the things he just experienced.

In October 1930, Eric completed the writing of “Down and Out in Paris and London”. In 1931 he lived together with his sister Marjorie who was supported him. On April 1932, Eric had worked as a teacher in Evelyn’s school for fifteen months. On 1933 January 9, the first novel of his “Down and Out in Paris and London” were published by Victor Gollancz.

At the beginning of December 1933, he was hospitalized for lungs disease after typing draft of “Burmese Days”. In 1934, with the introduction of grandmother, Nellie Limonzin, Eric got a job in Hampstead as a bookshop assistant. Burmese Days was published by Harper & Brothers on 1934, October 25th.

From June 31st, 1936 to March 30th, he went to northern part of Britain. On 2nd April, Eric returned his house to landlord, and rented the small house called “the store” in Wallington village. During this year, Eric married with Eileen O’Shaughnessy.

One month after marriage, he started to write “The Road to Wigan Pier”. Before Christmas, he left to Spain. After that, Orwell became a member of POUM (Workers’ Party of Marxist Unification).

Orwell, as a soldier of POUM in Aragon, went to frontier. At the battle of Huesca, Orwell got wound at neck. He could just whisper for nearly two months, but sudden after that, he regained voice. While some members of POUM fled or were arrested, Orwell, together with Eileen, John McNair of ILP, Stafford Cottman, ran away to Barcelona, Spain. Then he crossed France border on November 23rd, from where Eric came back to England.

According to his experiences from Wigan and many other places where Eric wandered, he hated the totalitarianism due to his experience in Barcelona although he, himself, was a socialist.

In July 1937, Orwell and his wife returned to Willington. During March, 1938, Orwell suffered from tuberculosis lung infection and was hospitalized at Preston Hall, Kent with the help of his brother in law, Lawrence O’Shaughnessy. He was not permitted to write but sometime just to write book review. “Homage to Catalonia” was published in April.

Author L.H.Myers, with the secret name, support three hundred pounds to Orwell after hearing doctor’s advice to Orwell that he should rest at warm place. The couple went to Morocco.

Eric had lived in Morocco for about 4 months and took rest. On March 30,1939, Mr. and Mrs. Orwell came back to London with original writing of “Coming Up for Air”. At first he stayed at Southwald and went back to Wallington on April 11. Gollancz published “Coming Up for Air” in June.

During this year, Orwell survived as a breeder of goose, goat and chicken. He lived peacefully by planting fruit trees and writing essays.

Second World War broke out on September 3rd, 1939. Although Orwell wanted to perform military service for his country, he could not get permission because of his lungs disease.

His wife Eileen rented and stayed at the house of his brother Lawrence, and worked at censorship department. During the weekend, she used to go back Wallington. Orwell finished “Inside the whale” in the middle of December. He lived in the house of Eileen’s brother from the end of 1939 to January 1940.

In May 1940, Orwell, together with Eileen, was back to London and resided near Regent’s Park. Then, he served at British army. In January 1941, Orwell began to write London letter current review. He had written this review for about five and half years. On August 18th, he worked at BBC India section with salary of six hundred and forty pounds per year.

Eric resigned from BBC in November 1943. Then, he performed head of editor post in Tribune. He also quitted from the city defense force.

In February 1944, Orwell completed “Animal Farm”. Because of its political concerned, this book was not accepted to publish by most publishers. However, Secker & Warburg published the “Animal Farm” which became the best seller. In1946, August, it was also later published by Harcourt, Brace in America.

In February 1945, he resigned from editor job, and served for Observer as journalist in France, from where he moved to Cologne, Germany. At the time, his wife, Eileen died during an operation at the hospital in Newcastle.

When Eileen died, Orwell returned to Britain, and then went back to Paris in April. After that he traveled to Germany, Austria and returned to London. During this time, he sent messages to Observer and Manchester Evening News.

In 1947 he went to Jura Island to write “Nineteen Eighty- Four”. At that time, Orwell’s health turned to bad condition. In Barnhill, located at north of island, Eric rented field house with the help of his friend David Astor. He considered living there for the life long. The field house was far a mile from road. It took 12 hours to reach Glasgow Hospital at where Orwell consulted for his lungs disease. After he lived in the island for one week, Susan Watson took his foster son, Richard, back to him.

Orwell completely wrote the draft of “Nineteen Eight-Four” in October, 1947. On December 20, he was hospitalized in Hairmyres Hospital , at West Kilbride near Glasgow. He had to stay at hospital till middle of 1948. After that he was trying to complete “1984” by typing continuously without rest, he fell down on bed but he finished it at December.

In summer of 1949, he was further hospitalized at Cotswolds hospital and his health condition became worse. In June 1949, after publishing 1984, Orwell became famous. (Time magazine issued on November 28, 1983 described that Nineteen Eighty- Four was so far translated into 62 languages and was read by many people.)

Eric was admitted to London University Hospital in September, 1949. However, he could not get relieve and recovery. At October 13rd of the year, he held wedding ceremony with Sonia Brownell at hospital. According to his friends retold concerning further marriage, Eric thought that he could live for longer life and could write many novels by marriage with Sonia.

In January 1950, couple of Orwell planned to travel to Sanatorium, Swiss. He thought fresh air in this place could be effective for his lungs infection. At night of 21st January, Eric vomited blood and died immediately.

I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII